Jak wszyscy wiemy nie ma w Polsce literatury, która opisywałaby nas takimi, jakimi rzeczywiście jesteśmy. Czyli nie ma tego sławnego zwierciadła, które chodzi po gościńcach. Są jakieś krzywe lusterka, a ich istnienie wskazuje, że produkcja literatury, której są symbolem, wiąże się z władzą, dezinformacją, degradacją i wyniesieniem.

Jak wiecie napisałem dwie książki, które od biedy mogą być zapisem czasów, czyli tego co przeżywaliśmy wszyscy wspólnie w latach osiemdziesiątych i pod koniec lat dziewięćdziesiątych. Los tych książek jest niewesoły, bo choć są ciekawe, raczej nie mają szans na to, by trafić do szerszego czytelnika, choć recenzje, które wystawiali im ci, którzy zdecydowali się na zakup były zawsze dobre. Na rynku jest za to sporo tytułów, które opisują świat całkowicie nieautentyczny, ale za to pełen wymyślonej ekspresji. Opisy te są drażniące, nikt się z nimi przeważnie nie utożsamia, ale są one kolportowane. Ich twórcami są przeważnie autorzy wykreowani przez Gazetę Wyborczą i środowiska z nią związane jeszcze w latach dziewięćdziesiątych. Celem zaś tej kreacji była degradacja Polaków i sprowadzenie ich – poprzez hierarchie literackie, trafiające do serc wrażliwych – do roli kundli bez domu i przyszłości. Tak to widzę i wiem, że wielu podziela mój pogląd.

Prócz działalności autorów opisujących rzekomą prawdę na temat życia w Polsce, mamy też autorów nazywanych umownie prawicowymi, którzy realizują dziwaczne aspiracje swojego najbliższego otoczenia. To znaczy wskazują taki kierunek, w którym nikt nie powinien podążać. I nikt nie podąża, ale pułapka jest zastawiona. Może ktoś się skusi. Od takiej aspiracyjnej pułapki zaczęła się kariera Szczepana Twardocha.

Wielokrotnie przekonywałem kolegów, którzy zabierali się za pisanie, żeby porzucili przede wszystkim myśl o sławie, potem, żeby przestali korzystać z dostępnych i nachalnie promowanych formatów i wreszcie by nie opisywali własnych obsesji. Te moje głupkowate porady za każdym razem trafiały w próżnię. Dlatego, że cyrograf, który podsuwa aspirującym literatom szatan jest znacznie lepiej skonstruowany niż to, co w swojej cienkiej i pretensjonalnej bajce opisał Twardoch. Przede wszystkim jest w nim klauzula zapewniająca autora, że kiedy napisze coś według wskazówek zawartych w przedstawionym dokumencie, to przejdzie przez magiczny portal do innego świata. Znajdzie się wśród ludzi, którzy rozumieją więcej i czują intensywniej. To jest gówno prawa i wierzcie mi, że ogłaszanie tego tutaj nie przysporzy mi ani zwolenników ani nie zwiększy sprzedaży. Przeciwnie, odebrane zostanie jako atak na najświętsze i najdelikatniejsze obszary duszy człowieczej, w których rodzi się piękno. Oczywiście duchowe, niemożliwe do zrozumienia przez wszystkich.

W istocie chodzi o naśladownictwo bardzo prymitywnych formatów i ich kolportaż przez ludzi nie rozumiejących po co się takie rzeczy organizuje. A czynione to jest, by kształtować postawy indywidualne i wychowywać całe narody do przeznaczeń raczej upadlających. Wyjaśnienie tego komukolwiek jest w zasadzie niemożliwe, albowiem ludzie zwykle deklaracje biorą za fakty. A im szlachetniejsze są te deklaracje i im brudniejsze tło, na którym się je prezentuje, tym iluzja ta jest silniejsza.

