Odbyłem wczoraj kilka nadzwyczaj ciekawych rozmów, przede wszystkim o promocji. Konkluzje nie są może zbyt wesołe, ale co tam, ważne, że po raz kolejny udało nam się dotrzeć do tak zwanego sedna. Teraz można już rozpocząć marsz ku kolejnym sukcesom. Sprawy mają się tak – żadne telewizje, czy to państwowe, czy to prywatne, narodowe, lewicowe, czy jakie tam chcecie nie mają promocyjnej mocy sprawczej. One żyją dla siebie i tylko dla siebie. Nie ma więc mowy o tym, by osoba spoza obsługującego je kręgu zrobiła jakiś wynik sprzedażowy dlatego, że się tam pokazuje. Ja oczywiście udzielam wywiadów, czynię to z uprzejmości, a nie dlatego, że mam zamiar coś przez to uzyskać. Przez lata całe nie mówiłem nic publicznie i miałem dużą sprzedaż. Jedno, w mojej ocenie nie łączy się z drugim. Pozostaje jednak kwestia następująca – czy środowiska skupione wokół sieciowych projektów telewizyjnych mają moc taką, by cokolwiek zmienić, skoro nawet nie mogą za bardzo ruszyć tej sprzedaży? Nie mogą, ale skupiają wokół siebie ludzi, którzy lubią robić takie wrażenie. Im mniejsze ci ludzie mają znaczenie, tym poważniejsze cele sobie stawiają. Moja dotychczasowa polityka polegała na tym, by nie szukać kontaktu z innymi autorami i nie prezentować się na ich tle. Nie ma to bowiem żadnego sensu. Jeśli człowiek sam nie potrafi skupić wokół siebie czytelników, trudno, by zrobił to wespół z innymi, którzy też tego nie potrafią. Panuje jednak powszechne złudzenie, bardzo trudne do likwidacji, że trzech osobników parających się pisaniem zgromadzonych w jednym miejscu i przemawiających do kamery, to prawie jak trzy szwadrony kawalerii. Prawie, jak wiemy, robi wielką różnicę, i na rynku książki ten mechanizm się całkiem nie sprawdza. Tak naprawdę w przepychankach rynkowych chodzi o to, by porwać i uwięzić dużą grupę ludzi, którzy są wierni jakiemuś autorowi i przenieść ich, dobrowolnie lub pod przymusem emocjonalnym, do swojego obozowiska. Następnie zaś wyznaczyć im jakieś zadania. Ten opis jest może trochę brutalny, ale ja go tu umieszczam celowo, albowiem sam nigdy jeszcze nie podjąłem takiej próby, choć wobec mnie i moich czytelników były one podejmowane. Uprzejmie więc donoszę, że widzę to, rozpoznaję i mowy nie ma, żeby się komukolwiek ta sztuka udała. Czy kiedyś podejmę taką próbę? Na pewno, ale przecież nikogo o tym nie uprzedzę i nikomu nie powiem w jakie rejony wyruszę. To byłby absurd. Powiem tylko jedno – jeśli ktoś nie dysponuje wysokonakładowymi periodykami, telewizją nadającą dwadzieścia cztery godziny na dobę profesjonalny program za miliardy dolarów to nie zostanie sławnym pisarzem na miarę Bondy czy Mroza. Bo to jest inny świat i inne budżety.

Ponieważ jako kolejny już, prawicowy autor, udzielałem wczoraj wywiadu Mediom Narodowym, naszła mnie myśl taka – po cóż namnażają się ci prawicowi pisarze, którzy żadnej szczerej chęci do pisania nie mają? Po co oni są, skoro nie potrafią i nie chcą pisać, a zajmują się jedynie wygłaszaniem komunałów na bieżące tematy? Odpowiedź, że próbują oni zagospodarować emocje młodzieży, bo sami są coraz młodsi, wydaje się sensowna, ale przecież jest w istocie absurdalna. Młodzież bowiem ma inne zajęcia i inne problemy, nie będzie się interesować kwestiami tak ponurymi jak ustawa 447 i protest przeciwko niej. Wczoraj, przez cały dzień trwało zbieranie podpisów pod tym protestem. Na chodniku stał stolik z listą, a obok głośnik, z którego wydobywał się naznaczony emocjami głos jakiegoś pana, wzywający nas do tego, byśmy nie oddawali kraju w pacht Żydom. Potem zaś okazało się jeszcze, że miły pan z Mediów Narodowych, nagrywa różnych sławnych ludzi, po kolei jak tam siedzą na tych targach, i przepytuje ich na okoliczność tej ustawy. W sensie – co o niej myślą. Nie zgodziłem się na to nagranie. A wynika to wprost z mojej absolutnej pewności, że protesty takie i wywiady udzielane na ich okoliczność, nie służą niczemu poza porządkowaniem rynku treści, według klucza, w którym nie zamierzam uczestniczyć. No, a poza tym nie jestem przecież sławny. Trochę się nawet zdziwiłem, że przyszli z tym do mnie, bo wcześniej pokazałem im pierwsze strony socjalistycznych pism z XIX i początku XX wieku – Gazety Wyborczej, Tygodnika Powszechnego i Pobudki. Chyba nic nie zrozumieli…

 

Na koniec prywatne ogłoszenie. Bardzo proszę Pana Andrzeja, ortopedę z Tomaszowa Mazowieckiego, by odezwał się do mnie na skrzynkę [email protected]

 

Teraz ogłoszenia dotyczące wszystkich. Na stronie sklepu jest już dostępny audiobook o św. Stanisławie w formie MP3, w cenie 15 zł. Każdy może go sobie ściągnąć.

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/audiobook-swiety-stanislaw/

 

Komiks Sacco di Roma, dojechał na targi i jest dostępny, nie mamy go jednak zbyt wiele, tak więc sprzedaż internetowa zostanie uruchomiona dopiero w poniedziałek, kiedy zorientuję się ile egzemplarzy zostało.

---

tagi: sprzedaż  targi  promocja  książka 

	gabriel-maciejewski
	30 listopada 2019 08:36

15     2843    12 zaloguj sie by polubić