Są ludzie, którzy latami całymi czekają na swoją szansę i ona do nich nigdy nie przychodzi, mimo że ani talentu, ani chęci, ani wiary nie brakuje. Są ludzie, którzy wprost nurzają się w szansach, każdym kolejnym słowem dając dowód zidiocenia, chamstwa i bezmyślności tak ogromnej, że nie wiadomo co z tym zrobić. To znaczy ja nie wiem, bo tak zwana publiczność wie doskonale i natychmiast się takiemu osobnikowi podporządkowuje. Nie ma innego wyjścia po prostu. Dziś chciałem przypomnieć dwie postaci, które od lat są na nieustającej fali, choć już dawno być tam nie powinny. Pierwsza to Wojciech Cejrowski, a druga Jan Pietrzak.

Zacznę jednak od siebie i od swoich relacji z publicznością. Ona nie jest łatwa, po pierwsze z tego powodu, że występuję raczej na zgromadzeniach kameralnych. Po drugie, chciałbym zawsze powiedzieć coś prawdziwego, od siebie, ale nie zawsze mi się udaje, bo przeważnie mam tak zwanego wprowadzającego, który robi wszystko, żebym za wiele nie mówił i przerywa w najważniejszych momentach. Po trzecie nie mam najmniejszego zamiaru, ani chęci uczestniczyć w tym co się nazywa „panowanie nad tłumem”. Wszystkie te rzeczy zebrane do kupy powodują, że pokazuję się publicznie rzadko i z coraz większą niechęcią. Nie widzę sensu po prostu. Poza tym wiem, że wszystkie te występy, w przeciwieństwie do występów Cejrowskiego czy Pietrzaka nie są i nie będą opłacone. Nie ma się więc co napinać. Zwłaszcza, że wpływu na sprzedaż takie spotkania nie mają żadnego, albowiem nie pada tam prawie nigdy żadne mocne stwierdzenie poparte piękną i rozbudowaną metaforą. Te bowiem podobnie jak medialny sukces są zarezerwowane dla ludzi takich jak Cejrowski i Pietrzak.

Posiadanie radia w samochodzie to prawdziwe nieszczęście, albowiem w tym radio można usłyszeć czasem obydwu panów. Na pana Janka trafiam rzadko, ale pan Wojtek jest w moim aucie częstym gościem. On ma jakąś taką audycję, gdzie zapodaje pieśni południowoamerykańskie, a potem je komentuje w sposób dla mnie nieznośny, polegający na tym, że tłumaczy ludziom iż jest jednym z nich i wcale nie czuje się specjalnie wyróżniony faktem, że siedzi w studio. To jest, z mojego punktu widzenia, kokieteria nie do przerobienia w żołądku, nie mówiąc już o głowie czy sercu. No, ale pan Wojtek tak lubi i się w tym wyżywa – jestem prosty chłopok z Kociewia – taką sugestię słyszymy za każdym razem, gdy otwiera usta. Teraz uczynię małą dygresję i powiem coś o latynoamerykańskich piosenkach, których nie znam i nie zamierzam słuchać. Znajomy, który dużo podróżuje i opowiada różne żarty, czasem śmieszne, a czasem całkiem nie, zapytał kiedyś jakąś swoją znajomą w Meksyku dlaczego wszystkie te kawałki są takie smutne. Ona na to – to ty nie wiesz? Bo to wszystko rogacze są. I to jest jeszcze jeden przyczynek do wczorajszego tekstu, ale już się od niego odrywamy.

