Nie mogę się nadziwić pewnemu fenomenowi. Oto blog ten wkracza właśnie w dziewiąty rok istnienia, większość bywających tu osób, a przychodzi ich naprawdę dużo, już mnie zna. Jeśli nawet ktoś ma jakieś wątpliwości co do moich reakcji na pewne tematy czy nazwiska, to ma na tyle taktu, by się nimi ze mną nie dzielić. I tak wszystko wiadomo. Ponieważ jednak nie jesteśmy odizolowani od świata pojawiają się na naszym blogu ludzie, których nazywam miłośnikami prawd prostych. Czynię tak, ponieważ mam w pamięci księgę pamiątkową, wydaną na cześć Henryka Krzeczkowskiego, która nosiła taki właśnie tytuł - „Proste prawdy”. W środku były artykuły uczniów pana Henia, którzy przekonywali czytelnika, że ich mistrz był konserwatystą, katolikiem i intelektualistą, który wyprowadził ich na szerokie wody publicznego i politycznego życia. Kim był w istocie Henryk Krzeczkowski wszyscy zdążyliśmy się zorientować, nie każdy jednak wie, w jaki sposób dystrybuowane były jego myśli. A jest to sposób bardzo charakterystyczny i znajdujący naśladowców. Zanim go omówię, chciałbym zwrócić uwagę na jeden komentarz, który pojawił się pod wczorajszym tekstem. Oto on:

 

Czy byłaby możliwa sytuacja, w której sprzedałby pan swoją pierwszą książkę bez przygotowania blogowego?

 

Dlaczego jest taki ważny? Już tłumaczę. Wczoraj, w ciągu dnia, mimo licznych zajęć, obowiązków i wyjazdów, myślałem cały czas o tym, czy możliwa byłaby taka sytuacja, że ja, w okolicznościach absolutnie sprzyjających, czyli na przykład na targach książki historycznej, wręczam jakiemuś profesorowi jeden ze swoich luksusowych produktów. Dajmy na to „Święte królestwo”, album, którego nie trzeba się wstydzić, ani nawet za dużo o nim opowiadać. Wręczam mu więc ten album i proszę grzecznie by próbował go komuś z tego tłumu sprzedać, używając do tego swojej, nie małej przecież erudycji, a nawet znajomości. Czy transakcja doszłaby do skutku? Oczywiście nie. Jestem tego pewien. Nawet jeśli udałoby mi się nakłonić jakiegoś akademika do podjęcia takiej próby, nie sprzedałby on niczego, nawet jeśli byłoby to ze złota i miało certyfikaty najpoważniejszych światowych organizacji. Nie mógłby tego zrobić, albowiem sprzedaż odbywa się w pewnych, dość wyraźnie i ściśle zakreślonych ramach. A do tego jest w wielu zakresach kontrolowana. Nie tylko przez państwo, które wymaga od nas płacenia podatków, ale także przez ludzi, którzy pilnują rynku treści. Profesorowie z uniwersytetów są osobami, które mają pilnować rynku treści. Oni tej swojej funkcji nie rozumieją, bo ona jest ukryta pod całkowicie fałszywą misją, nie możliwą do zrealizowania w danych nam okolicznościach, ale stanowiącą wygodny parawan. Stąd sprzedaż byłaby niemożliwa. Komu on miałby to sprzedać? Koledzy by go wyśmiali, a tak zwanych zwykłych ludzi nawet by nie zaczepił z obawy przed kompromitacją. Żeby cokolwiek sprzedawać ze skutkiem trzeba stworzyć organizację. Inaczej nie ma mowy o sprzedaży, jest tylko hochsztaplerka i gra w trzy karty. Dlatego tu u mnie żadna sprzedaż nie byłaby możliwa, bez bloga, a także bez ciągłego, uporczywego nawoływania do aktywności innych autorów. To są sprawy kluczowe i jawne, dlatego ja o nich jawnie mówię i ostrzegam, że jeśli ktokolwiek podniesie rękę na naszą organizację gwarantującą nam sprzedaż, gorzko tego pożałuje. Mam tu na myśli takich, którzy misję naszą i ekspansję próbują podłączyć do misji i ekspansji organizacji obcych, ale takich, które składają deklaracje podobne w brzmieniu do naszych. Podobne to znaczy ideologicznie konserwatywne. Z mojego punktu widzenia to nie jest żadne podobieństwo, nawet powierzchowne, ale tym biednym ludziom wydaje się, że jest właśnie na odwrót. Wszyscy bowiem szukają pomiędzy rynkami i organizacjami podobieństw istotnych, czyli strukturalnych lub jak kto woli wewnętrznych. Niektórzy nawet próbują nas tutaj epatować swoim życiem wewnętrznym. No więc ostrzegam, że ja nie mam żadnego życia wewnętrznego. Mam samo zewnętrzne, a przez to właśnie widzę sprawy w ich sensie istotnym i nie tracę czasu na głupstwa.

