Cały system natury, począwszy od ułamków atomów aż po gwiazdy opiera się na antagonizmach. Stanowią one warunek równowagi, tak w mały, jak i w dużym, a gdyby zniknęły lub przestałby się przeciwważyć, ujrzelibyśmy koniec świata.

 

Emanuel Małyński „Nowa Polska”

 

Wielu z nas pamięta ten odcinek bajki o wilku i zającu, kiedy to wilk spaceruje samotnie ulicami wyludnionego miasta i co jakiś czas przybiera pozę pokornego sługi, wywracając na nice kieszenie spodni. Czyni tak, albowiem pustą ulicą nadjeżdża motocykl, w którym siedzą dwa niedźwiedzie w milicyjnych mundurach. Scena ta jest przejmująca z kilku powodów. Po pierwsze jest to scena z marzeń, tak sobie władza radziecka wyobrażała porządek w państwie robotników i chłopów. Po drugie jest to scena z rzeczywistości, bo miasta w komunizmie, czy to radzieckim czy polskim, tak właśnie wyglądały – pustka, wypełniona dwoma rodzajami istot – pokornymi złodziejami szukającymi okazji i milicją, która udaje, że ich pilnuje, współpracując z nimi w najlepsze i oddając im miasto we władanie. Jest jeszcze trzeci aspekt, czyniący tę scenę niezwykłą. Pasuje ona nie tylko do rzeczywistości i marzeń komunistów, ale także do wszystkich innych sytuacji, w którym występują wyznaczeni do swojej roli pasterze i trzoda mająca wykonywać jakieś zadania opisane w statutach, wyobrażone, wyśnione lub przeczute jedynie.

Dziś z rana dostałem taki oto link.

 

http://paulgravett.com/articles/article/best_comics_of_2018_an_international_perspective?fbclid=IwAR2jxKyVYfMnbJ1Numz7u4u5LO5gjTZvVS6FHXC7UYXJjauDMKe24ZADIFU

 

To jest sprawa sprzed dwóch lat, ale ja dowiedziałem się o niej wczoraj. Oto w 2018 roku, człowiek, który ocenia dla Anglików jakość komiksów wydawanych w różnych częściach świata, uznał, że nasz produkt, zatytułowany „Noc św. Bartłomieja” można zaliczyć do pięciu najlepszych albumów wydanych w Polsce. I wyobraźcie sobie teraz co by było, gdyby jakieś wydawnictwo we Francji zostało uhonorowane takim wyróżnieniem. Pewnie od razu u grafika i scenarzysty zjawiło by się ze trzech maniaków z dyktafonami w rękach, którzy chcieliby się czegoś na temat tego produktu dowiedzieć. Prasa branżowa napisała by o tym przynajmniej raz. No i generalnie byłoby trochę szumu, tak mniej więcej przez tydzień. U nas nic takiego nie nastąpiło. Hubert, autor rysunków do tego komiksu dowiedział się o tym wyróżnieniu w marcu, a ja dzisiaj z rana. Dlaczego? Otóż dlatego, że polski rynek komiksu składa się z wilka wywracającego kieszenie na widok milicjantów i z samych milicjantów. Poza tym wokół panuje pustka, w której hulają wichry. Nie namiętności bynajmniej, mam na myśli wiatry innego rodzaju. Funkcjonowanie zaś tego rynku polega na tym, by publiczność miała do wyboru dwie tylko opcje – milicja albo złodzieje. Nic więcej nie wchodzi w grę. Ujmując rzecz realnie, nie metaforycznie, chodzi o to, kto w jaki kanał dystrybucji się wepchnie i ile wyszarpie dotacji na wydanie swojego produktu. Każdy kto sugeruje, że można by działać inaczej, z korzyścią dla wszystkich, uznawany jest tam za szkodnika w najlepszym razie, a w najgorszym za durnia. I sam siebie skazuje na zapomnienie, albowiem nie chce się dostosować do panujących zasad. Kto te zasady ustanawia? To jest bardzo proste do wyjaśnienia, a jednocześnie bardzo wymowne. Czynią to ludzie, którzy nie potrafią rysować. Im bardziej nie potrafią, tym więcej chcieliby mieć do powiedzenia. Im bardziej ich wyobrażenia o produkcie rozjeżdżają się z warsztatem, sugestiami i chęciami grafików, tym głośniej tupią i buczą, tym groźniej rozglądają się wokół, zupełnie jak ci milicjanci z bajki o wilku i zającu. Jak wiecie, od samego początku, od chwili kiedy podjąłem decyzję o drukowaniu ilustracji i komiksów przyjąłem zasadę odwrotną. Nigdy nie ingeruję w pracę grafików. Daję im całkowitą swobodę, bo wiem, że nawet jak mają słabszy dzień i nie zrobią czegoś, co by mi się bardzo podobało, i tak będzie dobrze. A na pewno lepiej niż w przypadku kiedy nad grafikiem siedzi ktoś, kto nie ma pojęcia o rysowaniu i, pardon, truje mu dupę swoim mędzeniem. Wolność na rynku wydawniczym jest gwarancją jakości. I ja w zasadzie nie mam żadnych pretensji i postulatów, ani do wilka ani do milicji. Chcę tylko, by zachowywali się tak, by sytuacja w Polsce, choć trochę przypominała tę we Francji. Niech sobie wezmą te dotacje, niech pracują dla tego IPN, rysując coraz mniej obchodzące kogokolwiek historie o wyklętych, niech układają swoje produkty na najbardziej wyeksponowanych miejscach. Niech tylko nie udają, że poza nimi nikogo tu nie ma. Ja wiem, że to jest za dużo, bo wiara nieudaczników z dwoma lewymi rękami przyrośniętymi w dodatku do pośladków, w to, że należy im się wszystko, jest nie do zwalczenia. Oczekiwanie zaś na wielką galę, gdzie publiczność powita ich oklaskami, a jury wręczy nagrody ze złota, jest ciągle powracającym, nerwowym majakiem sennym. Wiem to i dlatego postanowiłem, że więcej już nie wydam żadnego komiksu. Wobec lansowanej, płaskiej jak krowie łajno na łące, tematyki, która ma rzekomo rozbudzić wyobraźnię młodych ludzi, nie ma ta działalność najmniejszego sensu. Nie ma sensu przeszkadzać wilkowi i milicji w zgodnym i niczym nie zakłóconym współistnieniu.