U nas jest właściwie jeszcze gorzej, albowiem powszechnie i przymusowo kolportowane formaty muszą być przejmowane przez starą, postsowiecką, okupacyjną tradycję i jej krzewicieli. Po to, by w kolejnym pokoleniu ludzie ci mogli sami siebie przekonywać, że są aniołami zesłanymi na tę nieszczęsną ziemię, żeby zaszczepiać tu piękno, dobro i prawdę. I to jest ciśnięte tak nachalnie, że w zasadzie nie mamy się jak przed tym bronić.

Prócz tego nowe gatunki deprawatorów także muszą się na czymś uwiarygodnić, to zaś oznacza, że wszystko co ma jakiś pozór autentyczności z miejsca jest traktowane jako rzecz przypisana do określonego propagandysty, w celu jego uwiarygodnienia. I tak, na przykład, red. Terlikowski napisał swego czasu książkę o swoich dzieciach. Jakie są zabawne i inteligentne jednocześnie. Kolportowano to jako polską wersję przygód Mikołajka. Na szczęście pomysł ten okazał się tak głupi i chybiony, że zdechł bez niczyjej pomocy, a Terlikowski powrócił do swoich starych formatów, czyli prób wywoływania oburzenia poprzez kolportaż kokieteryjnych banałów i rzekomych sensacji. Dziś zaś lansuje biografię Judasza i mruga okiem porozumiewawczo, że to niby on jest tym Judaszem, ale przecież niesłusznie oskarżanym.

Można rzec, że czytelnik masowy właśnie takich rzeczy oczekuje. I to będzie prawda, ale prawdą jest też to, że czytelnik masowy jest przywiązany do masowych narzędzi dystrybucji. To znaczy, że ciągle chodzi w te same miejsca i szuka tam tych samych ekscytacji.

 Jeśli więc autor nie dysponuje takowymi, niech się nie zabiera za właściwą dla ich charakteru treść. Bo jej po prostu nie sprzeda. Jeśli zaś chce być producentem historii, które ekscytują młodzież, starszych i tych w średnim wieku, bo poruszają najtkliwsze jakieś emocje, albo wywołują strachy, niech nie oczekuje, że zostanie zrozumiany przez konsumentów treści, które kolportujemy my tutaj.

Prócz tych, którym podsuwa się cyrografy są jeszcze autorzy, pragnący zaistnieć sami z siebie. Oni muszą naśladować kolportowane szeroko po całym globie formaty, albowiem nie rozumieją niczego poza nimi. Wynika to z wychowania w izolacji. Bo kolportaż omawianych tu treści daje przede wszystkim efekt izolacji i alienacji jednostek, które nie wierzą w nic poza tym, co im do wierzenia podano. No i w pewnym momencie niektóre z tych jednostek nachodzi myśl, że tak głupio to i oni potrafią. Potem zaś zaczynają swoją przygodę z pisaniem. Często odnoszą lokalne sukcesy, ludzie bowiem na prowincji domagają się od innych ludzi, by zachowywali się jak w wielkim świecie. Pragnienie to jest podstawą kolportażu wielu dóbr i emocji, a także źródłem wielu satysfakcji pielęgnowanych przez długie lata. Chłopak z Pcimia, który założył zespół podobny trochę do Led Zeppelin, bo włosy mieli tak samo długie, ale trochę brudniejsze, będzie pamiętany w tym Pcimiu przez dekady. Nie inaczej jest z literaturą. Musi być jak w Ameryce, inaczej się nie liczy.

Kłopot w tym, że w Ameryce też mają kłopoty z kolportażem treści i szukają nowych rynków, a w związku z tym jakieś lokalne wykwity, po początkowym sukcesie polegającym na ułatwianiu dystrybucji, zaczynają przeszkadzać. Nie ma dla nich miejsca po prostu. Bo i po co komu naśladowca, jak jest oryginał? I tu otwiera się przestrzeń dla produkcji naprawdę ciekawych. No i rodzi się jakaś nadzieja dla takich jak my. Nie jest ona zbyt wyrazista, ale dobrze, że w ogóle jest. Mogłoby przecież jej w ogóle nie być a przepaść między tym, co człowiek widzi, a tym co jest w opisie pogłębiałaby się stale.

