"przyjmować na swoim dworze irlandzkich lekarzy, przybyłych nie wiadomo na czyje polecenie, a przede wszystkim należało powstrzymać Patricka Gordona przed wyjazdem do Moskwy"

Gordon oddał się na służbę carowi w 1661, za Jana Kazimierza. Jeśli Jan Kazimierz był przytomny zlecenia jakie wykonywał Gordon, mógł go oflankować. Ale musi że takich Gordonów była wtedy cała armia w Rzeczypospolitej. Siła złego na jednego. Nadto Jan Kazimierz bez francuskiego "oui" nie zrobiłby nic. Szkocja zaś to dawny sojusznik Francji. Sojusz zawsze można odnowić, co miało miejsce po detronizacji Jakuba II Stuarta. Co ciekawe w 1683 Jakub II szukał sojuszników za granicą i emitował jakieś sygnały w kierunku Jana III S.

O'Connor został przemycony do Warszawy pod koniec 1694 pod przykrywką opieki nad synami kanclerza koronnego Jana Wielopolskiego, czyli francuskiego faktora u boku Sobieskiego popierającego go do 1684 r. A O'Connor przybył więc niby nie z Londynu, ale z Paryża. Studiował w Paryżu i Reims, nadto podawał się za katola, co mogło być jadem znieczulającym. 

Co ciekawe, kiedy Jan III S. zaczął prowadzić własną politykę po 1683, najpierw Jan Wielopolski "w roku 1684 posłował w jego imieniu do Francji w celu odnowienia zerwanych stosunków dyplomatycznych, gdzie przyjął go Ludwik XIV. Po powrocie do Polski przeszedł do obozu antykrólewskiego kierowanego przez Stanisława Lubomirskiego. Gdy zmarł w 1688 roku przeprowadzono, mimo oporu żony, rewizję w warszawskiej jurydyce Wielopolskich, zarządzoną w celu znalezienia kompromitujących go dokumentów." 

Zatem Sobieski nie miał powodów by ufać synom Wielopolskiego, Franciszkowi i Ludwikowi, tym bardziej że byli oni tak jak ich ojciec w obozie Lubomirskiego. Domyślać się tylko można że przeważyły jakieś jeszcze inne przyczyny oprócz "francuskich" dyplomów O'Connora, deklarowanego katolicyzmu i trafnej diagnozy wobec siostry Sobieskiego Katarzyny Radziwiłłówny. 

W tym czasie Paryż na całego paktował z Portą.

Wszystkie te akcje miały na celu zrujnowanie Rzeczpospolitej, najważniejszego partnera i najważniejszego zaplecza Wenecji w tamtym czasie.

Czy to był tzw. nasz najważniejszy sojusznik? Jeśli tak to przeczytałem przed chwilą, że:

»Giovanni Tiepolo zastanawiając się nad porażką swej misji w Rzeczy­pospolitej w roku 1645 doszedł do wniosku, iż w przyszłości należałoby przede wszystkim zjednać w większym stopniu „naród” czy też nama­wiać do wojny króla wraz z narodem, nie zaś samego monarchę. Należało także wcześniej wpłynąć na otoczenie królewskie, przekonać odpowied­nimi gratyfikacjami ważnych senatorów i dowódców wojskowych 7). Te i inne spostrzeżenia dyplomatów odegrały swą niepoślednią rolę w kształtowaniu opinii o naszym kraju. Relacje ich bowiem udostępnia­no historykom weneckim. Niektórzy wysłannicy sami podejmowali się spisywania obserwacji z pobytu w „naszej” Rzeczypospolitej z myślą o ich późniejszej publikacji.

Dobrym przykładem może być tu korespondencja posła weneckiego Girolama Cavazzy (1588—1681) do senatu Republiki Wenecji z okresu jego pobytu w Rzeczypospolitej w latach 1650—1652 8).

