Nie ma co lamentować nad tym, że prawo jest rozmontowywane, skoro logika została rozmontowana już dawno i leży sobie teraz w częściach, porzucona gdzieś w krzakach za stodołą i tam rdzewieje. Ostateczną wyrocznią we wszystkich właściwie sprawach są ludzie posiadający największą ilość lajków na twitterze i YT, bo skoro mają tyle tych polubieni, to przecież nie mogą się mylić. Stąd kreacje niektórych sprytnych pracowników naukowych, którzy deklamując przed kamerą, z odpowiednią intonacją, fragmenty podręczników do fizyki, usiłują dogonić w tych lajkach dziewczyny co pokazują cycki. Okazuje się, że to nie jest niemożliwe. Ryzyko jest jednak takie, że fragmenty rewolucyjnych, fizycznych teorii zleją się i zostaną postawione na równi z bełkotem czystym i nie skalanym żadną myślą. Mam jednak wrażenie, że to nikomu nie przeszkadza. Oto, dla przykładu, Edyta Górniak oznajmiła właśnie, że jej wielką miłością był Bruce Lee, który miał na nią zaczekać, żeby mogli wziąć ślub. No, ale umarł. Brednie te nie podlegają żadnej weryfikacji, podobnie jak inne, wygłaszane z całą powagą, albo też i mającą je uwiarygodnić ironią w programach takich jak Kanał Zero. Czynnikiem przemożnym, który gwarantuje, że duża część widowni łyknie każdy idiotyzm są profesjonaliści demonstrujący swój profesjonalizm. Do takich zaliczam wujka Czarka czyli Cezarego Pazurę. Nie mogę bowiem oderwać się od jego podcastów i słucham tych coraz starszych. To są niesamowite rzeczy. Wczoraj, na przykład, widziałem, jak na nagraniu sprzed lat pan Cezary układał ranking polskich seriali. Czynił to za pomocą losowania, wyciągał karteczki z plastikowego worka, a na każdej była zapisana nazwa serialu. Dokonywał krótkiego omówienia, a potem układał to według jakości, albo raczej lepiej rzec, według tego co za jakość uważał. Pierwszy serial jaki wyciągnął to była „Chyłka”, nieprawdopodobny szajs, który nie ma ani jednego punktu stycznego z realiami, bo chyba że za takowy uznamy podobieństwo głównej bohaterki do prokurator Wrzosek, ewidentnie się na Chyłkę kreującej. To jest groza, bo takich rzeczy nie bywało jeszcze. Mam na myśli sytuację, kiedy oskarżyciele publiczni usiłują upodobnić się do słabej bardzo fikcji. No, ale pan Cezary Pazura ocenił ten serial wysoko, bo – jak powiedział – widać, że scenariusz napisali ludzie znający się na prawie. I to mnie po raz kolejny utwierdziło w przekonaniu, żeby za nic na świecie nie wierzyć ludziom, którzy „dobrze gadają”, a do tego jeszcze potrafią być zabawni. Najmniejsza próba estetyzowania wypowiedzi jest sygnałem, że kryje się za nią potężna manipulacja. I nie chodzi tu przecież o Cezarego Pazurę, który swoimi podcastami mąci co prawda ludziom w głowach, ale przynajmniej widać, że jest aktorem i usiłuje coś odgrywać. Chodzi o innych ludzi, którzy swoim deklaracjom, składanym w złej wierze i ze złymi zamiarami, nadają brzmienie szlachetne i osadzają je w malowniczych, ale całkowicie zakłamanych kontekstach. Przyjdzie kiedyś pora na przykłady, ale na razie pozostańmy przy tym ogólnikowym opisie.