Pan Wojciech popisał się kolejną celną wypowiedzią, która niczym gwóźdź wbiła się w głowy wszystkich konsumentów treści łatwych, prostych i przyjemnych. Trzeba oddać Szczecin Niemcom, bo to nie jest polskie miasto. Niech tylko zapłacą reparacje za II wojnę. Z każdym razem, kiedy któryś z nich, mam na myśli wszystkich prawicowych myślicieli rozgrywających ciemny lud, się odezwie oddalamy się o całe lata świetlne, od tego o czym tu pisałem wczoraj – od opisu rzeczywistości politycznej. Szczecin jest polskim miastem, bo tak postanowili zwycięzcy II wojny światowej. Taka jest rzeczywistość polityczna czyli jedyna nas obowiązująca. Zamiast niej do obiegu wprowadza się inne rodzaje realności, ze szczególnym wskazaniem na te kulturalne, kulturowe i kultowe. Stąd tak liczne występowanie na naszym obszarze różnych festiwali mieszania się kultur. To mieszanie się to jest przymus psychiczny i nic więcej. Nie słyszałem bowiem jeszcze, by gdziekolwiek w najbliższej zagranicy, ktoś zorganizował festiwal kultury polskiej, a jeśli takowy był to chyba po to jedynie, by zaprosić tam naszych rodzimych mieszczaczy. Pan Wojciech chce się popisać znajomością historii i powiedzieć, że Szczecin był zawsze miastem niemiecki, ale jeśli oni dadzą nam pieniądze, to go zwrócimy. Ja wiem, że nikt z polityków nie traktuje Cejrowskiego poważnie, ale on też i nie po to się pokazuje publicznie. On jest po to, by ludzie nie rozumieli co się wokół nich dzieje. Wszelkie rzeczywistości kulturowe to ściema, o czym my wiemy najlepiej, bo tak zwanymi „śladami polskości” na wschodzie nikt się nie przejmuje za bardzo, a jeśli już to w kontekście wspomnianej już wielokulturowości. Inaczej być nie może. Szczecin jest miastem niemieckim, ale już Lwów jest miastem wielokulturowym i stawiam dolary przeciwko zdechłym karaluchom, że inna fraza dotycząca Lwowa niż ta, którą wyżej napisałem nie przejdzie panu Wojtkowi przez gardło w żadnym publicznym medium. On może powiedzieć prywatnie, jak siędzie w czerwonoskórymi przy ogniu, że Lwów to miasto polskie, podobnie jak Wilno, a jego rozmówcy pokiwają wtedy ze zrozumieniem głowami. To wszystko. No więc ja jestem w o wiele bardziej komfortowej sytuacji i mogę powiedzieć, że Szczecin to miasto polskie, a Lwów to miasto ukraińskie, bo taką rzeczywistość polityczną nam narzucono, a my nie mamy żadnej możliwości, żeby ją zmienić. Możemy jedynie coś tam popiskiwać, ewentualnie kokietować Niemców, że to czy tamto miasto jest tak naprawdę ich. Nie jest ich i mam nadzieję, że nigdy nie będzie. W przypadku Cejrowskiego widzimy wyraźnie przerost mówienia nad myśleniem, a to się kłóci całkowicie z naszymi tutaj konkluzjami, które są głębokie i poważne. Powinno być odwrotnie w myśl zasady – myślcie o tym zawsze, ale nigdy o tym nie mówcie.

Ale dlaczego my nie możemy mówić o Polakach na wschodzie – zapyta ktoś? Już tłumaczę. Jeśli nie możemy ich tu sprowadzić, oddać im czci i sprawiedliwości, a zamiast tego uprawiamy jakieś rzewne gawędy, które tym ludziom pomagają tyle co umarłemu kadzidło, to uważam, że lepiej milczeć. Tyle o Cejrowskim i jego poglądach na historię i kulturę.

Teraz pan Janek. Jego występ w Opolu pokazał dobitnie i wyraźnie, że to co tak mocno leży na sercu jemu oraz innym ludziom kultury związanym z dobrą zmianą zostało zaprzepaszczone, żeby nie powiedzieć przepieprzone. Mówię o tym co wieszcz Adam nazwał rządem dusz. Ani Pietrzak, utrzymujący się na fali przez cały PRL, ani Wolski ani w ogóle nikt z tych ludzi nie ma już wstępu do serc widowni i faktu tego nie da się zmienić. Ostatnie lata były przygotowywaniem tej katastrofy, myślę o tych wszystkich obchodach, których centralną postacią był pan Janek oraz jego najbliżsi przyjaciele. Ich czas minął, ale oni uporczywie nie chcą tego zrozumieć. A do rozumienia jest sporo, przede wszystkim to, że pan Janek nie należy do Polski. To jest artysta z PRL i tego faktu nic nie zmieni. Artystą z PRL jest także Marcin Wolski. On by bardzo nie chciał nim być, ale nie on o tym decyduje. Pis i dobra zmiana przegrała to, o czym pisałem wcześniej, czyli kulturę pop. Przegrała, bo zaangażowała do walki o ten obszar najlepszych artystów kabaretowych z PRL, zapominając przy tym, że jej celem jest odwojowanie Polski, a nie powrót do tegoż PRL. I teraz, w czasie festiwalu opolskiego prawda ta wyszła na jaw w całej swojej karłowatej potworności. A to nie koniec, bo będzie gorzej. Idą obchody stulecia niepodległości i ani Pietrzak, ani Wolski, ani nikt z nich nie zrezygnuje. Trzeba by ich wyrzucić, ale wtedy zaprotestuje tak zwana wierna publiczność. Sytuacja jest patowa, dopóki nie nastąpi całkowita, totalna klapa, klęska, porażka i kompromitacja, nikt niczego nie zrozumie. Kiedy zaś to nastąpi i publiczność ucieknie, tak jak uciekła z Opola, Kurski ogłosi w mediach wielki sukces, bo ciemny lud to kupi. Chodzi zaś w końcu tylko o to, by pan Janek dobrze się poczuł i był spełniony. W tym czasie Polska zalana już będzie festiwalami wielokulturowości, a Cejrowski odebrawszy jakąś niemiecką nagrodę, powie, że w zasadzie można ten Szczecin oddać i bez reparacji, bo tam są przecież same niemieckie nagrobki.

