W całym kraju, jak możemy zaobserwować, trwa wielki eksperyment pod tytułem „Ile kitu można wcisnąć ciemnemu ludowi”. Postanowiłem na chwilę się od tego oderwać i napisać coś o tym, z czego żyje, czyli o moich relacjach z zadrukowanym papierem oprawnym w kolorowe okładki. Wyobraźcie sobie, że wczoraj oto dostałem taki list:

Szanowny Panie Gabrielu

 

Czytam czasami Pański blog i chełpi się Pan pieczołowitością w sprawianiu nowych książek jako swoistych arcydzieł przynoszących niejednokrotnie nawet euforię u wydawcy. Po czym (również czytam), że zostały Panu jakieś złogi magazynowe. Przyznam szczerze, że mam dysonans poznawczy. Czyli po prostu w/g Pana książki to złóg, który po prostu trzeba sprzedać. Czy tak?

 

Z poważaniem

Odpowiedziałem bardzo grzecznie, ale potem zastanowiłem się – w zasadzie dlaczego? Wydawanie książek na własny rachunek to spory stres. Pisanie ich to wielomiesięczna harówka, którą podejmuje jedynie ktoś z góry opłacony, albo wariat, co chciał takie rzeczy robić całe życie. Organizowanie sprzedaży książek jest jeszcze gorsze, bo sprzedaż kosztuje i żeby coś sprzedać trzeba wyłożyć najpierw swoje pieniądze. Ludzie nie są tych rzeczy świadomi, a do tego wychowano ich w przekonaniu, że książka jest przedmiotem adoracji, który bierze się nie wiadomo dokładnie skąd. Piętnują więc moją postawę wobec książki, a sprzedaż uważają za czyn niegodny. Co mam wobec tego robić z tymi książkami? Rozdawać je?

Poświęciliśmy tu wiele uwagi i czasu na to, by przed czytelnikami ujawnić rzeczywistą funkcję i misję książki. Powtórzmy więc – książka to propaganda, w dodatku trafiająca prosto do serca, pod cieśnieniem, które wytwarza autor, człowiek dotknięty naturalnym lub sfingowanym charyzmatem. Ale nie tylko on, także dystrybutor, za którym w czasach słusznie minionych stała cała powaga opresyjnego państwa. Dystrybutorzy stwarzają więcej złudzeń, na które nabiera się czytelnik, bo autor może być po prostu naiwny, pusty, wynajęty, zastraszony, kupiony wreszcie…dystrybutor zaś to przeważnie zimny drań.

Na zawarte w liście pytanie – czy książki trzeba sprzedać? Odpowiadam – tak, trzeba je sprzedać. Jestem bowiem dystrybutorem i takie jest moje zadanie.

Czy chełpię się pieczołowitością? Mam wrażenie, że nie, już prędzej zdaję relację z trudności oraz niepowodzeń, jakie zdarzają się przy produkcji książek. Przeważnie jednak nic o tym nie mówię. Przygotowanie bowiem każdego tytułu to dużo pracy i całkiem spora inwestycja. Jako autor i wydawca muszę jednak podejmować te wyzwania, żeby moje wydawnictwo działało. I czasem o tym opowiadam. Na czym więc polega problem? Otóż na tym, że nie posiadam żadnych towarzyskich i propagandowych certyfikatów, a wobec tego moje działania mają charakter samozwańczy. To zdaje się oznacza zwrot – chełpi się pan…Bo niby kto mi pozwolił?

Zdziwilibyście się ile razu słyszałem od ludzi, którzy są przecież świadomi, że żyjemy w demokracji, gdzie wolność słowa jest jedną z najważniejszych wartości, pytanie takie oto – panu się wydaje, że może pan pisać co chce?

Tak, właśnie tak mi się wydaje. Mogę pisać i wydawać co chcę. Podjąłem jednak trud dość specyficzny, czyli wobec zalewu rynku bardzo tanią, nieobyczajną propagandą, kalającą podstawowe zasady logiki i dewastującą wzruszenia, postanowiłem wydawać książki o świętych. Nie tylko, ale ta misja w ostatnim półroczu jest najwyraźniej widoczna. I wiecie co Wam powiem? Mam cały czas wrażenie, że ktoś ulepił z wosku moją figurkę i wbija w nią szpilki. Prawie każdego miesiąca, z wyjątkiem może kwietnia, coś się w trakcie planowania lub produkcji waliło. Psuły się maszyny w drukarni, były jakieś opóźnienia w transporcie, kurier co zawsze był o 9 rano, przyjeżdżał po piętnastej. Krzywo przycięto część egzemplarzy i temu podobne. I to nie jest tak, że wcześniej takie rzeczy też były. Nie było. Okay, to jest przypadek, zwiększyliśmy obroty, a przez to zwiększyło się prawdopodobieństwo różnych niedobrych przygód. Tak, jak to miało miejsce wczoraj, kiedy cały szczęśliwy odebrałem nakład „Świętej Brygidy”, a po godzinie wpatrywania się w okładkę skonstatowałem, że nie ma na niej tytułu, bo się nie wydrukował. Wróćmy więc jeszcze raz do listu – czy ja się chełpię pieczołowitością? Nie, opowiadam tylko o tym, co mnie interesuje i o przygodach z tym związanych.

