W zrozumieniu propagandy przeszkadza entuzjazm i emocje. Ten zaś są dwojakiego rodzaju. Pierwsze pojawiają się w reakcji na propagandę chamską, drugie zaś – te które nas uskrzydlają – w reakcji na propagandę podstępną.

Na komunistyczne plakaty i wszelkie wizerunki wodzów rewolucji ludzie reagowali w najlepszym razie obojętnością. Rodziny czerwonych pająków zaś udawały złotą młodzież i kobiety wyzwolone, za nic mając fakt, że tatusiowie i mężowie to partyjny beton. W istocie bowiem chodziło o to, by korzystać z władzy i wpływów. A że wiązało się to z jakimiś eventami ideologicznymi, to nic – można było tego nie zauważać lub z tego szydzić. Tym bardziej, że równolegle z propagandą chamską i nachalną powstawała propaganda subtelniejsza i bardziej zniuansowana. Do tego stopnia zniuansowana, że dziś nawet nikt nie uważa tych produkcji za propagandę.

TVP Historia nadal puszcza film o Hubalu, w którym Ryszard Filipski wygłasza takie kwestie, od których może się zakręcić w głowie. O tym, że trzeba było zmienić sojusze, prowadzić lepszą politykę, bardziej skierowaną na wschód. A i z tym Bogiem to nie wiadomo do końca jak jest, bo Niemce wszak mają na pasach napisane Gott mit uns. No i inne, podobne dylematy rozważa major Hubal, a dziś nikomu nawet nie przychodzi do głowy, by zrobić jakąś nową wersję jego przygód. Za to kręcą Znachora.

Nie wiem, jaki jest sens, by pokazywać tego Hubala co tydzień, poza oczywiście wiarą w tępotę publiczności, która – jest na to szansa – nie usłyszy dokładnie, co ten Filipski wygaduje. Ważne by pokazać, jak zginął bohater. No i puścić skłaniającą do płaczu muzykę Wojciecha Kilara. Bo to jest takie wychowanie patriotyczne, które nie zmieniło się od czasu Stowarzyszenia Patriotycznego „Grunwald”.

Nie inaczej jest z innymi produkcjami propagandowymi, działającymi podprogowo. Wielu ludzi wierzyło i wierzy nadal, że filmy Wajdy – Człowiek z żelaza i Człowiek z marmuru, są antykomunistyczne. Bo pokazują tam ludzi zbuntowanych przeciwko systemowi. Przypomnę to co napisałem na początku – najbardziej zbuntowana przeciwko systemowi była progenitura partyjnych funków i ich żony. Wystarczy obejrzeć jedną z nowszych produkcji propagandowych, czyli Wisłocką, żeby się o tym przekonać. I to dla nich oraz ich dobrego samopoczucia kręcone były te filmy. A intencja ta zdemaskowana zostaje po latach w postawie aktorów grających tam główne role. Błędem jest bowiem – przy interpretacji – oddzielanie twórcy od dzieła i aktora od roli. To jest powszechnie stosowana metoda, ale przecież fałszywa i łatwa do zdemaskowania. Wyobraźcie sobie, że jakiś wybitny dworski dramaturg – Szekspir albo Molier – robiłby te swoje krytyki postaw na scenie, a jednocześnie naprawdę próbowałby je zwalczać w swoim otoczeniu. To jest przecież niemożliwe do wyobrażenia. On by stracił od razu posadę, a pewnie i głowę. My jednak, żyjąc przez dekady w systemie naprawdę opresyjnym wierzymy, że system ten nam właśnie zafundował różne buntownicze i podnoszące na duchu produkcje. Jest inaczej – system zrobił do dla swoich przedstawicieli, którzy przechodzili do kolejnego etapu i musieli utrzymać się u władzy.

Propaganda chamska nie mogła dłużej egzystować, choćby z tego powodu, że w czasie dziecięcych wieczorynek i zabaw nikt nie przebierał się za kozaków czy rewolucjonistów, a wszyscy za kowbojów i Indian. Szczytem indoktrynacji były czapki górników i krakowiaków. Utrzymanie więc stanu rewolucyjnego wrzenia nie było możliwe, bo groziło awarią kotła. Stąd schładzanie. I to jest element stały. Terror bowiem jest tylko pewnym etapem. Potem zawsze przychodzą odwilże.

