"Dobrobyt mieszkańców terytorium Polski" jest całkiem niezłą doktryną. Ale podatną na prowokacje. I de facto negującą czyjąkolwiek elitarność. 

'być elitą i samemu tylko o tym wiedzieć' - to jest ideał w świecie pustosłowia

"Co nam zostało po doktrynie Polski szlacheckiej? "

Rodzinka.pl

Po tej notce przypomina mi się doktryna GB - z gówna zrobić pieniądze. Nie mają żadnych zasobów materialnych na tej swojej wysepce, więc grajki tamtejsze dostają tytuły szlacheckie.

Jest naród wybrany, ale okazuje się, że są również zawody wybrane.

No tak - takie życie wielu ludzi wyobraża sobie jako szczyt własnych aspiracji.

Moim zdaniem jeśli gdzieś ktoś wymyśli jakiś sposób na zatrzymanie tego młyna, to tylko w Polsce.

I to jest ta własciwa doktryna Polski na dzisiaj i na jutro.

Pora nam wracać do domu, domu polskiego. Każdy po swojemu. A potem zrobi się z tego Rzeczpospolita, bo po prostu się zrobi, nawet sama, bo gdzieś nasze domy przecież są, bo w Polsce, a ci, którzy poza Polską, ten polski dom niech mają u siebie, tam, gdzie mieszkają, a może nie na zawsze przecież, bo Polska jest i będzie.

A jak w Polsce damy radę, to ten jeden z drugim Francuz, czy Hiszpan, a może i Niemiec zastanowi się i zapyta:

- Zaraz, zaraz, a ja muszę naprawdę patrzeć i przyjmować te zboczenia wokół mnie i pseudo-prawdę sączoną dzień w dzień z tv i tych uchodźców, którzy przecież uchodźcami nie są, bo właśnie tak jest, a w Polsce jest jakoś inaczej i normalniej? - a przecież już słychać takie głosy z Europy.

I pilnujmy naszego Kościoła. Bo tam mamy nie tylko polski dom ale Dom Boży.

Najbardziej podobała mi się w carskiej Rosji zinstutocjalizowanie łapówkarstwa. Otóż wysokość łapówki urzędnika zalezała od jego rangi. Jesli wziął łapówke wyższą niz przewidziana dla posiadanej przez niego rangi, to  mógł za to odpowiadać dyscypinarnie, jesli sprawa by , jak to się mówi, wyszła "spod stołu". Wysokosc łapówki była tez okreslona w zaleznosci od rodzaju załatwianej sprawy, będącej w kompetencji danego urzędnika.

Bez dwóch zdań, fascynujący system. Sporo z niego zostało twórczo zaadaptowane po rewolucji 1917 r.  i wdrażanych w tzw. obozie socjaliźmu.

Jak chociaży taksa w szpitalach, oczywiście sprzed reformy. Salowej do kieszeń 5 zł, pielęgniarce 20 zł, lekarzowi - koniak.

Ciekawe czy stawki były wyższe niż w Prusach czy Francji.

w Polsce wytworzyły sie  korporacje rodów nomenklaturowych. Np. sieć "Jubiler" czy syndykat , dajmy na to" zakladów wzajemnych (niegdyś znany jako "Totolotek"), to była bez reszty domena służb i członków ich rodzin. Fdy pracowałem w molochu medialnych przy Woronicza, tam chów wsobny (w ramach kasty medialnej) był zupełna oczywistościa. Podejrzewam, że wszystkie zawody, które żyły z "ustawionego" prze[pisami wyjątkowego statusu (expliciete" sędziowie)  to były tego rodzaju  dziedziczne twierdze.

A wracając do carskich łapówek, podobny system obserwowałem w Ministerstwie Prywatyzacji, za ministrowania tam jednego z naszych "orłow" od gospodarki, p. J. Lewandowskiego.

Doktryna państwowa. Wydaje mi się że ludzie za łatwo przechodzą nad tym słowem do porządku dziennego. Jakby to nie wymagało wyjaśnienia albo chociaż zdefiniowania. A przecież nawet z uproszczonego opisu autora wynika że państwo było jedynie narzędziem, ewentualnie dość abstrakcyjnym pojęciem, bytem którego pomyślność czy potęga odpowiadała jedynie potędze zarządzającej nim elit. Dla których z czasem bardzo wygodne zostało zasłanianie swoich interesów interesem państwa. Weźmy nawet dominujące Imperium Brytyjskie, wyżej wyraźnie napisane jest że lud był zasadniczo niczym. Sformatowatym odpowiednio narzędziem realizacji interesów czy doktryny państwa.

