Nie wiem czy obecni tu pamiętają tak odległą przeszłość, przypuszczam, że nie. Były jednak takie czasy, kiedy uważano i pisano o tym wprost, że blogosfera polityczna jest jedynie dodatkiem do blogosfery prawdziwej, w której normalni ludzie realizują swoją pasję. Były nawet całe rankingi tych „normalnych” blogerów, których wskazywano jako przykład dla tak zwanych „zwykłych ludzi”. Mieli oni ich naśladować, żeby osiągnąć sukces i zdobyć popularność w sieci. Straciłem mnóstwo czasu tłumacząc blogosferze politycznej, że tamci, to są po prostu sprzedawcy, zwani dziś influencerami, a cały ten ich ranking to ustawka. Nic nie pomagało, a wszystko przez to, że blogosfera polityczna została ustawiona i zorganizowana po to jedynie, by wzmocnić pozycję tamtych i ją uwiarygodnić. W tej naszej blogosferze także były gwiazdy, ale one, jak pamiętamy albo miały dobre koneksje rodzinne jak Wszołek, albo biznesowe jak Kataryna. No i był podział na segmenty – prawica, lewica, ku..ica. Ludzie z ostatniego segmentu stanowili tak zwane mięso blogosfery, niczego nie rozumieli, ale nadawali całemu przedsięwzięciu wiarygodność bo byli autentyczni w swojej wściekłości. Jak się odbywało uwiarygodnianie tych sprzedawców zwanych dziś influencerami? Bardzo prosto. Organizowano na przykład zloty blogerów z całej Polski. Jeden taki zlot był w Gdańsku, pojechali nań wszyscy najważniejsi influencerzy, a prócz nich także najważniejsi ludzie ówczesnej blogosfery politycznej czyli Leski, Wszołek i Krysztopa. Zdawali nawet z tego relację na bieżąco, a wszyscy się tą relacją ekscytowali, albowiem w tamtych zamierzchłych czasach blogosfera polityczna była jak jedna, wielka, solidnie pokłócona rodzina.

Jak niektórzy pamiętają najważniejszym i długo lansowanym przez media blogerem ze strefy „normalnej” był niejaki kominek. Gość zaliczał jakieś nieprawdopodobne ilości odsłon, do tego podróżował i był tak towarzyski, jak pół akademika przy Kickiego. Raz czy dwa zdarzyło mi się czytać teksty tego kominka i było to coś niesłychanego i tak słabego, że nawet Azrael był od tego lepszy. A jednak pisano o nim w sieci jako o absolutnym fenomenie. Kominek sprzedawał te zagraniczne wycieczki oczywiście i był ponoć w tym najlepszy. Dziś już, z nieznanych przyczyn wycofano go z pierwszej linii frontu. Być może influencer marketing wszedł w nową fazę, której my nie rozumiemy, być może stał się bardziej dyskretny, a być może – i to by było najlepsze – zdeprecjonował go nasz sukces. Tak się bowiem złożyło, że to my tutaj, nie mając bardziej szczegółowego rozeznania jeśli idzie o cele i metody influencer marketingu zrobiliśmy na nim sukces. No, a skoro tak, skoro ja się uparłem i pisałem tekst codziennie zaliczając te, nie małe, przecież ilości kliknięć, to trzeba było to czymś przykryć. Polityczną blogosferę przykryto politykami. Ktoś wpadł na pomysł dnia pewnego, że dość już tych harców, że trzeba dać się wypowiedzieć fachowcom. I tak w sieci pojawili się Migalski z tym drugim, którego nazwiska już nawet nie potrafię sobie przypomnieć. Tym co pisał Wejcherowo zamiast Wejherowo. Już wtedy było wiadomo, że jest po blogosferze i mniej więcej wtedy z sieci zaczęli znikać influencerzy udający blogerów zaangażowanych z pasją w promocję różnych branż. No, ale jakoś przetrwaliśmy, a myślę też, że udało nam się oddzielić raz na zawsze blogosferę polityczną od blogosfery sprzedażowej. Fakt, że ja tu sprzedaję książki, nie ma żadnego znaczenia. Wszyscy coś sprzedają i nikt się o to nie czepia. W salonie był kiedyś taki spryciarz, który podpisywał się frycz66, sprzedawał chyba szkolenia, czy jakieś inne cuda na kiju pomagające rozwinąć kreatywność czy coś podobnego i miał tam swoje stałe miejsce. Nikt go nie przepędzał. Istotne w naszym sukcesie jest to, że istnieje blog, wydawnictwo i autorzy, którzy mają twarze i nazwiska. No i to rzecz jasna, że nie korzystamy już z przestrzeni, którą udostępnia nam Igor Janke. To uważam za sukces największy. Wiem także, że zgon takich dinozaurów jak salon24 nie przychodzi nagle. Tego kominka też reanimowali kilkakrotnie i nawet w salonie ktoś o nim pisał. Żeby zdechło naprawdę trzeba poczekać i nie poddawać się. No więc my się tu nie poddajemy. Ja się nie poddaję i czekam ze spokojem, kiedy okaże się, że blogosfera jest już naprawdę, ale to naprawdę nikomu nie potrzebna, bo tyle jest wokoło wolności i możliwości swobodnego wypowiadania się, że doprawdy nie ma co szaleć. Niech się ludziska wyciszą. Jak to ogłoszą otworzę szampana.

