Telewizja Polska potrafi mnie naprawdę zaskoczyć. Oto przedwczoraj na TVP Info leciał serial dokumentalny „Resortowe dzieci”. Mówili tam o tym, że bez kontaktów w SB nie można było w Polsce zrobić prawdziwej kariery i zostać dyrektorem w TVN. Jako przykład posłużyła Katarzyna Kieli, wielka fisza tej stacji, której powiązania rodzinne pokazano do drugiego pokolenia wstecz. To oczywiście wzbudziło wielkie emocje, które wylały się następnego dnia w mediach społecznościowych. Ja oczywiście podzielam to oburzenie, ale jestem świadom, że w ogóle na żadne stanowiska nie można awansować nie mając poparcia organizacji. W przypadku pani Kieli były to, jak wykazali autorzy programu, struktury państwa komunistycznego, które nie ma dziś zbyt wielu zwolenników, ale ciągle ma ich tyle, by bohaterka programu nie przejmowała się tym, co o niej gadają. W innych przypadkach są to inne organizacje i chyba nikt nie myśli, że można sobie tak po prostu, gdziekolwiek awansować. W pewnym momencie jeden z prowadzących, redaktor Maciejewski, powiedział, że w przypadku tych wszystkich osób, które awansują poprzez dawną strukturę SB, największą tajemnicą okryte jest ich dzieciństwo. Wszyscy wiemy, że to dotyczy także mniej decyzyjnych ludzi niż ta cała pani Kieli. No, ale ich obecnością nikt się nie przejmuje. Zajrzałem sobie nawet do biogramu redaktora Maciejewskiego, dla żartu zupełnie. I tam też nie ma nic o jego dzieciństwie. No, ale on jest młodszy ode mnie więc i też nie ma za bardzo czego chować. No i nie ma notki w wiki, za co należy go pochwalić. Po wczorajszej emisji serialu „Reset” zajrzałem też – całkiem dla żartu i bez złej intencji – do biogramu Michała Rachonia. I tam jest napisane, że urodził się, a następnie od razu zaczął grać w koszykówkę. Dalej jest co prawda informacja, że pracował przy turniejach tenisowych organizowanych przez Ryszarda Krauze i coś tam robił przy imprezach firmowanych przez ś.p. Pawła Adamowicza, ale od 2002 roku jest już pełną gębą nasz. O dzieciństwie jednak tam także nic nie ma.

No, ale o „Resecie” napiszę później. Tego samego dnia bowiem, kiedy redaktor Maciejewski i redaktor Kania zdemaskowali Katarzynę Kieli, na TVP 1 wyemitowano spektakl teatru telewizji zatytułowany „Mord w hurtowni”. Obejrzałem to z otwartymi ustami. Takiego szajsu nie widziałem dawno. Tak słabych aktorów też nie. Najgorsze jednak było to, że ten spektakl to przerobiona lekko „Kobra” z roku 1967. Na jednym programie redaktor Maciejewski zwalcza esbecką hydrę, a na drugim leci ramota o morderstwie w hurtowni handlu uspołecznionego, której pointa jest taka, że to jedyny uczciwy został zamordowany przez tych co nie rozumieją idei gospodarki planowej. W zamyśle spektakl miał być komedią, ale nie sądzę, by w roku 1967 ktoś się z niego śmiał. Nie sądzę też, by ktoś mógł się na nim uśmiechnąć choć półgębkiem dzisiaj. Mam więc pytanie – kto zdecydował o wyemitowaniu tego szajsu? Czy to nie było czasem jakieś resortowe dziecko?

Oglądam tylko państwową telewizję. W wakacje próbowałem obejrzeć TVN, ale się nie dało. I widzę, że promocje coraz gorszych gniotów, które znajdują się w ramówce, zajmują coraz więcej czasu antenowego w Wiadomościach. Co to może oznaczać? Moim zdaniem tyle, że zbliżamy się do momentu, kiedy dalej nie będzie można zwolnić pani Kieli, ani w ogóle nic jej zrobić, a mam tu na myśli znalezienie innego, mniej dewastującego świadomość widzów zajęcia, za to łatwo będzie można nazwać zdrajcą każdego komu nie spodoba się serial „Dewajtis”, film o Kościuszce, co jeździ po Polsce z Murzynem, czy nowa wersja „Chłopów”, gdzie Baka, który występował przed Miedwiediewem gra starego Borynę. Widzimy bowiem wyraźnie, że akcenty tych produkcji, przesuwane są z obszaru, w którym artysta chce czymś zainteresować widza w kierunku takim, kiedy to widz ma przymus interesowania się artystą. Bo jeśli nie…

