Zanim przejdę do rzeczy chciałbym coś ogłosić. Wczoraj wyczyściłem magazyny Wydawnictwa Poznańskiego z dwóch tytułów – Wojny Czyngis Chana i Hohenzollernowie. Kupiłem po prostu za gotówkę wszystko co mieli i teraz te książki tu jadą. Tak więc to co jest na rynku, pochodzi z wcześniejszych dostaw. Pozostałości z magazynu należą do mnie, a wydawnictwo nie będzie już wznawiać wymienionych tytułów o czym mnie wczoraj poinformował jego przedstawiciel. Nie wiem czy w ogóle dojdzie do wywiadu z profesorem Kucharczykiem i jakie on sam ma plany wobec swojej książki o Hohenzollernach, tak więc jeśli ktoś chce ją mieć powinien się pospieszyć, bo może się okazać, że nie mogę jej wznowić. Za to Czyngis Chana na pewno wznowimy, ale później, pewnie pod koniec roku, albo na początku przyszłego.

Teraz do rzeczy. Jak już pewnie wszyscy wiedzą doktor Ewa Kurek została wyróżniona nagrodą im. Karskiego, ale okazało się, że nie można jej tej nagrody wręczyć w polskiej placówce dyplomatycznej, albowiem jest ona antysemitką i jak to ładnie ujął syn Leopolda Tyrmanda, Mateusz, osobą która dzieli. Domyślamy się, że miast dzielić doktor Kurek powinna łączyć. Z tym dzieleniem chodzi o to, że ukazała się właśnie książka Ewy Kurek o tym ile żydowskich dzieci zostało uratowanych przez katolickie zakony. Tutaj krótka dygresja – jestem nieustająco zdumiony potęgą i siłą życia monastycznego, które za każdym razem jeśli objawi tę swoją siłę wywołuje wściekłość i ryk tak niesamowity, że nie można się temu nadziwić. Ktoś powie, że Matthew Tyrmand nie ryczy...jak to nie...oczywiście, że ryczy. On ryczy oczami i mimiką. Podobnie jak sierżant Daniels, Lis, Żakowski i cała reszta. To są osły ryczące twarzą, tak samo jak Kevin Costner był Tym, Który Tańczył z Wilkami.

Mamy więc z jednej strony te mimiczne ryki, które wydobywają się z twarzy, czy może raczej z fejsów w chwili kiedy ujawnia się prawda poparta aparatem naukowym. Z drugiej zaś strony mamy cielęcy zachwyt tychże ryczących fejsami (ryczący fejsami, taki film powinien powstać. W roli głównej Matthew Tyrmand, w roli Kopiącego Ptaka Jonny Daniels) kiedy na ekrany wchodzi nowy film o przygodach bohatera, który przeżył obóz i się nie załamał, a przez cały czas musiał tatuować numery na rękach więźniów. Coś takiego się teraz pojawiło, gazownia to reklamuje. Nie wiem czy zauważyliście. W 70 lat po holocauście, po którym zostały twarde bardzo relacje, choćby ta znana wszystkim, napisana przez Tadeusza Borowskiego, na rynek wchodzi wyciągnięty nie wiadomo z czyjego tyłka gniot, o romantycznej miłości w obozie pomiędzy tatuującym numery, uprzywilejowanym więźniem, a jakąś nieładną dziewczyniną. I tym mamy się wzruszać.

