Wczoraj był w Warszawie pogrzeb. Chowano zasłużonego działacza Solidarności Walczącej Włodzimierza Strzemińskiego, człowieka, o którym mawiano, że był prawą ręką Kornela. Ja – o czym uprzedzam – nie wiem czy tak było, powtarzam tylko zasłyszane plotki. Powtórzę je w dodatku niedokładnie, żeby nie wyszło na jaw skąd ja to wszystko wiem. Pan Strzemiński, człowiek w kręgach opozycji znany i szanowany, nie miał ostatnimi laty łatwego życia. Pracował gdzieś ponoć na jakimś podrzędnym stanowisku w telewizji, które to stanowisko otrzymał za wstawiennictwem Kornela Morawieckiego. Było mu ciężko. Kiedy umarł, niespodziewanie dla wszystkich, w kilka dni po śmierci swojej żony, okazało się, że pogrzeb będzie miał wspaniały, a nie dość tego jeszcze nakręcą o nim film dokumentalny. Na pogrzebie ś.p Włodzimierza Strzemińskiego była i kompania honorowa i poduszka z orderem Polonia Restituta. Nie udało mi się ustalić czy wręczonym mu przez prezydenta za życia czy też przyznanym pośmiertnie. Czy ja może sugeruję, że to się nieboszczykowi Strzemińskiemu nie należało? Oczywiście, że nie, chcę tylko powiedzieć, że pewne zasługi warto by jednak docenić przed śmiercią zasłużonego, a nie po. W tym drugim bowiem przypadku zachodzi podejrzenie, że cała uroczystość służy li tylko przypudrowaniu zaniechań środowiska. Te zaś, sami przyznacie, muszą wyglądać nieco dziwnie w chwili kiedy tabloidy od rana samego podnoszą bohaterstwo i poświęcenie dla ojczyzny, jakie było udziałem młodocianego premiera Mateusza. - Znowu się czepiasz – powie ktoś – a sam napisałeś, że Kornel załatwił mu pracę. Czepiam się, to prawda, ale chodzi o coś innego, tym razem nie o Kornela i jego syna, ale o styropian. Zadzwoniłem przedwczoraj do kolegi, który wie prawie wszystko. I on mi powiedział tak – żadne zasługi w opozycji nie mają już znaczenia od dawna. - Dlaczego – zapytałem. - Przez Frasyniuka – on na to. Potem zaś opowiadał mi długo i kwieciście o panu Władeczku i jego wyczynach, a przed oczyma duszy mojej, niczym w cudownym programie komputerowym malował się taki oto obraz – altana zalana słońcem, w niej stół z białą zastawą, a na nim różne przysmaki. Klimat taki bardziej tropikalno-morski niczym na wyspie Reunion z której pochodził nasz znajomy Vollard. I nagle w poprzek tego stołu pełznie wielki, tłusty, oślizły tropikalny ślimak wydzielający trujący śluz. Pełznie, a za nim zamiast obrusa, porcelanowej zastawy i przysmaków, zostaje pokruszony, stary styropian ze śladami wilgoci. Na samym zaś ślimaku, tak zupełnie z wierzchu, napisane jest wielkimi literami – FRASYNIUK WŁADYSŁAW. Przy stole nie ma gości, ale wiadomo, że jak przyjdą to się zdziwią i będą się zastanawiać kto zrobił im tę brzydką niespodziankę. I tylko niektórzy domyślą się, że chodzi o Frasyniuka.

Wobec powszechnej wśród działaczy dawnej opozycji wiedzy na temat wagi ich własnych dokonań oraz konsekwencji tychże, trudno traktować serio to, co piszą o Mateuszu Morawieckim. To jest mowa do chińskiego ludu przez zamknięty lufcik.

Napiszę teraz kilka słów o istocie zasług kombatanckich. Mają one wymiar dwojaki. W imperiach dążących do dominacji, kombatanci to nie jest powód do dumy. Fryderyk Wielki honorował ich pozwoleniem na żebranie w Berlinie. W innych ekspansywnych organizacjach nie było lepiej. Oficerowie dawnych wojen służyli do zabawiania dam na rautach, a szeregowi żołnierze bez nóg i rąk, byli oczywiście doceniani i honorowani, ale nie wyciągano ich z zaplecza za każdym razem, kiedy potrzeba było zachęcać nowych bohaterów do poświęceń. Czyniono tak z obawy, by nie uzyskać efektu odwrotnego.

