Moim zdaniem, zaproponowane ujęcie (ważny rok publikacji: 1886) to kolejna próba racjonalizacji obłędnego zrywu w  Powstaniu Styczniowym. Czyli rodzaj szukania uzasadnienia, że jest głębszy sens w bohaterstwie rodaków rzucanych do boju bez szansy na zwyciestwo, bez palnu bitwy, bez sztabu dowódczego,   i bez bazy  materiałowej. Ergo pospolite ruszenie amatorów bez broni przeciwko korpusom armijnym zaprawionym w licznych wojnach.
Co więcej , zryw akurat w przypadku roku 1863 w jaskrawo obcych interesach.

 Współczesna  olbrzymia hagiografia Powstania Warszawskiego stanowi podobny rodzaj hipnozy terapeutycznej.

> Czyli rodzaj szukania uzasadnienia, że jest głębszy sens w bohaterstwie rodaków rzucanych do boju bez szansy na zwyciestwo, bez palnu bitwy, bez sztabu dowódczego,   i bez bazy  materiałowej.

Mnie zastanawia ile pokolen jeszcze bedzie to trwalo.

Kiedy wreszcie przyjmiemy zasade, ze wygrywa sie wojny gdy to przeciwnik umiera za swa ojczyzne?

Kiedy społeczeństwo zaczęło podnosić się z duchowego załamania po Powstaniu Styczniowym wtedy powstały dwie orientacje,
które odmiennymi drogami miały poprowadzić Polskę do niepodległości.

Jeden z tych kierunków, krytyczny w stosunku do idei powstań, wyznawał koncepcję walki o niepodległość głównie środkami politycznymi. Kierunek ten wyraził się później w programie Narodowej Demokracji rozwijanym przez Romana Dmowskiego. Drugi z tych  kierunków odwoływał się do dziedzictwa powstań, promując ideę walki zbrojnej. Z niego czerpali natchnienie bojowcy Polskiej Partii Socjalistycznej, a jeden z liderówm tej paretii, Józef Piłsudski  nawiązywał wprost do tradycji Powstania Styczniowego.

W ideologii  II RP  piłsudczykowie narzucili ten drugi kierunek. W III RP mamy  jego, coraz bardziej aberracyjną kontynuację sprowadzającą się do tego, by bić się z Rosją zawsze i w każdych okolicznościach. Czyli  umacnianie syndromu kami kaze.

Nie sądzę, żeby człowiek na wskroś praktyczny, jak Szczepanowski, racjonalizował upadłe powstanie.

W tym tekście widzę raczej krytykę technicznego pozytywizmu, ktorego proba programowego zaprowadzenia jako lekarstwo na polski romantyzm nie przyniósła spodziewanych efektow. Gloryfikacja samej pracy bez jakiejs nadrzędnej idei nie mogla sie powieść w narodzie przesiąkniętym chrzescijanstwem. 

Autor postuluje raczej połączenie tych dwoch spraw w wychowaniu.

Bardzo jestem ciekawa tej ksiazki. Spis tresci wyglada zachecajaco.

Po to, aby mieć własne interesy, z naciskiem na własne, to trzeba się najpierw samostanowić i usuwerennić. Chyba tłumaczyć tego nie potrzeba. Wystarczy wskazać, że bez tego można mieć tylko interesy cudze.

A cudze interesy nie są i nie będą własne choćby za takie zostały przyjęte. Nie decyduje bowiem ich akceptacja i przyjęcie za swoje, lecz dopuszczenie do nich przez tego, czyje te interesy są. Interesy są bowiem narzędziem uzasadniania i organizowania eksploatacji, albo obrony przed cudzą eksploatacją.

Patrząc z powyższej perspektywy co najmniej wątpliwa jest krytyka powstań prowadzona z pozycji krytyki tzw. bohaterszczyzny. Tym bardziej, jeśli moment ich wybuchu nie poddawał się zaplanowaniu, a wybuch był wymuszany.

Gdy zaś jest to tzw. krytyka porównawcza (moje określenie) polegające na sugerowaniu wyboru między - nazwijmy - romantyzmem a pozytywizmem, to taka krytyka jest po prostu nieporozumieniem. Odpowiada dyskusji typu co było pierwsze: kura czy jajko?

