Zacznę od dwóch osób, które za życia chwalone były tak, że komplementami z jednego roku można by obdzielić wszystkich nas tutaj na całe życie. Pierwsza z tych osób to zmarła wczoraj Julia Hartwig, a druga to Kazimierz Deyna. Jak tu połączyć Julię Hartwig z Deyną? - myśli niejeden. To bardzo proste, zaraz zobaczycie.

Julia Hartwig była osobą rozpoznawalną i cenioną, a także przez wielu uważaną za wybitną poetkę. Mnie jej twórczość nigdy nie interesowała, ale pamiętam, w czasach studenckich, kiedy chciałem prowadzić życie kulturalne, a nie takie jak teraz, nie było periodyku ani programu telewizyjnego na temat literatury, w którym nie pokazano by Julii Hartwig.

Kiedy myślę o tamtych, odległych czasach dziś, ustawiam ś.p Julię w długim szeregu osób, które miały możliwość wyjeżdżania za granicę w czasie najczerwieńszej komuny, następnie zaś opowiadały czytelnikom o swoich przeżyciach we Włoszech, Francji czy USA, poprzez słabe i bardzo pretensjonalne wiersze, których jedynym celem było wzbudzanie aspiracji wśród studentów. Każdy wie, że prawdziwego poety nikt nie rozumie, a wiersze Julii Hartwig, były i są nadal boleśnie zrozumiałe dla wszystkich. Poza tym sami zobaczcie co o nieboszczce piszą w jej biografiach:

 

W Paryżu była na koncercie młodego Jehudy Menuhina, oglądała przedstawienia w Comédie Française, zwiedzała zadymione knajpki Dzielnicy Łacińskiej, w których można było natknąć się na Jeana Paula Sartre'a czy Tristana Tzarę. Wraz z Czesławem Miłoszem, Nelą Micińską i Jerzym Putramentem, który od czerwca 1947 roku pełnił funkcję ambasadora Polski Ludowej w Paryżu, była na wieczorze w klubie egzystencjalistów ze wschodzącą gwiazdą Juliette Greco.

 

To jest kwintesencja. I nie chodzi mi wcale o tego Putramenta, który namaszczał poetów i poetki, chodzi mi o te zadymione knajpki i Dzielnicę Łacińską, o tę całą fikcję, którą Julia Hartwig brała za rzeczywistość. Taka Czajka Stachowicz, opisując Paryż, nie ma przy tym przynajmniej złudzeń, a do tego zna naprawdę jakichś autentycznych ludzi. Na przykład zna czarną kochankę Wieniawy, która łazi po tej Dzielnicy Łacińskiej, będąc już starszą panią, z dwoma wielkimi psami na smyczy. W opisie pobytu Julii Hartwig w Paryżu mamy samą pretensję. Ktoś powie – zamknij się i nie pisz tak o ludziach, którzy przeżyli wojnę i okupację – mogliby ci wiele nauczyć. Zapewne, ale ja od czasu ukończenia szkoły średniej stronię od nauki. I wygląda na to, że nawyk ten zostanie ze mną do końca.

Julia Hartwig miała wielu naśladowców, nie będę ich teraz wymieniał z nazwiska, ale oni się ustawiają w długi szereg ludzi, którzy nie rozumiejąc ani świata, ani sztuki, ani osób mówiących w innych językach, choć znają te języki, usiłują znajomością tego wszystkiego imponować tym, którzy z Polski nie mogli wyjechać lub po prostu nie chcieli tego robić. Tak najkrócej można scharakteryzować środowisko postępowej, polskiej inteligencji, stworzonej po wojnie przez Putramenta i jego ekipę. Mnie Julia Hartwig zaciekawiła z jednego powodu, oto w latach 2008- 2009 była przewodniczącą jury w pewnym konkursie. Nosił ten konkurs nazwę Nagroda Mediów Publicznych Cogito. Odbył się raz jedynie i został odwołany ze względu na złą kondycję finansową mediów publicznych, tak podaje wiki. W 2009 roku nie było mowy o złej kondycji finansowej mediów publicznych. Myślę więc, że chodziło o coś innego, nie będę zgadywał, ale jednorazowo rozdawano w tym konkursie, w dwóch kategoriach aż 400 tysięcy złotych. To całkiem sporo nawet jak na dzisiejsze czasy. W dziedzinie literatury dostała to całe Cogito Małgorzata Szejnert. Potem imprezę zamknięto.

