Bardzo żałuję, że wczorajsze spotkanie z Józefem było takie krótkie. Robi się coraz ciekawiej, a pani z reżyserki powiedziała wczoraj, że nie wie co ma pisać na tych paskach, bo treści, które emitujemy tak daleko odbiegają do standardów. Mnie takie rzeczy bardzo cieszą, nie z tego wcale powodu, że dążę do komunikatów hermetycznych, ale z tego, że chciałbym dać wyczerpujący opis zjawisk i zasad rządzących tymi sferami polityki, które mnie interesują. To mi się pewnie nie uda, ale jestem przekonany, że powstanie pewien model, do którego ludzie będą mogli się odnieść. Będzie to model opisany w tekstach i wyobrażony w komiksach, a być może kiedyś w filmie. Z tymi pogawędkami zaś jest tak, że atmosferę mamy tam coraz lepszą, jesteśmy rozpoznawani i niektórzy do nas machają. Dobrze byłoby gdyby Józef nakłonił tego profesora od amerykanistyki, do wspólnego wystąpienia i pogadania o relacjach niemiecko-amerykańskich. To byłby najlepszy program publicystyczny jaki kiedykolwiek wyemitowała jakakolwiek telewizja w Polsce. Jestem o tym przekonany.

Rozmawialiśmy tu kiedyś o komunikatach demonstracyjnych. Jeśli chce się kogoś do czegoś przekonać w polityce należy urządzić demonstrację. Rosjanie byli mistrzami w takich eventach, kiedy jeszcze pozwalano im na to, żeby trzęśli połową świata. Dziś mocno spuścili z tonu, a to z obawy, że ktoś może powiedzieć sprawdzam. Nie tylko Amerykanie, ale w zasadzie każdy, Londyn też. Moja wczorajsza inspiracja, którą widać było w nagraniu pochodzi wprost z filmu o Margaret Thatcher, który wszystkim polecam. To jest film pełen uproszczeń, ale każdy film jest taki i nie ma co marudzić. Pokazali w nim dość istotne rzeczy, a mianowicie to, jak wyglądała londyńska ulica w czasie rządów pani Małgosi. Otóż wyglądała strasznie. Działo się, oj działo, a jeśli coś dzieje się na ulicy, to znaczy, że w gabinetach też odbywają się poważne przepychanki. I tak patrząc na te obrazki, gdzie widać było jak policja brytyjska, słynna z łagodności, pierze pałami górników, pomyślałem sobie, że oto Wielka Brytania walczy o niepodległość. Walczy naprawdę, czyli w ramach istniejącego porządku polityczno-prawnego. Inna walka o niepodległość nie istnieje. Bo wszystko co jest poza tą formułą nosi nazwę prowokacji, a w razie przegranej jest przez prokuratorów wojskowych podciągane pod bandytyzm. Celem zaś istotnym takich wystąpień jest dewastacja terenu, na którym się one odbywają. Ja wiem, że zaraz ktoś mi powie – czasem nie ma wyjścia. No tak, ale trzeba mieć świadomość okoliczności i przygotować się na sytuację, z której rzekomo nie ma wyjścia. Prawdziwe wojny toczą się bowiem pomiędzy sojusznikami. W roku 1863 USA były sojusznikiem Rosji. Ta zaś wspierała Waszyngton w jego niełatwej walce z nowym państwem, które obrało sobie za stolicę Richmond. Ciekaw jestem ile niewidzialnych nici łączyło powstanie styczniowe z urzędnikami, agentami i politykami USA. Nie mam pojęcia jak to wyglądało, bo wszyscy demaskatorzy skupiają się głównie na powiązaniach z Prusami, albo – jeśli mają rozbuchaną bardzo wyobraźnię – z Londynem. Ja zaś chciałem przypomnieć tylko tekst pantery z 8 numeru nawigatora, o wizycie Lajosa Kossutha w Ameryce i o jego tam działalności, a także znajomościach. No więc celem studiów poważnych, dotyczących polityki są relacje pomiędzy sojusznikami, a przynajmniej powinny być. Bo co jest ich celem w rzeczywistości, teraz, na polskich uniwersytetach, to nie wiem. Relacje zaś pomiędzy Wielką Brytanią a USA to, mam wrażenie, powinna być osobna katedra.