Czy bowiem wśród Polaków w ogóle doszłoby do nastrojów i pracy pozytywistycznej, gdyby nie Powstanie Styczniowe? A gdyby nie ta praca pozytywistyczna to, czy w ogóle doszłoby do skutecznej obrony niepodległości w 1920 r.? I tak dalej. Istota naszej sytuacji polega na tym, co lapidarnie i niezwykle trafnie określił amerykański topowy pisarz James Michener (cytat z pamięci): "Polak to człowiek urodzony z mieczem w prawej ręce i cegłą w lewej". Ja dla tutejszego komentarza wyjaśnię sens pochodny, że gdy Polak odrzuci ten miecz, to i cegła mu z ręki wypadnie.

Świetne spostrzeżenie o tym że Owsiak to wykorzystuje.

Zapowiada się ciekawa książka.

Krzewienie legendy romantycznej, albo legendy pozytywistycznej zasługuje na negatywną ocenę już z przyczyn, że tak powiem, formalnych. Wybór między nimi (aut, aut) jest bowiem nonsensowny, a w polskich dziejach w ogóle ten wybór nie istniał w tym samym czasie jako wybór swobodny. Wskazywanie ex ante wyboru długookresowego pomija okoliczności, które nadejdą. Wskazywanie ex post jest bezskuteczne, bo co sie za-działo się nie od-dzieje. Okoliczności zaś nie powtarzają się w taki sam sposób.

Ja nie jestem zwolennikiem ani wyborów romantycznych, ani pozytywistycznych. Wybiera się to, co okoliczności narzucają. Chyba, że samemu kształtuje się okoliczności i właśnie dlatego potrzebna jest suwerenność.

Teraz dość szybko tracimy suwerenność w najgorszy możliwy sposób. Niejako potrójnie najgorszy, bo (1) kto inny ustala coraz więcej okoliczności, którym podlegamy; (2) ustala je on arbitralnie, z całkowitym pominięciem indywidualnych cech, potrzeb i interesów tutejszych; (3) skutkiem samo-wynarodowienia się +/- połowy obywateli cechy, kontrowersyjne stają się potrzeby i interesy tutejsze, są przedmiotem wewnętrznej niezgody, rozkładu jedności narodowej i społecznej i są narzędziem dla - patrz punkt (1).

W tym procesie nie jesteśmy wyjątkiem we współczesnej  Europie. Może inne kraje posiadają mniej kompradorskie elity, ale pewności nie mam. Ale tez nie wszyscy znajdują się pod tak mocym uściskiem niemieckiego imadła.

Dokładnie tak.

Denerwuje mnie takie kalkowanie wszystkiego zza granicy, gdzie nie tylko mentalność jest inna, ale również sytuacja geopolityczna.

Według mnie w ogóle ten niemiecki "ordnung", czy anglikańska "skrzętność" i "utylitaryzm" wcale nie są dobre. Nie prowadzą do stworzenia cywilizowanego społeczeństwa tylko do zbiorowiska niewolników popędzanych batem "imperatora".

Jak najbardziej. Tylko że w obecnej konstelacji bylibyśmy, gdyby nie wynik wyborów, "cokolwiek" osamotnieni, gdyby nasz suwerenny byt i rozwój bazował na doktrynie KK. Oczywiście, że musimy robić swoje, o czym tu wielokrotnie pisze Gospodarz, ale wygląda na to, że spora część świata wprowadzana jest w niezły chaos. Jak najpilniejsze położenie wszystkich nadziei w opiekę NMP staje się palącym imperatywem i to zarówno w przestrzeni osobistej jak wspólnotowej, nawet jeśli ten drugi rodzaj wspólnoty cokolwiek się zawęził. Mamy teraz coraz wyraźniejszy obraz z cyklu siła złego na jednego. Tak mówi mapa i skrawki informacji że świata oraz lektura Pisma Świętego. Wygląda na to, że w zasadzie nigdy nie pasowaliśmy za bardzo do tych politycznych układanek jednocześnie starając się robić swoje pośród takich sąsiadów i wszystkich tych średnio półtajnych podmiotów księcia tego świata. 

No brawo Orjanie. Poprzedni komentarz także w punkt...100/100

Dozylismy  czasow,...

...  moze  zobaczymy  w  koncu  ten  zryw  patriotyczno-narodowy...  przede  wszystkim  jako  ZRYW  D*P  z  KRZESEL,...  bo  inaczej  kiepsciutko  to  widze  !!!