Najbardziej lubię, jak wujek Czarek opowiada o swoich kolegach aktorach, których określa mianem – wybitni. Słuchałem takiego kawałka, w którym mówił, o tym że niektórzy aktorzy stali się sławni, albowiem mieli wrodzony talent, potem zaś już jako dorośli ludzie, zdali eksternistyczny egzamin przed komisją złożoną ze swoich kolegów z planu. Do takich zaliczył Cezary Pazura Olafa Lubaszenkę. Ten ponoć wygrał casting do serialu „Życie Kamila Kuranta”, w wieku 12 lat. My oczywiście w to wierzymy, albowiem w stanie wojennym kiedy powstał serial nikt nie zawracał sobie głowy jakimiś castingami i nie ściągał na nie setek dzieci, żeby wybrać to najlepiej się prezentujące. Wzięli syna starego Lubaszenki, bo na tle trzech innych, co się zgłosili wypadł najlepiej. Poza tym miał nazwisko, a które w tamtych czasach może nie znaczyło zbyt wiele, ale przecież telewizja emitowała, powtarzając go kilkakrotnie, serial „Układ krążenia” z Edwardem Lubaszenko, ojcem Olafa. Po co więc daleko szukać i martwić się później, że widz nie będzie kojarzył z nikim głównego bohatera? Pokaże mu się w jednym serialu ojca, w drugim syna i gitara. Ja się tu nie podejmuje oceny gry aktorskiej Olafa Lubaszenki, ale mam wrażenie, że znałem w szkole podstawowej i średniej, czterech przynajmniej kolegów, którzy znacznie lepiej radzili sobie ze skupianiem na sobie uwagi. A nie mieli do dyspozycji ani charakteryzatora, ani oświetleniowca, ani nawet scenariusza. Wszystko, cały swój występ, opracowywali sami, w mgnieniu oka i od razu dokonywali prezentacji, nierzadko z wokalem. Wszyscy, którzy tego słuchali tarzali się po podłodze ze śmiechu. Może coś się dzieje z moją wrażliwością, ale widząc na ekranie Olafa Lubaszenkę nigdy nie mogłem się nawet uśmiechnąć. Może po prostu nie posiadam tej wrażliwości, która umożliwia ludziom rozpoznanie prawdziwego talentu.

Kolejnym wybitnym aktorem jest, według Cezarego Pazury, Borys Szyc. Jest on siostrzeńcem czy też bratankiem, jakiejś znanej charakteryzatorki, która malowała aktorów do roli. No i Cezarego Pazurę także. Kiedyś wujek Czarek pokazał jakąś scenę, w której Szyc gra z Lubaszenką, jeden jest profesorem filozofii, a drugi studentem, którzy przyszedł na egzamin. I znowu nie mogłem zobaczyć w tej scenie tego, co tam widział wujek Czarek. Szyc przyszedł się pokazać, czyli zagrać aktora Szyca, który usiłuje zmierzyć się z potęgą umysłu wybitnego uczonego. Był to pokaz aktorskiej kokieterii realizowanej do słabego bardzo scenariusza. Tak nie wygląda egzamin. Być może tak wygląda prezentacja młodych ludzi szukających pracy w luksusowym hotelu, gdzieś nad morzem, ale nie egzamin. Żeby zagrać egzamin nie można wyglądać jak Szyc, to po pierwsze, po drugie Pazura sam wielokrotnie odkrywał swoich profesorów, którzy egzaminowali studentów w szkole teatralnej. I to było przekonujące, jeden Pazura w roli egzaminatora i studenta był lepszy niż 10 Szyców i Lubaszenków obsadzonych w tych samych postaciach. Pazura pokazał jak wygląda egzamin. Nie wiem dlaczego nie można było tego zrobić w filmie, gdzie w dodatku było dwóch, ponoć znakomitych aktorów. Pewnie ten film – „E=mc2” nie służył do pokazywania widzom czy w ogóle komukolwiek, ale do jakichś innych celów.

Z tego co opowiada Cezary Pazura można wyciągnąć wniosek następujący – środowisko aktorskie to obóz koncentracyjny, w którym każdy wie kto jest kapo, a kto jest muzułmanem (tak nazywano więźniów nie rokujących na dalsze życie). Rządzą nim nieskodyfikowane zasady, które jednak każdy dobrze rozpoznaje i nie skacze wyżej krzyża. Korzenie tego systemu sięgają daleko w przeszłość, gdzieś w okolice kiedy Aleksander Minkowski, który napisał książkę „Układ krążenia” ilustrowaną zdjęciami z filmu ze starym Lubaszenką, zaczynał swoją literacką karierę. Nic od tamtych czasów się nie zmieniło, poza tym może, że trochę więcej rosyjskich reżyserów mamy nad Wisłą. Całość tego horrendum maskowana jest opowieściami o przygodach na planie oraz o możliwych drogach kariery, jakimi kroczyć winni adepci zawodu. I tak Cezary Pazura, zawsze z uśmiechem, opowiada o tym, jak to będąc chłopcem ze wsi, z podłódzkiego Niewiadowa, zrobił karierę w świecie filmu. I wierzcie mi, że naprawdę bardzo się stara wypaść przekonująco. Niestety ani razu mu się to jeszcze nie udało.

Obiecuję, że od jutra będę pisał o czymś innym.

---

tagi: prawda  oszustwa  głupota  dramat  aktorzy  aktorstwo  logika  piosenkarze  cezary pazura  edyta górniak  olaf lubaszenko  borys szyc 

	gabriel-maciejewski
	29 lutego 2024 08:33

28     2069    14 zaloguj sie by polubić