Zacząłem wczoraj oglądać stary już chyba film pod tytułem „Dobry agent”. Jest to produkcja, w której widzimy, jak werbuje się agentów. Zapewne to, co tam pokazują już jest nieaktualne, a werbunku dokonuje się inaczej, ale warto opisać mechanizm.

Chodzi z grubsza o to, że młodzi i obiecujący ludzie z establishmentu, żyjący w pewnym poetycznym złudzeniu, zostają nagle postawieni wobec wtajemniczenia. Ono jest po pierwsze brutalne, po drugie upokarzające, po trzecie kompromitujące, po czwarte śmieszne. Dopiero kiedy przejdą ten inicjacyjny rytuał zwany u nas ogólnie i niesłusznie „masunerią” mogą zaczynać karierę. Ów rytuał ma kilka funkcji, po pierwsze chodzi o to, by pokazać tym młodym ludziom, że granice wpływów ich ojców da się wyznaczyć łatwo i one wcale nie sięgają daleko. Po drugie – za pomocą kompromatów odsiewa się słabych, którzy obawiają się, że ktoś może opublikować zdjęcie jak stoją bez gaci, albo tarzają się nago, pijani, w błocie, albo markują seks z wypchaną świnią.

Po trzecie wyciąga się od nich tajemnice – rodzinne i osobiste, które stanowią podstawę dalszej pracy wychowawczej i kreowania ich misji. Po czwarte wreszcie wszyscy uczestnicy upokarzających rytuałów czują się, do pewnego momentu jedną drużyną. Kiedy zaś okazuje się, że jednak nią nie są, jest już za późno na wycofanie się. A kiedy się okazuje? No wtedy gdy przeciwnik przejmie rytuały inicjacyjne. Należy je wówczas zmienić – tak sądzę – albo wykoślawić jeszcze bardziej. Nie pytajcie mnie więc teraz skąd się bierze przyzwolenie społeczne na 64 płcie, wizyty zboczeńców w przedszkolach i inne podobne rzeczy, bo może się okazać, że wszystkie do tej pory udzielane odpowiedzi są błędne. Oburzenie zaś, któremu poddają się łatwo ludzie prostoduszni, nie służy zwalczaniu tych postaw ale ich promocji. Ja wiem, że to jest trudne do wyjaśnienia, a jeszcze  trudniejsze do zaakceptowania, ale główny bohater omawianego tu filmu jest przez swoich zwierzchników lansowany z jednego właściwie powodu – jest on mianowicie małomówny.

Zawsze więc istnieje ta opcja – można milczeć. Są oczywiście ludzie tacy, jak minister Czarnek, którzy milczeć nie mogą, ale my możemy i nie zazdrościmy bynajmniej ministrowi Czarnkowi. Może się bowiem okazać, że dziś inicjacja wygląda zupełnie inaczej i nie dotyczy wąskich grup wpływowych WASP-ów, ale całych mas, spośród których – za pomocą odpowiednich bodźców – wybiera się jednostki najlepiej rokujące. Możemy nawet – obserwując tylko to co dzieje się w mediach społecznościowych – wskazać takie jednostki.

Chodzi właśnie o to, by ludzie określali się wobec najbardziej poważnych problemów świata tego. Te zaś nie istnieją realnie, ale są kreacją. Ponieważ organizacje konkurują ze sobą, zużywają się także pakiety problemów wobec których należy się określić w odpowiedni sposób.

W filmie, którego jeszcze nie obejrzałem do końca, zakonspirowany agent niemiecki jest profesorem od poezji, który prowadzi seminarium. No i jest oczywiście gejem. Metody werbunku jakie stosuje, wobec bardzo krótkiego dystansu pomiędzy nim a studentami muszą być dość subtelne, a więc poezja musi być prawdziwa i prawdziwa musi być wrażliwość. Konspiracja tego pana jest nieco kulawa, bo spotyka się on jawnie z jakimiś nazistami goszczącymi w USA, co potem powoduje, jego demaskację i brutalną likwidację.

Dziś jest inaczej, ale podstawowe kierunki – poezja i homoseksualizm nadal obowiązują. Są jednak silnie zmodyfikowane. No a podporządkowane im treści adresowane są do mas. Te zaś trzeba gdzieś skupić, wokół jakiejś idei. I nie można tego robić inaczej, jak z zastosowaniem masowych narzędzi czyli mediów. Te, jak się domyślamy, z opisu powyżej, lansują samych agentów lub kandydatów na agentów, albowiem jedynie to gwarantuje im oglądalność. Dlatego też nie możemy się dziwić, że w TVP puszczają Szlimakowską i ten drugi szajs.

Zostawmy jednak te kwestie, od których powinniśmy – jako wydawcy, autorzy i czytelnicy – trzymać się jak najdalej, a to znaczy nie uczestniczyć w imprezach masowych. Zastanówmy się nad czymś innym – nad rytuałami inicjacyjnymi w dawnych czasach.

Wszyscy, łącznie z Manuelą Gretkowską, do – pardon – porzygania – ekscytują się rytuałami inicjacyjnymi templariuszy, które stały się podstawą oskarżeń przeciwko nim wysuwanych. Temat ten powraca w tekstach popularnych, choć ostatnio jakby mniej. I zwykle powraca po to, by kompromitować Kościół. Dlaczego akurat tak ekscytujące są rytuały inicjacyjne templariuszy? A nie innych zakonów rycerskich? Czy ich nie było? Przyznam, że nie wiem, ale sądzę, że były, wszak chodzi o poważne organizacje zajmujące się obrotem pieniędzmi. Zostawmy to na razie na boku.

