Wszystko jest kwestią estetyki. A skoro tak, najważniejsza walka na rynku propagandy dotyczyć musi kryteriów oceny. Te powinny być rozdzielone pomiędzy grupy aspirujące i zbuntowane, z których każda ustawiona jest w opozycji do tradycji. Przy czym przez słowo tradycja rozumiemy zawsze tradycję katolicką. Tak naprawdę walka o to jakie będą kryteria oceny zjawisk zwanych sztuką i kulturą jest walką o dusze i prowadzona jest niezwykle serio. Punktem zaś najważniejszym w tych zmaganiach jest przekonanie odbiorcy, że gówno to piernik. To jest ten Łuk Kurski zmagań dobra ze złem. Przez całe stulecia zło po prostu proponowało odbiorcy inną, ciekawszą, bardziej dynamiczną estetykę. Nadeszły jednak czasy nowoczesne, a z nimi reforma szkolnictwa w duchu oświecenia i ktoś doszedł do wniosku, że jakakolwiek estetyka nie jest potrzebna, bo wystarczy zanegować ją w całości, a w miejscu piernika położyć tę drugą substancję i nie ściemniać już, że ma ona coś wspólnego z grodem Mikołaja Kopernika. Ktoś wpadł na pomysł, że trzeba powiedzieć jak jest, a tłum i tak będzie wył ze szczęścia. To było poważne przegięcie, bo okazało się, że jednak nie. I teraz zło ma kłopot. Z jednej strony trzeba kusić wychowanków państwowego systemu edukacji różnymi łatwiznami, opowiadać im jak są ważni i potrzebni oraz jakie mają ciekawe myśli w głowach, a z drugiej zawracać całe korpusy znad granicy światów, bo okazało się, że publiczność nie wierzy iż gówno to piernik i zjadać go nie chce. Dlaczego nie chce? Albowiem zmysły można łudzić tylko do pewnego momentu, mistrzostwo zaś w wykonywaniu różnych czynności, często prostych, a nawet nie za bardzo potrzebnych jest sprawą niekwestionowaną, a do tego – przy jego opisie – znajduje zastosowanie analogia. Jeśli więc ktoś widzi, że chłopak podbija głową piłkę ze dwieście razy bez przerwy, to myśli sobie – nie od razu może, ale po chwili – że jakby mu dać dłuto i kazać rzeźbić Chrystusy frasobliwe, to też by sobie poradził. To jest nie do ukrycia. Nie da się z tym nic zrobić, bo nie można kontrolować wszystkich dyscyplin, w których człowiek osiąga mistrzostwo. Da się to robić tylko z obszarem, na którym się znajdujemy, czyli z tak zwaną kulturą, komunikacją i treścią. Tu jest najłatwiej, albowiem od wielu już dekad ćwiczone jest na tym obszarze defasonowanie kryteriów oceny. To prawda, ale nie zmieniają te ćwiczenia faktu podstawowego – nie-piernik śmierdzi, a piernik nie. Nędza jest nędzą, a przepych przepychem, a ja mam głębokie przekonanie, że złu jest o wiele łatwiej grać nędzą niż tym drugim, bo sobie z tym drugim po prostu nie radzi. I to jest chyba najciekawsza myśl, jaką kiedykolwiek wysnułem. Przekonywanie ludzi, że piękno to nędza idzie opornie, bo zmysły można łudzić tylko do pewnego momentu, dopóki nie zacznie śmierdzieć. O wiele łatwiej przekonać ich, że nędza to prawda, a wynika to już wprost z ograniczeń i deficytów jakich wszyscy nabawiliśmy się w państwowym, oświeceniowym systemie edukacji. Otóż nędza to nie jest prawda. Musimy to sobie raz na zawsze zapamiętać. Prawda to prawda, a nędza to nędza. Najważniejszym, w mojej ocenie pojęciem, z zakresu którym się tu dziś zajmujemy, jest dynamika. Oni to wiedzą i próbują odebrać tradycji jej najbardziej immanentną i przyrodzoną cechę – dynamikę właśnie. Ktoś może mi nie zechce uwierzyć, że tradycja jest dynamiczna, ale zanim coś powie, niech sobie policzy świętych Kościoła. Przekonanie ludzi, że tradycja nie jest dynamiczna, że to jest sama statyka, wiara w to, jest początkiem końca. Ona zamyka w zasadzie wszystkie drzwi i czyni nas bezwolnymi wobec zła. To tak, jak z ukrywającymi się w lesie partyzantami, którzy mają do dyspozycji tylko jednego łącznika i on im mówi „jak tam sprawy za lasem”, oni zaś słuchają i wierzą. Powtórzę, gdyby ktoś nie dosłyszał – wiara w to, że tradycja nie posiada dużej dynamiki oznacza zgodę na wszystkie, najgorsze poczynania złego. To jest oddanie mu pola w całości i zamknięcie się w szafce na buty. Pokusa jest wbrew pozorom wielka, bo ludzie siedzący w takiej szafce, albo w lesie, z miejsca wytwarzają hierarchię, która natychmiast się usztywnia i zaczyna tworzyć kulturę, a także rozdzielać charyzmaty. To nic, że fałszywe i powszechnie nieważne. Istotne, że one sprawiają radość i dają satysfakcję tym co się w szafce zamknęli. Zamknięcie i brak dynamiki ma w sobie jeszcze jedną pokusę – rzekomy brak styczności ze złem i całkowite odeń odwrócenie. To jest moment najbardziej chyba krytyczny w całej historii pokus, tak sądzę, wielu mu jednak ulega.