Popatrzyłem na te walki uliczne i na Meryl Streep grającą panią Małgosię i przyszło mi do głowy, że ona cudem przeżyła. Kobiecina zrobiła zamach na dwie najstarsze i najtrwalsze świętości polityki amerykańskiej w imperium i wyszła z tego cało. Oczywiście, wszyscy wiedzieli, że znajdują się w rodzinie, a wrogiem jest tak naprawdę ZSRR i to dlatego pani Małgosia ocalała. No, ale zawsze są jakieś okoliczności, jest to wręcz warunek zaistnienia relacji sojuszniczych, a tylko te są ważne dla rozważań istotnych. Z chwilą kiedy mamy wojnę, pozostaje już tylko ustalić kto został sprowokowany, jakimi metodami i smętnie pokiwać głową nad jego losem.

W relacjach sojuszniczych zaś istnieją metody i priorytety. Jeśli jakiś sposób działa i się sprawdza, a ludzie wyznaczeni do jego obsługi mają zaufanie centrali i do tego jeszcze spełniają swoje zadania, trudno przypuścić, że centrala się ich pozbędzie w imię nowych, a w dodatku narzuconych priorytetów. Będzie forsować swoją politykę wobec sojusznika, nawet wtedy jeśli nie będzie to rokowało na sukces w konflikcie, w którym obie organizacje stoją po tej samej stronie. Nie wiem czy nie tłumaczę zbyt zawile. - Rysuj pan wolniej – jak powiedział kiedyś Kazimierz Brusikiewicz do Jana Kobuszewskiego.

Problem pani Małgosi polegał na tym, że stanęła ona oko w oko z wypracowaną przez dekady i skuteczną polityką amerykańską, polityką swojego najważniejszego sojusznika. Ja teraz zrobię zwrot przez sztag i spróbuję opisać metody polityki imperialnej prowadzonej w czasach kiedy nie było internetu, ani nawet poczty w dzisiejszym tego słowa znaczeniu. Polityka imperiów musi być brutalna z istoty, albowiem sposób przekazywania poleceń od centrali na dół obarczony jest potwornym ryzykiem. Imperia bowiem mają tendencję do zamieniania się w konglomeraty, w których rządzą – na różnych poziomach – różni kacykowie. Oni nie słuchają poleceń, przekręcają je, liczą na upływ czasu, albo na zmianę koniunktur lokalnych, kradną i mają tendencję do zaniżania poziomu we wszystkich dostępnych im zakresach działań. Im więcej rozumieją z otaczającej ich politycznej rzeczywistości tym dla imperium i imperatora gorzej. Stąd sprawowanie władzy imperialnej nie jest proste i wymusza pewien dystans w stosunku do ludzi to imperium obsługujących. Modelowym przykładem skutecznych działań imperialnych jest polityka Karola V wobec jego generałów. Sacco di Roma Morawskiego, kiedy już się przebrnie przez pierwsze trzy rozdziały jest naprawdę fascynująca książką. Z grubsza było tak – cesarz wysyłał pełne zawoalowanych sugestii listy do swoich generałów. Nie miał innego wyjścia, albowiem nie mógł zostawiać na piśmie śladów swoich rzeczywistych intencji. Dysponował stosunkowo niewielką grupą zaufanych ludzi. Jeśli któryś z dowódców był na tyle nierozsądny, że odczytywał właściwie intencje cesarza, ginął natychmiast po ich wypełnieniu. Taka była logika tej władzy. Cesarz miał jednego poważnego przeciwnika, był nim papież, teoretyczny sojusznik władzy cesarskiej, a przez wiele dekad także praktyczny. Wojna z papieżem polegała na tym, by produkować duże ilości propagandy antypapieskiej, a także wskazywać palcem winnych niesubordynacji, winnych, którzy już nie mogli być pociągnięci do odpowiedzialności, albowiem zabiła ich przypadkowa, zabłąkana kula. Fantastyczne jest zakończenie tej książki, kiedy to po spaleniu Rzymu armia staje się niepotrzebna i najlepiej by było gdyby w całości wyzdychała. Nie łatwo jest jednak, w czasach kiedy nie ma sądów takich jak w III RP ani broni maszynowej, posłać do piachu 30 tysięcy ludzi. Zaraza co prawda zrobiła swoje, ale kilkanaście tysięcy knechtów ciągle stoi, lekko kołysząc się na nogach. Co robić? Wszyscy dowódcy już nie żyją, bo trzeba było znaleźć wygodnych winnych. No więc należy posłać po wicekróla i głównego hiszpańskiego wojaka, jaki jest w Italii. W konkretnych warunkach był to markiz Moncada. I teraz patrzcie, jak przytomni byli to ludzie i jak właściwie odczytali intencje najjaśniejszego pana. Moncada, jak tylko zjawił się w Rzymie od razu został trafiony przypadkową kulą. Przeżył, ale uciekł, bo ten co go nie dobił, dał mu do ucieczki znakomity pretekst. Wicekról Karol de Lannoy, udał, że zachorował i spieprzył ile sił w nogach ze stolicy Piotrowej, bo znał za dobrze aż metody i priorytety najjaśniejszego pana. Cesarz był w prawdziwym kłopocie. Wypracowane latami metody przestały działać. Musiał podejmować inne jakieś, niestandardowe decyzje.

