Wszyscy mniej więcej rozumiemy na czym polegał fenomen kina amerykańskiego w jego złotych latach. Na tym, że każdy mógł się utożsamić z głównym bohaterem filmu, nawet kiedy człowiek ten wydawał się być naprawdę nadzwyczajny. W filmie amerykańskim wszystko było w jego rękach i to on decydował. Pokonywał różne trudności, doskonalił swój charakter, utwardzał go i generalnie piękniał jako człowiek, a widzowie wraz z nim. W miarę jak kino się rozwijało pojawiały się nowe warianty postaw, a także autoszyderstwa, witane przez widzów zwykle z entuzjazmem, ponieważ oglądając kino amerykańskie każdy wiedział, że jest w kinie i płaci za trochę frajdy. To znaczy, wychodząc z kina, nie prał ludzi po mordach, jak ci goście co ich widział na ekranie, nie leciał do znajomego ślusarza, by mu wykonał za flaszkę i kilo krakowskiej taki sam rewolwer jaki miał Jesse James w oglądanym przed chwilą filmie. Umowa między filmowcami, a widzami, niepisana, jak na Dzikim Zachodzie, obowiązywała zawsze. Inaczej było z filmami amerykańskimi, które odtwarzały realia dalekiego wschodu lub z filmami stamtąd pochodzącymi. Po obejrzeniu filmów o kung fu i karate, każdy wariat uważał, że może zostać mistrzem i traktował wszystko co widział na filmie bardzo serio. Wydarzyło się przez to wiele nieszczęść i ludzie mieli kłopoty różnego rodzaju, ale nie rozumieli dlaczego tak było. Po prostu nie potrafili kontrolować emocji wywołanych obrazami, które widzieli w kinie i zachowywali się jak uzależnieni. Myślę zresztą, że filmy o kung fu miały w sobie potencjał uzależniający.

Kina radzieckiego za to nikt nie chciał naśladować, bo wszyscy intuicyjnie wyczuwali, że pokazywane tam relacje między ludźmi, nie dość że są szczerą, przeniesioną wprost z kraju rad prawdą, to jeszcze w naszych okolicznościach stanowią pewien rodzaj nadrzeczywistości, z którą lepiej nie stykać się bezpośrednio. Słowo wyjaśnienia – jak pokazywali film o lotnikach, co w przerwie między zestrzeliwaniem faszystów a odprawą u dowódcy śpiewali piosenki, ludzie wierzyli tylko w to zestrzeliwanie i w odprawę, a nie w piosenki. Wszyscy bowiem rozumieliśmy konwencję, albowiem tak naprawdę wychowywało nas kino amerykańskie.

Ujmując rzecz syntetycznie, na pierwszym miejscu w kinie amerykańskim znajdowała się promocja postaw, czyli było to właśnie kino wychowawcze. Wiadomo jednak, że dydaktyka zabija rozrywkę, a więc konieczne są parodie postaw dydaktycznych, które ich jednak nie unieważniają. Konieczne jest także wystawienie na widok publiczny życia aktorów, którzy godzą się na taką konwencję i rozumieją ryzyko. Są przy tym, za podjęcie tego ryzyka solidnie opłacani. Niektórzy z tych aktorów umierają przedwcześnie, bo źle oszacowali ryzyko, ale nikt z nich nie może powiedzieć, że nie był go świadom.

Z tych trzech elementów, widocznych na pierwszy rzut oka składa się amerykańska machina propagandowa. Ona się trochę zmieniła i inaczej są dziś tam rozłożone akcenty, ale niebawem – wierzę – wszystko wróci do normy. Myślę, że to co napisałem nie wyczerpuje tematu i są tam jeszcze inne ciekawostki, o których nie mamy pojęcia, ale dla naszych tutaj rozważań ten schemat wystarczy.

