Przez pół nocy wyły tu syreny alarmowe i jeździły karetki, nie spałem. Na portalach nie ma śladu p tym wyciu, bo pewnie rzecz była za mała, żeby pobudzić dziennikarzy, nawet lokalnych. Ćmi mnie do tego paszczęka po tych wszystkich dentystach, a więc nie ma mowy, żebym opisywał coś z zakresu spraw, które mi tu wczoraj podesłał mniszysko. Napiszę coś lżejszego i może sam się trochę rozerwę.

Z pewnym zaskoczeniem i niedowierzaniem zacząłem przeglądać wczoraj informacje dotyczące radnego z Bydgoszczy, zwanego dziś Rafałem P, oraz jego żony Karoliny P. Nie, żebym nie wierzył w istnienie takich facetów, albo nie potrafił rozpoznać ich motywacji, planów i pragnień. Co innego mnie zaskoczyło, ale o tym za chwilę. Najpierw streszczę sprawę. Radny P, rzecz jasna z PiS, znęcał się fizycznie i psychicznie nad żoną Karoliną, a ona tego w końcu nie wytrzymała, poszła do mediów, a wcześniej zrobiła kilka nagrań. Naprawdę ciekawych. On zaś kiedy się zorientował, że to nie przelewki, wystąpił w TVN i płakał rzewnymi łzami, a także pokazywał rekwizyty, które posłużyły żonie do zmontowania przeciwko niemu prowokacji. Jednym z nich była opróżniona w trzech czwartych butelka whiskey. Radny tłumaczył, że zanim doszło do gorszących scen, które zostały nagrane, on wypił prawie całą flaszkę, a potem „nie był już sobą”. Alkohol podsunęła mu żona, która dobrze rozpoznawała jego deficyty i chciała w ten sposób – poprzez prowokację - zakończyć ich sakramentalne małżeństwo. Sąsiedzi co prawda twierdzą, że on nie był sobą także wcześniej, że w ogóle rzadko bywał sobą, a częściej bywał kimś innym, ale to nie przeszkadza radnemu w utrzymywaniu takiej linii obrony.

Mnie w tym wszystkim zdumiewa najbardziej nie postawa radnego, ale postawa Telewizji Republika i postawa TVP. Dlaczego ani jedni ani drudzy nie zajmują się wyszukiwaniem zdegenerowanych polityków opozycji, a potem nie montują przeciwko nim prowokacji takich jakie TVN zastosował wobec tego świra? Dlaczego oni wszyscy demonstrują wyłącznie swoje własne deficyty, w dodatku czynią to przy dźwięku fanfar? Czy nie boją się, że jak już się TVN upora z tymi zwerbowanymi do PiS po Smoleńsku gogusiami, to weźmie się za nich? Widocznie nie, a moim zdaniem powinni. Nie obronią się, tak jak nie obronił się Rafał P. Kiedy na nich patrzę mam wrażenie, że to jest cała, wielka planeta zaludniona przez sobowtóry Rafała P. Kiedyś taki film widziałem – kosmiczna pustynia, a na niej identyczne roboty w ludzkiej postaci. On nawet płakał trochę jak robot, ten cały Rafał.

Było jeszcze coś co mnie poważnie zaskoczyło. Nie wymagania Rafała w stosunku do żony bynajmniej, bo te są zwykle powtarzalne, ciągle te same i, jakby to powiedzieć, żenująco biedniackie, zdradzające obyczajowe aspiracje tego osobnika, bynajmniej nie piękne. Najciekawsze jest, że on obrzucał żonę wyzwiskami w rodzaju męskim. Jako były pracownik działu porad tygodnika Pani domu, czuję się zaskoczony. To do tego stopnia zmieniły się obyczaje, że dziś radny z deficytami woła do żony – ty cwelu? Niesamowite! A nie dość, że cwelu, to jeszcze…gorzej….i jeszcze gorzej...I to wszystko przeplatane przemową i wrzaskiem przechodzącym w pisk. Bardzo teatralne i reportażowe jednocześnie były te występy. Polecam. No, ale muszę zapoznać czytelników z głębszymi przyczynami mojego zaskoczenia. Wychowałem się w rodzinie dotkniętej alkoholizmem. Był to poważny alkoholizm, a nie żadne ¾ flaszki, nie byłem sobą wysoki sądzie. Nie pamiętam, żeby moja świętej pamięci matka, osoba operująca w zakresach emocji dużo szerszych niż żona radnego P, Karolina, sprowokowała ojca kiedykolwiek do czegokolwiek. To się nie zdarzyło nigdy. A tatko miał swoje mocne wejścia i parę osób pewnie do dziś to wspomina z rozrzewnieniem. Na palcach jednej ręki policzyć mogę momenty, w których ojciec przeklinał słowami grubymi, oczywiście mówił d..pa, jak wszyscy, ale żeby gorzej to nie. Nawet w czasie trwających godzinami uroczystości alkoholowych. Oczywiście, mieszkaliśmy na ulicy, gdzie w zasadzie większość domów dotknięta była chorobą alkoholową, a były i takie domy, których mieszkańcy w przypływie wzburzenia i emocji biegali za sobą po ulicy z nożami, śrubokrętami, kawałkami krzeseł i innymi nadającymi się do zadawania ciosów przedmiotami, ale nikt tam nie wołał do żony – ty cwelu. To jest moim zdaniem niezwykłe. Z czego może wynikać? Mam dwie sugestie. Pierwsza – radnego ktoś wcześniej obrzucał takimi wyzwiskami, być może ktoś z rodziny i on dziś musi odreagowywać w ten sposób. Druga – radny poprzez owe awantury starał się ukryć inne niż deklarowane w czasie kłótni, a dotyczące spraw damsko-męskich deficyty. Chodzi mi o deficyty męsko-męskie. To tylko sugestia, ale nasuwa się ona nieodparcie, albowiem nigdy nie słyszałem, by jakiś facet do żony, partnerki, kochanki czy jakiejkolwiek kobiety wołał – ty cwelu.

