Poruszę dziś tu kilka kwestii, moim zdaniem szalenie istotnych dla tego miejsca. Uczynię to, albowiem od dwóch miesięcy zauważam bardzo wyraźny spadek sprzedaży, co nie zdarzyło się od jesieni roku 2017. To się oczywiście wiąże z sytuacją ogólną, ale także z napięciami, jakie rodzą się wewnątrz naszej organizacji. Proszę Państwa, tworzymy to miejsce wspólnie od wielu już lat, jego największą zaletą jest moim zdaniem to, że wyrzucani są stąd jedynie uporczywi trole i istoty silnie dysfunkcyjne, które za wszelką cenę chcą zwrócić na siebie uwagę. Także w ten sposób iż opowiadają publicznie, że zostały stąd usunięte.

Sytuacja ta wywołuje pewien szczególny klimat. Wiele osób, przyzwyczajonych do swobodnej dyskusji i posiadających liczne grono czytelników, zaczyna uważać, że nie ima się ich krytyka, a jeśli już takowa się pojawia, to nigdy z moich ust. Nie będzie tak. I niech to lepiej wszyscy zapamiętają. Choćby sprzedaż książek w naszym sklepie miała spaść do zera, nigdy nie pozwolę sobie odebrać możliwości krytykowania postaw, wpisów, hołubionych akurat na prawicy tendencji, głupiej wiary w medialne projekcje i temu podobnych rzeczy. I mało mnie obchodzi, że wiele osób się obrazi, albowiem wydawało im się, że to akurat miejsce jest inne i oni mogą tu bezpiecznie demonstrować swoje idiosynkrazje. Moimi idiosynkrazjami nikt się nigdy specjalnie nie przejmował. Ani też ja nie przeznaczyłem tego miejsca do ich prezentacji. Przeciwnie, większość tekstów, które napisałem nie ma żadnego z nimi związku. Dobrze jest o tym pamiętać.

Największą zaletą tego miejsca jest jego trwałość. Ona bowiem zapewnia wszystkim to, jakże potrzebne, poczucie bezpieczeństwa. Nie może się ono jednak realizować kosztem swobodnej dyskusji. Ta zaś nie może przeradzać się w dąsy, jak to już wielokrotnie tu oglądaliśmy. Tego rodzaju zachowania prowadzą bowiem wprost do zagłady i unieważnienia SN. Ja oczywiście jakoś tam przetrwam, ale to miejsce zniknie. Jego zachowaniu bowiem nie sprzyja obecnie nic. Co to znaczy „nic” za chwilę wyjaśnię. Tak zwany dyskurs publiczny stał się jedną wielką hucpą. Jeśli przypomnimy sobie czasy, kiedy zaczynałem blogować w salonie24, jeśli przypomnimy sobie wszystkich czynnych tam autorów, którzy za bezdurno pracowali na sukces tej, tak zwanej prawicy, musimy przyznać, że wobec tego co dziś wyrabia się w mediach głównego nurtu, tych niezależnych, na twitterze, w salonie24 i w ogóle w całym wielkim internecie, były to Himalaje intelektu. Dziś ludzie występujący przeciwko tej tak zwanej prawicy, a także większość osób ją popierających zajmuje się bardzo nieszczerym ujadaniem, które – z obawy przed odrzuceniem i niezrozumieniem – nie zawiera żadnego sensownego komunikatu.

Posłanka Jahira wygłasza z mównicy sejmowej jakieś idiotyzmy, które kompromitują przede wszystkim jej ugrupowanie, ale też cały sejm. To już lepiej, żeby znalazła się tam pani Marianna, żona ministra, ta co pokazuje cycki na Instagramie. Kompromitacja byłaby mniejsza. Smoleński Paweł z gazowni porównuje sytuację na granicy z Białorusią do zagłady Ormian, a jakaś jego koleżanka używa na twitterze określenia – polskie lasy śmierci. Ludzie ci powinni stanąć, po pierwsze, przed komisją zusowską, bo trzeba im się wystarać o rentę, żeby mieli z czego żyć, albowiem ich publiczna aktywność szkodzi interesowi publicznemu i nie mogą już pracować w mediach. Po drugie, jeśli przypadkiem stwierdzona zostanie ich poczytalność, powinni stanąć przed sądem za zdradę stanu.

Granica pomiędzy politycznymi wizjami kraju nie przebiega, jak wydaje się wielu ludziom, wzdłuż starego podziału – prawica – lewica. To jest przeszłość, ona przebiega zupełnie gdzie indziej. Każdy kto dziś naużywa emocji, domaga się uwagi i głosi iż on tylko, wraz z kilkoma kolegami, posiadł ostateczną wiedzę o najtajniejszych sprawach świata tego, a także zna bliską i dalszą przyszłość, jest niestety przeciwnikiem politycznym. Jeśli ktoś czuje w sercu głębokie przekonanie o słuszności swoich tez, jeśli one go uskrzydlają, powinien postawić na podłodze miskę wypełnioną zimą wodą i w niej kucnąć. Wtedy dopiero zyska właściwy ogląd spraw. Serce i mózg co prawda zatelepią się nieco, ale każde w innym rytmie i przez to ta fantastyczna wibracja, która człowieka przekonanego i świadomego unosi na wysokość lamperii, zniknie gdzieś, ale o to właśnie chodzi. Wiem, wiem, wielu osobom się to nie spodoba. Powiem Wam w tajemnicy, że ja tego bloga od wielu lat prowadzę w całkowitym rozdwojeniu i niezgodzie wewnętrznej. Nie przeżywam żadnych wzlotów, ani nie przychodzą do mnie, gdzieś ze środka, z brzucha, jakieś tajemnicze formuły. Przeciwnie, wszystko, co tu kiedykolwiek zostało napisane, pojawiło się najpierw na zewnątrz mnie i mojej głowy. A skoro tak, nie mogę i nie chcę gwarantować nikomu emocjonalnego bezpieczeństwa. Nie po to istnieje to miejsce. Nie jesteśmy grupą udającą pierwszych chrześcijan, nie posiedliśmy żadnej przedwiecznej wiedzy i nie kultywujemy jej w tajemnicy. Nie prowadzimy też żadnej akcji propagandowej, ani nie występujemy w imieniu całego narodu, czy też jakiejś jego części. Nieważne – zaszczepionej, czy nie zaszczepionej. SN nie jest trybuną, na której wykuwa się ideologiczna stal, z której ktoś wyprodukuje broń polityczną dla przyszłych pokoleń. Tymi rzeczami zajmują się ludzie tacy jak Płaczek.