Każdy produkt wydawany przez klinikę języka musi, podkreślam musi, być produktem oryginalnym, tak pod względem treści jak i jakości. Dlatego właśnie nie chodzimy utartymi szlakami i nie powielamy cudzych wzorców, nawet jeśli te, według niektórych osób, gwarantują sukces. O sukcesie naszych produktów świadczy ich jakość edytorska, która jest tak skorelowana z ceną, żeby nie płoszyć i nie deprymować czytelnika. Oczywiście, są tacy, którzy uważają, że za grubą książkę, pełną sensacyjnych treści, zaopatrzoną w ilustracje i twardą oprawę, powinni płacić 10 złotych, ale nie do nich kierowana jest nasza oferta. Powtórzę raz jeszcze – jakość edytorska – to ona decyduje o tym, że możemy, mimo niewielkiego budżetu stanąć pomiędzy największymi i najlepszymi wydawnictwami i nikt nie będzie nam nawet śmiał zwrócić uwagi, że jesteśmy w niewłaściwym miejscu. Niech tylko spróbuje. Nigdy z tej jakości nie zrezygnuję, a to z tego względu, że natychmiast postawi mnie ów gest w jednym rzędzie z osobami, o których tu postanowiłem dziś napisać – z miłośnikami prawd prostych. Jakość edytorska powoduje, że możemy spokojnie wejść na rynek i nie musimy się przy tym nikomu z niczego tłumaczyć. Stajemy się częścią organizacji, która gwarantuje sprzedaż. Dzieje się tak, przez sam fakt wydania książki jakościowo dobrej i pięknej.

Miłośnicy prawd prostych myślą jednak inaczej. Podchodzą czasem do mnie i mówią – mnie te pańskie obrazki nie interesują, mnie interesuje treść. Ja ich rozpoznaję bez pudła, od razu i nawet nie próbuję odpowiadać na żadne insynuacje. Ludzie zainteresowani treścią i podkreślający to w co drugim zdaniu, to ludzie liczący na to, że ja pozwolę, w imię uczestnictwa w kolportażu prawd prostych i jedynie słusznych, wypchnąć się z rynku. Im się zdaję, że ja wymienię tę jakość, która przecież jest marnością i prochem, na prawdę najprawdziwszą i dołączę do takich jej głosicieli jak Piskorski Mateusz, Siwak Albin i Kossecki Józef. Nie mam, jak powiadam, żadnego życia wewnętrznego, ale mam tu na półce różne książki i oceniam je w sposób powierzchowny, po obwolucie. I widzę, że książki Krzeczkowskiego są dokładnie tak samo nędznie wydane jak książki Kosseckiego, ale tytuły stosowane przez obydwu autorów są tak samo sprofilowane, a zwarty w nich ładunek kokieterii wymierzony jest wprost w mózgi osób ekscytujących się samą treścią. Na kilkudziesięciu stronach swoich dzieł, autorzy ci rozprawiają się bezkompromisowo ze największymi problemami ludzkości oraz naszymi, polskimi bolączkami, nie zostawiają suchej nitki na organizacjach globalnych, demaskują fałsze i przeinaczenia oraz pokrzywione intencje. I tylko my, biedni czytelnicy, nie możemy się nadziwić, że na grzbiecie każdej z tych książek widnieje dziwny skrót – MON. Skąd on się tam wziął? To jest oczywiście jasne dla wszystkich, ale nie wszystkim to przeszkadza. Są bowiem tacy, którzy mówią – nie było tak źle w tym PRL-u, coś się produkowało, coś się planowało. Oczywiście, można się było zaczepić na etat w fabryce, tam zapisać się do organizacji zajmującej się dystrybucją książek Krzeczkowskiego i Kosseckiego, podonosić trochę na kolegów, a w nagrodę pojechać na wczasy do Bułgarii. Komu to przeszkadzało? Czy teraz nie może być podobnie? Nie, bo przeszkadzają ci cholerni Żydzi. A czy wcześniej ich nie było? Tego do końca nie wiemy, bo miłośnicy prawd prostych rozpoznawali, a i to słabo, jedynie te okoliczności, które były w zasięgu ich rąk. Świat zaś do którego tęsknią, to świat prawd prostych, konserwatywnych i klarownych, ułożony w myśl przepisu Henryka Krzeczkowskiego, przez jego pilnych uczniów, stojących do dziś na straży narracji zwanych konserwatywnymi i pilnujących by nic, co nie ma wyglądu śmiecia wyciągniętego psu z gardła, nie znalazło się na półce z książkami.