Przechodzimy teraz do Deyny. Już o tym pisałem, ale jeszcze powtórzę. Deyna to był absolutny geniusz, który ze swojej genialności zdawał sobie oczywiście sprawę, ale do pewnego tylko stopnia. Z szeregu anegdot na temat pana Kazimierza lubię najbardziej taką – pytają Deynę, najbardziej bramkostrzelnego zawodnika w historii polskiej piłki, jaka jest jego ulubiona pozycja na boisku. Na co on mówi, że prawa obrona. Tak właśnie, prawa obrona, bo stamtąd on, człowiek, który intuicyjnie rozumie piłkę i sytuację na boisku widzi najwięcej i wychodząc z tej pozycji ma największe szanse na trafienie do bramki przeciwnika. Julia Hartwig powiedziałaby pewnie, że środkowy atak, wprost z klubu egzystencjalistów na bramkę przeciwnika. No, ale nie mówmy źle o zmarłych.

Ja na prawej obronie stoję całe właściwie życie, a od ośmiu lat jak wiecie nie ruszam się z tego miejsca na krok. Wiem, że nikt tej pozycji nie docenia, bo wszyscy idą ławą do ataku, żeby nastrzelać jak najwięcej goli i biec potem po boisku z rękami wzniesionymi ku górze. Wiem też jednak, że wielu ludzi znajduje się w ogóle poza murawą, choć wcale na to nie zasłużyli. Myślę o nich często, bo widzę, że wielu z tych, którzy tłoczą się w środkowym napadzie nie powinno tam być, nie powinno ich być nawet w tym klubie egzystencjalistów. A jednak są i usiłują przykuć uwagę widzów, a także przekonać ich, że od urodzenia nie robili niczego poza strzelaniem goli z najbardziej wymyślnych pozycji.

Przez całe życie bardzo źle reagowałem na komplementy. Byłem i nadal jestem podejrzliwy i źle traktuję ludzi, którzy uniesieni tym co tu się mówi i pisze, chcą powiedzieć mi coś miłego. Ponieważ jednak starzeję się, jakoś łatwiej mi się tych komplementów słucha i nie jestem już taki opryskliwy i niemiły jak kiedyś. No, ale takie a nie inne reakcje wyuczone były efektem ciągłego stawiania mnie na tej samej, nieciekawej w opinii wielu pozycji – na prawej obronie. Ponieważ jednak człowiek nie może żyć bez pochwał, musiałem jakoś sam siebie przekonać, że mam rację. Kiedy pracowałem w redakcjach, szczególnie tych z przewagą dziewczyn, było to łatwe. Jak wszystkie rzucały się na mój tekst, żeby go poprawiać, zmieniać i dopisywać doń coś, co w ich opinii musiało się tam znaleźć, wiedziałem, że jest okay. Wszystko musiało być dobrze, bo przecież od słabego tekstu koleżanki zwiewały zawsze gdzie pieprz rośnie i nie chciały mieć z nim nic wspólnego. Była to także przyczyna, dla której tyle beznadziejnych tekstów szło do druku. Nikt nie był zainteresowany ich poprawianiem, bo nie dawało to żadnej satysfakcji. Jeśli zaś idzie o ocenę pracy przez mężczyzn, to sprawa jest jasna, wyznacznikiem jakości jest wściekłość naszych przeciwników. Nic innego się nie liczy. Ponadto mężczyźni są nieszczerzy z natury. Jeśli więc jakiś facet mówił mi, że napisałem coś fajnego, od razu sprawdzałem co tam jest kompromitującego i natychmiast to poprawiałem. I tak, stosując te płciowe kryteria oceny materiałów pisanych dociągnąłem do dnia dzisiejszego. No, ale jeszcze słów kilka o komplementach. Jak, któraś ze współpracowniczek wpadała do redakcji i już od progu wołała do naczelnej – Joasiu! Jaka ty śliczna! - od razu było wiadomo, że będzie kłótnia o pieniądze. Ludzie są boleśnie przewidywalni, szczególnie zaś ci, którzy nie rozumieją, jak doskonałą pozycją jest prawa obrona.