Cavazza przybywał jako oficjalny przedstawiciel senatu Wenecji, jed­nocześnie z tajną misją do Bohdana Chmielnickiego udał się Alberto Vimina, autor fascynującej książki o Rzeczypospolitej w okresie powstania Chmielnickiego, o której mowa będzie w dalszej części 9). Misja Cavaz­zy i Viminy była kolejną próbą nakłonienia Rzeczypospolitej do udziału w wojnie przeciwko Półksiężycowi 10). Bardzo trudna sytuacja, w jakiej znalazła się Republika Wenecka, spowodowana była rozpoczętą w 1645 roku wojną o Kretę, o ten najbardziej na wschód wysunięty bastion tery­torium zachodniego, który bronić miał Europy przed zagrożeniem turec­kim. Dwadzieścia cztery lata później, w roku 1669, utracono ją na rzecz Turcji.

Od samego początku zmagań o wyspę Wenecja rozpoczęła szeroką akcję dyplomatyczną w celu pozyskania wsparcia przeciw wspólnemu wrogowi zagrażającemu chrześcijańskiej Europie. Dyplomaci weneccy udawali się do Anglii, Francji, Hiszpanii, Szwecji, Danii, Polski, Moskwy, a także do Persji, dla której Turcja stanowiła w owym czasie poważne zagrożenie.

Mimo rozpoczętej „wojny domowej”, bo tak interpretowano w Wenecji powstanie Chmielnickiego, zdecydowano się na realizację planów wprzę­gnięcia Kozaczyzny do walki przeciwko Turcji. Odżyły nadzieje na po­myślne zakończenie starań, po ugodzie Zborowskiej podpisanej 18 sierp­nia 1649 roku oceniono pozytywnie rozwój wypadków w Rzeczypos­politej. Pomysły Wenecji zbiegały się tu z planami Stolicy Apostolskiej i miały zwolenników w Polsce 11). Do Chmielnickiego przybył w końcu maja 1650 roku z tajemną misją wysłannik ambasadora weneckiego w Wiedniu Nicolò Sagredo — Alberto Vimina 12). Tak więc pomysł wysła­nia oficjalnego posła-rezydenta do Warszawy nastąpił już po wysłaniu Viminy.

Korespondencja Cavazzy zawiera kopie rozmaitych dokumentów, umów, listów osób trzecich, warunków pokojowych między Polską i woj­skiem Zaporoskim, przesyłanych do Wenecji w wersji włoskiej lub ła­cińskiej 13).

Zabiegi dyplomacji weneckiej zakończyły się fiaskiem. Nie oznacza to jednak, iż plany te „wisiały w próżni”. Jak sądzi profesor Zbigniew Wójcik, tylko zwycięska wojna z Krymem i Turcją umożliwiłaby Polsce likwidację południowo-wschodnich najazdów tatarskich, a także niosła ze sobą perspektywę przekształcenia się zbrojnej i groźnej Kozaczyzny w element osiadły i mniej niebezpieczny 14). Pamiętajmy również, iż Koza­cy kilka lat wcześniej byli zainteresowani planami wojny z Turcją, wów­czas jednak dyplomacja wenecka nie doceniła należycie, jak się wydaje, siły tegoż wojska. Dopiero — paradoksalnie — wystąpienie Kozaczyzny przeciwko Rzeczypospolitej zwróciło uwagę Europy na siłę Chmielnickie­go i jego żołnierzy.

Nieudana misja Cavazzy i Viminy nastąpiła — co oczywiste — nie z winy dyplomacji Najjaśniejszej Republiki i trafiła na karty historiografii weneckiej. Należy podkreślić, iż Rzeczpospolita XVII wieku zajęła bardzo istotne miejsce w historii spisywanej w tamtym okresie przez najlepsze pióra weneckich historiografów.

Andrea Valiero w obszernej, bo liczącej ponad siedemset pięćdziesiąt stron książce poświęconej historii wojny o Kandię — Historia della gu­erra di Candia, sporo miejsca poświęcił Rzeczypospolitej w jej trudnym okresie wojny domowej, jak określano powstanie Chmielnickiego 15). Ca­łość dzieła obejmuje lata 1644—1669. Autor ukazał wyczerpująco stara­nia dyplomacji weneckiej o pomoc innych dworów europejskich, by osła­bić tureckie uderzenie na Kretę. Pisał Valiero, jak bardzo Wenecja liczyła na Polskę i Kozaczyznę, współdziałając przy tym z dyplomacją Stolicy Apostolskiej.