Ciekawe są w tym kontekście więc różne marzenia o doktrynie państwowej pochodzące z ludu. Przecież historycznie ani państwo ani jego doktryna nigdy nie działały w interesie tego ludu! Czy to było Imperium Brytyjskie czy w tym samym czasie mające swoje apogeum Imperium Rosyjskie! Owszem ludowi spadały ochłapy z pańskiego stołu w sprzyjających okolicznościach ale to było wszystko.

Ten problem tak swoją drogą co ciekawe był dostrzegany w owym czasie. Proponowane rozwiązania stawały się często bazą różnych „rewolucji”. Dzisiaj co zabawne, problem ten jakby zniknął. Więcej: dla ludu, interes państwa stał się interesem ludu. Lud sam z siebie jest gotów bronić tego interesu!

I nie przeszkadzają mu, ciągle, czarno na białym wykładane analizy że rzeczywiście znajdujące się za państwowymi sterami  „elity” są są coraz bogatsze, coraz potężniejsze a przepaść między możliwościami ludu a elity pogłębia się. Przy czym nie piszę tutaj o politykach z teatrzyku dla mas. Piszę o rzeczywistym kierownictwie państw.

Czy wierzymy Wielką Brytanią rządzi Boris Johnson z partią Konserwatywną? Albo USA rządzi Trump? Krajem, którego kontrola jest kluczem do wszelkiego sukcesu? A może Niemcami rządzi Merkel, już nie komunistka z NRD? A może Francją rządzi Macron?

Niezależnie od tego w co kto wierzy fakty są nieubłagane. W każdym z tych krajów państwo realizując państową doktrynę poddaje lud coraz większej kontroli w istocie całkowicie marginalizując jego pragnienia. Czy to w kwestii islamizacji, czy też narzucając ideologie gender, ideologie „socjalistyczne”, czy wreszcie wręcz negując potrzebę istnienia wszelkich ideologii, na czele z religijnymi, systematycznie kreując nową kulturę prawno-państwową właśnie. Gdzie państwo staje się jakąś własną realizacją. Państwo staje się bytem istotnym a jego lud jedynie realizatorem jego doktryny, doktryny umacniającej siłę państwa.

Dlatego tak fascynujące są te marzenia ludu o państwie i potrzebie jego doktryny. Dotarliśmy do punktu braku negacji, do punktu już tylko dobrowolnej realizacji tej doktryny.

W Polsce lud sam skupia się przykładowo wokół PiS mimo że jego działania służą tylko i wyłącznie realizacji tej doktryny. O tyle zmienionej że prowadzonej na dwóch płaszczyznach. Z jednej strony lud pragnie by państwo polskie było silne a z drugiej ponieważ Polska jest jedynie landem w UE, lud akceptuje że by jedno było silne, drugie takim też być musi. PiS realizuje standardową doktrynę silnego państwa. Rozbudowując biurokrację, uzależniając lud od państwa (500+ itp.). Wprowadzając systematycznie kolejne narzędzia kontroli. Usuwając wpływ ludu na wszelkie mechanizmy tworzenia prawa. Państwo zyskuje i zyskuje. Lud akceptuje.

Gdyż inaczej niż w ciemnym wieku XIX, w wieku XXI lud wierzy że odbywa się to w jego interesie. W kraju takim jak Polska, gdzie władza praktycznie od zawsze była źródłem problemów. Czy to były zabobonne  niemoty Jagielońskie, czy różnego rodzaju przypadki elekcyjne. To nie oni przyczynili się do tego dobrobytu o którym jest mowa w tekście wyżej. Ale ten dół. Lud. Wtedy akurat szlachecki zasadniczo. Ale nie tylko. Gospodarzyli przecież też nieźle chłopi.