Taka przygoda, jak ta wczorajsza to w zasadzie katastrofa. Bo i cóż robić? Odesłać nakład do drukarni, niech zerwą okładkę i zrobią drugą, dobrą? A jak grafik, który się pomylił zachoruje i nie będzie mógł przygotować projektu? A to się właśnie stało. Co robić? „Św. Brygida” była przygotowywana na konferencję w Gniewie, bo tam Adam Nosko wygłosi o niej wykład. I co teraz? Na konferencję wyjeżdżam jutro, wszystko przepadło?

Na szczęście jest Hubert, który zna różnych ludzi i ci wydrukują naklejkę z tytułem, a potem Sasza przyklei ją do wszystkich egzemplarzy, albo będziemy dodawać tę naklejkę do każdego pakietu św. Brygidy. Ci, którzy już kupili książkę też dostaną te naklejki. Tylko muszą mi się przypomnieć. Nie wiem co mnie wczoraj tknęło, żeby obniżyć cenę św. Brygidy, którą przecież muszę sprzedać, bo do tego są książki przeznaczone, ale uważam, że dobrze zrobiłem. Pozwolicie jednak, że ponowną sprzedaż uruchomię, jak będę całkowicie pewien, że mam w ręku te naklejki. Do Gniewa na pewno nową książkę o św. Brygidzie zabiorę.

Takie to są przygody wydawcy, który na powrót musi stać się autorem, bo jest to jedyna droga, do przyciągnięcia nowych czytelników, innej nie ma. I żeby to zrobić muszę oderwać się przede wszystkim od organizowania imprez niosących duże ryzyko sprzedażowe. Być może kiedyś do nich wrócimy, ale na razie wrócę do pisania.

Zastanówmy się teraz dlaczego sprzedaż książek traktowana jest tak dziwacznie, jak jakiś akt pohańbienia. Tego właśnie nie potrafię zgadnąć, ale chyba chodzi o to, że ktoś w ogóle może na książkach zarabiać, co jest nie do pomyślenia.

Problemem jest też, jak sądzę tematyka, którą poruszamy, czyli problemy daleko wykraczające poza kanon opisywanych dziś zjawisk. To zaś budzi pewien dysonans i niepokój. Bo jeśli możliwe są różne redakcje i opisy tego samego zjawiska, to znaczy, że ktoś kłamie. Rzecz jasna nie ten, kto ma certyfikat i poparcie wielkich dystrybutorów. Kłamać musi ten, kto tych walorów nie posiada, a dodatkowo jeszcze chełpi się pieczołowitością. Na koniec zaś wyznaje, że chodzi mu tylko o sprzedaż. Postanowiłem więc wyjaśnić czym są złogi magazynowe? Uwaga! Pokazuję i objaśniam! To są książki przykryte innymi książkami, które po sprzedaży tych leżących wyżej, ukazują się przed oczami zdumionego wydawcy, ten zaś następnie, z nadzieją w sercu, umieszcza je ponownie w sklepie, licząc na rychłą sprzedaż.

No więc tak, tak się sprawy mają…Mam nadzieję, że pomogłem niektórym czytelnikom. Czekamy na naklejki i być może po południu uruchomimy ponownie sprzedaż Brygidy, a jeśli mikroskopijny nakład „Dziejów górnictwa” także dziś przyjedzie to również go uruchomimy. – Nie mów heil póki nie przeskoczysz – powie ktoś przytomny. Lepiej poczekać aż książki się zmaterializują. No właśnie, dlatego nie włączam tej sprzedaży teraz, ale czekam do popołudnia.

Miłego dnia życzę wszystkim.

---

tagi: książki  sprzedaż  czytelnicy  autorzy  wydawcy  magazyn  dystrybutorzy 

	gabriel-maciejewski
	22 maja 2025 08:16

43     1464    15 zaloguj sie by polubić