Statystyka jest nieubłagana i zaskakująca. Kiedy podjechaliśmy wczoraj pod halę F w Nadarzynie i zobaczyłem te kłębiące się w kolejce tłumy, w kolejce, która ciągnęła się aż do hali D, wiedziałem, że na pewno coś sprzedamy. Takie rzeczy wnikają wprost ze statystki. Tak więc nie wszystko będzie stracone. I rzeczywiście, miałem rację, ale zanim do tego doszło wpadłem w nastrój bardzo podły. Jak wiemy prawdopodobieństwo, że na jakimś przypadkowym spędzie, nawet wielkiej ilości osób znajdzie się para bliźniaków jest małe. O tym, by znalazły się tam dwie pary bliźniaków raczej można zapomnieć, a ja wczoraj do południa zaobserwowałem sześć par bliźniaków. A wtedy sprzedaliśmy tylko jeden komiks. Pomyślałem więc, że statystyka nie działa na naszą korzyść i że nasze produkty, stanowisko oraz wygląd, dezawuują nas całkowicie jeśli idzie o jakiekolwiek wyniki, nie mówiąc już o zadowalających. I to nie tylko na tej imprezie, ale w ogóle na rynku. Jakie my mamy szanse z dotowanymi wydawnictwami i polityką państwa oraz koncernów, które pompują w najgorsze badziewie grubą forsę? Jakie my mamy szanse z oszustami i tchórzami wyjaśniającymi historię Polski poprzez wydarzenia 4 czerwca? Czyniącymi to w dodatku bez żadnej szerszej refleksji? Oglądałem wczoraj finał ligi mistrzów i pomyślałem, że z pisarzami w Polsce jest dokładnie tak samo, jak z piłkarzami. Tyle, że piłkarze mają gorzej. Zdolny pisarz może próbować przebić się w sieci. Zdolny piłkarz nie wymyśli dla siebie całej ligi, żeby zrobić w niej karierę. Patrzyłem na tych biegających po boisku facetów i choć mecz nie był ładny, pomyślałem, że w Polsce można by znaleźć pewnie równie uzdolnionych. Dlaczego ich nie widać? Otóż mniemam iż powodem są koneksje rodzinne obecnych sław, które próbują wprowadzić do piłki nie istniejącą przecież zasadę dziedziczenia talentu. To znaczy jak ktoś trochę biega, a jest krewnym działacza czy znanego zawodnika, to dostaje powołanie do reprezentacji szybciej niż jakiś przypierniczający niczym pocisk biedaczyna z prowincji. Ten nic nie dostanie, bo jego obecność zdemaskowałaby tylko nicość całego systemu. Identycznie jest z autorami. Nie można lansować autorów ciekawych. Tych mógł lansować tylko zaborca w XIX wieku, bo jemu zależało na tym, by do Polaków przemawiał ktoś stuprocentowo wiarygodny. Ktoś taki jak Prus czy Sienkiewicz. I to jest paradoks krajów nie posiadających doktryny, a posiadających elity i istoty do elit aspirujące. Ludzie ci, jeśli tylko mija bezpośrednie niebezpieczeństwo, ujmują ster państwa niepodległego w swoje kluchowate palce i kierują nawę prosto na skały. Dotyczy to wszystkich dziedzin. W tak zwanej kulturze jednak widać to najwyraźniej. Dlatego, że budżety przeznaczone na propagandę są najłatwiejsze do przejęcia i owo przejmowanie obłożone jest najmniejszym ryzykiem. Poza tym nie ma czym mierzyć skuteczności, a wiadomo, że nie można po prostu z kultury zrezygnować. To znaczy jest parę sposobów na zmierzenie tej skuteczności, ale tu dochodzimy do paradoksu piłkarskiego – nie ma sensu dawać szansy zdolnym, bo i tak nasze kluby nie utrzymają się w europejskich rozgrywkach, a ryzyko, że właściwi ludzie przestaną zarabiać jest duże. I to jest clou oraz główna przyczyna niepowodzeń. Stąd właśnie poważne państwa, jak lubi je nazywać Stanisław Michalkiewicz, stosują inną metodę. Organizują tak zwany wolny rynek treści, na którym dyskretnie działający funkcjonariusze oraz strażnicy doktryny wskazują kierunki i metody realizacji najbardziej dla misji i polityki państwa odpowiednie. Jak to się odbywa u nas? Ja do końca tego nie wiem, ale podejrzewam, że inaczej. Zaawansowanej technologicznie i ideologicznie propagandzie ciśniętej z zagranicy nie przeciwstawia się nikt w zasadzie. Nawet jeśli próbuje, czyni to przede wszystkim tak, by uzyskać akceptację środowiska lokalnego, które, coraz bardziej stetryczałe, nie kojarzy już nawet picia z sikaniem. Następnie zaś stara się o akceptację różnych agend zagranicznych, czyli jakichś fundacji. Uzbrojony w takie charyzmaty zaczyna aktywność w sieci i przemawia do ciemnego ludu z wyżyn literackiego i moralnego autorytetu. Jakoś tak się porobiło, że autorytetami w dziedzinie literatury są dziś albo degeneraci albo analfabeci i życiowi nieudacznicy. Najlepsze zaś jest to, że wszyscy grzecznie udają, iż sprawy nie ma, albowiem postawienie sprawy wprost, zakończyłoby wesołą zabawę z budżetami. Czym i kiedy to się może skończyć? No zapewne dopiero kiedy przyjdzie jakiś nowy okupant, który zweryfikuje rynek i zacznie promować ludzi umiejących budować zdania wielokrotnie złożone, a następnie za ich pomocą wyrażać ciekawe myśli. Nie wcześniej. Bo kiedy nie ma w kraju tradycji, dynastii i doktryny, pojęcia te, podobnie jak pojęcie sukcesu, zawłaszczane są przez jakichś szmaciarzy. No, ale jak to jest w USA na przykład, gdzie też nie ma dynastii i tradycji? No, ale jest doktryna. I ona wystarcza. Tradycja też już jest. O Wielkiej Brytanii szkoda wspominać, bo tam jest wszystko. I nawet jak nie ma budżetów, nawet jak rządzi Partia Pracy, wszystko się nadal trzyma, a produkowane na Wyspie treści rozlewają się szeroko po świecie. Nasze nigdy nie będą miały tej szansy, podobnie jak nasze drużyny nigdy nie będą miały szansy zagrać w prawdziwych, klubowych rozgrywkach.