Teraz pointa. Jak słyszałem panowie Pietrzak i Wolski, takie anegdoty opowiadano publicznie, w dawnych czasach mogli uchodzić za dorodne okazy szympansów bonobo. Dziś oczywiście nadają się już tylko do słuchania rzewnych latynoamerykańskich pieśni, ale mam dla nich propozycję. Skoro tamci organizują festiwale krzyżowania się kultur, niech oni się zajmą krzyżowaniem królików. W PRL to było dość modne. Na paczkach zapałek był nawet taki napis – hoduj króliki, uzyskasz mięso i skóry. Obaj powinni to pamiętać. W końcu pochodzą wprost ze środka PRL-u.

 

Jak pewnie już wszyscy wiedzą okoliczności zmuszają mnie do ogłoszenia tutaj pokornej prośby o wsparcie tego bloga. Jeśli ktoś uzna, że moja ośmioletnia, jakże intensywna działalność, warta jest jakiegoś zaangażowania, ponad wpisanie komentarza pod tekstem, będę mu nieskończenie wdzięczny za pomoc.

Bank Polska Kasa Opieki S.A. O. w Grodzisku Mazowieckim,

 

ul.Armii Krajowej 16 05-825 Grodzisk Mazowiecki

PL47 1240 6348 1111 0010 5853 0024

PKOPPLPWXXX

Podaję też konto na pay palu:

[email protected]

Teraz inne ogłoszenia.

Oto musimy stanąć w prawdzie i ponieść odpowiedzialność za nieprzemyślane decyzje jakie stały się moim udziałem w tym i pod koniec zeszłego roku. Po sześciu latach prowadzenia wydawnictwa wiem już mniej więcej w jakich cyklach koniunkturalnych się poruszamy. Oczywiście nie potrafię tego opisać, ale biorę rzecz na wyczucie. I to wyczucie mówi mi, że jeśli nie zaczniemy już teraz opróżniać magazynu z książek, które na pewno nie będą się dynamicznie sprzedawać, położymy się na pewno. Nic nas nie uratuje. Zanim przejdę do rzeczy, chciałem coś jeszcze zaznaczyć. To mianowicie, że od dziś nie słucham nikogo. Nie biorę pod uwagę żadnych opinii, rad, cudownych przepisów na biznes i zwiększenie sprzedaży, nie robię też nic, co nie jest bezpośrednio związane z moją pracą. Słucham tylko siebie. Howgh. Weźcie to pod uwagę. Teraz clou. Nie sprzedamy nakładu wspomnień księdza Wacława Blizińskiego. To jest dla mnie już dziś jasne. Zajmują one poważną powierzchnię w magazynie i ona musi się zwolnić. Nie sprzedamy tego, bez względu na deklaracje jakie padają na temat tej książki oraz jej autora. Nie sprzedamy jej nawet wtedy jeśli obniżę cenę bardzo drastycznie, bo doświadczenia z obniżaniem cen książek mamy już za sobą i one nas o mały włos nie doprowadziły do katastrofy. Pomysł jest więc taki – wszystko co uzyskamy ze sprzedaży wspomnień księdza Wacława Blizińskiego, pod odliczeniu podatków rzecz jasna, zostanie przekazane na remont kościoła i plebanii w Liskowie, gdzie proboszczem jest dziś nasz dobry znajomy ksiądz Andrzej Klimek. To nie jest ekstrawagancja tak wielka jak „dżdżownica jest to:”, ale uważam, że trzyma jakiś standard. Nie mogę inaczej. Tak więc jeśli ktoś chce pomóc w remoncie kościoła i plebanii w Liskowie, niech kupi jeden egzemplarz książki księdza Blizińskiego i komuś go podaruje.

Zapraszam na stronę www.basnjakniedzwiedz.pl Michał wrócił już z urlopu, więc FOTO MAG jest już czynny. Zapraszam także do Tarabuka, do księgarni Przy Agorze w Warszawie. Do antykwariatu Tradovium w Krakowie, do sklepu Gufuś w Bielsku Białej, do sklepu Hydro Gaz w Słupsku i do księgarni Konkret w Grodzisku Mazowieckim. Nasze książki są także dostępne w Prudniku w księgarni „Na zapleczu” przy ulicy Piastowskiej 33/2

---

tagi: niemcy  opole  kultura  pis  cejrowski  pietrzak  wolski 

	gabriel-maciejewski
	18 września 2017 09:54

14     2117    8 zaloguj sie by polubić