Książki, które ostatnio omawiam na YT są niezwykle inspirujące. Przynajmniej na moją wyobraźnię działają bardzo żywo. I tak wyobraziłem sobie na czym istotnie, polegała deprawacja dworów i organizacji stojących na drodze armii mongolskiej zmierzającej ku Europie. Wyobraźmy sobie taką oto sytuację. Na dworze chorezmijsjkim zjawiają się kupcy mongolscy, którzy w ogóle na Mongołów nie wyglądają, pochodzą z różnych ras i krain, ale łączy ich, ukryta przed oczami profanów misja. Czy dwór taki robił na nich wrażenie? Zapewne, ale nie takie, jak oni na dworze. Biorąc pod uwagę dokładne rozpoznanie krain podbijanych przez Mongołów, można uznać za pewnik, że kupcy przybywający z misją do Chorezmu czy innego państwa, mieli za zadanie przede wszystkim mienić stosunki wewnętrzne tak, by pogłębić istniejącą już na tym dworze deprawację. Skąd wiemy, że ona tam była? Gdyby było inaczej kupcy chorezmijscy znajdowaliby się w Karakorum. I stali bezpośrednio przy chanie. Takie rzeczy nie miały miejsca. Poza tym każdy dwór jest zawsze zdeprawowany.  Cóż to znaczy – wpłynąć na deprawację dworu i ją pogłębić? To jest niesłychanie proste i my może ten mechanizm obserwować w różnych odsłonach również dzisiaj. Dwór to miejsce, gdzie kształtują się patologiczne hierarchie wyłaniane według kryterium finansowego – kto ma więcej lub kto więcej nakradł, albo towarzyskiego – kto ma łatwiejszy dostęp do władcy. Zadaniem agentów mongolskich było stan ten utrwalić lub pogłębić w sposób gwałtowny. Wobec zagrożenia, dwór, chcąc nie chcąc wykonuje jakieś przygotowania do wojny. Są one chaotyczne, bo żadna z istniejących hierarchii nie rozumie języka wojny, która jest za progiem. Agenci wroga zaś, przebrani za kupców różnych ras i wyznań, demonstrują miejscowym swoje możliwości finansowe i składają im różne propozycje. Na zasadzie pokaż mi ile masz, a powiem ci kim jestem. Kiedy jeden z drugim urzędnik ujawnił już ile ma, kupiec demonstrował mu swoje możliwości i dyskretnie dawał do zrozumienia kim jest. To wywoływało paraliż. Bo choć możliwości finansowe dworu były spore, służyły tylko do demonstracji. Podój mongolski zaś polegał przede wszystkim na tym, że unieważniano trwale lokalne hierarchie. Te zaś zapatrzone w siebie nie pojmowały co się dzieje. Ufając w to, że ich moc i wpływy są realne, albowiem posiadają złoto i należą do otoczenia władcy. Ci przytomniejsi myśleli zapewne o zdradzie, ale była to pułapka, bo wielki chan zdrajców zabijał natychmiast. Można było oczywiście znajdujące się w pałacu i w kufrach dworaków pieniądze przeznaczyć na projekty militarne, ale takie postawienie kwestii nie wchodziło w grę, albowiem unieważnić musiałoby wspomniane hierarchie, które ufały w swoją moc, podkreślaną przez wysłanników wielkiego chana przebranych za kupców. Ci zaś wchodzi w osobiste relacje z dworakami i podnosili znaczenie tych relacji, kosztem państwa. I to w zasadzie wszystko. Opisany wyżej mechanizm sprawiał, że dwory i państwa stawały się właściwie depozytami, które wielki chan przejmował na swojej drodze ku Europie.

