Cytat z Antoine de Saint-Exupery’rgo o robactwie i jego prawach, był do niedawna podawany z ust do ust częściej niż cytat z Mackiewicza o tym, że tylko prawda jest ciekawa. Ten drugi oczywiście firmował w większości kłamstwa i pomówienia, a ten pierwszy zniknął w ogóle z przestrzeni publicznej. Jak myślicie, dlaczego? Może ktoś zmienił zasady zarządzania cytatami? Ciekawe kto, bo komunikacja odbywa się już wyłącznie na zasadach proponowanych przez patologię. Powrócę na chwilę do targów książki z zeszłego roku. Prócz posła Brauna i profesora Modzelewskiego, zauważyłem tam jeszcze przedstawicieli więziennej grypsery, rozglądających się za tymi treściami, które poleca Internet. Nie powiem, byłem zaskoczony. I wtedy też podjąłem decyzję, że w takich okolicznościach sprzedaż książek jest niemożliwa. Możliwe jest tylko sprzedawanie praw robactwa, co nabiera coraz większego rozpędu. Rzecz jasna nie jest tak określane. Przyjmują bowiem te prawa inne postaci. Są ratowaniem ojczyzny, przywracaniem godności, walką o lepsze jutro, poprawą bytu i świadomości mas, czy czymś innym, ale bardzo do wymienionych zagadnień podobnym. Nasz problem polega na tym, że wszyscy ci ludzie, aplikujący nam prawa robactwa uwzięli się na książkę. Muszą bowiem mieć coś, co będzie ich nobilitować. I nawet jak nie mają żadnej książki przez siebie napisanej, będą snuć się po targach, żeby robić sobie zdjęcia w scenerii, która ich uwiarygodni. Powtórzę – nie zamierzam za to płacić.

Czy to co piszę oznacza, że prawa robactwa nie były nam aplikowane wcześniej? Były, ale nie tak na chama i my się w tym połapaliśmy stosunkowo późno. To znaczy ja, czym mogę się pochwalić, zorientowałem się stosunkowo wcześnie. Nigdy na przykład nie postawiłem złamanego szeląga na redaktora Warzechę, ani też na żadnego mistrza słowa pisanego, który zaczynał karierę w telewizji, występując tam jako wzburzony okolicznościami i domagający się zmian i reform młodzieniec. Ludzie jednak w to wierzyli. Niektórzy do dziś wierzą, na przykład w obiektywizm redaktora Mazurka. No, ale to jest już przeszłość, bo Mazurek się ucywilizował i jeszcze, w przeciwieństwie do Stanowskiego, nie zaprosił do siebie Palikota. Ten ostatni zaś to zrobił.

Modna była dawno temu piosenka gdzie powtarzano słowa – nie wierzę politykom. Ta odkrywcza fraza wrosła w serca młodych ludzi, choć od dawna już nie ma w niej nic istotnego i nawet żaden zapach nie zalatuje od tych słów w naszą stronę. Są po prostu zwietrzałe. W momencie kiedy weszliśmy do UE, polityka zaczęła rządzić się mechanizmami tak grubymi i tak wulgarnymi, że Palikot wydaje się przy tym szczytem sublimacji. Politycy zaś stali się ofiarami organizacji, które nawet nie mają przedstawicieli zdolnych prowadzić rozmowy. Reprezentuje je tylko robactwo i procedury. Dobrze jest to zauważyć. Bo wobec chamstwa, które stosują Niemcy mając bezwzględną przewagę, nie liczy się nic poza postawą analogiczną. I ta jest właśnie ćwiczona przez PiS. Nikt nie wie, jakie będą tego konsekwencje, ale nie znaczy to, że mamy podnieść ręce do góry, a uszy położyć po sobie. Jeśli bowiem to zrobimy, dopiero wtedy dowiemy się co to są prawa robactwa i jak się je aplikuje.

