Zacznę od siebie. Jak wszyscy wiedzą, od wielu już lat codziennie piszę tekst na blogu. Jest to tak zwana wartość dodana, która powoduje, że moje wydawnictwo w ogóle może istnieć. Ponieważ nie lubię dostawać niczego za darmo, po uruchomieniu zbiórki na Patronite, postanowiłem tam również umieszczać teksty, nieco krótsze, o innym charakterze, publikowane rzadziej. Zaangażowałem ludzi, którzy pomagają mi zbierać dokumentację będącą podstawą tych krótkich notek. I tak na przykład Rafał siedzi teraz w korespondencji kardynała Mazariniego, a to jest 9 tomów po mniej więcej 1000 stron każdy. Szuka tam jakichś informacji o Chmielnickim. Pewnie ich prędko nie znajdzie, ale też i nasz projekt nie zakłada szybkiego sukcesu. Bardzo łatwo zorientować się, po publikacjach i wypowiedziach, że historycy zajmujący się epoką wojen kozackich nie przeglądali wielu kluczowych zbiorów dokumentów. Mimo to lansują i powielają obraz tych wojen, który siłą rzeczy musi być fikcyjny. Nikt tego obrazu nie zmieni, albowiem jego istnienie i trwanie leży w dobrze pojętym interesie autorów lansujących się na tej epoce. Celowo tak piszę, albowiem nie można przecież mówić o żadnej karierze. Tej nie da się zrobić w Polsce, no chyba, że przez karierę rozumieć jakieś preferencje w dostępie do grantów. Być może o to właśnie chodzi, ale przypuszczam jednak, że nie.

Zacząłem w ten sposób, żeby zwrócić uwagę na jedną, szalenie istotną rzecz. Autorzy, także ci zajmujący się demaskacjami uważanymi za bardzo głębokie, posługują się zestawem narzędzi i skojarzeń, które dostępne są może nie w każdym wiejskim sklepiku, ale w w każdym markecie z historycznymi gadżetami na pewno. I mowy nie ma, by skorzystali z jakichś innych. Jest oferta, ktoś się nad nią napracował i nie wolno sięgać po instrumenty spoza tego zasobu. Nawet jeśli są to poważne dokumenty sygnowane poważnymi nazwiskami. Dlaczego tak jest? Nikt nie wie, a na pewno nikt tego nie docieka. Istotą kontroli jakiej wszyscy podlegamy nie jest bowiem kontrola publikacji, ale kontrola źródeł. I to jest niby oczywiste, ale tylko z pozoru. Do kontroli źródeł, której utrzymanie jest dość proste – komu by się chciało przekopywać przez tysiące stron korespondencji Mazariniego – dochodzi jeszcze kontrola ikonografii. O wiele istotniejsza, albowiem tekst wymaga jakiegoś wysiłku i zaangażowania, obraz zostaje przyswojony i zapamiętany natychmiast. W całej popkultrurze, a wliczam do niej także kulturę akademicką, funkcjonuje – mogę się mylić – ledwie kilkadziesiąt wizerunków, których zapamiętanie, przyswojenie i rozpoznawanie, gwarantuje człowiekowi, że zostanie zaliczony do rzędu istot wtajemniczonych. Co jednak z tymi milionami innych wizerunków, które przecież istnieją, gdzieś są zgromadzone, których się nie publikuje, a jeśli już to rzadko i z nieadekwatnym komentarzem? Czy one nie mogłyby kształtować wyobraźni? Oczywiście, że by mogły, dlatego właśnie nie prowadzi się ich selekcji i nie pokazuje za często, a także nie podpisuje tak, jak należy, żeby ktoś czasem nie uległ ich czarowi i nie zaczął na ich podstawie kształtować jakichś innych niż obowiązujące wizji. Ciągle mamy do czynienia z tymi samymi sekwencjami ikonograficznymi, które zebrane razem tworzą fikcję dawniej nazywaną rozwojem sztuki. Nie wiem czy ktoś jeszcze dziś jest na tyle bezwstydny, by mówić o takich rzeczach, ale nie można tego wykluczyć. Mechanizm tu zaprezentowany działa nie tylko w przestrzeni wizualnej, ale także w przestrzeni pojęć abstrakcyjnych i nie dających się zilustrować. Oto niedawno dostałem taki link https://www.youtube.com/watch?v=HSp-ZLqPs5Y

