Wszystkie części, które składają się na światowy zegar tajemnego spisku, trzymają się tak ściśle, że niemożliwością jest traktować je osobno, tak, by argumentacja automatycznie nie rozlała z jednego szczególnego tematu na całość.

 

Emanuel Małyński „Nowa Polska”

 

 

Wielokrotnie nasłuchałem się o tym jak straszne, niereformowalne, gamoniowate i roszczeniowe są kadry PiS. To zapewne jest prawda, ale tak jest ze wszystkimi kadrami politycznymi na świecie, albowiem liderzy, trwale zapisujący się w dziejach polityki narodów, otaczają się takimi właśnie ludźmi. Skąd więc się biorą liderzy, posiadający charyzmat? Otóż sprawa wygląda tak, co jakiś czas, co dwie trzy dekady, pojawia się dziura w politycznej czasoprzestrzeni, kiedy to ważyć zaczynają inne cechy osobnicze, niż przyrodzone chamstwo, głupkowatość, lenistwo, niezrozumienie niczego poza komunikatem „jest kasa, nie ma kasy”. Czasem mówi się o takich chwilach, że kiedy trwają, wieje wiatr historii. Jeśli ktoś wtedy nie wskoczy do politycznego pociągu i nie poświęci życia całego karierze, to nie ma już potem mowy, by się do polityki dostał. Kiedy układ okrzepnie, zaczynają się akcje werbunkowe, które na moje oko prowadzone są w zakładach zamkniętych dla osób przewlekle chorych, leczonych silnymi środkami otępiającymi. Inaczej być nie może. To jest jedna okoliczność, która nie pozwala nam zrozumieć polityki i zachowań polityków. Kolejną jest obecność obcej agentury, poprzebieranej w najróżniejsze stroje, która najsilniej usiłuje kokietować publiczność, odcinając się wyraźnie i pozytywnie od tła, które opisałem wyżej. Zetknięcie się tych dwóch żywiołów powoduje reakcje, mniej lub bardziej gwałtowne, które definiują rację stanu w oczach publiczności. Przeważnie definiują ją personalnie – X jest dobry, a Y zły, albo na odwrót. Powodują też, o czym nie mówi się prawie nigdy, nieodwracalne spustoszenia w głowach wyborców. Zetknięcie się tych dwóch żywiołów wywołuje natychmiastową redukcję skomplikowanych i ważnych pojęć do kilku tez podstawowych, które stają się, w jeszcze większym uproszczeniu, kiełbasą wyborczą przy kolejnych głosowaniach. Ci zaś, którzy polityki nie rozumieją, a bardzo by chcieli, ów zestaw pojęć oklepywany regularnie na mównicy sejmowej, nazywają realiami. Od tego dopiero momentu, zaczyna się komunikacja pomiędzy posłami, urzędnikami państwowymi a demosem. Jest ona od samego początku naznaczona pogardą i niezrozumieniem wzajemnym, albowiem posłowie i urzędnicy widzą zaplecze swojej misji, i choć nie rozumieją tego co się tam dzieje nawet w połowie, czują się dwadzieścia razy lepsi niż wyborca. Ten zaś domaga się przede wszystkim, by załatwiono jego sprawy bytowe, albo – jeśli się naczytał jakichś gazet – by rozwiązano problemy geopolityczne Polski. Co przez to rozumie, dokładnie nie wiadomo.

Jeśli do tego dodamy chroniczne i nieuleczalne aspiracje ludzi, którzy do polityki chcieliby wejść, już to dlatego, że są emerytowanymi oficerami służb specjalnych, już to dlatego, że byli w podstawówce, szkole średniej, albo na studiach, najlepsi ze wszystkich przedmiotów, mamy gotowy surowiec, z którego składa się komunikacja polityczna w Polsce. Jest to obszar zachowań dziecinnych lub idiotycznych, albo – co dość oczywiste – połączonych. I marna pociecha, że w innych krajach jest podobnie, albo jeszcze gorzej. Jeśli to sobie uświadomimy, zarzut, jakim się czasem obarcza polityków w Polsce, że wykonują polecenia sił obcych, nie ważne Żydów, Amerykanów, Chińczyków czy Rosjan, jest komiczny. A niech wykonują, byle robili do według instrukcji, a nie włączali do tych zabaw jakichś swoich uzupełnień. Najlepiej, żeby jeszcze ktoś nad nimi stał i pilnował czy wszystko rysują tak jak trzeba i każda literka ma ogonek we właściwym miejscu.