Czy podobne rzeczy dzieją się dzisiaj? Ponoć urzędnicy UE dostali w ciągu trzech lata, aż 7 podwyżek. Oznacza to, że jak najbardziej, właśnie z tym mamy do czynienia. Pytanie tylko kto jest najeźdźcą? Czy Putin, który zabuksował na Ukrainie? Czy Trump, który nałożył cła na swoich sojuszników z UE? Czy może Islam, którego centrum dowodzenia właśnie przenosi się do Londynu? To się pewnie okaże niebawem, my zaś dziś tego rozstrzygnąć nie potrafimy. Koniec Europy w obecnym kształcie wydaje się jednak bliski.

Jak w tej sytuacji wygląda Polska? Fatalnie. Dziś, na przykład, świętujemy dzień pomocy Żydom, czyli upamiętniamy tych rodaków, którzy oddali życie za życie innych. Czy kogoś poza nami to interesuje? No skąd. Jest za to dobrym pretekstem, by pogłębiać podziały w narodzie. Jedni bowiem są „za Żydami” i uważają, że słusznie oddawano za nich życie, a inni są przeciw i wznawiają książkę Jeske-Choińskiego „Poznaj Żyda”, co ostatnio zrobiła Polonia Magna. Czyje intencje są szczere? Niczyje, bo świętowanie dnia pomocy Żydom nie wzrusza Żydów w żaden sposób, podobnie jak stosowane wobec nich prowokacje, których rzeczywistym celem jest zarobienie paru groszy na wzmożonych emocjonalnie frajerach. Czy to są kwestie, które powinny dziś zajmować Polaków? Czy to są kwestie, które powinny dziś zajmować wydawców polskich książek? No raczej chyba nie. Nie można tego w żaden sposób ludziom wyjaśnić, albowiem działają tu różni życzliwi doradcy, którzy gotowi są nieba przychylić i tym, co zamierzają pomagać Żydom i tym, którzy zamierzają im przeszkadzać. I zapewne mają oni także narzędzia, by utrwalać przekonania jednych i drugich. Pułapka, polega na tym, by w owe rozterki zaangażować najbardziej prymitywne emocje. Te bowiem wywołują tak oczekiwane dreszcze i do tego jeszcze pewność, że należymy do właściwej frakcji na dworze. Jak to się skończy? A jak myślicie?

Nie mamy zamiaru brać udziału w tej dyskusji, ale książki o życiu i misji Żydów w Polsce w dawnych czasach wydajemy. Spokojnie, też jako, wydawca, znoszę lekceważenie tych moich wysiłków, które są przecież  po nic. Nie mówią bowiem ani o poświęceniu dla Żydów, ani o ich przeniewierstwach. Ot relacjonują sytuację na podstawie źródeł i czynią to z pewnego określonego punktu widzenia. Jakiego? No, samych Żydów. Czy to ma jakieś znaczenie? Moim zdaniem kluczowe, ale każdy może to oceniać jak chce.

Czy działalność wydawniczą można porównać do działań armii mongolskiej w wielkim stepie? Myślę, że tak i chciałbym Wam dzisiaj zaproponować zabawę w wielkiego chana. Zabawę – bo każdy rozumie, że ja nie jestem wielkim chanem, a inni autorzy nie są dowódcami tiumenów. To tylko tak żart, żebyśmy się lepiej poczuli. Dlaczego mamy się czuć lepiej tutaj akurat? Bo to jeden z elementów strategii tego portalu i całego wydawnictwa. Ja zaś w najbliższych latach, o ile zdrowie pozwoli, postaram się, by nasze wydawnictwo, mimo licznych przeszkód przekształciło się z małej oficyny w oficynę nieco większą. Żeby to uczynić musimy wyznaczyć sobie jakiś cel i wskazać metody jego realizacji. Nie musimy nic wymyślać, bo wszystkie, zajmujące się wydawaniem książek historycznych instytucje w Polsce, mają ten sam cel – utrwalić istnienie państwa i wskazać na praktyczne zalety tego istnienia. Jakimiś metodami owe wydawnictwa do tego dążą? Przede wszystkim selekcjonują autorów, wskazując, który z nich jest najważniejszy. Potem z tych autorów budują hierarchie i nadają im moc. Ta pochodzi z ustalonej wcześniej hierarchii tematów. Jak wygląda ta hierarchia? Jest wprost odziedziczona po komunie, albo ma charakter odpustowy. To znaczy wskazuje na misje społeczne bohaterów i autorów, a do tego przebiera ich w dziwne łachy. Patrioci wierzą w husarię, a społecznicy w Żeromskiego. Splecenie tych wątków ma, w założeniu, stworzyć, jakiś łańcuch tradycji. W rzeczywistości, czego doświadczamy codziennie, tworzy się jakiś rodzaj kolczastej gumy do majtek, która pęka w różnych miejscach. No, ale wielu ludzi to bawi, bo mogą – przy każdym pęknięciu – głośno lamentować i zwracać w ten sposób na siebie uwagę.

