Jak wszyscy widzą i wiedzą, każdy mój codzienny tekst jest po trosze promocją książek, które wydaję. Tak musi być, albowiem nikt poza mną tej produkcji promować nie będzie. Powód jest prosty – nie ma ona żadnych gwarancji jakości. I mieć nie będzie. Tylko ja te książki osłaniam własną piersią i jak ktoś je będzie za bardzo krytykował, a zbliży się też na odpowiednią odległość do mnie, z całą pewnością oberwie po łbie.

Mechanizm osadzania ludzi w nieszczęściu i beznadziei jest prosty. Najpierw kreuje się hierarchie proroków, którzy opowiadają o tym, co było i co będzie prezentując przy tym różne opisy i wizualizacje. W miarę jak latka lecą, okazuje się, że z owych wizji i interpretacji sprawdzają się nieliczne, albo wręcz żadne. Okazuje się też, że wszystkie one mają w sobie pewne stałe elementy, które nie ulegają zmianie i w każdym proroctwie, czy to politycznym, czy to artystycznym są obecne. Hierarchia proroków połączona jest z centralnym systemem dystrybucji, który ma swoje przedstawicielstwa w każdym domu. Są nimi media rzekomo społecznościowe i platformy, na których można oglądać filmy.

Według planistów, którzy osadzili w swoich rolach proroków i kontrolują dystrybucję, plan, jaki chcieli zrealizować ziścić się powinien już dawno. No, ale się nie ziścił. Ludzie coraz bardziej tępym wzrokiem patrzą w te Netflixy, coraz słabiej absorbują ahistoryczne interpretacje wypadków z przeszłości, coraz gorzej znoszą brzydkie wizualizacje. Napisałem – brzydkie? Nie ma takiego wyrazu. On wręcz nigdy nie istniał, albowiem już dawno ustalono, że brzydota może być piękna, a wszystko przez umiejętności i warsztat artysty. Po latach wystarczyło unieważnić ten warsztat i zostawić samą brzydotę oraz stwierdzenie, że może być piękna. W ten sposób przymusza się ludzi do konsumpcji szajsu, a oni jeszcze mlaskają i wołają o dokładkę.

Media społecznościowe pełne są krytyki tego systemu. Pojawiają się nowi prorocy, którzy mówią – tak być nie może, to skandal. Oczywiście, że skandal. W każdym filmie musi być obecny czarny gej reprezentujący wyższe wartości, biały ojciec jest gamoniem, albo zbrodniarzem, a biała matka – jeśli nie jest lesbijką – to na pewno dysfunkcyjna wariatka. – Tak być nie może – wołają nowi prorocy i nowi oburzeni, to skandal. To jest rzeczywiście skandal, ale w sferze promocji i dystrybucji. Wystylizowani na buntowników z głową w chmurach, jakichś nowoczesnych hippisów, krytycy systemu, w którym czarni grają angielską rodzinę królewską, w istocie ten system promują. Komunikat podprogowy, jaki emitują brzmi mniej więcej tak – patrzcie jakie to gówno, ale nic lepszego mieć nie będziecie, bo niby kto ma to wyprodukować? A jeśli już coś nowego się pojawi, to wstawimy tam, pod pozorem zmiany, takie kwiatki, że wam się od samego oglądania bebechy przewrócą. Ludzie walczący z systemem w ten sposób, wskazują po prostu na nieuchronność działania tego systemu i brak wyboru. Istnienie możliwości wyboru bowiem oznacza, że niepotrzebny jest pośrednik. No, a on się pojawia. Ma trochę inną fryzurę, trochę inne gacie, goli się w inny sposób i cechuje go brak oferty innej niż negacja. Każdy kto żył w komunie, nawet schyłkowej, powinien wiedzieć, że system tworzy buntowników, którzy go uwiarygadniają. I my tę prawdę mamy przed oczami na co dzień, ale wydaje nam się, że nie dotyczy to treści produkowanych globalnie, że tam jest inaczej. Nie jest. System tworzy kontestatorów, żeby nie dopuścić do kreacji poza systemowych. To jest bardzo trudne, ale jeden aspekt ułatwia robotę w sposób bardzo znaczący – przekonanie o bezradności i niemożności zrobienia czegokolwiek. Jeśli do tego dołożymy potrzebę akceptacji i zbiorowych ekscytacji, mamy w zasadzie pewność, że nie wydarzy się nic nieprzewidzianego. Czarni dalej będą grać rodzinę królewską, biali ojcowie znów będą molestować swoje nieletnie córki, a te przebierać się będą za dziwki i wyginać w różnych pozach przy dźwiękach muzyki.

Co się dzieje kiedy pojawia się jakaś nowa, poza systemowa oferta? Zjawia się również krytyk, a najczęściej dwóch. Jeden zaczyna od tego, że ta nowa oferta nie ma żadnych gwarancji, to znaczy nie ma gwarancji proroków systemu. Drugi zaś podważa jakość wskazując na to, że oferta składa się z produktów wykonany wbrew zalecanym przez system zasadom. To znaczy, nie ma w nich brzydoty, która może być przecież piękna, tylko my tego nie dostrzegamy, a powinniśmy.

