Jest coś takiego, jak systemowa nieskuteczność stale mylona ze skutecznością. Polega ona na tym, że do naszej świadomości docierają jedynie poczynania i słowa osób, które w swoim emploi zawarły cechy kojarzące się ze skutecznością, a nie docierają do niej istotne efekty ich działań. Czy też ich brak, bo o to w rzeczywistości chodzi. Podejmowanie działań nieskutecznych, a widowiskowych podoba się publiczności bardzo, albowiem ma ona wtedy przeświadczenie, że sama w czymś uczestniczy. Działania skuteczne zaś przeważnie mają autora, a przez to trudniej się pod nie podpiąć. Z reguły jest co prawda tak, że kilka osób próbuje podważać autorski charakter dokonań, albo też naśladuje je w sferze nieskuteczności systemowej, żeby zasłonić przykre wrażenie jakie wywołał w nich rzeczywisty sukces, ale to niewiele zmienia. Skuteczność ma autora, a nieskuteczność naśladowców. No i jest ona osobną konkurencją, która właśnie dla nich została zorganizowana.

To co się wydarzyło 15 października tego roku można by nazwać mistrzostwem olimpijskim w nieskuteczności. Podjęto niesamowitą ilość działań, rzeczywistych i pozorowanych, żeby porwać za sobą masy, które miały zapewnić PiS zwycięstwo w wyborach – jednoznaczne i bezapelacyjne. Pominięto tylko jeden szczegół – wyłączono publiczność z udziału nawet w działaniach pozorowanych. Nie dano jej możliwości, by mogła się utożsamić z czymś systemowo nieskutecznym, ale z jej punktu widzenia istotnym. A tamci to zrobili. Mieli najpierw konstytucję, a potem osiem gwiazdek. Podkręcili gałkę emocji o jedną kreskę i wygrali. Nasi zaś zostali sami z całym stołem zawalonym działaniami pozorowanymi, które – o zgrozo – okazały się obfitować w konsekwencje. I tak, konsekwencją wyświetlenia przed wyborami filmu „Reset” jest rosnące przekonanie generała Pytla iż jest on rycerzem bez zmazy. Będzie nią także powrót Tuska do władzy, który powinien – w teorii przynajmniej – oślepić na kilka co najmniej tygodni najbardziej zagorzałych patriotów, którzy jeszcze nie rozumieją, że wszystko dzieje się naprawdę i raczej nie ma odwrotu. Wszyscy, których nazwano zdrajcami i przestępcami w tym filmie będą przez najbliższe lata sprawować władzę. I trudno nie nazwać tego ironią, choć w rzeczywistości jest to groza. Jej skali jeszcze nie rozumiemy, ale myślę, że już wkrótce spłynie na nas owo rozumienie i dopiero wtedy zorientujemy się gdzie naprawdę jesteśmy.

Ludziom systemowo nieskutecznym bardzo trudno jest wyjaśnić, że mobilizacja kadr, a o to chodziło w wyborach, nie polega na tym, by się przed nimi popisywać swoimi nadludzkimi możliwościami. Po czterech latach oglądania TVP Polacy mieli już dosyć prezentacji w wykonaniu najbardziej bojowych i patriotycznych posłów, szczególnie, że popisy te zasłaniały rzeczywiste osiągnięcia. No, a wynik wyborów wskazał, że inwestycje to za mało, żeby przekonać ludzi do głosowania na PiS. Ci, którym miały one służyć, nie zauważyli ich po prostu, za to zauważyli, że opozycja proponuje im uczestnictwo w super zabawie. Uczestnictwo – podkreślam – w działaniach pozorowanych. U nas nie było nawet tego. My mieliśmy tylko oglądać jak poseł Tarczyński spaceruje po Lampedusie i czeka, aż zaczepi go jakiś czarny.

Zaliczam posła Tarczyńskiego do tych osób, które przepełnione dobrymi chęciami uprawiają nieskuteczność w zakresach wręcz olimpijskich. Co się ten facet nagadał w PE, ile błędów wskazał, ile zagrożeń, ile dróg wyjścia z tego wszystkiego, i co? Jajco. Bo akurat nie o to chodziło. Zrobił sobie jeszcze w dodatku zdjęcie z Oskarem Szafarowiczem, kolejnym królem drugiego planu, który powinien występować jako logo nieskuteczności. Fotka ta lata po sieci z podpisem – wojownicy prawicy. I ludzie to komentują słowami – trzeba nam więcej takich osób. Winszuję. Będzie jeszcze ciekawiej niż jest. Bo jeśli będzie więcej takich osób to nasza rola ograniczy się już chyba tylko do przeglądania ich zdjęć na twitterku, bo w telewizji nie starczy czasu antenowego, żeby pokazać wszystkie ich pozorowane działania. Okrzyki zaś – hu, ha - wydawane przez niektórych będą się mieszać ze słowami pieśni – hej kto Polak na bagnety.