Jakby tego było mało, reżyser „Idy” kończy kręcenie „Malowanego ptaka” i mowy nie ma, żeby przestał, choć on i wszyscy dookoła wiedzą, że Kosiński to oszust, chodząca kompromitacja, grafoman, narkoman a pewnie i złodziej. Jednym słowem zero. Z faktu bowiem, że ktoś uwiódł Urszulę Dudziak i parę innych jakichś artystek nie należy wyciągać zbyt daleko idących wniosków jeśli idzie o możliwości pisarskie. To nie są sprawy kompatybilne w żaden sposób. Ponadto pan reżyser i zwolennicy współodpowiedzialności Polaków za holocaust mówią wprost, że filmy takie jak „Malowany ptak” produkowane są po to właśnie, by utrwalić tę narrację. I co z tym zrobić? To ważne pytanie, wiadomo bowiem, że nikt w Polsce, nikt myślący sensownie, nie dysponuje ani kanałami dystrybucji ani budżetami na produkcje, które mogłyby się przeciwstawić tym narracjom i planom. A nawet gdyby tak było, to ilość osób które chciałby decydować o tym, jak ma taka odpowiedź wyglądać, unieważniłoby ją już na samym początku. Nie ma więc jak odpowiedzieć. Film o rodzinie Ulmów nie powstanie, mowy nie ma. Powstanie za to mnóstwo histerycznych, agresywnych i komicznych w swojej wymowie reakcji, które – w zamyśle ich autorów – będą miały przywrócić Polakom godność. Będzie także mnóstwo szeptów kuluarowych, o tym jakie to jednak podłe z ich strony, my się tak staramy, tak próbujemy dorosnąć do okoliczności, tak tresujemy tę nieuświadomioną część narodu, a oni nie mają dla nas zrozumienia. W tych dwóch zakresach jedynie koncentrują się odpowiedzi na stosowane wobec nas, jako zbiorowości szykany. Innych propozycji i wzorów nie ma. Nie ma też żadnej organizacji, która mogłaby się takim szykanom przeciwstawić i nikt takiej organizacji nie stworzy, albowiem jej credo musiałoby iść w poprzek wszystkim obecnym dziś na rynku treści histeriom. Tylko taka bowiem strategia dawałaby gwarancję skuteczności. To zaś nie wchodzi w grę, bo wszyscy, nawet ja, chcą natychmiast zareagować oburzeniem i gniewem na te podłe postępki. Na szykanowanie Ewy Kurek, na produkowanie takich filmów jak „Malowany ptak” i na obecność sierżanta Danielsa, który zachowuje się jak pułkownik Peary wśród Eskimosów. Nie wiem czy znacie tę anegdotę. Kiedy Peary po raz kolejny pojawił się wśród Eskimosów i namawiał ich na wędrówkę do bieguna północnego, mieli oni szczery zamiar go zamordować, żeby się w końcu od nich odchrzanił i zostawił ich samym sobie. On jednak nie ustępował. Nazwali go więc „Wielkim dręczycielem”, ale co z nim zrobić, nie mieli pojęcia, bo na zabicie go jednak się nie zdecydowali. Kilku z nich musiało się poświęcić i iść na północ razem z nim, po to, żeby reszta miała jakieś wytchnienie i nie musiała codziennie oglądać tego starego durnia. Kiedy wreszcie wyprawa dotarła do bieguna, który dla Eskimosów nie różnił się niczym od wszystkich innych pól lodowych, Innuici odtańczyli oszalały jakiś taniec radości, dziękując bóstwom, że wreszcie uwolnią ich od „Wielkiego dręczyciela”. Peary oczywiście myślał, że oni cieszą się z tego, że dotarli do „czubka ziemi”. Myślę, że podobną rolę jak owi Eskimosi pełni dziś ojciec Rydzyk. On się poświęca, żebyśmy nie musieli oglądać na żywo sierżanta Danielsa. Zaprosił go do telewizji, żeby oddzielał go od na szklany ekran. Tak jest bezpieczniej.

Wracając do szykan. Nikt nie wie jak się wobec nich zachować, a każda w zasadzie reakcja to jest strzał samobójczy do własnej bramki. Mamy bowiem przeciwko sobie pewną tradycję. I nie chodzi mi tutaj wcale o tradycję rabiniczną, talmudyczną czy jakąś. Byłem na targach katolickich i co trzeci odwiedzający gadał o Żydach cytując wyimki z księdza Chrostowskiego, tak jakby to była wiedza ostateczna i niepodważalna, która opisuje każdy aspekt relacji pomiędzy żydami a nie żydami dzisiaj, a to nie jest prawda. Chodzi o inną tradycję, o tradycję rozrywkową, która pozwala na używanie żywych ludzi jak młotków. Tak jak się używa młodego Tyrmanda i innych figurantów, którzy utrwalają narrację, a chcą dobrze przecież i są przyjaciółmi Polski. My nie mamy podobnych narzędzi i nie możemy ich mieć. Popełniamy za to jeden podstawowy błąd, traktujemy poważnie tych ludzi i uważamy, że to jest metoda. Więcej, chcemy mieć po swojej stronie podobnych, tyle że gadających co innego. To z kolei jest pułapka. Dlatego tak rzadko zajmuję się tą tematyką. Poza tym, każdy z konsumentów treści czynnych po naszej stronie, ma jedynie zamiar utwierdzać się w swoich przekonaniach, nie zamierza ich w żaden sposób wykorzystywać, ani dobrze, ani źle. On chce siedzieć, kiwać głową ze zrozumieniem i cieszyć się, że choć kopią go po tyłku, to jednak moralne zwycięstwo jest po jego stronie. To jest właśnie postawa oczekiwana. Musimy to zrozumieć i nie cieszyć się z moralnych zwycięstw. A co robić w takim razie? Na razie nie wiem. Chcę tylko przypomnieć pewną scenę, znamy ją wszyscy, chodzi o scenę z filmu „Ojciec chrzestny”, kiedy to po śmierci Santino, Vittorio przemawia do rodzin Barzzini i Tataglia. I mówi, że on nie chce zemsty, nie chce sprawiedliwości, nie chce niczego w zasadzie poza spokojem. Jeśli się jednak zdarzy, że któreś z jego dzieci spotka jakaś przykra przygoda – na przykład trafi je piorun, albo spadnie mu na głowę cegła, to on – Vito Corleone – będzie zmuszony winić za to obecnych na tej sali. I wszyscy słysząc te słowa, wszyscy Barzzini i wszyscy Tataglia kiwją ze zrozumieniem głowami.

 

Na koniec występ toyaha na targach

 

https://prawygornyrog.pl/tv/2018/04/krzysztof-osiejuk-toyah-na-targach-wydawcow-katolickich/

---

tagi: polacy  żydzi  kłamstwo  film  książka  rozrywka 

	gabriel-maciejewski
	17 kwietnia 2018 10:03

29     5317    10 zaloguj sie by polubić