Moje doświadczenia nie mogą być jednak udziałem wszystkich, to znaczy ci wszyscy, którzy tu przychodzą powinni się czuć dobrze i powinni być docenieni. Szczególnie zaś dotyczy to tych osób, które tu odpoczywają, albo szukają satysfakcji, jakich nie daje im środowisko, w którym zmuszeni są przebywać na co dzień. Wszyscy muszą być docenieni, taka powinna być podstawowa zasada obowiązująca w naszym środowisku. Mam na myśli oczywiście docenienie pracy i wkładu w sukces naszej misji. Tak samo docenić należy tych wszystkich, którzy są tu stale i poświęcają swój czas na komentowanie, choć pewnie mają do wyboru sto lepszych zajęć. Dziękuję Wam wszystkim. Tym, którzy tworzą i tym, którzy twórczość doceniają i głośno o tym mówią. Bez tego byśmy nie przetrwali. Nie jesteśmy bowiem klubem egzystencjalistów i nie gramy w środkowym ataku. Stoimy na prawej obronie. Wiem, że wśród komentujących i piszących są różne sympatie i antypatie, jak to zwykle wśród ludzi. Co jakiś czas, ktoś sugeruje mi, że powinienem kogoś wyrzucić z bloga, bo jego obecność to jest kompromitacja, albo może coś jeszcze gorszego i bardziej podejrzanego. Nie będę słuchał żadnych takich sugestii. I w sprawach tego bloga oraz osób tu przebywających zawsze będę decydował sam. Wiem bowiem coś, czego nikt z Was nie wie. Wiem, że można być przez wiele lat podporą tego bloga, można się zaprzyjaźnić ze mną, można się nawet spotykać i rozmawiać w atmosferze tego niezwykłego entuzjazmu, który towarzyszy nam czasem na targach i nagle, bez wyraźnej przyczyny, przestać się odzywać. Tak po prostu, można udawać, że się mnie nie zna. To jest zachowanie z mojego punktu widzenia dość niezwykłe, bo ja przyznaję się do wszystkich, których znałem. Nie wyrzekłem się nigdy żadnego z kolegów, choćby nie wiem jakie kompromitacje mieli za uszami, nie uciekam także od tych, którzy mogą mieć do mnie słuszne pretensje. Chcę powiedzieć tylko, że nigdy nie wiemy jakie rzeczywiście motywacje kierują ludźmi, którzy przychodzą tutaj, by powiedzieć nam jacy jesteśmy świetni. Dlatego właśnie, nikt z Was nie powinien doszukiwać się w okazywanej tu sympatii i entuzjazmie niczego, ponadto co widzi i słyszy. Te sprawy zostawcie mnie, bo z prawej obrony widać naprawdę dużo. Musimy się wszyscy traktować dobrze i poważnie. Od tego zależy sukces. I nie mówcie, że ktoś jest podejrzany, a ktoś inny nas kompromituje, bo nie wiecie kim są ci, którzy uważają się za podporę tego bloga. Ja też tego nie wiem do końca, ale stoję na dobrej pozycji i nic mi tu nie grozi. Nawet jeśli ktoś postanowi nagle ujawnić swoje intencje.

 

Zapraszam na stronę www.basnjakniedzwiedz.pl Michał idzie na urlop, więc FOTO MAG będzie na razie zamknięty. Zapraszam jednak do Tarabuka, do księgarni Przy Agorze w Warszawie. Do antykwariatu Tradovium w Krakowie, do sklepu Gufuś w Bielsku Białej, do sklepu Hydro Gaz w Słupsku i do księgarni Konkret w Grodzisku Mazowieckim.

---

tagi: prawa obrona  środkowy atak  komplementy 

	gabriel-maciejewski
	16 lipca 2017 09:02

37     1941    3 zaloguj sie by polubić