Po raz nie wiem który muszę się przyznać do porażki swojej polityki wydawniczej. Zacznę jednak od czegoś innego. Oto w linku pod wczorajszym tekstem kolega onyx przypomniał starą dyskusję, jaką prowadził jeden z obecnych tu kiedyś czytelników z samym Lechem Stępniewskim, którego wiele osób uważa za Ebenezera Rojta, co moim zdaniem słuszne nie jest. W dyskusji ten, kolega który mnie broni używa takiego oto argumentu – coryllus pisze nierówno, ma dobre fragmenty przeplatane słabymi. Ja się bardzo cieszę, że ktoś bierze mnie w ogóle w obronę, ale używanie takiego argumentu wywołuje we mnie – łagodnie rzecz ujmując – konsternację. To znaczy, co? Wszyscy inni piszą równo i nie można wskazać w ich tekstach słabszych momentów? Czy może te moje lepsze momenty są tak dobre, że jak zdarzy mi się napisać coś zwyczajnego, to razi to czytelnika? Ja nie wiem, nie mam jednak zamiaru ani się nad tym zastanawiać, ani niczego w moim pisaniu zmieniać.

Najlepszy jest postulat pana Stępniewskiego, który radzi mi, bym się nie obrażał, ale z pokorą przyjął słowa krytyki. To jest objaw bardzo poważnego schorzenia moim zdaniem, którym powinien zająć się prof. Święcicki. Chciałem być popularnym autorem i gdzieś około czterdziestki zorientowałem się, że nie zostanę nim na pewno, jeśli będę słuchał kogokolwiek. A już z całą pewnością nie wolno mi słuchać krytyków, ludzi pozbawionych talentu, wyobraźni, chęci i pracowitości, a przy tym nienawidzących wszystkiego i wszystkich. I tak powstał ten blog, a także książki, którym można zarzucić wiele, ale nie to, że nie mają charakteru. Zamieszczam link do tej dyskusji, bo ona pokazuje pewien trend w myśleniu i pewien rodzaj pretensji, które nie mają szans na spełnienie.

http://forum.tpzn.pl/index.php/topic,9578.msg66998.html#msg66998

Jak wiecie, w zasadzie od tego momentu, kiedy trochę okrzepłem jako wydawca i mogłem sobie pozwolić na różne ekstrawagancje, zacząłem proponować wydawanie książek innym autorom, zachęcałem ich, namawiałem, ogłaszałem konkursy i sądziłem przy tym, że mam tyle mocy, by jakoś ich osadzić na rynku. Czyniłem tak także z tego powodu, by nikt nie zarzucił mi, że lansuję tylko siebie. Ta polityka nie ma najmniejszego sensu. Nikt z równym mi zaangażowaniem nie zacznie promować swoich książek, to jasne. Każdy ma jakieś swoje życie, a książki są doń tylko dodatkiem. Wiele za to osób, i nie mam tu na myśli Maćka Cieleckiego, sądziło i sądzi nadal, że wydanie książki zmieni cokolwiek w ich życiu i staną się oni nie dość, że innymi ludźmi, to jeszcze trochę zarobią. Proszę Państwa, zarabianie na książkach wymaga całkowitego zaangażowania się w pracę nad książkami. Tak, jak ja to uczyniłem. I mowy nie ma, żeby się od tego oderwać. Wydałem wiele tytułów, których nie mogę sprzedać, nawet jeśli autorzy by się całkowicie poświęcili promocji. Nie ma takich możliwości na rynku, który jest formatowany przez media. Nie mamy z tą promocją szans. Przez jakiś czas karmiłem się złudzeniem, że może będzie inaczej, ale nie będzie. To widać. Tak więc polityka promowania innych autorów zostaje zawieszona. Koszta produkcji niektórych książek są zbyt duże i ja – wobec takiej sytuacji jaka jest na rynku – zwyczajnie im nie podołam. Jak wiecie nie chcę brać dotacji i nie chcę żeby – o ile nie ma takiej wyraźnej potrzeby – urządzać zbiórek. Rynek jest sformatowany w taki sposób, żeby widać było na nim tylko dyskusje toczące się pomiędzy Ziemkiewiczem a Żulczykiem. Na to widać jedynie zasłużyliśmy i na nic więcej. Nie pomogą mądre głowy z uniwersytetów, nie pomogą ciekawe książki z serii gospodarczej, ani nasz kochany kwartalnik, który jak mi wyjaśnił na targach kolega z konkurencyjnego wydawnictwa, jest najlepszą rzeczą jaką wymyśliłem. To wszystko nie zostało i nie zostanie ani zauważone, ani tym bardziej docenione. Musi więc zniknąć, bo stanowi już tylko obciążenie.