Podsumowując – wszystkie te działania mają charakter lokalny, bo nikt nie wie, jak zainteresować Polską i jej historią kogokolwiek za granicą. To się udaje tylko wtedy kiedy polskie książki opisują Żydów.

Co trzeba zmienić? W książce, którą wydamy niebawem, a której tytułu nie ujawnię, wskazane jest wyraźnie, że protestanci w XVI i XVII wieku posługiwali się doktryną predestynacji i innymi doktrynami antykościelnymi w jednym tylko celu. Nie po to bynajmniej, żeby zreformować świat, jak pisał Komeński, ale po to, by zająć teren i umocnić się na nim. To zaś demaskuje ich jak agentów mocarstw Europie wrogich.

Uważajcie więc dobrze co się będzie działo za czas jakiś i jakie roszczenia będą wysuwane, a także przez kogo.

Należy więc, za pomocą pism, które są dostępne i łatwe do odnalezienia wysunąć roszczenia terytorialne. W książce, którą niebawem wydamy, a której tytułu nie zdradzę napisane jest, że polskie Pomorze powinno ciągnąć się od Szczecina do Królewca. My zaś nie musimy nic w kwestii montowania tej doktryny robić, albowiem ona jest gotowa od dawna. Musimy ją tylko przypomnieć. Poza tym większa część roboty jest wykonana, bo Pomorze polskie ciągnie się od Szczecina do Elbląga, skąd do Królewca tylko rzut beretem. Kto wobec tak postawionej kwestii, dobrze przemyślanej jest wrogiem? Wszyscy ci, którzy kwestionują tę koncepcję, także za pomocą separatyzmów.

Możemy też przypomnieć o innych ziemiach, do których Rzeczpospolita wysuwała niegdyś jakieś roszczenia. Na przykład o Inflantach. Czy też o Mołdawii. Pamiętajcie jednak, że to tylko taka zabawa, bo my przecież nic nie możemy i stanowimy jedynie margines internetowej niszy.

Nie jesteśmy też w tak korzystnej sytuacji, jak wielki chan, który w zasadzie nie miał wrogów wewnętrznych, albowiem opierał się w swoich rządach na rodzinie i korpusie oficerskim, który w każdych innych warunkach, poza obszarem wpływow wielkiego chana musiał być skazany na zagładę. A skoro tak, członkowie tego korpusu nie mieli za wiele dylematów do rozstrzygnięcia. Po prostu robili co do nich należało. Roztrząsaniem dylematów zajmowali się urzędnicy chorezmijscy. Podobnie czynią dziś w Polsce różni autorzy czy wydawcy zastanawiając się nad kwestią – czy żołnierze wyklęci byli bohaterami czy zbrodniarzami. Przede wszystkim trzeba unieważnić ten dylemat, a do tego przydadzą się treści związane z tymiż właśnie wyklętymi. Treści osadzające ich w interesujących nas i inspirujących kontekstach. Takich w dodatku, których przeciwnik nie będzie mógł wykorzystać do zdegradowania nas.