Mamy promocję pewnych postaw, podkreślenie, że są one konwencją i cały segment produkcji gdzie znajdują się ironiczne wariacje na temat tych postaw, a na końcu życie aktorów podawane do konsumpcji w różnych schematach. I to działa i fascynuje, a także przynosi ogromne zyski. Tak wielkie, że każdy, łącznie z kinematografią rosyjską chce robić podobne rzeczy. Kłopot w tym, że każdy ma innego widza. Nas zaś od początku lat dziewięćdziesiątych nie wychowuje kino amerykańskie w starym, dobrym stylu, ale ideowe dzieci i wnuki Pasikowskiego. On zaś przede wszystkim pomieszał jedno z drugim, czyli promocję postaw serio z konwencją ironiczną, co na krótką metę przyniosło jakiś zysk, ale potem wszyscy się opamiętali i zaczęli zadawać pytania. Na koniec zaś jakiś macher od sprzedaży dokręcił do tego wszystkiego wątki z życia aktorów. Które to życie, w naszych warunkach, nawet solidnie opłacane jest bardziej niż nędzne. Dlaczego? Dlatego, że nie wykreowano – poprzez kino – właściwych postaw. W miejsce zaś Jesse Jamesa i jemu podobnych, wstawiono Lindę, Żmijewskiego i różnych ironistów, którzy przede wszystkim chcieli ukryć swoje motywy związane z przystąpieniem do zawodu i w ogóle do filmu, a czynili to udając Hollywood. Nędza ta pleni się wszędzie, jej nieautentyczność jest bolesna i dojmująca, w zasadzie patrząc na tych współczesnych reżyserów i aktorów, a także pisarzy dowartościowujących się poprzez ekranizacje chce się tylko rzygać. Wszyscy ci ludzie bowiem kłamią. I nawet nie rozumieją sensu swoich kłamstw.

Najgorsze jest jednak to, że politycy próbują naśladować tak zwane kino. Czy oni naśladują kino amerykańskie lat czterdziestych i pięćdziesiątych? Nie. Oni naśladują, to co uważają za najważniejsze dokonania kina polskiego lat dziewięćdziesiątych, czyli całą tą kacapską propagandę, przebraną w konwencję wyjętą nie powiem skąd, bo już dostaję skargi na zbyt swobodny styl moich własnych wypowiedzi.

Oto, płynąc na fali entuzjazmu po zwycięstwie Trumpa, nasi wyprodukowali coś na kształt klipu z lat osiemdziesiątych, pokazującego porwanie i pobicie posła Romanowskiego. Że niby reżim Tuska go porwał, a następnie przesłuchuje w piwnicy, a śledczym jest Kłeczek. Romanowski zaś jest posiniaczony, a w trakcie przesłuchania zgniatają mu jeszcze okulary. Wszystko to śmierci kalamburem, jak napisał kiedyś pewien poeta i ma uwodzić słabych na umyśle. Dopóki nie ujawniono rzeczywistych założeń polityki prezydenta Trumpa, może nawet kogoś rozśmieszyć,  w istocie jest jednak żałosne. Powiela schemat umownych i bardzo nędznych przedstawień, gdzie prezentowano fałszywe emocje podparte grą aktorów charakterystycznych, przejaskrawiających wszystko. To się nie nadaje do polityki, która, nie tylko w Polsce, domaga się autentyzmu. Donald Trump jest prawdziwy i rzeczy, które robi i zrobi w najbliższym czasie zrealizowane zostaną naprawdę, w czasie rzeczywistym. To znaczy, że wiele się zmieni na świecie. Wiele też zostanie po staremu, co różnym rybałtom i grajkom da pretekst do wołania, że nic się w sumie nie stało. Otóż stało się i dziać się będzie nadal. Musimy jednak za tym nadążać i mieć poważną odpowiedź na wszystkie te wydarzenia, które nadchodzą.

Tymczasem, po ośmiu latach rządu PiS, okazało się, że moc przeciwników wcale nie zmalała. Kłeczek musi dziś robić jakieś przedstawienia, rzekomo śmieszne, które mają nas przekonać, że tamci są źli naprawdę. My to wiemy, wepchnęli Kamińskiemu rurkę przez nos do brzucha. Może niech to pokaże Kłeczek w swojej aranżacji? Bo utwierdzanie nas w przekonaniu, że Romanowskiemu nic się nie stanie, nikt go nie pobije i nie zgniecie mu okularów, to trochę mało. Każdy bowiem wyczuwa, że jeśli ktoś trafi do więzienia, to właśnie taki zwykły szarak i tam nikt nie będzie się z nim specjalnie patyczkował i dawał mu dobrych rad, jak Kłeczek Romanowskiemu w tym idiotycznym klipie.