Sposób w jaki produkowane były książki wymienionych autorów demaskuje intencje wydawcy i demaskuje sposób kolportażu. To nie są książki dla wszystkich. One nie są dla dzieci, nie są dla kobiet ekscytujących się romansami, nie są także przeznaczone dla ludzi powierzchownych. To są książki, dla wtajemniczonych, którzy nie zrażą się nieatrakcyjną okładką, nie przejdą obojętnie obok tej szarości, jakże podobnej do papieru toaletowego. Oni się tym zainteresują, bo wiedzą, że tam jest sama istotna treść. Podobnie jak dziś w książkach Sumlińskiego. Mamy tu do czynienia z pewną edytorską tradycją, która jest ściśle związana z promocją – szeptaną – oraz dystrybucją – pokątną i gwarantującą ten charakterystyczny dreszcz emocji. No i udział w czymś wyjątkowym, co nie dane będzie każdemu, bo nie każdy to zrozumie.

Nie idziemy w tym kierunku. Mam nadzieję, że to jasne. Idziemy w kierunku odwrotnym. Nie kokietujemy treścią oprawioną w papier z pudełka po butach i sprzedając to nie mrugamy znacząco sugerując, że tam między tymi okładkami, znajdują się bomby, które rozwalą światowy syjonizm czy co tam sobie jeszcze miłośnik prawd prostych zamarzy. Nie produkujemy książek służących do prywatnej dewocji emerytowanych pracowników zakładów zbrojeniowych. Ani też dla nawróconych funkcjonariuszy służb specjalnych Polski Ludowej. (Dla nienawróconych także nie). I nie będziemy wchodzić z nimi w dyskusję. Mamy swoją drogę.

Tak jak obiecaliśmy, mamy okładkę albumu Sacco di Roma. Oto ona https://issuu.com/tomaszbereznicki/docs/okladka_sacco_net

Mam nadzieję, że po świętach przyślą komiks i Kościuszce.

 

Bardzo dziękuję wszystkim, którzy przez ostatnie miesiące wspierali ten blog dobrym słowem i nie tylko dobrym słowem. Nie będę wymieniał nikogo z imienia, musicie mi to wybaczyć. Składam po prostu ogólne podziękowania wszystkim. Nie mogę zatrzymać tej zbiórki niestety, bo sytuacja jest trudna, a w przyszłym roku będzie jeszcze trudniejsza. Nie mam też specjalnych oporów, wybaczcie mi to, widząc jak dziennikarskie i publicystyczne sławy, ratują się prosząc o wsparcie czytelników. Jeśli więc ktoś uważa, że można i trzeba wesprzeć moją działalność publicystyczną, będę mu nieskończenie wdzięczny.

Bank Polska Kasa Opieki S.A. O. w Grodzisku Mazowieckim,

ul.Armii Krajowej 16 05-825 Grodzisk Mazowiecki

PL47 1240 6348 1111 0010 5853 0024

PKOPPLPWXXX

Podaję też konto na pay palu:

[email protected]

Przypominam też, że pieniądze pochodzące ze sprzedaży wspomnień księdza Wacława Blizińskiego przeznaczamy na remont kościoła i plebanii w Liskowie, gdzie ksiądz prałat dokonał swojego dzieła, a gdzie obecnie pełni posługę nasz dobry znajomy ksiądz Andrzej Klimek.

Zapraszam też do sklepu FOTO MAG, do księgarni Przy Agorze, do Tarabuka, do antykwariatu Tradovium w Krakowie, do sklepu GUFUŚ w Bielsku Białej i do sklepu HYDRO GAZ w Słupsku i do księgarni Konkret w Grodzisku Mazowieckim.

 

---

tagi: książki  rynek  wydawcy 

	gabriel-maciejewski
	23 grudnia 2017 09:02

35     3332    14 zaloguj sie by polubić