Na koniec chciałem jeszcze przypomnieć zdarzenie, który miało miejsce na zeszłorocznym Comic conie, który odbywał się w Nadarzynie. Impreza była fatalna i źle zorganizowana, a ja i Bartek siedzieliśmy w narożnym stoisku, w zasadzie pozbawieni możliwości eksponowania swojego towaru. Mieliśmy jakieś nędzne półki i stół, który sami przywieźliśmy. Klientów nie było wcale. Coś tam się sprzedało, ale wpływy nie pokryły nawet kosztów stoiska. Zauważyłem w pewnym momencie, że po całym tym targu snuje się jakiś wystylizowany na nie wiadomo kogo facet w szarym garniturze, z dłuższymi nieco włosami, zarzucanymi z fantazją do góry, obok którego idzie równie subtelnie wystylizowany biały pies typu husky, albo coś „w podobie”. Nie wiem, bo nie znam się na psach. Pan ten obrzucał fachowym okiem stoiska, tak jakby był przynajmniej ekonomem na folwarku i lustrował nowe roczniki wiejskich dziewuch pracujących w polu, pod kątem upodobań pana dziedzica. Zainteresowałem się tym psem, bo wydawało mi się trochę dziwne, że kawał hali przedzielonej szkłem zajmuje kantyna, gdzie ludzie jedzą, a tu łazi jakiś gość z psem. Co na to Sanepid? Wkrótce się okazało, że niepotrzebnie chciałem się czepiać. Pokazano mi bowiem sławnego rysownika Rosińskiego, tego co narysował cykl o Thorgalu, a człowiek z psem był jego synem. W przeciwieństwie do ojca nie potrafi on rysować. Bardzo uważnie jednak obserwuje co dzieje się na rynku. Ostatniego dnia, szli grupą. Ten z psem, stary Rosiński i dwóch jakichś, których nie znałem i znać nie zamierzam. I nagle starszy pan Rosiński, zatrzymał się przy naszym stoisku, wziął do ręki nasz komiks zatytułowany „Historia Katalonii”, zawołał – O! A kto to rysuje i wydaje! A kiedy już podrywałem się z krzesełka, żeby mu tę sprawę wyjaśnić, jego nie potrafiący narysować kotka syn, który podkreśla swoje walory za pomocą białego psa, wyrwał mu to z ręki i powiedział coś mniej więcej takiego – zostaw, zostaw, to nieważne….Rosiński, który ma już swoje lata pozwolił sobą zakręcić, odłożył komiks i cała grupa gdzieś odpłynęła.

Kiedy dziś z rana przypomniała mi się ta sytuacja pomyślałem, że na pewno poszli pozować na tle lamperii. Tylko bowiem takie tło daje im jakąś widoczną przewagę nad innymi.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/noc-sw-bartlomieja-komiks/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/historia-katalonii/

---

tagi: rynek  książka  komiks  hubert czajkowski  noc św. bartłomieja  rosiński  oceny 

	gabriel-maciejewski
	24 sierpnia 2020 09:45

52     3743    16 zaloguj sie by polubić