A co będzie? - zapyta ktoś

Odpowiadam, jak Smoleń w sławnym skeczu – ja będę. I tak na razie pozostanie. Wszystkie zobowiązania jakie podjąłem zostaną wypełnione, choć przyjdzie mi to uczynić z wielkim trudem. Tak więc przez ten rok wydawać będziemy jeszcze ciągle innych autorów, ale kwartalnik zawiesimy. Potem sprawy ulegną zmianie.

Planuję, wraz z dawnymi moimi kolegami wydać kilka książek popularnych, które nieco – mam taką nadzieje – odciążą mnie jeśli idzie o produkcję i spowodują, że nasze produkty wejdą a rynek, na lepszych zasadach niż ja je do tej pory tam umieszczałem. Tego się nie zrobi bez wsparcia i doradztwa fachowego, a takiego nikt spoza tego rynku zapewnić mi nie może. Tak więc będzie też kilka niespodzianek w tym roku.

Nie zamierzam rezygnować z konferencji, co pewnie ucieszy większość osób, które na nich bywają.

Przypominam też, że na tę najbliższą można się zapisywać tylko do końca lutego.

Teraz słów kilka o ocenie autorów. Odbywa się ona wyłącznie za pośrednictwem mediów. Nikt nie podejmie trudu oceny autora samodzielnie, bez porównania go z innym autorem, albo z jakąś formułą, którą kiedyś ktoś włożył mu do głowy. - Pisze nierówno, ma dobre momenty, ale ma też słabsze, albo – za bardzo przypomina Remigiusza Mroza. Lub inna jakaś bzdura. Przypomnę, że w opinii wielu, szczególnie celują w tym wydawcy, naśladownictwo bywa zaletą, bo gwarantuje sprzedaż – podobne do bestsellera też zostanie uznane za bestseller. Jeśli zaś ktoś sili się na oryginalność, albo wymyśla własne formaty, ten musi się liczyć z opiniami Lecha Stępniewskiego i Ebenezera Rojta czyli dostaje sygnał, że powinien szanować hierarchię. Niestety nie dostaje sygnału dlaczego powinien to robić i ile hierarchia gotowa jest zapłacić za ten szacunek?

Przez dziesięć lat mojej działalności przekonałem się o jednym – kontrolowanie rynku jest niemożliwe. I nie chodzi tylko o to, że istnieje internet. Jest nieprawdopodobna ilość możliwości i formuł, w których może zaistnieć autor. Jedno musi być spełnione – powinien mieć dobry warsztat, to znaczy musi pisać codziennie i konfrontować to z czytelnikami. Jeśli czyni to odpowiednio długo, może wlać ciekawą treść w dowolną formułę, w książkę telefoniczną nawet, albo w rozkład jazdy PKP. I to by dopiero był wyczyn. Zastanawiam się czy sam tego nie zrobię. Czy nie napiszę specjalnej książki telefonicznej…

Na dziś to tyle.

Przypominam jeszcze tylko, że odnalazło się sporo całkiem egzemplarzy 6 numeru nawigatora, jak do tej pory najbardziej poszukiwanego.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/szkola-nawigatorow-nr-6-cudownie-odnaleziona/

---

tagi: książki  rynek  autorzy  ocena  polityka wydawnicza 

	gabriel-maciejewski
	23 stycznia 2020 09:02

39     3906    12 zaloguj sie by polubić