Uważam, że jedyną szansą na ocalenie tego miejsca, zanim okoliczności choć trochę zaczną przypominać te, z lat 2009-2015, jest utrzymanie maksymalnie wysokiego poziomu dyskusji i jakości tekstów publikowanych na SN. Jaki mechanizm odpowiada za jego obniżanie? Przemożna chęć zdobycia popularności przez każdego bałwana, który wzbrania się przed kucaniem w misce z wodą. Popularność zaś zdobywa się powielaniem już dwadzieściokroć powtórzonych komunikatów, do których nikt nie rości sobie praw. Komunikaty te jakoś tam ustawiają różnym ludziom wewnętrzne busole i oni się czują przez to lepsi, pełniejsi i bardziej świadomi. Wczoraj zauważyłem, że docent Przybył, ten co parę lat temu zakładał szkołę elit w Skierniewicach, którą zjechaliśmy już na samym początku i która zdechła naturalną śmiercią, opowiada w necie bajki o rzekomo katolickim przesłaniu prozy Tolkiena, które się gdzieś zgubiło w filmach, nakręconych w czasie ostatniej dekady. Publika wyje ze szczęścia. Okay, ja to rozumiem. Chcę jednak wskazać, że każdy fałszywy prorok, jakiego nasza ziemia nosi, może się w nieskończoność kompromitować poprzez lansowanie swoich chorych projektów, a i tak dostanie nowy kredyt zaufania i będzie mógł tę swoją robotę wykonywać dalej. Dlaczego tak jest? Albowiem ludzie ci gwarantują istotom silnie ograniczonym wewnętrzne bezpieczeństwo, a także gwarantują im, że nic, ale to nic nie będą musieli robić, byle tylko wchłonęli ich przekaz. Nie będą się musieli zastanawiać, nie będą musieli niczego doczytywać, nie będą musieli nawet klikać pilotem, a co najważniejsze, zachowane zostanie w nich poczucie wybraństwa. To zaś buduje się wokół apokaliptycznych wizji. Nie ma zaś większych mistrzów w snuciu takowych niż panowie po siedemdziesiątce na resortowych emeryturach. Oni najbardziej na świecie chcieliby, żeby cały ten świat zapadł się w nicość razem z nimi. Tak niestety się nie stanie, o czym tu delikatnie nadmieniam. I lepiej się do tej myśli przyzwyczaić. Wszyscy ci ludzie zapominają, że to jest droga w dół, a ilość niebezpieczeństw, które się na niej czają nie jest wcale mała. Tak się może wydawać, ale prawda jest inna. Pierwsze i najważniejsze niebezpieczeństwo streszcza się w zdaniu – każdy poziom można obniżyć. Można dojść do takiego dna, że Palikot będzie się wydawał tam księciem z bajki, który ma do powiedzenia same interesujące rzeczy. Jego praca magisterska z filozofii błyszczeć zaś będzie niczym tablice anioła Moroni znalezione przypadkowo w lesie przez Josepha Smitha. I w tym kierunku zmierzamy. I wszyscy mają miny tak poważne, jakby żyli w połowie lat siedemdziesiątych i ktoś im wręczył darmowe bilety na striptiz. Powaga, pełna konspira, kołnierze postawione i dziarski krok, a wszyscy kierują się w stronę domu kultury, gdzie przedstawienie się odbędzie. Kultura bowiem jest najważniejsza, a zaraz po niej idzie sztuka.

Zakończę ten wywód następującą pointą: minister Czarnek chce wprowadzenia do szkół nowego przedmiotu. Będzie się ona nazywał „historia i teraźniejszość”. Mam nadzieję, że nikt z prowadzących te zajęcia, ani nikt z układających program, nie naruszy praw autorskich osób publikujących na portalu SN. Gorąco namawiam ministra Czarnka, by korzystał, przy układaniu programu nauczania tego przedmiotu, z dorobku najwybitniejszych gwiazd polskiej nauki, a także najwybitniejszych gwiazd polskiej publicystyki. Na początku proponuję prof. Rybę oraz docenta Jana Przybyła. Oni już są rozgrzani, znają się zarówno na historii, jak i na teraźniejszości. Sukces tego projektu, o ile zostaną zaangażowani, będzie wręcz niesłychany.

---

tagi: szkoła nawigatorów  prowokacje  autorytety  sława  dyskurs publiczny  zgłupienie  niski poziom dyskusji 

	gabriel-maciejewski
	19 października 2021 09:43

35     2923    21 zaloguj sie by polubić