Tusk nie słabnie, przez działania naszych. On się dzięki nim trzyma jeszcze mocniej, a jedną siłą, która może go ściągnąć ze stołka jest tak zwana sytuacja międzynarodowa. Nie wierzę w to, że podzielona Konfederacja dołączy częściowo do PiS i razem wystąpią z wotum nieufności wobec rządu. Na to pisowcy są jeszcze niegotowi i mają jeszcze za dużo złudzeń. Co widać po Kłeczku i jego występach. No, ale czekajmy na rozwój wypadków. Na razie media prawicowe się podzieliły – Sakiewicz wziął wszystko i odstawia teraz jakieś dramy, a Karnowski zjada resztki i ma pretensje, że tamci się wygłupiają, a on chce poważnie. Niestety jest odcięty od decyzji i istotnych informacji, a przez to słaby. Nie ma też pomysłu na nową strategię. Bo wszystkie jego pomysły oparte były na przychylności polityków. Ci zaś wolą wygłupy w Republice i tamtejszy rozmach. Mam nadzieję, że te wszystkie histerie nie skończą się dla nas źle, ale jak wiemy różnie już bywało, a stopień zidiocenia niektórych polityków i dziennikarzy jest naprawdę straszliwy.

Pora na konkluzję, czyli na wskazanie czym kino autentyczne – nawet radzieckie – różni się do tego co stworzono w Polsce przez ostatnie trzy dekady?

Otóż kino promuje postawy. Przynajmniej promowało. Występujący w nim aktorzy, jak powiedziałem na początku, mają swój odrębny segment rynku do prezentowania swoich prywatnych szaleństw. Dla podkreślenia ważności promocji postaw, zatrudnia się ich parodystów. Ich rolą nie jest wyśmiewanie, jak się wydaje biednym jakimś durniom.

W Polsce mamy same parodie, w których aktorzy grają siebie. Kiedy zaś okazuje się, że film ma jednak związek z polityką, na plan pchają się prawdziwi politycy, którzy też chcą tam powiedzieć – dupa, albo inne jakieś słowo – żeby być jak Rewiński. Bo im się wydaje, że przez to zyskają sławę. Nie można z tym polemizować, tak jak nie można polemizować z dużymi pieniędzmi. I nikt kto ma opisane wyżej możliwości i pieniądze nie będzie z ludźmi, którzy ich nie mają, o niczym dyskutował. On bowiem jest przekonany, że wie lepiej. Czasem, nawet jak zleci ze stołka i wywalą go za drzwi też nie rozumie co się stało i dlaczego. Bądźmy jednak dobrej myśli. Może się opamiętają.

Na dziś to tyle, teraz ogłoszenia. Postanowiłem codziennie informować wszystkich ile pozostało mi egzemplarzy wznowienia pierwszego numeru Szkoły nawigatorów. Otóż mam jeszcze 82 egzemplarze. Ubywa z każdym dniem, a ja jestem pewien, że jak się nakład wyczerpie znajdą się tacy, którzy przyjdą tu i napiszą – ojej wznowił pan jedynkę? A ja nic nie wiedziałem. Dlaczego pan o tym nie uprzedził i nic nie napisał? No więc piszę, a do tego jeszcze wczoraj nagrałem pogadankę o tym. Mamy jeszcze 82 egzemplarze. Do końca stycznia powinienem sprzedać wszystkie. Jeśli ktoś ma ochotę sobie kupić taki egzemplarz, zapraszam. Przymusu jednak nie ma. Nie trzeba tego kupować, bo nie każdemu jest to potrzebne.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/szkola-nawigatorow-nr-1-cudem-odzyskane-30-egzemplarzy/

Zbieramy pieniądze dla Saszy i Ani, jeśli ktoś chce pomóc będę mu bardzo wdzięczny

https://zrzutka.pl/fymhrt?utm_medium=mail&utm_source=postmark&utm_campaign=payment_notification

Od wczoraj mamy w sklepie nowe pamiętniki i wznowienia poprzednich. Wielu czytelników bowiem pytało mnie czy wznowię Eustachego Sanguszkę i Juliana Ursyna Niemcewicza. Wznowiłem, w niewielkim nakładzie. Jeśli ktoś ma ochotę, może to sobie kupić. Seria pamiętnikarska będzie kontynuowana, to nie koniec.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/roman-sanguszko-pamietniki-ksieznej-klementyny-sanguszkowej/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/ksiecia-eustachego-sanguszki-pamietniki-1786-1815/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/julian-ursyn-niemcewicz-pamietniki-z-lat-1830-1831/

---

tagi: polityka  filmy  skuteczność  postawy  dydaktyka  parodia 

	gabriel-maciejewski
	22 stycznia 2025 07:34

58     2147    15 zaloguj sie by polubić