Kuchnia w dewastacji, za chwilę na plac wjeżdża koparka, więc nasze dzisiejsze rozważania będą miały charakter luźny i pospieszny.

 

Jadąc samochodem jakiś czas temu, wysłuchałem awantury jaką redaktor Chrabota zrobił Strzyczkowskiemu, poszło o tak zwane Acta 2, czyli o rzekome podatki od linków. Chrabota awanturował się, ponieważ Strzyczkowski zarzucił mu, że chce blokować dostęp do informacji w sieci. On zaś zdenerwował się na Chrabotę, albowiem ten domagał się, by ludzie zarabiający na linkowanych w sieci tekstach Chraboty i jego kolegów z redakcji odpalali im jakąś działkę. To jest moim zdaniem naprawdę niezwykłe. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić człowieka, który wpadłby na taki pomysł, żeby zarabiać na tekstach Chraboty, a nawet jeśli, to ileż on by mógł na tym zarobić? Pomyślałem więc, że chodzi o coś innego. O to mianowicie, że wszyscy zacierając ręce z uciechy, wieszczą tak zwany koniec tak zwanej papierowej prasy. To jest moim zdaniem sprawa mało istotna, czy papierowa prasa się skończy czy nie, albowiem jej koniec jest wstępem do końca znacznie poważniejszego, to znaczy do likwidacji obiegu informacji poza siecią. Mam na myśli informację wiarygodną, a nie plotki, które i tak będą krążyć. Chodzi o to, żeby wiarygodna informacja była tylko w sieci. Tyle, że, o czym wszyscy wiemy, jeśli coś znajdzie się w sieci i tylko w sieci, możliwości manipulowania takim zasobem wzrastają znacznie. Wzrasta też pokusa, by nimi manipulować, a do tego czynić to bezkarnie. I o to chyba najbardziej martwił się redaktor Chrabota – że, nie dość iż ukradną mu jego cenne myśli, to jeszcze je poprzekręcają. Niepotrzebnie jednak martwił się ów tuz myśli politycznej, bo w tej grze nie o jego teksty i nie o jego myśli chodzi. Sprawa idzie o unieważnienie pozasieciowego obiegu informacji, stąd taki pęd ku digitalizacji wszystkiego co się da zdigitalizować. Ponoć w Bibliotece Narodowej jest cała wielka sala, a tam gromada ludzi, przeważnie młodych, którzy stojąc przy skanerach digitalizują na potęgę co im tam w ręce wpadnie. Odbywa się to bez ładu, składu i planu. Najważniejsze, żeby było w zasobach i żeby „każdy mógł mieć do tego dostęp”. To jest oczywiście idiotyzm, albowiem istota obcowania człowieka z książką polega na tym, że ma on ją na własność, a książka jest medium intymnym, podobnie jak radio. I nie mówcie mi, że ktoś ze smartfonem będzie sobie przeszukiwał zasoby i tam znajdzie co mu trzeba. Nie będzie, bo na smartfon dostanie on odpowiednio spreparowaną ofertę, z której będzie dopiero mógł wybrać sobie, co tam chce. Oferta zaś ta nie będzie przewidywać obecności tytułów niezdigitalizowanych, a więc dostępnych w obiegu rzeczywistym. Te zaś będą unieważnione jako wiedza niepoważna. Cały bowiem akademicki kosmos będzie już w sieci i będzie tam całkowicie bezpieczny przed profanami, to znaczy ofertę z zawartością książek ważnych dostawać będą tylko wybrani i wyselekcjonowani ludzie. Ich liczba będzie się z czasem zmniejszać, aż w końcu ktoś z nich poskrobie się w łysy łeb i zapyta – a po co właściwie te śmieci obciążają serwer? Komu to jest potrzebne skoro doktorat można zrobić opisując czynności seksualne Burka i Saby na trawniku przed blokiem? I też będzie dobrze. Po co komuś jakieś bajania o Genueńczykach na Krymie, skoro państwo nasze idzie ku nowym wyzwaniom, a Krym to odległa kraina podporządkowana komu innemu? I w ogóle po jaką cholerę wprowadzać co roku tych studentów w tajniki korzystania ze zbiorów, przecież ich to i tak nic nie obchodzi. Niech lepiej to znika. My zaś włączmy radio i posłuchajmy jak redaktor Chrabota kłóci się z pasierbem Urbana Strzyczkowskim o to, jak ma wyglądać swoboda korzystania z zasobów intelektualnych. O ile teksty Chraboty podpadają w ogóle pod taką kategorię, w co szczerze wątpię, ale pewności nie mam, bo chyba żadnego nie czytałem.

Musimy zdawać sobie sprawę z jednego – z chwilą kiedy wszystko co ma jakieś znaczenie zostanie zdigitalizowane zacznie się ograniczanie dostępu do tych zasobów. To jest dla mnie jasne jak słońce. I ono się zacznie gwałtownie, a poprzedzone będzie falą agresywnej propagandy, przy której postaci takie jak Chrabota i Strzyczkowski wydadzą nam się dziećmi machającymi przejeżdżającym pociągom. Czekajmy na to ze spokojem. Już wydałem dyspozycje, by nasi nowi współpracownicy przeszukiwali wolne zasoby francuskiego internetu. Po co mają to czynić? Mam nadzieję, że wkrótce się okaże. A nawet jeśli nie, to okaże się coś innego i to także będzie ciekawe, a my sobie tu o tych jakże ważnych sprawach podyskutujemy. Na razie to tyle. Nie liczcie za bardzo na mnie w tym tygodniu.

 

Zapraszam na portal www.prawygornyrog.pl wrzucę tam dziś nowe nagrania, ale później...Jak to było w słynnej scenie z którejś komedii, chyba „Brunet wieczorową porą” - jutro kochany, jutro...

---

tagi: publicystyka  informacje  cenzura  książka  sieć 

	gabriel-maciejewski
	19 września 2018 08:59

23     2652    14 zaloguj sie by polubić