Na to także jednak nie ma większych szans, albowiem każdy projekt polityczny jest z miejsca rozwalany albo przynajmniej dziurawiony w kluczowych miejscach przez partykularyzm gangów terenowych albo branżowych. Te bowiem rozumieją rację stanu w sposób właściwy, ale mają za mało siły, by ów sposób narzucić całemu krajowi. Przez to ich egzystencja jest krótka i nie ma szans, by jedna czy druga banda, założyła w Polsce dynastię, troszczącą się o interes swój i kraju jednocześnie. Nie inaczej będzie z PiS-m, po odejściu Jarosława Kaczyńskiego. Ja oczywiście wiem, że zaraz odezwą się głosy – ho, ho, ho, nie tak prędko...a jednak lepiej się nad taką chwilą zastanowić już dziś, niż czekać aż ona nadejdzie i potem latać bez sensu, jak kura z odrąbanym łbem po podwórku. Widząc co się dzieje wokół tej odzwierzęcej histerii, która gwałtownie wstrząsnęła całym podwórkiem, tak gwałtownie, że aż się sławojka, co ją wujek Wojtek jeszcze stawiał, się wywróciła, jestem pewien, że dojdzie do tragedii. Komunikacja jaka wtedy zostanie wdrożona w życie, będzie jeszcze gorsza, głupsza i bardziej beznadziejna niż to, co mamy dzisiaj.

Aha, zapomniałbym o jeszcze jednej kwestii. Polityka w Polsce, z przyczyn, które nie są należycie opisane przypomina chroniczną okupację. To znaczy, jeśli ktoś znajdzie się w sejmie, w senacie, traci cechy osobnicze Polaka i zamienia się w wyniosłego okupanta, który nie ma co prawda w ręku karabinu, ale po prostu reprezentuje inne jakieś racje niż te wśród których wyrósł. No i ma do wykonania misję cywilizacyjną. Nie mówcie mi, że tego nie widzicie. Moim zdaniem przepaść pomiędzy ludźmi uważającymi się za świadomych celów i metod politycznych a całą resztą jest nadto dobrze widoczna. Aż się dziwię, że nikt jeszcze nie nakręcił o tym komedii, albo serialu. Jest ona widoczna choćby w tym, co tu ostatnio było linkowane, czyli w sprawie Pitonia i Masnego. Pretensje ludzi aspirujących do polityki i w polityce uczestniczących, to temat na coś więcej niż Monty Python. Niestety nie ma w kraju artystów, którzy mogliby zmierzyć się z tematem serio, albowiem ci, którzy są także chcieliby uczestniczyć w rozgrywkach politycznych i zamiast tworzyć, parodiować, pobudzać umysły i serca, wolą jeździć autem z Kuźniarem i pieprzyć o tym, co oni by zrobili, gdyby tylko byli na miejscu Jarosława Kaczyńskiego.