System jest tak zorganizowany, żeby nawet spryciarze takiej klasy jak ja, kombinujący na wszystkie strony, co jakiś czas stanęli przed ścianą, której obejść ani przeskoczyć się nie da. Nawet jednak z takiej sytuacji można wyciągnąć jakieś korzyści. Można ją potraktować jako ciekawe doświadczenie. Patrzę na swoją politykę wydawniczą ostatnich miesięcy i widzę, że coraz mniej zależy ode mnie. Muszę to zmienić, albowiem doprowadzi mnie to do klęski. Ilość wydanych od początku roku książek jest duża, a ja przyjąłem za pewnik, że rachunki za nie regulowane będą przez opłaty konferencyjne. I tak rzeczywiście było, ale do momentu, w którym ilość uczestników konferencji utrzymywała się na poziomie 120-130 osób. Teraz mamy kłopot, bo nie dość, że zamek Kliczków jest drogi i wymaga wpłacenia 80 procentowej zaliczki, to jeszcze mamy mniej chętnych. Faktury zaś spływają stale. Jak może sobie w takiej sytuacji poradzić wydawnictwo, które programowo nie bierze dotacji, a ma ambicje, by produkować dobry jakościowo towar? Zrobiliśmy już katalog, mamy konferencje, nagrania ze sklepu FOTO MAG. Rozpoczęliśmy organizacje dyskusji panelowych, a ja planuję jeszcze indywidualne wykłady w różnych miejscach. No, ale to wszystko jest nic wobec podstawowej i dość deprymującej konstatacji – tak naprawdę najbardziej chodliwym towarem w tym przedsiębiorstwie jestem ja sam. I jeśli nie zacznę pisać swoich rzeczy, to będzie źle. Nie mogę jednak zrezygnować z tego o czym napisałem wyżej, bo kiedy raz się nakręci spiralę promocyjną, nie można tak po prostu jej zatrzymać. Czy to wszystkie sposoby na poprawienie koniunktury, która, mimo zwiększonej ilości produktów, zwiększonej aktywności promocyjnej jest dużo za słaba, by myśleć o zaplanowanych inwestycjach? Nie. Zawsze można ogłosić znaczną i długotrwałą promocję. I tak niestety musimy zrobić, od jutra. Promocje krótkotrwałe nie były po prostu, przez większość czytelników zauważane. Musimy to zmienić, bo nie ma forsy na rachunki. Taki lajf, ale cieszymy się, że coraz więcej interesujących, polskich książek pojawia się na rynku. Cieszymy się, prawda? Wszyscy tutaj się cieszymy z tego, że znani pisarze muszą koniecznie, co dwa dni, wyjęzyczać się na temat Kościoła i pedofilii. To wielka radość. Dobra, jadę już do tego piekła…

 

Zostawiam Wam kolejne nagranie z panelu w Stężycy

 

https://prawygornyrog.pl/tv/2019/06/krystyna-murat-czy-rosja-byla-pierwsza-angielska-kolonia/

 

Następne uaktywni się o 10.00

 

https://prawygornyrog.pl/tv/2019/06/gabriel-maciejewski-czy-rosja-byla-pierwsza-angielska-kolonia/

---

tagi: rynek  polityka  książka  statystyka  piłka nożan 

	gabriel-maciejewski
	2 czerwca 2019 08:32

25     2957    10 zaloguj sie by polubić