W zasadzie, żeby unieważnić poza systemową ofertę wystarczy ten pierwszy argument. Ten drugi to jest już subtelność nie do pojęcia dla większości odbiorców, którzy w ogóle nie interesują się konstrukcją oferty, ale emocjami jakie ona w nich wywołuje. Nie ważne – pozytywnymi – o jaka fajna czarnula gra Elżbietę I, czy negatywnymi – co za brudną dziwkę obsadzili w roli królowej?! Momentem najważniejszym jest zachwyt lub oburzenie, bo one gwarantują, że dystrybucja oferty systemowej będzie działać bez zarzutu. I zmniejszą się koszty promocji. Pojawienie się oferty spoza systemu zatrzymuje system. Duża i dobrze skonstruowana oferta spoza systemu zatrzymała by go w mgnieniu oka. Małe oferty mogą system spowolnić lokalnie, to wszystko. Dlaczego ich nie ma? Bo nikt nie będzie konstruował ofert bez gwarancji i nikt nie będzie rzucał ziaren na nieprzygotowaną glebę emocji publiczności. Ryzyko jest za duże, w końcu chodzi o pieniądze. Dlatego każdy poza systemowy twórca czy krytyk stara się przede wszystkim o akceptacje i gwarancje systemu. I kiedy się już naprawdę, ale to naprawdę postara, dostaje kopa w zadek, leci ze schodów, a system żegna się z nim szyderczym śmiechem swoich funkcjonariuszy. I wtedy staje się on „niezależnym krytykiem systemu” czyli pracuje za darmo nad tym, by kolportaż systemowych formatów i idei przebiegał bez zakłóceń. I jest w tym naprawdę dobry.

Dlaczego niemożliwe jest powstanie dużej, poza systemowej oferty? Bo nie ma dobrego wzoru, jest tylko znany do kilku dekad globalny system, a prócz niego istnieją jedynie produkty, które zasługują, co najwyżej, na miano archiwaliów. No i są one podwaliną systemu. Panuje też złudzenie, że można łatwo podważyć założenia systemu, byle tylko znaleźć klucz do ludzkich emocji. To przekonanie już na starcie, paraliżuje wszelką skuteczność. Każdy bowiem pod formułą – ludzkie emocje, rozumie – swoje emocje, ewentualnie – emocje najbardziej prymitywne. I to jest przekonanie nie do zwalczenia, albowiem daje ono człowiekowi wyznaczonemu do realizacji oferty poza systemowej poczucie wyższości nad tymi, dla których tworzy tą ofertę. A z chwilą kiedy on poczuje w sobie taką moc, staje się funkcjonariuszem systemu, o czym rzecz jasna nie wie i próby wyjaśnienia mu tego na pewno spełzną na niczym, a można mieć też sporą dozę pewności, że wywołają agresję.

Argument o brzydocie, który przytoczyłem wyżej jest szalenie ważny, albowiem system działa w myśl zasad ekonomiki, to znaczy konieczne jest zmniejszanie kosztów. Przy jednoczesnym powiększaniu efektów, czyli zasięgu propagandy systemu. Zmniejszanie kosztów to także redukowanie umiejętności ludzi zatrudnionych przy systemowych produkcjach. Skoro brzydota może być piękna, to znaczy, że ta możliwość zamieni się w końcu w pewność – brzydota jest piękna, a to oznacza, że w istocie jej nie ma. Jest tylko piękno i wszystko jest piękne. No i każdy człowiek może tworzyć rzeczy piękne byle tylko się trzymał schematu – biały ojciec to wariat lub zbrodniach, czarna królowa Elżbieta jest super, ksiądz to pedofil.

W ten sposób obniżamy koszty i likwidujemy edukację artystyczną, bo jest ona systemowi niepotrzebna. A wręcz jest wroga, bo mogą się w niej pojawić ludzie, którzy kilkoma prostymi zabiegami unieważnią podstawowe założenia systemu. No i wysadzą z siodła jego proroków. Żeby podkreślić nieważność edukacji artystycznej i wszelkich, nawet najmniejszych, śladów talentu organizuje się konkursy, w których nagradzana jest brzydota, głupota i beznadzieja. Wszystkie one układają się w treść komunikatu przyswajanego przez publiczność tych eventów osmotycznie – nic się nie da zrobić, wszelki opór jest bezcelowy. Jeśli ktoś coś robi naprawdę, próbuje was oszukać, jest wrogiem. Tylko gówno rozsmarowane na szarym papierze zasługuje na waszą uwagę, tylko proza Tokarczuk jest wartościowa, a wszelkie niezadowolenie może manifestować się wyłącznie poprzez kontemplację nagniotków Cejrowskiego i wyrażanie oburzenia w tych momentach, które on wskaże.

Jak wiemy nie musi tak być. Nie oczekujmy jednak, że po takiej konstatacji znajdziemy się w warunkach komfortowych, albo będziemy mogli wymieniać mądre uwagi z kimkolwiek z naszego otoczenia. Tak nie będzie, pozostaniemy samotni i odizolowani, ale nie będziemy przez to mniej szczęśliwi. Na to akurat mogę udzielić gwarancji. Życzę wszystkim miłej niedzieli. Pamiętajcie o naszych książkach

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/historia-kradziezy-wehikulu-niesmiertelnosci-jacek-drobny/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/mysli-z-kazan-brwinowskich-stanislaw-kowalski/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/pamietnik-kawalera-zakonu-sw-jana-alonso-contreras/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/jerzy-ossolinski-biografia-ludwik-kubala/

---

tagi: propaganda  przekaz  degradacja  piękno  system  bunt  kontestacja 

	gabriel-maciejewski
	13 października 2024 10:02

26     1907    13 zaloguj sie by polubić