Po pierwsze, nigdy tam nie będą, po drugie, kiedy miejsce Jarosława Kaczyńskiego zostanie puste, oni pierwsi wylecą na śmietnik, albowiem nikt ich do niczego nie będzie potrzebował. I w tym momencie dochodzimy do kolejnego fetyszu politycznego, którym karmią się wszyscy, z wyjątkiem tych, co muszą wykonywać polecenia Żydów, Amerykanów, Chińczyków, Rosjan...do wyboru, (oni nie mają czasu na pierdoły, bo są kontrolowani) dochodzimy do mitu jedności narodowej, który stał się stałym motywem piosenek wyśpiewywanych przez aktorów w samochodzie Kuźniara. Nie wiem ile jeszcze razy ludzie nabiorą się na ten numer, ale podejrzewam, że przynajmniej kilka. Nie ma żadnej jedności narodowej. To było jasne już za Gomułki. Ludziska chcą stać na placu i coś skandować, to wszystko, nic więcej pod kryptonimem „jedność narodowa” się nie kryje, a każdy kto do niej wzywa, jest oszustem, a być może potencjalnym zbrodniarzem wojennym. Polityka polega na uchwyceniu władzy i narzuceniu masom swojej woli. Można to czynić na kilka sposobów, w myśl wytycznych stworzonych przez siebie lub narzuconych. Jedno musi być spełnione, by ten system zadziałał – drożność karier. Jeśli tego nie ma, nie ma mowy o polityce wewnętrznej. Jest tylko ciągłe, coraz bardziej nerwowe, porządkowanie przedsionka piekła z pozycji quasi okupanta, który jest bardzo w dodatku niepewny siebie. Piekło zaś – o czym wiedzą politycy, a nie wie demos – może wjechać na scenę w każdej chwili. Czy w Polsce jest coś takiego jak drożność karier? Przypuszczam, że nie ma, ale z całą pewnością stwierdzić tego nie mogę, bo znajduję się poza światem. Może Wy to wiecie? Mam wrażenie, że nie ma żadnej drożności, albowiem blokują ją partykularyzmy gangów, zbyt słabych, by przejąć władzę w kraju, ale dość mocnych, by blokować, zmieniać, unieważniać decyzje i projekty. Blokują ją aspiracje ludzi, którzy nigdy nie zrozumieją po co i z jakiej przyczyny znaleźli się w polityce. Blokuje ją brak uniwersalnego języka politycznego, którym w sposób zrozumiały można by składać oferty na różnych poziomach politycznej aktywności. Nie ma komunikacji jest bełkot. Po części stworzony, po części odziedziczony, po części wprowadzony tu z Unii. Nie adekwatny do żadnego zjawiska, z którym mamy dziś do czynienia. Dobrze to widać na przykładzie tych norek. Od wczoraj w mediach, także w radio, które mam w samochodzie przesłuchiwani są działacze ruchów na rzecz zwierząt. Dziennikarz nie jest w stanie ruszyć tyłka ze swojego miejsca, ani wysilić mózgu, by dowiedzieć się lub tylko zastanowić, o co tak naprawdę chodzi. Zamiast tego wypytuje jakąś pańcię o to, jak się prowadzi kontrole weterynaryjne na fermie, gdzie żyle pół miliona norek. Ta metoda to nakręcanie emocji. I ona jest pewnie na rękę wszystkim, z Jarosławem Kaczyńskim włącznie. No, a te norki, to tylko jedna z mniej istotnych kwestii. Wszystkie zaś razem nie tworzą komunikacji, ani nawet jej pozorów. W tych okolicznościach wypada się właściwie zastanowić, jak będzie wyglądała kontrola lekarska w obozie, gdzie stłoczonych zostanie na niewielkiej powierzchni, pół miliona ludzi, w tym aktywnych polityków, którzy nie potrafili stworzyć sensowej, gwarantującej im bezpieczeństwo i dającej siłę komunikacji politycznej.

Mogę jeszcze dodać na koniec, że opisane wyżej wieszczby, nie zostały przeze mnie wyciągnięte z buta. Po głębokim zastanowieniu stwierdziłem, że istotna przyczyna tragedii narodu, która nastąpiła w latach 1939-1945 była taka właśnie, aspirujący do władzy gang, nie potrafił komunikować się z nikim w zrozumiałym języku, nie stworzył systemu drożności karier i nie miał zamiaru ginąć za ojczyznę. Efektem były odrutowane obozy, do których co jakiś czas zaglądały komisje Czerwonego Krzyża, by stwierdzić, że wszystko tam jest w najlepszym porządku. W przeciwieństwie do współczesnych ferm zwierząt futerkowych, gdzie panują okropne i urągające wszystkim standardom warunki.

---

tagi: polityka  komunikacja  media  artyści  kariery  agentura  norki 

	gabriel-maciejewski
	20 września 2020 09:59

30     2593    26 zaloguj sie by polubić