Ciekawe jest że system ten postanowiono zniszczyć w II RP. A dzisiaj powraca sie do niego jedynie na zasadzie w sumie tylko różnych ckliwych tęsknot kulturowych, pomijając najważniejsze: Nie władza, nie państwo, ani nawet nie jakaś wyraźnie zdefiniowana warstwa szlachecka była źródłem sukcesu. Współczesne państwo państwo polskie w żaden sposób nie odwołuje się do tego źródła ani nawet do pochodnej kulturowej tradycji. Przeciwnie, opiera się i realizuje obce doktryny z Brukseli, Strasburga czy Frankfurtu. Te właśnie, które odniosły sukces. Te, które przynisły sukces państwom. I dlatego stały się tymi, w które dzisiaj wierzy lud i wyborca.

Władza nie pochodzi od ludu.

dawaj ognia z dwururki. nie ochrzaniaj sie.

Wykorzystam pewną figurę jezykową i napiszę że: "nie jestem specjalisą w zakresie doktryn", stąd nie zamierzałem zabierać głosu w dyskusji.
Jednakże trafiłem na Twój komentarz.  Fajnie że napisałeś Śmieciu tych kilka zdań. Zdań krytycznych i nie zawierających dopowiedzi, czy w Polsce może powstać siła powstrzymująca "rewolucyjny młyn", ale jednak szerzej poruszajacych temat.

Zacytuję fragment z Twojego komentarza:

>>>Współczesne państwo państwo polskie w żaden sposób nie odwołuje się do tego źródła ani nawet do pochodnej kulturowej tradycji. Przeciwnie, opiera się i realizuje obce doktryny z Brukseli, Strasburga czy Frankfurtu.<<<

Zadam teraz Tobie pytanie.
Czy państwo polskie jest w stanie /w chwili obecnej/  realizować swoje własne doktryny polityczne? Ja odpowiadam sobie że nie. Nie dziś. 
Intryguje mnie dziś inne pytanie. Gdzie w Polsce mogą znaleźć się siły /organizacje/ zdolne do wykreowania i wdrożenia doktryny korzystnej dla ..... I tu się zawiesiłem, bo dla kogo?
Jaka będzie grupa docelowa beneficjentów takiej doktryny? Bo dla kogo korzystne są doktryny realizowane obecnie, opisał Gospodarz.
Czy nie tu powinniśmy zacząć?

ps. O "możliwościach" państwa polskiego wypowiada sie J. Bartosiak w debacie poniżej zalinkowanej. Zaznaczę, że do końca nie wysłuchałem. "Wprowadzenie" rozbawiło mnie do łez w kontekście wcześniejszych dyskusji na temat wyników ostatnich wyborów / 5 kolejnych minut / :

https://youtu.be/yHCnCa_q6BM?t=17m36s

Zaznaczę, że do końca nie wysłuchałem. Całość obejrzę jutro.

"Przypomnę też, że zarówno lud jak i szlachta, a także magnateria żyła w Rzeczpospolitej na bardzo wysokim poziomie, nie było tu nigdy głodu, nie było spektakularnych klęsk żywiołowych, były wojny jedynie, wywoływane celowo, po to, by ten dobrostan zniszczyć. No i rozbudzone aspiracje reformatorów."

Zatem nie było w Polsce warunków rewolucyjnych. Rewolucja weszła tu par force, z obcymi wojskami. Owszem posłużyła się socjalistami i potem komunistami - vel agenturą.  Ale siła rewolucji była z zewnątrz. 

a propos całości wypowiedzi - polecam końcówkę, jako uzupełnienie dyskusji "Czy to dobrze, czy też totalny upadek, że GB wszedł do ław obok JKM który na Krym jeździł" od 1:42:37

to nie chodzi o "elajgnment" :)

>>>wszystkie inne zmienne dobierane do "po co istniejemy".<<<

To dobre pytanie jest. Ale powtórzę się zatem:

.... tu się zawiesiłem z pytaniem : "dla kogo?"

Biorąc pod uwagę zmiany kulturowe wywołane przez "reformatorów" i wszelkie rewolucje, nie jest tak oczywistym, że większość ludzi żyjąca między Bugiem a Odrą nadal jest w sferze oddziaływania Św. Stanisława.

