Jestem zdumiony niektórymi komentarzami pod porannym tekstem i dlatego postanowiłem napisać tekst drugi. Od wczoraj, kiedy przeczytałem pamiętniki księdza kanonika Pstrokońskiego, nie mogę przestać myśleć, o tym, zacytowany z rana fragmencie. Może go jeszcze raz przytoczę:

 

Sławna zawsze przedtem akademija krakowska na inszy tryb jest przekształcona. Już w tej akadmiji krakowskiej rektoryją posiada świecki i żonę mający obywatel, Oraczewski. Już w niej i po inszych wojewódzkich szkołach katedry mają, i lekcyje dają żonaci. Ale czy taka odmiana, przeinaczenie nauk i nauczycieli, jest lepszym dla wiary świętej, dla Kościoła, dla ojczyzny, dla obyczajów? Jeszcze się nie dało poznać, dopiero nas nauczy dalsze z czasem doświadczenie. W tem tak ważnem artykule są przeciwne zdania: jedni wielką zaletę dają tej reformie; wystawują prawie arkusy i kolosy komisji edukacyjnej; uwielbiają mądrość i roztropność jej, i publikują pamiętnikami i drukiem, że w całem świecie nie masz lepszej teraz dla młodzi edukacji, jak w naszej Rzeczpospolitej.

Ale inni mówią i ja mówię, że to nowomodne mistrzostwo Aten do Polski nie wprowadzi; że małżeńskie profesorstwo z tułaczów zagranicznych zbierane, wiarę świętą katolicką osłabi, deizm wprowadzi i młódź w obyczajach skazi; że parafialne kościoły bez pasterzy, klasztory bez zakonników zostaną, albo samych nieuków mieć będą; że stala katedralne posiadać będą sami fryzjerowie i perukarze, toga przemieni się w kartkę arlekińską, że księgi, archiwa, tranzakcyje odwieczne zostaną bez tłómaczeń, i najświętsze tajemnice zostaną pogrzebane, przez zagubienie języka łacińskiego, który jak czerwony złoty, ma kurencyją po całym świecie; że stan rycerski i miejski wpadną w ostatnie barbarzyństwo bez nauk, na które do teraźniejszych a la mode szkół brzydzą dawać się dzieci swoje, aby się w religii nie osłabiły i w obyczajach nie skaziły, z której bojaźni nieoddawania dzieci do nich, tak zdrobniały klasy, że co przedtem jedna classis to jest: jedna gramatyka, jedna sintaxis, jedna retoryka, liczyła studentów stami, to ich teraz wszystkie classes w szkołach wojewódzkich Poznańskiej, Kaliskiej itd. tyle osób nie liczą, a wiejski kmiotek, chłopek, choćby się mógł przepomódz, z kilku synów, nie śmie oddać żadnego do dzisiejszej szkoły, tak dalece, że trudno będzie o ministranta do usłużenia do mszy świętej, o nauczyciela do szkółki parafialnej; o organistę do pozytywu i odpowiadania kapłanowi celebrującemu; a może wnet i o czytelnika, żeby znał litery A, B, C, D. Tak mówią, tak gadają.

Ksiądz kanonik wyraża tu poważne zaniepokojenie faktem, że na uniwersytecie zajęcia prowadzą osoby świeckie, posiadające żony. Dziś, nie widzimy w tym nic nadzwyczajnego, ponieważ oświecenie odniosło triumf pełny i nikt nie pamięta, że uniwersytet był instytucją kościelną. Dziś mamy uniwersytet państwowy, co w zasadzie jest oksymoronem. A co za tym idzie nauka Kościoła i jej promocja przeniosły się gdzie indziej. Na obszar tradycyjnie zawłaszczony przez świeckich. Do redakcji, do klubów, jak na przykład KIK, a także do internetu, kiedy ten internet w końcu wynaleziono. I nikt nie zauważa, jak wygląda postęp i podstęp, ponieważ każdy traktuje serio deklaracje składane przez ludzi, którzy „słowem żywem” bronią Kościoła i tradycji. A nie hamują się przy tym wcale.

I tak, w przeciwieństwie do kanonika Pstrokońskiego, nie czujemy dziś żadnego niepokoju, kiedy na tematy religijne wypowiada się rozwodnik Lisicki, nie niepokoi nas wcale, że dwa razy wywalony ze zgromadzenia zakonnego dziennikarz uchodzi za autorytet w kwestiach wiary, a zakonnik, który wyznaje iż w młodości się prostytuował, jest ulubieńcem młodej, katolickiej publiczności. To są kwestie nieistotne, albowiem najważniejsze jest to, by w przestrzeni publicznej były obecne treści, które kojarzą się z Kościołem, wiarą i tradycją. Kto je wygłasza, nie ma żadnego znaczenia. Taka jest wykładnia dzisiaj, a przodują w jej umacnianiu zwolennicy Konfederacji w ogóle i Grzegorza Brauna w szczególności. Nic do nich nie dociera, albowiem interesuje ich jedynie to, by jak najwięcej ludzi „gadało Braunem”, a to znaczy, by jak najintensywniej stymulowano sensory ich emocji. A także by czyniono to publicznie. To nie jest przygoda intelektualna i nie jest to przygoda z transcendencją, to jest przygoda behawioralna. Rozpisana na głosy i sterowana zdalnie. Jej sukces zaś zasadza się na tym, że treści ważne i trudne wymagają zaangażowania, na to zaś nikogo nie stać, albowiem zaangażowanie stawia człowieka wobec problemów, które musi rozwiązać sam. I wyklucza element najważniejszy, czyli ekscytację grupową. Ta zaś odbywa się zawsze za pomocą ludzi, którzy powtarzają do, pardon, usranej śmierci te same frazy, które integrują grupę. I dokądś ją prowadzą. Śmiem twierdzić, że nie do nieba.

