Wczoraj dostałem link do recenzji pewnego artykułu, której „paszczowo” dokonuje profesorka Środa. Recenzja dotyczy artykułu Michała Pospiszyla, Zaraza. Esej o związkach państwa i patogenów. Na pewno mi nie uwierzycie, ale kiedy wysłuchałem fragmentu tego wystąpienia, przyszło mi do głowy, że tak naprawdę profesorka Środa szuka poezji. I nie tylko ona. Podobnie czynią wszyscy inni ludzie, na których, z przyczyn oczywistych nikt nie zwraca uwagi, a powinien. Dlaczego powinien? Bo ludzie ci mają jakieś tam miejsce w hierarchii i stanowią element pewnego świata wartości, czy też antywartości, który – w całości i w kawałkach – jest dystrybuowany wśród szerokich mas. Zanim przejdę dalej, zamieszczę ten nieszczęsny link.

 

https://www.youtube.com/watch?v=maazlLNDhmM&feature=youtu.be&t=406

 

Jak widzimy Środzina gdzieś się spieszy i nie można do końca zrozumieć o co jej chodzi. Mniej więcej o to, że ten esej pobudza komórki mózgowe do aktywności, a jego autor wnikliwie analizuje coś tam. Do końca nie wiemy co, ale zdaje się chodzi o to, że organizacje, a jeszcze do tego zhierarchizowane, nie uszczęśliwiają, ale stygmatyzują ludzi. Szczególnie innych, czymś się wyróżniających. To się w głowie autora eseju łączy z brudem, rzeczywistym i moralnym, z gejami i sodomią w ogóle. W pewnym momencie Środzina używa takiego zwrotu, który mnie przyznam zmroził. Mówi mianowicie – rzeczywistość imaginacyjna. Może ja czegoś nie rozumiem, bo nie znam się na filozofii, ani na socjologii, ale rzeczywistość imaginacyjna to jest pojęcie tej samej kategorii co ciepłe lody, papierosy bez nikotyny i wódka bez alkoholu. Poprawcie mnie jeśli się mylę. I to właśnie słysząc ów zwrot pomyślałem o szukaniu poezji. Zanim przybliżę Wam to wszystko co działo się w mojej głowie wczoraj chciałbym jeszcze zwrócić uwagę na rzecz następującą – pokusa by tworzyć rzeczywistość imaginacyjną, poza strukturami państwa, jest mocno uwodzicielska. Trzeba jednak wcześniej doprecyzować o jakie państwo chodzi. Środzina zdaje się mówi o państwie polskim, ale ukrywa tę nazwę pod inną – Kościół Katolicki. W żadnym wypadku nie ma zamiaru likwidować państwa niemieckiego i na jego gruzach budować czegoś lepszego. O tym, żeby ktoś jej wypomniał to, że sama należy do hierarchii chronionej i finansowanej przez państwo, nie ma mowy. Zresztą...o co chodzi? Przecież ona chciała tylko pochwalić ucznia za wypracowanie. To zaś zostało napisane na konkurs ogłoszony przez Fundację na rzecz myślenia im. Barbary Skargi. Podpora zaś tej fundacji profesorka Środzina powinna się zastanowić nad kwestią następującą – państwo, jako dystrybutor środków potrzebnych do przeżycia. I nich – rozważywszy tę kwestię - dopiero wtedy zabierze się za realizację planów likwidacji państwa i budowę lepszego świata na jego gruzach. Świata, rzecz jasna, bez wykluczonych.

Wracajmy do poezji. O co chodzi tym wszystkim ludziom kolportującym bez opamiętania treści pokrętne, niezrozumiałe, zawiłe i kłamliwe przy okazji, które często przeczą same sobie? To są poszukiwacze poezji. Za państwowe i niepaństwowe środki budują hierarchie, z których wyłaniają potem różnych świętych mających im zagwarantować rzecz najcenniejszą – uniesienie. Dosłownie i w przenośni. Tak jak Barbara Skarga, ma zagwarantować, że wszystko co będzie sygnowane jej imieniem jest z miejsca lepsze i bardziej wartościowe. To jest budowanie panteonu świeckich świętych, z nadzieją, że się po śmierci samemu do tej Walhalli wejdzie. I za nic na świecie ludzie ci nie pojmą, że bez struktury, na którą szykują zamach, życie wieczne nie istnieje, bo istnieć nie może. Na pewno zaś nie dla nich. Nie może, bo konkurencja do nieśmiertelności jest za duża. Ktoś dziś pamięta poetę ekranu nazwiskiem Kutz? Faceta, którego facjata straszyła jeszcze parę lat temu w każdym niemal programie publicystycznym? To nawet nie są wykopaliska. Podobnie jest z Janionową. Cisza zapadła nad tą trumną, a aniołowie na złotych bluszczach nie unieśli jej serca do krainy wiecznej szczęśliwości literaturoznawców, gdzie są darmowe bony na obiad w stołówce i dodatkowe kawałki szarego mydła wydzielane przez sekretarkę instytutu dziesiątego, każdego miesiąca. Przepadła kobiecina z kretesem i z wyjątkiem wyjątkowo złośliwych bestii, takich jak ja, nikt jej wspominał nie będzie.

Czy tylko Środzina i jej koleżanki oraz koledzy szukają poezji, która by ich uniosła gdzieś ku rajskim dziedzinom ułudy? A gdzie tam, poezji szukają wszyscy, także prawicowcy, państwowcy i narodowcy. Tyle, że oni szukają jej inaczej, a wielu z nich uważa, że można ją nie tylko znaleźć, ale nawet sobie przywłaszczyć nie pytając o zgodę poety. Wielu ludzi uważa, że poezja im się wręcz należy, a do tego jeszcze powinna być reglamentowana jak to szare mydło w Instytucie Filologii Polskiej, w czasach kiedy Janionowa była młódką i miała czterdzieści lat.