Mamy już więc dwa segmenty rynku jako tako opisane – pomorsko-pruski i partyzancki.

Do tego dodajmy, niewielki na razie, segment publikacji dotyczących Żydów, z punktu widzenia samych Żydów, czyli jedynego istotnego. Segment ten z pewnością się rozrośnie.

Pozostaje nam jeszcze jeden, obecnie najsilniej rozbudowany segment, czyli żywoty świętych. Mnie wielkość i skala tych naszych publikacji cieszy niezmiernie, bo widzę czasem miny ludzi, którzy się tym książkom przyglądają. Otóż na ich twarzach maluje się całkowite i bezbrzeżne lekceważenie. Po cóż bowiem zajmować się świętymi? Ateiści i wątpiący zajmujący się historią wiedzą przecież, że z tym Panem Bogiem to takie jajca, a wierzący patrioci stawiają na husarię. Ci zaś, którzy zajmują się poważnymi analizami politycznymi wierzą jedynie w pieniądze i wpływu u dworu. Zamiast świętych, tak poza wszystkim, dla szerzenia dobrego przykładu, wystarczą dziś ci, co w czasie wojny ratowali Żydów i zostali za to zamordowani. To co właśnie przeczytaliście to opis propagandowych aktywów państwa polskiego, które z tym zestawem idzie na wojnę gdzie bronią jest soft power.

Jeśli w tym opisie słowo segment zastąpimy słowem korpus, zauważymy, że nasz opis przypomina opis armii mongolskiej, znajdujący się w książce Wacława Zatorskiego, na stronie 71, w rozdziale „Dowództwa wyższego szczebla.

Pamiętajmy jednak, że to tylko taka zabawa, my zaś po prostu zbieramy się tu po to, by nieco oderwać się od namolnie stręczonych nam formatów publicystycznych.

No, ale do rzeczy. Mamy na razie trzy korpusy otoczone przez mniejsze jednostki ubezpieczające. Rodzi się pytanie – dlaczego podobnego planu nie wymyślono w ministerstwie kultury i nie wdrożono go na rynku wydawniczym Europy? No napisałem przecież wyżej – bo mamy lokalną hierarchię autorów. Ta zaś jest nie do ruszenia, ale także nie do wypromowania poza Polską. Ci autorzy wzmacniają poczucie siły w narodzie, który jest jednocześnie deprawowany przez agentów państw obcych udających, że chcą tu komuś przychylić nieba. Poza tym wszyscy, którzy mają jakieś środki chcą przede wszystkim zademonstrować jak wielkie wpływy na władzę zyskali za ich pomocą. Kolejna zaś kwestia dotyczy czytelnika, który nie rozumie co ci ludzie mają mu do przekazania, bo treści promowane przez państwo rozjeżdżają się z dostępną zmysłom i rozumowi rzeczywistością i treściami.

Jasne jest, że po powyższych konstatacjach nie możemy w tym uczestniczyć, albowiem nasze skromne środki przeznaczamy na realizację celów wydawniczych, a nie na popisy i gadanie o wpływach. Czy to nas uratuje? Nie wiem. Spodziewam się jednak, że emocji nam nie zabraknie.

Na razie przypominam o książkach opisujących ten niezwykły moment w historii, jakim był najazd mongolski na Europę, a także o konferencji. No i o targach w Ojrzanowie, które odbędą się w dniach 5-6 lipca.

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/wojny-czyngis-chana/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/gabriel-ronay-anglik-tatarskiego-chana-tlumaczenie-gabriel-maciejewski-jr/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/udzial-w-12-konferencji-lul/

 

---

tagi: wojna  żydzi  polska  propaganda  prusy  rynek wydawniczy  soft power  mongolia  pomorze 

	gabriel-maciejewski
	25 marca 2025 08:54

84     2331    16 zaloguj sie by polubić