Jedno mnie w tym wszystkim zdumiewa, to mianowicie, że oni, ci wszyscy spece od organizacji sprzedaży nie wpadli na pomysł, że ktoś może tę ich wiedzę sobie przywłaszczyć i wykorzystać w praktyce, że ktoś może mieć w sobie prawdziwą determinację i wolę zwycięstwa. No, ale z ludźmi zajmującymi się rynkiem już tak jest, nie widzą dalej niż koniec własnego nosa, a za błędy, które popełniają winią zwykle innych. Interesuje ich bowiem tylko dynamika sprzedaży, ta zaś jest w influencer marketingu sprawą wtórną. Co jest pierwszorzędne spytacie? Przetrwanie. Trzeba za wszelką cenę przetrwać, a to nie jest ani łatwe, a bywa też nieprzyjemne. Przetrwania nie gwarantuje nic poza osobistymi cechami autora, a i te mogą czasem zawieść. Nie gwarantują go wyniki sprzedaży ani ilość czytelników. Świat jest bowiem nieprzewidywalny. Najważniejsza jednak jest w tym wszystkim determinacja.

Od dłuższego już czasu umawiam się na rozmowę z parasolem, żeby obgadać sprawę promocji Szkoły nawigatorów, ale jakoś nie możemy się zgrać. Myślę, że nie ma się co spieszyć. Trzeba po prostu trwać i robić swoje. Nie oglądać się za siebie, nie myśleć za dużo, ale po prostu pisać. Nawet jeśli wszystkim wokoło zdaje się, że to nie ma sensu. Pisanie zawsze ma sens i dobrze, żeby wszyscy to sobie zapamiętali. O promocji i influencer marketingu zdążymy na pewno pogadać i coś w tej sprawie wymyślimy. Póki co chciałem tylko przypomnieć, że mamy jeszcze bardzo dużo egzemplarzy naszej darmowej gazety, którą trzeba komuś rozdać. Zeszło jej bardzo niewiele, więc jeśli ktoś chce kolportować to pismo, niech się odezwie, wyślemy mu tyle ile trzeba.

Pojutrze jadę do Gdyni, organizatorzy poinformowali mnie, że najprawdopodobniej ten cały handel rozpocznie się dopiero w czwartek i potrwa do soboty włącznie. Nie wiem jak będzie, mają jeszcze dzwonić. W następnym zaś tygodniu będę na targach jubilerskich w Warszawie. Wybieram się tam po to, by dotrzeć do innych nieco czytelników niż Ci, którzy nałogowo czytają prawicowy internet. Z tymi targami kłopot jest taki, że wolny wstęp jest tylko w niedzielę.

Teraz ogłoszenia.

Oto musimy stanąć w prawdzie i ponieść odpowiedzialność za nieprzemyślane decyzje jakie stały się moim udziałem w tym i pod koniec zeszłego roku. Po sześciu latach prowadzenia wydawnictwa wiem już mniej więcej w jakich cyklach koniunkturalnych się poruszamy. Oczywiście nie potrafię tego opisać, ale biorę rzecz na wyczucie. I to wyczucie mówi mi, że jeśli nie zaczniemy już teraz opróżniać magazynu z książek, które na pewno nie będą się dynamicznie sprzedawać, położymy się na pewno. Nic nas nie uratuje. Zanim przejdę do rzeczy, chciałem coś jeszcze zaznaczyć. To mianowicie, że od dziś nie słucham nikogo. Nie biorę pod uwagę żadnych opinii, rad, cudownych przepisów na biznes i zwiększenie sprzedaży, nie robię też nic, co nie jest bezpośrednio związane z moją pracą. Słucham tylko siebie. Howgh. Weźcie to pod uwagę. Teraz clou. Nie sprzedamy nakładu wspomnień księdza Wacława Blizińskiego. To jest dla mnie już dziś jasne. Zajmują one poważną powierzchnię w magazynie i ona musi się zwolnić. Nie sprzedamy tego, bez względu na deklaracje jakie padają na temat tej książki oraz jej autora. Nie sprzedamy jej nawet wtedy jeśli obniżę cenę bardzo drastycznie, bo doświadczenia z obniżaniem cen książek mamy już za sobą i one nas o mały włos nie doprowadziły do katastrofy. Pomysł jest więc taki – wszystko co uzyskamy ze sprzedaży wspomnień księdza Wacława Blizińskiego, pod odliczeniu podatków rzecz jasna, zostanie przekazane na remont kościoła i plebanii w Liskowie, gdzie proboszczem jest dziś nasz dobry znajomy ksiądz Andrzej Klimek. To nie jest ekstrawagancja tak wielka jak „dżdżownica jest to:”, ale uważam, że trzyma jakiś standard. Nie mogę inaczej. Tak więc jeśli ktoś chce pomóc w remoncie kościoła i plebanii w Liskowie, niech kupi jeden egzemplarz książki księdza Blizińskiego i komuś go podaruje.

Zapraszam na stronę www.basnjakniedzwiedz.pl Michał wrócił już z urlopu, więc FOTO MAG jest już czynny. Zapraszam także do Tarabuka, do księgarni Przy Agorze w Warszawie. Do antykwariatu Tradovium w Krakowie, do sklepu Gufuś w Bielsku Białej, do sklepu Hydro Gaz w Słupsku i do księgarni Konkret w Grodzisku Mazowieckim. Nasze książki są także dostępne w Prudniku w księgarni „Na zapleczu” przy ulicy Piastowskiej 33/2

---

tagi: blogosfera  sprzedaż  media  reklama 

	gabriel-maciejewski
	25 września 2017 09:07

47     3413    5 zaloguj sie by polubić