Popularna wersja wyjaśniająca skąd się wzięły u rycerzy świątyni takie właśnie praktyki, mówi, że zostały one zaszczepione przez Gerarda de Ritefort ostatniego przed upadkiem Jerozolimy mistrza zakonu. Po klęsce roku 1187 i śmierci większości braci, nowy mistrz – Robert de Sable – został arbitralnie mianowany przez Ryszarda Lwie Serce. Nie wiemy czy tak było, ale tak piszą różni popularyzatorzy. I wiemy, że szans na to, by sprawę zbadać dokładnie, w oparciu o źródła nie ma, albowiem nikt nas do tych źródeł nie dopuści, a nawet jeśli, to przecież nie przeczytamy średniowiecznej łaciny.

Potraktujmy więc tę historię jako jedną z wielu legend. Możemy tak zrobić, albowiem, inni autorzy i różni internetowi mędrcy robią jeszcze gorsze rzeczy. W każdej legendzie jednak jest ziarno prawdy. Gdzie ono jest w tej naszej? Myślę, że to ten moment, w którym dowiadujemy się, że rytuały inicjacyjne zostały zmienione przez agenta islamskiego. Być może było trochę inaczej – wobec świadomości, że struktura jest spenetrowana przez agentów kalifa, którzy są tak bardzo pobożni, tak często odmawiają różaniec, tak długo leżą krzyżem przed najświętszym sakramentem, że nie ma już w zasadzie miejsca na inne zachowania, bo to oni decydują kto jest pobożny naprawdę, a kto tylko udaje, należało radykalnie zmienić rytuał inicjacyjny. Bardzo radykalnie, przy akceptacji czynników najwyższych i przy gwarancji rozgrzeszenia. Nawet jeśli tak nie było, a ja przedstawiam tu kolejną projekcję, możemy mieć prawie całkowitą pewność, że tak jest teraz.

Idźmy jednak dalej – skoro taka sytuacja istniała w zakonie templariuszy, którego głównym przeciwnikiem był islam i jego organizacje, dlaczego nie słyszymy o podobnych praktykach wśród krzyżaków? Czy ich nie było? Nie żartujcie, na pewno były. Może agenci wrogich krzyżakom organizacji nie przenikali aż tak głęboko w struktury zakonu? Na ten temat powinni wypowiedzieć się Litwini, bo legenda – pieśń, która uszła cało – skłania się jednak ku wersji, że przenikali. Możemy jej nie wierzyć, ale dlaczego w takim razie mamy wierzyć w opowieści o rytuałach inicjacyjnych templariuszy?

Skoro już doszliśmy do takiej zagadki, może warto postawić inną – jakie były relacje krzyżaków z islamem? I dlaczego islam nie penetrował struktur zakonu, a przynajmniej my o tym nie słyszymy. To znaczy nie istnieją żadne popularne teksty, które by na to wskazywały? Ktoś powie, że nie istnieją takie teksty w odniesieniu do templariuszy, którzy są ofiarą antykatolickiej i antykościelnej propagandy. No ale istnieje legenda o rytuale inicjacyjnym, która stanowi podstawę do potępienia zakonu. Krytykuje się ich zaś z pozycji fałszywej pobożności, ta zaś musiała istnieć już w ich czasach – nie wzięła się przecież znikąd. A skoro tak – fałszywa pobożność jest jedną z najstarszych metod werbowania i instalowania agentów. I wygląda na to, że nie ma na nią rady, bo ludzie są bezradni wobec gestów i symboli. Trzeba by albo zamykać organizację, albo posuwać się do drastycznej zmiany rytuałów inicjacyjnych, albo zgodzić się na przejęcie.

Krzyżacy na pewno utrzymywali intensywne kontakty z islamem, byli wszak ludźmi cesarza Fryderyka II, chrześcijańskiego kalifa. Tak jak templariusze byli ludźmi papieża. Krzyżaków jednak nie oskarżono o sodomię. Czy dlatego, że jej nie uprawiali? Nie - myślę, że powód był inny – byli po prostu organizacją islamską, na masową skalę werbującą agentów wśród niemieckiej szlachty, cały czas udając przed światem, a przede wszystkim przed papieskim dworem bardzo widowiskową pobożność.

Można się teraz oczywiście zastanawiać w jakich momentach inicjacje mają charakter środowiskowy, a w jakiś masowy. W jakich dochodzi do prób przejęcia organizacji, a w jakich są one od podstaw tworzone z fałszywą intencją. No, ale to jest temat na inną pogadankę.

Teraz jeszcze przypomnienie o zrzutce, zbieramy środki na wydanie bardzo ciekawej, napisanej w hermetycznym języku książki. Jest ona jedynym z kluczy do zrozumienia – naprawdę, a nie na niby – dziejów Europy Środkowej

 

https://zrzutka.pl/d29kmh?utm_medium=mail&utm_source=postmark&utm_campaign=payment_notification

 

---

tagi: organizacje  cia  krzyżacy  agenci wpływu  templariusze  pobożność  dewiacja 

	gabriel-maciejewski
	11 maja 2023 09:45

23     2306    13 zaloguj sie by polubić