Mamy tu przemądrego, posiadającego liczne certyfikaty badacza z Francji, który posługując się przekonującymi argumentami udowadnia, że UE i porządek globalny to świt ery noahickiej. O noahitach już pisaliśmy i każdy wie o co i o kogo chodzi. Mędrzec jednak, którego tu widzimy, zdaje się udawać głupiego, albo też nie jest w stanie opuścić przestrzeni gdzie go zamknięto, ograniczonej od dołu betonową podłogą, a od góry szklanym sufitem. Mówi – niby to żartem – o tym, że pomysły na stworzenie globalnego porządku, w którym chrześcijanie zredukowani zostaliby do rzędu podludzi wykonujących proste ale niezwykle ciężkie prace, ma swoją tradycję i z uśmiechem powołuje się na jakiegoś autora z XVI wieku, który w centrum globalnego porządku umieścił Wenecję i jej banki. Link ten dostałem z adnotacją, bym koniecznie to obejrzał jeśli jeszcze nie widziałem. Zasmucają mnie takie rzeczy, albowiem świadczą one o tym właśnie, że poza dostępną w markecie z gadżetami historycznymi ofertą, nie potrafimy korzystać z niczego. Ofertę zaś, jak to już zostało powiedziane, ktoś ustawia. I nie wszystkie narzędzia się w niej znajdują. Nie jest to też przypadek. Wróćmy do tego pana, którego pozycja paraliżuje wszystkich rodzimych demaskatorów i odkrywców treści niejawnych. Wytłumaczcie mi, jak będąc Francuzem, absolwentem tylu uczelni i politologiem, a także historykiem, można mówić o prawach noahickich w UE i nie wspomnieć Mojżesza Majmonidesa? Dla mnie to jest niepojęte. No, ale jak widać można. Jeśli zaś już raz wspomnimy Majmonidesa, skojarzenia dotyczące jego czasów i tych nam współczesnych zwalą się nam na łeb jak pudła z pawlacza, kiedy coś tam nieostrożnie poruszymy.

Mojżesz Majmonides, człowiek który wykreował Saladyna i trzymał żelazną ręką cały handel z Indiami, opracował system funkcjonowania ludów i organizacji europejskich. System ten o mało nie został wprowadzony w życie, po bitwie tyberiadzkiej. Tak się jednak nie stało z kilku powodów, do których teraz wracał nie będę. Chcę powiedzieć, że czasy Majmonidesa to z całą pewnością nie pierwsza próba wprowadzenia porządków noahickich w basenie Morza Śródziemnego. Jest to jednak, ze względu na Majmonidesa i rozmach z jakim działał ten człowiek, próba najważniejsza. Jak można jej nie porównać z czasami współczesnymi? Mamy bankierską stolicę świata, która mieści się w Tuluzie, nadzorującej jednocześnie najważniejszy okręg przemysłowy znajdujący się poza Indiami. Miasto otoczone jest satelickimi ośrodkami, gdzie rozkwita produkcja i handel. Ośrodki te mają uprzywilejowaną pozycję w handlu ze światem muzułmańskim, którego obecność w Europie, także na północnych jej krańcach jest bezsporna. Kwestie relacji z muzułmanami, podobnie jak dziś są kluczowe. Islam przechodzi do gwałtownej ofensywy, której celem ma być utworzenie noahickiego świata zarządzanego z kilku ośrodków. Jednym z nich jest Egipt, drugim Tuluza, trzecim Kordoba. Kluczowy produkt masowej dystrybucji – tkaniny i barwniki – kontrolowany jest przez Żydów i Arabów. Podobnie jest z przemysłem zbrojeniowym, czyli flotą. Ta powstaje w postaci półproduktów w miastach portowych Zatoki Lwiej i jest przeznaczona dla Egiptu właśnie. Ośrodki polityczne czyli dwory książęce i królewskie, kontrolowane są przez gejowską międzynarodówkę, zupełnie jak dzisiaj. Rola przywódcy tej organizacji przechodzi – wiem, że to może się wydawać dziwne, ale tak było – z pokolenia na pokolenie w rodzinie książąt Akwitanii. Jej najważniejszym szefem był Ryszard Lwie Serce. Ilość wizerunków, jakie pozostały po tych odległych czasach może zdumiewać, ale także zastanawiać. Jak widzimy pana, który wieszczy rychłe nastanie ery noahickiej nie zastanawia wcale.

Dlaczego więc się nie udało, choć było tak blisko? Pisałem już o tym sto razy, ale jeszcze przypomnę. Krucjata przeciwko katarom, czyli coś, co w przełożeniu na czasy nam bliższe mogłoby wyglądać jak skuteczna interwencja w sowieckiej Rosji w roku 1920, była imprezą ślamazarną i nie rokującą sukcesu. A to z tego względu, że wielki i genialny plan, chcąc nie chcąc rozbija się na całe sekwencje interesów lokalnych, które prowadzone są bez zrozumienia dla jego istoty. Im mniej tego zrozumienia było w głowach baronów Południa, tym większego impetu nabierała krucjata. Mogła ona jednak dojść do skutku dopiero po śmierci Majmonidesa i tylko w takich okolicznościach, które zaakceptowałaby Wenecja. Ta zaś miała w roku jej zainicjowania już własny plan, którego horyzontów nie mógł dostrzec na razie nikt.

Koncepcje Majmonidesa były skazane na klęskę także dlatego, że nie akceptowali ich również niektórzy wpływowi Żydzi. Były one za bardzo praktyczne i za mało mistyczne. Czasy się od tamtych lat mocno zmieniły, więc dziś może być już inaczej.

Jutro napiszę ciąg dalszy tych rozważań, albowiem wydłużyły się one nieco ponad miarę.

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-i-2/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-ii/

 

https://patronite.pl/Coryllus?podglad-autora

---

tagi: żydzi  historia  demaskacja  krucjaty  wyobraźnia  ikonografia  źródła  noahici 

	gabriel-maciejewski
	5 października 2021 09:14

23     2450    18 zaloguj sie by polubić