Ponieważ wczoraj sam złamałem omertę, którą tu wprowadziłem swego czasu, to znaczy zakaz mówienia i pisania o Karoniu, zacznę od niego. Włączyłem kiedyś, a był to może drugi, a może trzeci raz, kiedy to uczyniłem, występ Karonia i odsłuchałem może z pół minuty. Było o tym, że w Chinach już w zasadzie nie ma wody do picia i wkrótce Chińczycy zaczną wymierać z pragnienia. Dalej nie słuchałem, z oczywistych względów. Słuchali jednak ci, co byli na tym spotkaniu i z jakichś przyczyn nie przyszło im do głowy, by salę opuścić. Uważali widocznie, że treść podawana przez pana Karonia jest ciekawa i warta poświęconego czasu. No cóż...Chińczycy od tamtej pory nie wymarli z pragnienia, a na pokazywanych w sieci i w Wiadomościach newsach z Chin wody jest tle, że człowiek zaczyna się, mimowolnie, obawiać, czy ona się nie przeleje za ekran, do miejsca w którym akurat siedzimy.

Teraz krótka dygresja. Czuję się coraz gorzej nagrywając swoje pogadanki, albowiem mam świadomość, że potrzebny mi jest profesjonalny aranżer. Sam bowiem nie poradzę sobie w żaden sposób z podniesieniem atrakcyjności tych występów, a nie mogę przecież emitować tak zwanych kontrowersyjnych komunikatów. Nie mogę mówić, że w Chinach nie ma wody, że Żydzi, Niemcy i pedały – jak to wczoraj ktoś wdzięcznie określił – dokonają rozbioru Polski, nie mogę mówić o tym, że zaraz będzie depopulacja w wyniku covid 19 i wszyscy umrzemy. Na pewno nie mogę o tym mówić jadąc samochodem. Musiałbym przygotować jakąś aranżację a la Kaszpirowski, a ta nisza została już przecież zajęta przez Radka Sikorskiego. Nie mam więc najmniejszych szans, by przebić się ze swoimi pogadankami, których treść, w zestawieniu z moją osobą i okolicznościami w jakich jest wygłaszana, zwyczajnie traci na atrakcyjności i znaczeniu. Ostatnio wręcz zacząłem myśleć, że ona jest nieatrakcyjna także i beze mnie, albowiem jeden z kolegów powiedział, że II tom Kredytu i wojny, jest jakby przełamany, a to ze względu na rozdziały poświęcone roślinom barwierskim. Nie muszę chyba mówić, że to są moje ulubione rozdziały w całej książce. Uważam, że bez nich cała ta treść, łącznie z rozdziałem o Świętym Graalu, byłaby tylko jeszcze jedną interpretacją jakichś zapomnianych legend. A po co wracać do starych legend, jak cała sieć dzisiaj tworzy nowe legendy. O tym, że w Chinach zabraknie wody, na przykład. I zauważcie, że nic ponadto się nie liczy w tym przekazie. W serii Baśń jak niedźwiedź mamy nieustające próby rozmontowywania bardzo szkodliwych i obłąkanych narracji, ale to wszystko nie ma najmniejszego znaczenia wobec prostego faktu, że publiczność domaga się nowych, takich w dodatku, które będą od razu powtarzane przez wyznaczonych do tego ludzi, dysponujących jakąś aprioryczną, choć w naszej tu ocenie mocno iluzoryczną wiarygodnością.