Zadziwiające jest jednak to, że obecna władza uważa iż jawna i bardzo podstępna propaganda, robiona z udziałem aktorów, którzy dziś są jej najgorszymi wrogami, ma jakieś walory wychowawcze. To jest poważny błąd i nierozeznanie, to jest technika zaburzająca komunikację nie tylko z narodem, ale przede wszystkim ze służbami. Jak ma przemawiać do młodych żołnierzy, szkolących się na najnowszym sprzęcie, polityk, uważający, że film o Hubalu niesie ze sobą treści patriotyczne? Dla tego żołnierza jasne jest, że pan ten nie ma wobec niego i jego kolegów szczerych intencji, albowiem lansuje się na treści, która jest – oględnie mówiąc – dyskusyjna - no i na emocjach całkowicie nieautentycznych.

Jest tylko jedno wyjaśnienie dla takich praktyk. Obecna władza nie jest w stanie poradzić sobie z powszechnymi w branży filmowej nadużyciami, a także ze stałą tam obecnością jej wrogów, którzy nie zamierzają robić dla tej władzy niczego wartościowego i autentycznego. Pozostaje więc pokazywać filmy propagandowe z dawnych lat, w których propaganda jest ukryta. Bo może się nie skapną. Jeśli zaś chodzi o produkcje współczesne, które – wszystkie jak jedna – nadają się do śmieci, trzeba robić dobrą minę do złej gry i ogłaszać w programach informacyjnych, że te nowe filmy są świetne. Nie są, każdy to widzi. A ich słabość jest wyrazem słabości władzy, tak, jak żywotność komunistycznej propagandy jest wyrazem siły tamtej władzy.

Jedyna nadzieja w tym, że w ogóle centralnie sterowana propaganda nie ma już tak wielkiego znaczenia jak dawniej. Ludzie nie konsumują jej masowo, albowiem mają inne atrakcje. Choćby media społecznościowe. I nie muszą się już za bardzo zastanawiać nad ramówką telewizyjną. To nie oznacza jednak, że autorzy i aktorzy wydarzeń propagandowych nie mają wpływów. Mają, głównie na realizację budżetów. I to jest dokładnie tak, jak z piłką nożną w polskim wykonaniu – niby wszyscy wiedzą, gdzie należy ją kopnąć, ale nikt tego nie czyni. Niby wszyscy wiedzą jak powinien wyglądać dobry film firmowany przez państwo i przez nie płacony, ale nikt go nie robi. Nie ma aktorów, a ci którzy są, występowali w przedstawieniach jawnie antypaństwowych. Nie ma intencji, która pozwoliłaby na stworzenie czegoś autentycznego, albowiem władza nie ma dziś żadnego podprogowego przekazu, nie musi go realizować po prostu. I ta okoliczność jest moim zdaniem najważniejsza. Tego nie rozumieją ludzie filmu, całkowicie przecież zdeprawowani, i w tradycji służącej deprawacji wychowani.

Jedyne co jest, to pieniądze. I te należy wydać. Władza ma jakieś oczekiwania, ale te są sabotowane. Inaczej nie można tego określić. Nagradza się więc te sabotaże i robi z nich arcydzieła, a jak już jakiś ważny minister zauważy, że wszyscy dookoła psioczą, plują i machają rękami, mówi – dobra, dajcie na wieczór tego Hubala, a z rana czterech pancernych.

Powtarzam – na szczęście nie ma to już większego znaczenia….chyba…

Przypominam o nowych książkach.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/miedzy-proznia-a-metafizyka-czyli-histerie-starozytnych-grekow-gabriel-maciejewski/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/polskie-kresy-w-niebezpieczenstwie-pod-wozem-i-na-wozie/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/handel-wolami-w-polsce/

---

tagi: nagrody  propaganda  komuna  promocja  film  władza  aktorzy 

	gabriel-maciejewski
	1 października 2023 08:40

25     2623    8 zaloguj sie by polubić