Kombatantów, co ważne, honoruje się i docenia zwykle tam, gdzie władza ma coś do ukrycia przed ludem, a biedni inwalidzi wojenni, ci wszyscy zasłużeni staruszkowie, służą za parawan. Ci z nich, którzy są najmniej zasłużeni, ale za to najbardziej cyniczni, stanowią podporę tej chwiejnej i szukającej gwałtownie uwiarygodnienia władzy. To jest motyw stały w historii państw i narodów i tylko tacy idioci jak my, możemy się łudzić, że jest inaczej. Napisano o tym już tomy całe, a za przykład niech posłuży sławna powieść „Piąta brygada”.

Podsumujmy, obecność w życiu publicznym nachalnie domagających się szacunku i uwagi kombatantów źle wróży krajowi. Oznacza bowiem, że jest coś do ukrycia, oznacza także, że poparcie dla władzy nie jest takie, jakie sobie władza wymarzyła. A skoro nie jest takie jak trzeba to trzeba szukać jakiś dodatkowych wspomagaczy. W sferach władzy, połączonych nieszczerymi bardzo więzami osobistymi i różnymi dziwnymi zaszłościami, kombatanctwo uchodzi za jedyny możliwy do przyjęcia sposób budzenia zaufania ludu. To jest oczywiście nieprawda, ale oni nie mogą tego po prostu stwierdzić, bo nic im nie zostanie. Lansują więc te zasługi, te szlaki borsuka, prześladowania wybrańców i ich cudowne ocalenia. I nikt nie protestuje, bo nikogo to nie obchodzi. Władza zaś uważa, że nie protestuje, bo się zgadza. To nie jest prawda. Kombatanci w Polsce zawsze mieli do spełnienia rolę szczególną i była to rola ponura oraz niewdzięczna. Była ona także nasączona fałszem. Doskonale to wszystko zrozumiał i wykorzystał w stosownym czasie ślimak Frasyniuk, stając się czołowym, najmężniej walczącym z systemem polskim opozycjonistą. Wszystko to będzie się w Polszcze naszej toczyć dalej tym samym trybem, co jakiś czas tylko zdarzy się taka oto demaskacja jak ten wczorajszy pogrzeb. Że też nie mogłem znaleźć informacji czy on tę Polonię restitutę dostał pośmiertnie czy wcześniej….

Inny mój kolega, do którego zadzwoniłem, żeby pogadać, mimo duszącego mnie kaszlu, który ni cholery nie chce minąć, posłuchał tego wszystkiego co mu mówiłem i rzekł – to teraz ci coś zaśpiewam...Zdziwiłem się, a on nie zrażony niczym zaśpiewał piosenkę o nierozpoznanej melodii, bo śpiew nie jest jego najmocniejszą stroną, ale zdaje się, że była to jakaś poleczka. Słowa zaś brzmiały tak:

 

Wsadzili mu do buta, Polonia restituta

pośmiertnie mu przyznali Virtuti militari…

 

Myślę, że z tym Was zostawię. Idę chorować, nie wiem dlaczego, ale mimo antybiotyku nic mi nie lepiej. A miałem jutro jechać do Dęblina...co za pech.

 

Bardzo dziękuję wszystkim, którzy przez ostatnie miesiące wspierali ten blog dobrym słowem i nie tylko dobrym słowem. Nie będę wymieniał nikogo z imienia, musicie mi to wybaczyć. Składam po prostu ogólne podziękowania wszystkim. Nie mogę zatrzymać tej zbiórki niestety, bo sytuacja jest trudna, a w przyszłym roku będzie jeszcze trudniejsza. Nie mam też specjalnych oporów, wybaczcie mi to, widząc jak dziennikarskie i publicystyczne sławy, ratują się prosząc o wsparcie czytelników. Jeśli więc ktoś uważa, że można i trzeba wesprzeć moją działalność publicystyczną, będę mu nieskończenie wdzięczny.

Bank Polska Kasa Opieki S.A. O. w Grodzisku Mazowieckim,

ul.Armii Krajowej 16 05-825 Grodzisk Mazowiecki

PL47 1240 6348 1111 0010 5853 0024

PKOPPLPWXXX

Podaję też konto na pay palu:

[email protected]

Przypominam też, że pieniądze pochodzące ze sprzedaży wspomnień księdza Wacława Blizińskiego przeznaczamy na remont kościoła i plebanii w Liskowie, gdzie ksiądz prałat dokonał swojego dzieła, a gdzie obecnie pełni posługę nasz dobry znajomy ksiądz Andrzej Klimek.

Zapraszam też do sklepu FOTO MAG, do księgarni Przy Agorze, do Tarabuka, do antykwariatu Tradovium w Krakowie, do sklepu GUFUŚ w Bielsku Białej i do sklepu HYDRO GAZ w Słupsku i do księgarni Konkret w Grodzisku Mazowieckim.

 

---

tagi: morawiecki  frasyniuk  kombatanci  strzemiński 

	gabriel-maciejewski
	13 grudnia 2017 09:11

20     2658    12 zaloguj sie by polubić