Zastanawiam się, na czym oprzeć, gdzie szukać motywów na tyle przyciągających, aby przezwyciężyć wszelkie siły "odśrodkowe". Bez oferty skierowanej do, nazwijmy to "obojętnego centrum", może nie być lekko. Ktokolwiek doktrynę będzie chciał opracować musi, moim zdaniem, to uwzględnić.

raz:

Obojętnie z której strony spojrzymy i czyimi oczyma (w tym własnymi) - obraz "między Bugiem a Odrą" nie odda rzeczywistości, nie ukaże geografii, wspólnoty interesów (nawet tych podstawowych). Jednym z największych sukcesów propagandy PRL jest utrwalenie związku pojęcia "Polska" z obecną mapką, do utożsamienia pojęcia z tym obrazem włącznie. Nie barwy, godło, hymn a mapa polityczna stała się symbolem Polski czy PRLu. Trwale weszła w większość umysłów mapa powojenna jako "Polska" (RP czy PRL czy znów RP)

i żeby było jasne: doktryna nie dlatego powinna oderwać się od granic obecnych, że powinna dotyczyć mniejszego obszaru! Narzucające się jest to, że musi dotyczyć znacznie większego. Niekoniecznie "na mapie politycznej" musi być to widoczne, nie chodzi o wchłonięcie jakiś obszarów. 

Musi być (i jest! tam gdzie jest rola Polski wspominana) o wiele szersza  i to nie tylko na Wschód. Pojawia się to zarówno w opracowanaich operacyjnych wojskowych (vide J. Bartosiak dziś), gospodarczych (migracje , wymiana międzynarodowa, infrastruktura), religijnych (ewangelizacja Europy... na ogół tylko Europy:)

dwa: 

nie wiem czy większość jest w sferze oddziaływania Św. Stanisława. Po tym co mówi i jak działa "większość aktywnych" sądzę, że wiele z tego co Św. Stanisław znaczył dla jestestwa Polaków - jest obecna i to mocno. Kontestujący (niech będzie "totalniacy") wszak wręcz wprost powołują się na rozdział "władzy"  i "powinności wobec czegoś innego niż władza państwowa" jako zasadę. Dopóki np nie wczytają się w konstytucję (obecną) machają konstytucję jako symbolem, że istnieje coś spoza sprawowaną władzą, dopóki nie wczytają się prawo "europejskie"  - przywołują "Brukselę" czy inne twory, dopóki nie sprawdzą, ze "flaga Unii" to flaga Rady Europy (tej z Rosją i z ETPraw Człowieka:). Szukają czegoś spoza reprezentatnta suwerana jako źródła prawa - to jest Św. Stanisław jak najbardziej. Może trochę w krzywym zwierciadle, ale jednak: jest obecny.

Był i jest. "Legaliści" (w rozumieniu lojaliści względem korony, nieważne jakiej) byli marginesem - przegrywali (jak sądzę) walkę i w realnym świecie i o dusze współczesnych sobie i w oglądzie potomnych - właśnie z powodu nieuwzględnienia czucia większości, że jest różnica pomiędzy władzą "tu" i czymś większym. 

Między innymi i stąd mniemam, że doktryna "nasza" (czyli mieszkańców Polski, ale nie tylko) jest niezbędna nie tylko jako uzasadnienie konieczności trwania jako oddzielnego bytu, ale jako uzasadnienie istnienia tego bytu rozdzielnego od otoczenia, gdy otoczenie nie kieruje się akceptowanymi zasadami.

Skłonność do zmiany zasad "u nas", tj przyjęcia "rewolucji" (czy jakiejkolwiek innej cji czy izmu) nie jest wprost funkcją tego "ile na tym zyskamy"*

Obojętne centrum (poza sytuacjami skrajnymi, a i to nie zawsze) nie wybierze idei, może być przekonane efektami wyboru doktryny, nadzieją na partcypację w sukcesie.

*stąd spory "czy iść z tym, czy z tamtym" "czy trwały sojusz z Hitlerem/Turkami/Szwecją/Rosją/Rewolucją" jest fałszywy, jeśli nie oznacza "czy lepiej byśmy przetrwali, mniej się wykrwawili, mniej się zeszmacili"

Czy państwo polskie jest w stanie /w chwili obecnej/  realizować swoje własne doktryny polityczne? Ja odpowiadam sobie że nie. Nie dziś. 