Obfitość nagranego materiału, jego jakość i brak hamulców u Rafała P, demonstrowany w każdym nagraniu, każą przypuszczać, że czuł się on bezpiecznie, tak bezpiecznie, że brakuje w zasadzie skali na określenie takiego bezpieczeństwa. To dziwne, bo kiedy milicja podjeżdżała do domostwa mojego kolegi, za którym ojciec biegał z nożem, a on usiłował się obronić wkrętakiem krzyżakowym, to oni obaj, widząc sukę, solidarnie, jak na komendę owe narzędzia porzucali i już razem, w najlepszej zgodzie, przesadzali susami płoty sąsiadów, żeby ukryć się gdzieś za stodołami i przeczekać niebezpieczeństwo. A ten nic...zero stresu….Dopiero jak go ta dziundzia przesłuchuje, to płacze….Co się z tą policją wyrabia w dzisiejszych czasach, to strach pomyśleć. Pointa powyższych rozważań jest taka właśnie – szczerość i dynamika ludzi dawniejszych, ujawniająca się po wypiciu wódki, w stanie wzburzenia emocjonalnego określanego potocznie słowem „wku...ienie”, była malownicza i budująca, miała też w sobie wiele elementów inspirujących. Na przykład ja, jestem nieustająco zainspirowany poprzez przypadki, ludzi i sytuacja obserwowane przeze mnie w dzieciństwie i z tym umrę. Dziś zaś oglądamy terror w wykonaniu pana radnego Rafała, który nie jest ani szczery, ani inspirujący, ani malowniczy. Jest jedynie podejrzany na różne sposoby. I choć zademonstrowane przezeń sztuki i kwestie zaciekawiają mnie i przykuwają moją uwagę, myśl moja szybuje w kierunku wniosku jednego – tam jest jeszcze coś do ukrycia. Być może nie jedno.

Tyle o oszustach płaczliwych. Pora na hardych. Promocja filmu „Kler” wkracza w nową fazę. Właśnie podłączył się pod nią Szymon Hołownia. Okazuje się, że był on wczoraj na porannej mszy w kościele św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Otwocku, i tam doznał iluminacji niemal. Młody ksiądz zaczął nagle opowiadać o filmie Smarzowskiego, a Hołownia wystraszył się, że będzie coś o złym reżyserze i napaści na Kościół. A tu niespodzianka – młody ksiądz przeprosił w piątek z rana wiernych za łapczywość hierarchii. Niestety Hołownia nie ujawnił jego nazwiska. Zanim przejdę do omówienia tego co pan Szymon napisał później, chciałem tu zwrócić uwagę na pewien fenomen. Pamiętam ze szkoły i z ulicy wyjaśnienia składane przez pewną grupę chłopców, których łączyło kilka wspólnych cech. Oni tłumacząc się, zawsze dochodzili do takiego momentu, w którym okazywało się, że uczestniczyli, nie ze swojej inspiracji i winy, w wydarzeniach niezwykłych i przekraczających miarę codziennych doświadczeń. Jeśli nie domyśliliście się o kim piszę już wyjaśniam – o nieletnich złodziejach. Ten sam psychologiczny moment przeżyłem czytając wczoraj wieczorem gawędę Hołowni. - Jacy oni podobni – pomyślałem – ten Szymon, taki ułożony i chłopięcy i tamci, składający wyjaśnienia i uśmiechający się jak aniołki. To oczywiście tylko moje subiektywne odczucia, do których ma prawo. Rzeczywistość mogła być całkiem inna, Hołownia, jak codziennie, pędził z rana na mszę przed pracą, a tam młody ksiądz, już po obejrzeniu zajawki filmu Smarzowskiego, postanowił – wpędzony w poczucie winy – za wszystko przeprosić.