Sytuacja ta jest nie do odwrócenia w zasadzie i można, tak jak ja teraz, pisać jedynie o niej wprost. Teraz słowo o duchownych. Oni są w zasadzie w odwrocie. Bez świeckich kaznodziejów nie są w stanie obronić ani siebie, ani swoich pasji, ani misji, a niedługo nie będą w stanie obronić swoich święceń. Z wyjątkiem tych, rzecz jasna, którzy schronią się pod skrzydła świeckich kaznodziejów. Duchowni ci, nie chcą się nawet za bardzo pokazywać publicznie, a jeśli już, to po to, by wypowiedzieć garść jakichś banałów. Nie ma mowy, by ktokolwiek zainteresował się tym, co robią księża historycy, albo teologowie. Nie ma mowy, bo o wiele łatwiej słucha się dziennikarzy, którzy nie poświęcając całego życia Bogu, uprawiają tę swoją quasi ewangelizację na pół etatu. Bynajmniej nie za darmo.

To jest największy dramat. I ludzie go nie rozumieją, bo oczekują triumfu swoich idoli tu na ziemi. Szczególnie silnie zaś owego triumfu wyczekują zwolennicy Grzegorza Brauna, co moim zdaniem całkowicie ich demaskuje. To wszystko są ludzie, gotowi sprzedać duszę tylko po to, by uniknąć rozczarowań.

Powiem tak, ja jestem tu chyba najbardziej rozczarowującą osobą. Rozczarowałem sobą i swoją postawą już tyle osób, że w zasadzie mógłbym wziąć udział w mistrzostwach świata w tej dyscyplinie, jaką jest rozczarowywanie bliźnich. Więcej – uważam, że to dobrze. Uważam, że znakomicie jest, kiedy ludzie oczekujący od bliźnich ponoszących jakieś tam ofiary, bo umówmy się, poświęcanie życia na prowadzenie bloga i pisanie książek, bez gwarancji, że się je sprzeda, to ryzyko i ofiara, przeżywają rozczarowania i odchodzą zniechęceni. Nie ma bowiem na liście grzechów i zaniechań, którą sobie dawno przygotowałem, gorszej przewiny niż kokieteria i brak realizacji konkretnych projektów. Tym zaś zajmują się właśnie ludzie świeccy promujący – zamiast duchownych – cnoty ewangeliczne. Od tej promocji do najbrudniejszej polityki jest tylko krok. A skoro krok, to wolę już brudnych polityków, którzy nie wycierają sobie dekoltu Matką Najświętszą.

Jak wiecie przypisuję sobie jedną tylko funkcję i jedną rolę – sprzedawcy bezpośredniego. I tak, jak to dziś rano zaznaczyłem, czy to się komuś podoba czy nie, będę sprzedawał książki księży, którzy zamiast wędrownym kaznodziejstwem zajęli się polemikami politycznymi, historycznymi i kulturowymi z ideologią oświecenia. Będę też sprzedawał takie książki, które wyjaśniają na czym triumf oświecenia polegał i dlaczego odniosło ono sukces. I nigdy nie zrezygnuję z funkcji obwoźnego handlarza.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kosciol-w-krzyzanowicach-fundacja-hugona-kollataja/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/miedzy-altransztadem-a-poltawa-stolica-apostolska-wobec-obsady-tronu-polskiego-w-latach-1706-1709/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/z-kronik-klasztoru-i-kosciola-o-o-bernardynow-w-zaslawiu/

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/dekret-kasacyjny-roku-1819/

 

Uważam, że to jest jedyne wyjście z pułapki, w której tkwimy, z pułapki łatwych do konsumpcji formuł stymulujących emocje. Jak skomplikowana jest ta zapadka, niech świadczy przykład książki, którą od dziś zamierzam sprzedawać. Oto produkt wydawnictwa „Pardwa” - „Kuszenie nowoczesnego człowieka” autorstwa księdza doktora Jana Stepy. Tak się złożyło, że wydawca postarał się o maksymalnie dobrą jakość tej edycji, a także zadbał, by wstęp napisała osoba, ciesząca się szczególnym poważaniem. Jest nią Paweł Lisicki. Ja dziś, nie bacząc na to, że mi to może położyć sprzedaż, zapytałem pana Damiana, dlaczego umieścił w tej pracy wstęp rozwodnika. On zaś wyznał, że nic o tym nie wiedział. Może trzeba było zwrócić się do mniszyska, albo do jakiegoś innego duchownego? Może, ale wtedy ludzie, którzy konsumują treści zwarte w książce księdza Jana Stepy, czuliby się może zlekceważeni, bo nie ma tam słowa od kogoś, kto jest medialnym autorytetem w sprawach wiary. Jak wiecie, ja bym tego wstępu tam nie umieścił, ale wydawca naprawdę chciał dobrze. Nie jest winien tego, że kryteria oceny systemu edukacji i komunikacji pozostawione przez księdza kanonika Pstrokońskiego są dziś nie do zrozumienia przez wszystkich właściwie. Na uwagi moje do wymienionych tu i w porannym tekście osób pada zwykle odpowiedź taka – ale on gada z sensem. A czy Wam się wydaje ludzie, że diabeł gada bez sensu? A kuszenie nowoczesnego człowieka odbywa się poprzez chaos i niewiarygodne wyczyny? Jest dokładnie na odwrót.

 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kuszenie-nowoczesnego-czlowieka/

 

 

---

tagi: kościół  książki  polityka  moralność  duchowni  popularność  świeccy 

	gabriel-maciejewski
	16 lipca 2020 14:01

29     3203    18 zaloguj sie by polubić