Niby nie ale ... ja trochę męczę tą sprawę z takiego wyższego punktu widzenia :) W tym ujęciu państwo ma zawsze swoją doktrynę. Państwową. W momencie kiedy państwo staje się czymś w rodzaju samodzielnego bytu zaczyna ono realizować doktrynę własnego interesu. Własnego czyli interesu państwa. Co zasadniczo wszędzie wygląda podobnie. Aztekowie czy może Rzymianie? Francja za Kapetyngów czy Wielka Brytania za Cromwella? Niby w każdym wypadku państwo jest narzędziem władzy ale też w pewnym momencie staje się to bez znaczenia. Państwo zostaje utożsamione z tą władzą. Interes państwa doktryna państwowa zaczyna wyglądać tak samo. Tworzone jest prawo, chroniące ten interes, tworzone są służby, które mają go pilnować. Tworzone są armie mające bronić lub atakować.

Intryguje mnie dziś inne pytanie. Gdzie w Polsce mogą znaleźć się siły /organizacje/ zdolne do wykreowania i wdrożenia doktryny korzystnej dla ..... I tu się zawiesiłem, bo dla kogo?
Jaka będzie grupa docelowa beneficjentów takiej doktryny?

Mnie się zawsze wydaje że my powinniśmy być beneficjentami ;) Takie zwykłe ludki... A doktryna też powinna być nasza a nie państwowa. Kierunek realizacji jest tu kluczowy. W doktrynie państwowej domyślnie zakładamy że państwo jest realizatorem i formuje organizację społeczeństwa. W doktrynie naszej, „ludowej” to my jesteśmy jej realizatorem a państwo jej efektem. W tym układzie państwo nie ma żadnej doktryny. A nawet może się okazać, całkiem naturalnie, że nie ma potrzeby istnienia państwa. Ono tak naprawdę istnieje tylko określenie jakiejś odrębnej, od naszej, organizacji. Jeślibyśmy przykładowo przenieśli Polskę na jakąś izolowaną wyspę to bylibyśmy tylko my a nie byłoby ich.

Ok, niby powinna zaistnieć potrzeba organizacji, czyli czegoś w rodzaju państwa porządkującego życie. Ale to już naprawdę zależy od naszej doktryny właśnie. Nie wiem czy z góry możemy wiedzieć do czego ona nas doprowadzi. Jaką formę przyjmie to „państwo”. To dopiero by się okazało. Ciekawe co by się okazało gdyby np. społeczeństwo zapragnęło doktryny chrześcijańskiej?

Interesująca jest sama myśl jak ludzie mogą sobie to wyobrażać... Jedni może jako biskupów Kościoła Katolickiego kierujących życiem społeczeństwa... I nie uznających zasadniczo sensu granic państwowych. Inni może jako świetlicowe dociekanie nauki ewangelicznej. Coś w stylu szkoły nawigatorów dociekających nauki historycznej i innej ;) Też jak się wydaje nie uznającej granic (a i niemal struktur)  państwowych (każdy może zostać uczniem i nauczycielem). Chyba że akurat nie przypadnie do gustu coryllusowi...

Schodząc jednak do naszej przyziemnej rzeczywistości sprawy wydają się być nieco prostsze. Tak jak wspomniałem wyżej, elitarna władza i państwo zdają się zawsze ewoluować podobnie. Doktryna państwowa być może nie może być taka jakąś ktoś sobie zamarzy. Ona nieuchronnie zmierza do tego samego. Gdyż wygrywa ta najefektywniejsza dla państwa. Państwo z wymarzoną przez kogoś doktryną zwyczajnie przepadnie. Przepadnie gdyż ewentualną walkę postrzegamy w kategoriach państwowych. Siły państwa. Co jednak by się stało gdyby ową walkę postrzegać tak jak pierwsi misjonarze chrześcijańscy w kategoriach doktrynalnych i ideowych? Triumf wczesnego chrześcijaństwa nie miał charakteru państwowego. Doktryna chrześcijańska nie potrzebowała państwa.

Potem się to zmieniło. Był Konstantyn Wielki i powstał Kościół Katolicki. Który... cóż może właśnie dlatego przegrał bo dał się wkręcić w to całe państwo, jego struktury i doktryny realizowane od góry.