No, ale idźmy dalej. Pisze nam Szymon H, o przepraszam, Szymon Hołownia coś takiego:

 

To dwie naprawdę fundamentalne sprawy. Dopóki nie zrozumiemy, że Kościół traci realne zasoby, że traci coś za co "kupuje się" życie za każdym razem, gdy - na przykład tak jak wczoraj - u wybrzeży chrześcijańskiej Europy tonie łódź z siedmiorgiem dzieci i ich matkami, którzy chcieli szukać u nas gościny i ratunku (możemy tu wpisywać dowolne przykłady: z Grecji, z Polski, z USA, z Chin, z Irlandii), a nie wtedy gdy mu nie dadzą dotacji na jakieś tam muzeum czy spróbują obciąć Fundusz Kościelny, nic nie zrozumiemy i możemy sobie pitolić, ile chcemy o tym, że nam spadają powołania i pustoszeją parafie. Druga rzecz: "co łaska". Dziś sobie uświadomiłem, że przecież to jest prośba (w tym wypadku księdza) o zmiłowanie, o hojny dar, to jest prośba żebraka! Oczywiście, że ludzie obejdą każdy przepis (gdy w Rosji jestem w sklepach z ikonami, tam zawsze obok ceny jest nie napis "cena", a "ofiara"; nasze trayfikatory z gatunku "co łaska, ale nie mniej niż" to ta sama choroba), ale może chociaż dziś warto przypomnieć sobie, że wezwani jesteśmy nie do takich przedszkolackich kombinacji, a do dojrzałości. Jest przykazanie kościelne: troszczyć się o potrzeby Kościoła. O troskę tu chodzi. Gdy się o kogoś troszczę, nie wyznaczam kwot, gdy ktoś potrzebuje troski ode mnie - też nie musi ich wyznaczać, sam wiem, co mam robić. Tylko żeby tak się stało, znów musielibyśmy zobaczyć w sobie rodzinę, nie tłum, dom, nie punkt dystrybucji usług religijnych.

A kiedy to staje się faktem, rzeczy dzieją się same. Ja wiem, że temu młodemu księdzu, po tym co dziś usłyszałem, gdyby potrzebował, dałbym wszystko, co tylko bym mógł. Ludzie patrząc na papieża Franciszka, na to jak żyje, jak myśli o Kościele, wysyłają mu oszczędności życia, w ogóle o nic nie pytając (parę tygodni temu słyszałem, że ktoś wysyła do Watykanu, z przeznaczeniem na biednych, przelewy po 50. tys EUR dziennie od wielu dni, zastrzegając anonimowość, nic w zamian nie oczekując). Szalona jest ta ekonomia daru, ale jedynie ona może nas dziś uratować przed nami samymi.

Co nam się tu ujawnia...aż się boję pisać. Szymon deklaruje – w części pierwszej – że głos ludu to głos Boga, a to nie jest prawda, albowiem powiedzenie – vox populi, vox dei – ma wymiar szyderczy. Powołania zaś nie mają nic wspólnego z relacjami pomiędzy wiernymi a hierarchią. Po drugie dokonuje rozróżnienia metod wyłudzania pieniędzy pod kątem skuteczności. Pisze nam, że cenniki i taryfikatory są złe, a demonstracyjne bicie się w pierś, przyznawanie do winy i osiągane w ten sposób wyniki finansowe są okay, bo ludzie doceniają szczerość, szczególnie deklarowaną publicznie. Normalnie, jakbym słyszał radnego Rafała – nie byłem sobą wysoki sądzie...Ja oczywiście przepraszam wszystkich za to co tu powyżej napisałem, wiem, że przekraczam granicę, ale może będzie mi to wybaczone. Skoro Smarzowski może….Nie ma nad nami litości Szymon Hołownia pisząc o tych tonących imigrantach, którzy poszukują gościny...więc i my nie możemy mieć też litości nad nim, pamiętając, że jego on założycielem fundacji zbierającej pieniądze na biedne dzieci w Afryce. Co się dzieje z tymi dziećmi kiedy już na każde zbierze się odpowiednia kwota? Czy czasem nie pakuje się ich do łódki i nie wiezie tu, do Europy na zatracenie, żeby sobie utonęły u brzegów Włoch szukając gościny? Tak tylko pytam, bo pewności nie mam żadnej, szans na to, by Smarzowski nakręcił film o Hołowni także nie widzę. Wiem też, że nikt za mnie takiego pytania nie postawi...Ale chyba możemy pytać, prawda? Skoro Smarzowski może kręcić, ksiądz od św. Teresy może przepraszać, Rafał może nazwać żonę cwelem, to my możemy zadać kilka pytań, co nie...Póki co jeszcze żaden z nas nie chwycił za nóż, ani za wkrętak krzyżakowy...stoimy i patrzymy...policja i tak nie przyjedzie.

 

Zapraszam na portal www.prawygornyrog.pl gdzie dziś umieścimy pogadankę o pogromie, którego nie było.

 

---

tagi: kościół  telewizja  misja  deklaracje  pragnienia 

	gabriel-maciejewski
	11 sierpnia 2018 08:36

20     3300    9 zaloguj sie by polubić