No, a jakie decyzje podjęli Amerykanie kiedy okazało się, że pani Małgosia rozwala związki zawodowe i pakuje do pierdla działaczy i terrorystów irlandzkich? Przerwali wprowadzanie rynkowych reform w Argentynie, co czynił tameczny Balcerowicz dla niepoznaki nazywany Roberto Alleman i powiedzieli generałowi Galtieri – musisz zająć Malwiny, ale tak, żeby nie było widać, że to my ci kazaliśmy to zrobić. Dokładnie tak, jak to było w tych listach, które Karol V pisał do Karola de Bourbon i do starego Frundsberga, a potem do Lannoya i Moncady. Galtieri, który zapewne zachowywał się tak, jak to sugeruje jego wygląd, odczytał właściwie intencje i po wszystkim został skazany na 8 lat, ale ponieważ metody prowadzenia polityki imperialnej trochę się od czasów Karola V zmieniły i mamy już lepszą komunikację, odsiedział tylko trzy i nikt go nie zabił. Reformy zaś dokończono później. Ryzyko, które ponosił było minimalne, albowiem był podwykonawcą, a nie prawdziwym sojusznikiem. Ryzyko wielkie i autentyczne ponosiła jedynie pani Małgosia. Gdyby nie wysłała okrętów na Atlantyk, zginęłaby w zamachu zorganizowanym przez IRA, terroryści podłożyliby bombę w jej samochodzie, gdzieś w podziemnym parkingu, a my ledwie byśmy ją dziś pamiętali.

Jaka z tego wszystkiego płynie nauka dla polityków polskich? Oni się muszą zastanowić czy chcą być podwykonawcami czy sojusznikami. Muszą się także zastanowić, jak wobec takiej alternatywy ułożyć sobie stosunki, z nami, z ludźmi, których przy pozorach demokracji, a te jak pamiętamy muszą być zachowane, żeby w ogóle można było mówić o polityce, nazywa się czasem suwerenem.

 

Przypominam, że na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl trwa promocja książek i czasopism. Baśń czeska i amerykańska po 10 zł, Baśń III po 15, tak samo Łowcy księży oraz Straż przednia. Nawigatory także po 10, ale ubywa ich w zastraszającym tempie, więc trzeba się spieszyć.

---

tagi: polska  usa  wielka brytania  sacco di roma  margaret thatcher 

	gabriel-maciejewski
	23 stycznia 2018 10:00

51     3903    18 zaloguj sie by polubić