Jak powyższe przekłada się na praktykę? Prosto. Skoro nie można całkowicie zanegować kryteriów oceny, albowiem zmysły nie dadzą się łudzić w nieskończoność, a nie-piernik śmierdzi, trzeba opanować kanały dystrybucji i wypchać je szczelnie nie-piernikami. Takimi w dodatku, które łączą w sobie wszystkie wymienione elementy, jakimi zło posługiwało się w ostatnich czasach. To się oczywiście także nie uda, ale zło nie ma innej drogi niż takie właśnie próby zmonopolizowania zmysłów i umysłów. Oto przykład. Mamy kreacje coraz to lepszych, nowych, bardziej zbuntowanych i przeciwnych tradycji katolickiej pisarzy. Oni negują tę tradycję już to otwarcie już to podstępnie, ale zawsze chodzi o to samo.

 

https://kultura.onet.pl/wywiady-i-artykuly/filip-zawada-moja-ksiazka-przypomina-bombe-ktora-zrzucilem-ale-nie-wiadomo-w-ktorym/x2yv0mz

 

To jest, jak się zorientowaliście były muzyk, byłego zespołu „Pustki”. Pamiętam taki program w radio, gdzie prowadzący szydził z pomysłu, by w pociągach podmiejskich puszczać muzykę. Ktoś zapytał – co będzie leciało w pociągu do Tłuszcza – na co on odrzekł – Pustki...Moja koleżanka znała muzyków z zespołu Pustki i zapytałem ją kiedyś skąd taka idiotyczna nazwa. - Wiesz Gabryś – powiedziała – gdybyś zapytał któregokolwiek – co czujesz w środku – on natychmiast by odpowiedział – pustkę. No właśnie, ja nigdy nie czułem w środku pustki i tym się między innymi różnimy. Oto kolejna kreacja, która wtłoczona zostanie do kanałów dystrybucji na zasadzie „im więcej nie-pierników tym lepiej, bo ludzie się przyzwyczają do smrodu”. Do smrodu ludzie nie przyzwyczają się nigdy. Lepiej to zapamiętać.

Cóż robić kiedy już nas wypchną ze wszystkich kanałów dystrybucji i odmówią nam prezentacji we wszystkich mediach? Zwiększać dynamikę produkcji i dynamikę promocji, na tyle na ile można. Pełna kontrola nie istnieje i istnieć nie może, albowiem zło zaproponowało dawno temu, że najlepszym sposobem na przeciwstawienie się zdynamizowanej silnie tradycji jest pluralizm wypowiedzi publicznych. Ten zaś z miejsca przekształca się w rynek i tworzy pozornie dynamiczną hierarchię, w której najważniejsi gracze są ustawieni, a reszta jest oszukana i wierzy, że też może zrobić karierę. Jeśli mamy tak spreparowaną przestrzeń, pokusa by zanegować kryteria oceny jest nie do zwalczenia i wywołuje myśl, że to już koniec, że zwycięstwo całkowite jest bliskie. Nie jest, bo kiedy te kryteria zostaną zmienione to zacznie tak śmierdzieć, że tylko prymusi państwowego systemu edukacji pozostaną niewzruszeni, reszta wyrazi co najmniej zaniepokojeni, a ci najbardziej wolni wyjdą na zewnątrz. Tam zaś trzeba już na nich czekać z tacką prawdziwych pierników. Podanych rzecz jasna na białym obrusiku, haftowanym w tradycyjne wzory. Zmysły nie dają człowiekowi spokoju jak wiemy i mogą z tego wnikać różne kłopoty. Nie zawsze jednak, bo zmysły odbierają też jakość taką jaka ona jest i przepych taki, jakim on rzeczywiście jest. I ciągną człowieka w tych właśnie kierunkach, niezależnie od tego co podpowiadają mu wdrukowane w łeb memy wyprodukowane w oświeceniowym systemie edukacji i niezależnie od tego do czego zmuszają go fałszywe, spreparowane w wyizolowanych grupach hierarchie.

 

Na koniec chciałem podziękować wszystkim, którzy pozostawiają tu relacje z ostatniej konferencji w Baranowie Sandomierskim. To bardzo ważne z opisanego wyżej punktu widzenia.

 

Zapraszam wszystkich na portal www.prawygornyrog.pl

---

tagi: kościół  kultura  rynek treści  zło  estetyka 

	gabriel-maciejewski
	14 marca 2019 09:28

34     2991    21 zaloguj sie by polubić