Na razie stosowane są metody, które mają wzruszyć osoby o słabszej konstrukcji psychicznej i emocjonalnej. Wczoraj na przykład, pokazano, jak jakaś zaangażowana nastolatka zaatakowała z ogniem w oczach prezydenta Dudę, czyniąc mu jakieś zarzuty w związku z dewastacją środowiska, klimatu czy czego tam, w Polsce. Pani ta okazała się być krewną jakiegoś działacza PO, odnaleziono jej zdjęcia z Ursulą von der Layen, a sposób w jaki prowadziła rozmowę z prezydentem wskazuje, że przeszła w tym zakresie jakieś szkolenie. Mamy za sobą kilka karier młodych ludzi zaczynających się od widowiskowej bardzo i nie dającej się wcześniej pomyśleć nawet bezczelności. Także w PiS, ale tutaj krytyka takich zachowań jest niestety tłumiona, albowiem uchodzą one za bardzo skuteczne. Nie wiadomo właściwie dlaczego, bo pamiętamy, że po widowiskowym występie Samuela Pereiry na Krakowskim Przedmieściu, kiedy to postawił w rzekomo ambarasującej sytuacji Michnika, ten ostatni nie zniknął, ani nie osłabł. Karierę zrobił tylko Pereira, ale wpływu na wynik wyborów i na poprawę komunikacji z wyborcami nie miało to żadnego.

Im bardziej malowniczą i wystylizowaną postacią jest młody człowiek występujący w obronie szlachetnych ideałów, prawdy, dobra i piękna, tym większą możemy mieć pewność, że stoją za tym intencje niepiękne wcale. Uważam, że sama metoda jest katastrofalna i wynika z jakiejś podręcznikowej, głupkowatej wiary, że wystylizowane na zbuntowanego i piekielnie inteligentnego człowieka istoty pociągną za sobą innych młodych ludzi. Jedyne co mogą zrobić owe istoty to zainteresować sobą starzejących się gejów lub lesbijki, jeśli próbują być dziewczętami. To wszystko. Nikogo nigdzie nie pociągną, albowiem taka stylizacja jest po pierwsze odstręczająca, po drugie każdy – podkreślam – każdy zaburzony psychicznie i sprytny osobnik około dwudziestki będzie próbował z taką gwiazdą konkurować i całe to przedsięwzięcie stanie się natychmiast karykaturą.

Ponieważ polityka robiona jest dziś bardzo mało subtelnymi narzędziami, a dzięki wojnie i postawie Donalda Tuska widzimy, że nie ma takiego kłamstwa i takiego chamstwa, które by nie znalazło wdzięcznych wielbicieli, trudno uznać, że fałszywe ze szczętem próby jej wysubtelnienia na coś się zdadzą. Szczególnie, że zdradza je stylizacja. Komunikacyjny problem PiS polega na tym, że jedynym człowiekiem, który może tam przemawiać i absorbować na dłużej uwagę wyborców jest prezes. To jest słabość największa, bo prezes nie jest wieczny. Nie zmieni tego żadna segmentacja komunikatów na młodzieżowe, staruszkowe, inteligenckie i małomiasteczkowe. To są fikcje. Ludzie słuchają prezesa i nikogo więcej. Resztę postrzegają jak podstęp. I trzeba się będzie bardzo napracować, żeby to zmienić. Podejmowane dotychczas próby rokują jak najgorzej. Nie ma takiego zużytego frazesu, takiego bełkotu, czy wsiowego sprytu, który by nie został podniesiony w nadziei, że za jego pomocą coś lub ktoś się ruszy. Jedynym efektem będzie to, że za plecami prezesa, a także innych prominentnych działaczy PiS, partia ta zamieniać się będzie powoli w PO. I nikt nie będzie rozumiał dlaczego.

---

tagi: polityka  komunikacja  sukces  fałsz  niewola   prezes kaczyński 

	gabriel-maciejewski
	9 listopada 2022 08:10

36     3063    14 zaloguj sie by polubić