Opisywał zakończoną fiaskiem misję Alberto Viminy, relacjonował pobyt Girolama Cavazzy w Polsce. Oceniając misję oficjalnego wysłan­nika, przytaczał jego opinie na temat przyczyn, które decydowały o nie­możności realizacji weneckich planów.«

itd.

To jest fragment artykułu Teresy Chynczewskiej-Hennel – Najjaśniejsza o Najjaśniejszej. Rzeczpospolita w weneckiej literaturze historycznej XVII wieku zamieszczony w Odrodzeniu i Reformacji w Polsce, L 2006

Mam wrażenie, że wszyscy byli zafascynowani Chmielnickim, włącznie z autorką artykułu, dopiero przy omawianiu w dalszej części (oczywiście z zastrzeżeniem, że Trybunał Inkwizycyjny musiał udzielić „Licenza de'Superiori e Privilegio”), pracy Gazzottiego mamy opis z innym punktem widzenia i kozacy nazywani są „rebeliantami”.
Tak, czy siak, warto do artykułu zerknąć, bo o tej Kandii i roli Rzeczpospolitej pisze się i pisało, tylko jakoś nikt nie chce tego przetłumaczyć na polski.
W przypisach, np. wymienione są:
Relacye nuncyuszów apostolskich i innych osób o Polsce od roku 1548 do 1690. Tom 1
https://www.wbc.poznan.pl/dlibra/publication/921/edition/1359/content
Relacye nuncyuszów apostolskich i innych osób o Polsce od roku 1548 do 1690. Tom 2
https://www.wbc.poznan.pl/dlibra/publication/922/edition/3644/content

Może akurat oni zaczęli zdawać sobie pierwsi sprawę ze zwijania parasola i jak Wenecjanie kiedyś, rozsyłają umyślnych po świecie. Kto nadstawi tyłek za naszą piękną Wenecję, zanim zatopi ją Atlantyk? A może tylko testują?
Tak serio, to nie mam pojęcia. Saturn zwracał niedawno uwagę na włoskie cynki. 

Bardzo  mozliwe,...

...  ze  stare  CWANE  GAPY  cos  testuja  i  szukaja  IDIOTOW,...  a  "nasz  ZONT"  z  "nasza"  merdialnia  ZAWSZE  wyrywny  i  spolegliwy,...  na  jakies  OCHLAPY  moga  sie  zalapac,  bo  tu  BIDA  i  NEDZA  idzie  jak  skurczysyn  !!!  

Mnie "odjęło mowę" dzisiaj, gdy znowu zajrzałem do wiadomości. Na jednym z portali przeczytałem tytul, a czytam ostatnio, jak już czytam, tylko tytuly, że policja weszła do kościoła w czasie nabożeństwa. Nie rozwijałem tematu, gdyż już jakiś czas temu taka informacja mi mignęła, że gdzieś to się w Polsce wtedy zdarzyło. Ale na innym portalu, spotkalem znowu tę samą informację. Tym razem ją otworzyłem. To było wejście policji w Londynie do polskiego kościóła w Wielki Piątek.

I żeby nie bylo. To jak najbardziej koresponduje z notką. Nawet bardzo.

Jest tak powiedzenie: "Panie Boże chroń mnie od przyjaciół - przed wrogami obronię się sam". I to taka pointa do tej notki. Zawsze jak czytam słowo "sojusznik", to pamiętam o tych wszystkich fałszywych przyjacielach...zwłaszcza o Judaszu. 

Nie moge tylko pojąć dlaczego dla historyków-naukowców jakaś deklaracja jest ważniejsza od faktów, od następstw i od logicznej interpretacji związku przyczynowo-skutkowego.

P.S. już od paru lat podejrzewałem że ten "nagły" zgon M. K. Wiśniowieckiego ma związek z osoba Sobieskiego, a zły/pogardliwy ton opisu jego panowania i jego osoby ma związek nie z prawdą a z polityczną propagandą....

Coś czuję, że wkrótce nasz sąsiad Ukraina odczuje równie boleśnie działania jej sojuszników (zwłaszcza Anglii)...

Wydaje mi się, że pisał o tym Adam Przyboś:

https://lubimyczytac.pl/ksiazka/22689/michal-korybut-wisniowiecki-1640-1673

Dawno to czytałem, ale zostało mi, że hetman Sobieski odpowiadał za zerwane Sejmy za czasów króla Michała.