Przepraszam, że znowu szydzę, ale jak widzę smutnego Radosława Fogla w TVP to nie mogę się powstrzymać. Był on i jest nadal jednym z moich ulubionych urzędników, ale jego rola u boku prezesa została sprowadzona do idiotycznych memów, które kolportowano po całym internecie. I co? To samo, co wyżej…Skończyło się na generowaniu emocji.

Najgorsze jednak dopiero przed nami. I my jako wyborcy wcale nie jesteśmy na to gotowi, ani też nikt nie próbuje nawet ułatwić nam tego przygotowania. Co prawda entuzjazm związany z nominacją premiera Morawieckiego nieco już opadł, ale nikt nie zaczął jeszcze myśleć, jak zminimalizować traumę, którą niewątpliwie wywołają poczynania tamtych. Bo, że będą one drastyczne i nieodwracalne, tego możemy być pewni. Być może PiS będzie mógł coś z tym zrobić, ale na ten moment szczerze w to wątpię. Im częściej pokazują Lichocką w telewizji tym wątpliwości moje się pogłębiają. O tym, że jest już pozamiatane i żaden rząd Morawieckiego nie powstanie, wskazywać może ogłoszenie przez prezesa jakiegoś nadzwyczajnego zjazdu wszystkich sił prawicowych, który ma się odbyć w styczniu. Uważam, że impreza ta odbędzie się pod hasłem – pozoranci wszystkich ugrupowań łączcie się. Realnym wyzwaniem bowiem są teraz wybory samorządowe, czyli próba odbicia wielkich miast z rąk KO. Czy to jest w ogóle możliwe? Myślę, że nie. Wszyscy, jak to bywało wcześniej, zajęci byli opracowywaniem planów, mających wejść w życie w czasie trzeciej kadencji, że zapomnieli o wyborach samorządowych. Tymczasem one stają się teraz najważniejsze. I dobrze by było je wygrać przynajmniej w dwóch dużych miastach i ze trzech mniejszych. Nie ma na to, jak powiadam, planu a czasu mamy coraz mniej. Kampania w Warszawie na pewno zostanie oparta o pozorantów. Im więcej będzie się uaktywniał pan Tobiasz Bocheński, kandydat PiS na prezydenta stolicy, tym więcej pozorowanych działań, podejmować będą najbardziej wyraziści i najmniej skuteczni przedstawiciele partii. Po to, by mu pomóc oczywiście, bo przecież nie zaszkodzić. Wszystko zakończy się jak zwykle katastrofą. Jedyna nadzieja w Tusku, że on już po pierwszym posiedzeniu sejmu zacznie robić te swoje czystki i realizować groźby. Wtedy można powstać fala wznosząca i koniunktura, która zatopi Trzaskowskiego. Żadne działania ze strony PiS nie będą miały na to wpływu. Zbyt mało czasu upłynie od wyborów parlamentarnych, od setek prezentacji osób specjalizujących się w nieskuteczności, by ludzie mogli to zapomnieć.

Na razie i tak wszyscy są skoncentrowani na tym, by pokazać, jak bardzo nie chcą się dać upokorzyć Tuskowi. Im bardziej nie chcą tym gorsze będą efekty.

Na koniec taka anegdota, którą już chyba kiedyś przypominałem. Po kapitulacji pod Vilagos wojsk węgierskiej insurekcji, hrabina Esterhazy udała się, cała we łzach, do kanclerza Schwarzenberga, by prosić go o łaskę dla uwięzionych powstańców. Stary lis Schwarzenberg uśmiechnął się tylko i powiedział – dobrze, już dobrze, ale przedtem będziemy jeszcze troszeczkę wieszali.

I w takiej właśnie sytuacji postawił się PiS. I nie wiadomo w jakim stanie dotoczy się partia do wyborów samorządowych. Pozwólcie, że jeszcze trochę będę krakał, ale niebawem zabierzemy się znów za starą, dobrą pracę u podstaw, do której zawsze zachęcał nas prof. Cenckiewicz, jeden z filarów pozorowanej, pisowskiej aktywności w mediach rządowych.

---

tagi: morawiecki  samorządy  pis  media  kampania  skuteczność  wybory  tusk  ko  katastrofa 

	gabriel-maciejewski
	13 listopada 2023 09:09

65     4142    13 zaloguj sie by polubić