Najlepsza legenda o jakiej słyszałem ostatnio dotyczy Macieja Giertycha. Oto w grze Hards of Iron, w jej modyfikacji, zatytułowanej New order, przedstawiona jest rzeczywistość w Europie, w której zwyciężyli hitlerowcy. W roku 1962 umarł Adolf, a w Polsce wybuchło powstanie. Prowadzą je trzy siły: komunistyczna partyzantka, coś w rodzaju AK dowodzonej przez Fieldorfa i Związek Jaszczurczy, zajmujący się głównie zabijaniem Żydów. Na czele tej ostatniej organizacji stoi jej zbrodniczy przywódca nazwiskiem Maciej Giertych. Można sobie odpalić na kompie i grać. W ocenie tego produktu pomijam takie drobiazgi, jak możliwość odnalezienia jakichś Żydów po 30 latach rządów Hitlera w Polsce, bo przecież niecałe trzy wystarczyło do tego, by zlikwidować większą część populacji. Skupmy się na Giertychu. On przecież żyje, a jego syn jest jednym z najbardziej bojowych prawników w Polsce i wszyscy czują przed nim respekt. Czy ci Szwedzi, którzy zmontowali taką hucpę zostaną pozwani? Przypuszczam, że wątpię...Ależ dlaczego – zawoła ktoś – przecież należałoby ich pozwać i dać solidną nauczkę. Nic takiego nie nastąpi, albowiem wtedy mogłoby się okazać, że wszystkie inne idiotyzmy emitowane w sieci przez różnych mędrców zostałyby unieważnione, albowiem były z tą jedną bzdurą połączone niewidzialną jakąś nicią. Uważacie, że to niemożliwe, a ja fantazjuję? No cóż, nie mam żadnej możliwości udowodnienia Wam tego, albowiem Roman Giertych nie wystąpi z pozwem w obronie swojego żyjącego ojca. Jestem jednak pewien, że tak by się stało. Proces przeciwko producentom gry, naruszającym ewidentnie dobra żyjącego i przez wielu ludzi szanowanego człowieka, zweryfikowałby całe to panoptikum. Karoń zaś zanim zacząłby znów opowiadać o tym, że Chińczycy wymrą z pragnienia, zastanowiłby się pięć, a może nawet sześć razy. Byłaby szansa na dyskusję w sieci o granicach, do jakich można się posunąć kantując ludzi i robiąc im wodę z mózgu. Można by było wtedy zacząć poważniejszą nieco dyskusję o tym, czy nazywanie Marszu Niepodległości organizacją faszystowską nie jest czasem tym samym, co tworzenie gry, w której głównym antysemickim zbrodniarzem jest stary profesor dendrologii. Argument, że kiedyś tam poparł on Jaruzelskiego z miejsca zostałby unieważniony, albowiem w obozie oskarżającym wszystkich dookoła o faszyzm jest wielu dawnych zwolenników Jaruzelskiego. Na razie jednak wszystko idzie znanym nam trybem. Każdy ma swoją głupią czapkę na głowie, którą obnosi z wielką dumą i w widowiskowy sposób popada w zamyślenie, za każdym razem jak wygłosi jakąś bzdurę. Publiczność wierzy we wszystko, albowiem głód treści poważnych, podawanych przez wiarygodnych i odpowiednio wystylizowanych ludzi jest przemożny i wielki. Nie ma siły, żeby z tym walczyć. To jest syndrom sztokholmski, albo jak kto woli syndrom bitej i oszukiwanej żony, która wierzy, że to już było ostatni raz, a opresyjny i szalony małżonek zamieni się wkrótce w anioła. Opieka społeczna, policja i sąsiedzi, próbujący jej przemówić do rozumu, stają się wrogami. Tak samo jest z publicznością dzisiaj, niestety, nie można jej odebrać największej atrakcji, jaką mają – wariata poddającego ją stałej, szarpiącej emocje udręce i wymyślającego coraz to lepsze historia. Nie można, ale nie ze względów emocjonalnych, a praktycznych i finansowych. Bez tego męża straci sens system dystrybucji treści, którego beneficjentami są dziennikarze, politycy i publicyści. To oni, w teorii, powinni być opieką społeczną idącą z pomocą maltretowanej przez męża wariata żonie czyli polskiej publiczności. W praktyce zawarli z nim cichy sojusz, a wielu zastanawia się, jakie by tu nowe udręki wprowadzić, żeby jeszcze podkręcić emocje. Podcinanie żył już było, uliczne demonstracje połączone z paleniem kukły Żyda także, brak wody w Chinach też. Teraz stary Giertych został przywódcą faszystowskiej organizacji, a Mentzen już jakiś czas temu ogłosił, że żyjemy w Korei Północnej. Czekamy na nowy film z udziałem Karonia i Gadowskiego a opowiadający o tym, że dookoła nas rozciąga się rzeczywistość orwellowska. I znikąd pomocy, albowiem cała sala oczekuje kiedy wreszcie ta bojówka wkroczy i zacznie wszystkich pałować, kiedy wreszcie będzie można zacząć wołać – ratunku!!! Ratunku!!!! A potem spokojnie pójść gdzieś na wino i wrócić do domu z sercem wypełnionym błogością.

Wybaczcie, ale nie mogę w tym uczestniczyć, wolę pisać nudne rozdziały o roślinach służących do barwienia tkanin.

 

---

tagi: internet  szaleństwo  narracje  roman giertych  dystrybucja treści  maciej giertych 

	gabriel-maciejewski
	16 października 2021 08:12

37     2459    17 zaloguj sie by polubić