Na razie sprawa ta nie ma żadnego znaczenia, albowiem uwaga wszystkich skupiona jest na kwestiach naprawdę poważnych. No, ale tak to zwykle jest – wszyscy skupiają się na tych poważnych, a poniżej krasnoludki przeflancowują te całkiem niepoważne na swoje pole. Kim był autor sztuki „Mord w hurtowni” i czy w jego biogramie napisane jest coś na temat dzieciństwa. Sami sprawdźcie. https://pl.wikipedia.org/wiki/Marek_Doma%C5%84ski

Pan ten debiutował w roku 1951 jako prozaik. Czyli debiutował jeszcze przed śmiercią Stalina. Super. I dziś TVP wpada na pomysł, żeby – dla ciemnego ludu, bo jak inaczej to interpretować? – przygotowywać ponownie jego produkcję. To jest lepsze niż Aleja Zasłużonych na Powązkach.

Teraz o „Resecie”. Zupełnie zapomniałem o tym Zakajewie i jego aresztowaniu w Polsce za rządów Tuska. Achmed Zakajew przyjechał do Polski na kongres czeczeński. Najpierw dostał wizę w GB, a kiedy już był pod Warszawą, ktoś do niego zadzwonił i ostrzegł go przed aresztowaniem. On jednak nie zawrócił, ale postanowił zostać. Doszło do zatrzymania, a następnie sąd nie znalazł powodów do aresztowania i Zakajew wyjechał. Miał on i ma do dziś brytyjski paszport. O czym to może świadczyć, choć nie musi? Że agenturalna działalność sędziów jest zjawiskiem o wiele bardziej złożonym niż nam się zdaje. Pan Zakajew był całkowicie świadom tego, że wydanie go w ręce Rosjan oznacza tortury i śmierć, ale był też całkowicie pewien, że nikt go w te ręce nie wyda. Wczoraj w filmie opowiadał o tym z uśmiechem. Być może, po latach, ma tę lekkość i odwagę, że może sobie na taki styl pozwolić. Ja bym nie mógł, jestem tego pewien. Sprawa Zakajewa jest ponura i demaskuje – po raz nie wiem już który – Tuska i Sikorskiego. Tak, jak serial „Resortowe dzieci” demaskuje wierchuszkę TVN. Było jednak w tym odcinku „Resetu” coś jeszcze. Pokazali tam leciwego kibica Legii Warszawa, pana o pseudonimie kelner, który został zapuszkowany na Rakowieckiej na pięć i pół miecha za to, że przez telefon źle się wyrażał o Rosji. I to jest rzecz naprawdę duża, bo on w przeciwieństwie do Zakajewa nie miał żadnej osłony. No i cały wyrok odsiedział, a sprawie kibiców – jak powiedzieli – Putin osobiście zadzwonił do Tuska i nakazał mu tę sprawę rozwiązać. Pan kelner więc, podobnie jak Piotr Staruchowicz, o którym coś ostatnio ucichło, zasługują na miano więźniów sumienia. I nie żartuję wcale w tym miejscu. Kłopot tylko w tym, że w czasie dyskusji po filmie redaktor Michał Rachoń powiedział, że ów kelner był wcześniej kierowcą Tuskobusu. Nikt jakoś na to nie zwrócił uwagi, albowiem wszyscy zajęci byli wskazywaniem bohaterskiej postawy redaktora Muchy, który stawiał się kibicom rosyjskim maszerującym na mecz po Moście Poniatowskiego. Ponoć redaktor groźnie potrząsał głową w stronę nadchodzących Rosjan. Podziwiam, bo ja bym tak nie potrafił, jestem bowiem znanym tchórzem.

Zacząłem się jednak zastanawiać nad tym, jak to jest, że kibic Legii, mający tak patriotyczne poglądy i tak nie lubiący Tuska zostaje kierowcą tuskobusu? No i czy ta jego przygoda nie oznacza czasem, że wszyscy tak zwani ludzie Tuska są podsłuchiwani przez razwiedkę? Przecież te resortowe dzieci kiedyś powymierają, a jakoś trzeba będzie tym nadwiślańskim zasobem zarządzać.

I teraz pomyślcie, jakie to szczęście, że mamy swoje sprawy, a po wyborach, które raczej na pewno wygra PiS nie będziemy musieli nawet oglądać telewizji.

Tymczasem w księgarni dwie nowe książki:

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/miedzy-proznia-a-metafizyka-czyli-histerie-starozytnych-grekow-gabriel-maciejewski/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/handel-wolami-w-polsce/

---

tagi: londyn  media  moskwa  inwigilacja  realia  reset  resortowe dzieci 

	gabriel-maciejewski
	27 września 2023 09:26

38     3044    13 zaloguj sie by polubić