Zanim przejdę do konkluzji chciałbym podzielić się z Wami tym, co wczoraj usłyszałem. Oto jest na rynku bardzo popularna seria książek, która nosi tytuł „Rodzina Monet”. Jest to zestaw deprawujących nastolatki bredni, które młodzież wychowana w środowisku mało dysfunkcyjnym raczej odrzuca i z nich szydzi. Kolportaż masowy jednak powoduje, że statystyki sprzedaży i czytelnictwa rosną. No i stają się pokusą, ale także zagrożeniem. Okazuje się, że wątki z tej całej rodziny Monet wplata w swoją twórczość Remigiusz Mróz. Nie wiemy czy na czyjeś polecenie czy z przyrodzonej głupoty, w każdym razie rachuby są takie, żeby podłączyć się do koniunktury i wzmocnić własną. To się skończy tak, jak zawsze – zużyciem i degradacją, a potem zniknięciem autora. No, ale przecież ja nie mogę udzielać dobrych rad Mrozowi, który jest mistrzem kryminału i suspensu. Pozostawiam go więc własnemu losowi.

Na tym przykładzie widać jednak dobrze czym jest pokusa zaistnienia na rynku literackim, wśród emocji wykreowanych przez deprawatorów zawodowych.

Na koniec słowo o komunie. Jak wszyscy pamiętamy, literatura trafiająca do serca, literatura opisująca prawdziwych ludzi, była szeroko w PRL kolportowana, a podstawą tego kolportażu, były formaty stworzone przez obłąkanych społeczników z przełomu XIX i XX wieku. Czemu one służyły? Przekonaniu czytelnika, że ten i ów autor, to człowiek głęboki i wrażliwy, a jego obecność w świecie przyczynia się do wychowania kolejnych pokoleń młodzieży. Komuna kreowała w ten sposób pasterzy, którzy tresowali trzodę. Może nie owce, bo owcy chyba wytresować się nie da, ale świnkę już można. Szczególnie taką, która ma wrodzone predylekcje do wykonywania różnych sztuczek. I nie miało żadnego znaczenia, że taki autor w istocie był przeważnie gnojkiem i kreaturą. Nie będę tu wymieniał nazwisk, ale wszyscy pamiętamy takiego pisarza, co się kazał pochować w mundurze górniczym.

Z takiej tradycji wyrastamy, a naszym pierwszym obowiązkiem jest się jej przeciwstawić. To się nie uda bez praktycznych ćwiczeń w pisaniu. Do czego zachęcam, jak zawsze. Praktycznych czyli takich, które autor odbywać musi sam w nieprzyjaznym świecie, a poprzez te ćwiczenia nabywa wewnętrznej pewności, że czyni dobrze i nie potrzebuje żadnych dodatkowych pochwał i inspiracji. Taka postawa wiąże się z odrzuceniem masowych narzędzi dystrybucji treści. O czym przypominam nieustająco, zachęcając do kupna naszych wydawnictw.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/porwanie-krolewicza-jana-kazimierza-gabriel-maciejewski/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/wojna-domowa-w-polsce/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/szkola-nawigatorow-nr-39-poswiecony-szermierce-i-pojedynkom-na-bron-biala/

 

Przypominam, że w ten piątek, o 18 spotykamy się na zamku w Łęczycy. Odbywa się tam noc muzeów – do 22.00, a my od 18.00 z kapitanem Tomaszem Badowskim rozmawiać będziemy o różnych aspektach wojny, głównie o tym, czy mamy już szykować plecaki ewakuacyjne, czy jednak nie.

 

---

tagi: książki  pisarze  rynek  sprzedaż  aspiracje  kanciarze  deprawatorzy 

	gabriel-maciejewski
	22 maja 2024 08:59

26     1843    9 zaloguj sie by polubić