Poezja jest potrzebna do życia, albowiem bez niej nie ma komunikacji. To znaczy nikt się nie obejrzy za tekstem, wystąpieniem, gawędą czy wykładem, w którym nie ma poezji. Już samo zaliczenie siebie do finansowanej przez państwo hierarchii wybrańców nie wystarczy. Nie daje bowiem państwo nasze żadnych trwalszych gwarancji, a przeciwnie, okazuje się, że uśmiecha się także i gotowe jest płacić jakimś niezrzeszonym poetom, którzy miast czerpać z najlepszych wzorów, kierują się swoimi szajbami i intuicjami. Wymyślają jakieś niekompatybilne z dokonaniami Środziny i reszty, koncepcje i zarażają tym zdrowe umysły. I przez to właśnie brakuje potem szarego mydła, co jasno widać w filmie, gdzie występuje najsławniejsza polska socjolożka.

Wszystko jest poezja, jak napisał wieszcz i to, na nieszczęście, prawda. Paradoks polega na tym jednak, że współcześni poszukiwacze poezji i jej eksplorerzy zaczynają swoje czynności od określenia co poezją nie jest w i żadnym wypadku być nie może. To ich w krótkim czasie doprowadza do wniosku, że poezji nie ma nigdzie, a w związku z tym istnieją jakieś inne, pozapoetyckie sposoby przyciągania uwagi czytelnika. I sami nawet nie wiedzą potem, jak to się stało, że zaleźli się w punkcie wyjścia. To znaczy, że z poszukiwaczy poezji zamienili się w poszukiwaczy gwarancji. No, a czasem w naciągaczy, żeby nie powiedzieć gorzej.

Panuje powszechne przekonanie, że poezję można ukraść. No dobrze, wypożyczyć. To jest niemożliwe i są na to liczne przykłady, wskazujące czym kończy się próba zawłaszczenia czyjejś metody poetyzowania komunikatów. W najlepszym razie kończy się nudą, w najgorszym kompromitacją, tym dotkliwszą im większe gwarancje zabezpieczył sobie pożyczający. Powyższe nie zachodzi tylko w jednym przypadku. Nosi on nazwę Janusz Korwin Mikke. Pan ten może pożyczać wszystko od wszystkich, kompromitować siebie i towarzyszące mu osoby, ale to i tak niczego nie zmienia. Jest on bowiem poetą awangardowym, a ci jak wiemy mogą wszystko, łącznie z defekowaniem na wycieraczkę.

Ostatnio widziałem jakiś fragment wystąpienia całej konfederackiej ekipy na tle mapy z ukrytymi zasobami geologicznymi Polski. Aż się chciało wstać i zapytać – mili poeci znaków nieczytelnych, czy naprawdę wierzycie w to, że można wywalić na globalny rynek 20 ton ziem metali rzadkich, zmienić całkowicie stosunki na tym rynku, nie wywołać przy tym wojny, która zabierze do grobu trzy pokolenia młodzieży i samemu przy tym przeżyć, nie ginąc w zamachu? Naprawdę w to wierzycie? Jeśli tak, to musicie mieć bardzo zaufanego pośrednika, który ten urobek od was odbierze.

To jest właśnie przykład politycznej poezji awangardowej, która czasem, w Polszcze przynajmniej, miesza się z klasyką i daje się streścić w zdaniu: Ja z synowcem na przedzie i jakoś to będzie...albo lepiej bedzie, bo ładniej się rymuje.

Powtórzę: poezji nie można ukraść, bo taka kradzież jest z miejsca widoczna. Nie można też nikogo na poetę namaścić, a wiara w to przytrafia się ludziom niezwykle często, szczególnie ludziom samotnym i nierozumianym, którzy mają inne niż poetyckie deficyty. I nie potrafią zrozumieć, że bez uporczywej pracy, samym tylko gadaniem i wskazywaniem problemów, nie osiągnie się nic. Można tylko przekazać komuś taką właśnie bezsensowną i absurdalną wiarę.

Kiedy już ktoś znajdzie kopalnię z poezją, stara się ją zabezpieczyć i utrudnić do niej dostęp wszystkim. To się zwykle kończy tak samo jak kradzież poezji. Okazuje się, ze zasoby tej kopalni wietrzeją i to wietrzeją w tempie zastraszającym, a to co wydawało się atrakcyjnie niesłychanie, rozsypuje się w rękach, jak wyschnięte królicze odchody. Pardon.

Mało kto bowiem potrafi zrozumieć, że do eksploatowania poezji potrzebne są narzędzia. Można to nazywać warsztatem, albo formą, nieważne. Istotne jest, że bez tego się nie da. Nawet jeśli ktoś powtórzy po poecie coś słowo w słowo. Nic z tego poza plagiatem nie wyjdzie.

Zapytacie gdzie ja szukam poezji? Tradycyjnie, w warsztacie tkackim, a także w innych warsztatach. I stać mnie na ujawnienie tego faktu, nie ma we mnie lęku, że ktoś mi coś zabierze, bo nawet jak to zrobi, to i tak nie będzie potrafił tego sprzedać. Zupełnie jak Konfederacja tych fantastycznych zasobów geologicznych, które mają z Polski uczynić drugi Wietnam, to jest, chciałem powiedzieć, Japonię.

 

---

tagi: polityka  komunikacja  uniwersytet  magdalena środa  hierarchie  atrakcje  konfederacja  gwarancje  socjologia 

	gabriel-maciejewski
	24 listopada 2020 09:00

35     2451    10 zaloguj sie by polubić