Czasem, jak już nie mam siły zajmować się książką, przeszukuję wikipedię. Przedwczoraj trafiłem na biogram Kondeusza Wielkiego, na bitwę pod Rocroi i na ten fantastyczny zupełnie obraz, który nosi tytuł Ultimo tercio. Obraz jest nowy, to znaczy pochodzi z roku 2011 i pewnie nie wzbudza zainteresowania krytyków, którzy oceniają dzieła według kryteriów innych. Nazwałbym je niedostępnymi. Niedostępnymi dla nikogo poza ludźmi posiadającymi miliony na koncie. O to bowiem w tej całej zabawie chodzi, o utrzymanie złudzenia, że zamalowane byle jak płótno warte jest grube pieniądze. Nas tutaj te sprawy nie interesują, dlatego będziemy oceniać obrazy inaczej, według kategorii dostępnych, przede wszystkim dostępnych nam tutaj, a także innym ludziom, których nie stać na kupno wielkich dzieł, którzy jednak lubią oglądać obrazy i zastanawiać się nad tym co one przedstawiają. Obraz Ostatnie tercio jest samą epiką, malarz zaś jest przyjacielem pisarza nazwiskiem Arturo Perez Reverte, autora słabego i pretensjonalnego, który wierzy w oświecenie i napisał nawet książkę o tym, jak to katolicy prześladowali encyklopedystów. Jego przyjaciel malarz jest chyba bystrzejszy, a na pewno bardziej emocjonalnie związany z tradycją Hiszpanii. To widać także w innych jego obrazach. Obrazach, które w zasadzie od razu można przerabiać na prozę, bo stopień zindywidualizowania bohaterów widocznych na płótnie jest tak duży, że ja na przykład, widząc tych żołnierzy, tego młodego dobosza i charta pomiędzy nimi od razu zacząłem wymyślać życiorys każdego z nich. Tak to jednak bywa, że w różnych tandemach artystycznych ktoś zwykle niedomaga i tu mamy właśnie tę sytuację. Malarz inspirowany prozą Reverte jest znakomity, podczas gdy sam Reverte robi wrażenie człowieka, który nie wie o czym pisze i nie rozumie swoich bohaterów. O obrazie Ultimo tercio napisał, że przedstawia on biedną, twardą Hiszpanię. Wszystko można było powiedzieć o Hiszpanii w roku 1643 tylko nie to, że była biedna. No, ale to jest margines naszych dzisiejszych rozważań. Obrazy Augusto Ferrer-Damlau są niezwykle inspirujące i my je tu oceniamy bardzo wysoko. Wiemy także, że w Polsce żaden podobny obraz nie mógłby powstać, bo z miejsca byłby okrzyknięty tandetą i kiczem. Być może byłby taki w rzeczywistości, bo tendencja do przedstawiania tak zwanych momentów chwały, jest w polskich artystach-patriotach nie do zwalczenia. I tego nie ma na przykład Ferrer-Damlau, który widzi chwałę Hiszpanii w ostatnich akordach wielkości imperium. Mamy to ostatnie tercio, które za chwilę zostanie rozniesione kulami z francuskich armat, ale mamy też ostatniego gubernatora Gibraltaru, no i oczywiście procesję z cudownym obrazem Madonny złożoną z weteranów, pokaleczonych i rannych. Powtórzę więc jeszcze raz – podobne rzeczy nie są możliwe do wykonania w Polsce, bo artyści aspirujący je wyszydzą, a artyści patrioci zepsują w dobrej wierze. Stąd możemy wybierać jedynie między nędzą pretensjonalną a nędzą prowincjonalną. Trzeciej drogi nie ma. Hiszpanie jakoś sobie radzą, a Damlau jest w dodatku jeszcze Katalończykiem, który sprzeciwia się secesji. To wystarczy, żeby go polubić.

Artysta zyskał uznanie i był podejmowany przez króla, jego dzieła bowiem, to element polityki państwa skierowanej na rynek wewnętrzny, ale nie tylko. Polityki, która jest na tyle subtelna, żeby pozostawić artyście swobodę wyboru tematów i docenić go za talent. Tego w Polsce nie mamy, a to z tej prostej przyczyny, że nie mamy króla. Mamy za to gangi i one lansują sztukę dostępną im samym, a także taką, która podkreśla wielkość gangów i ich chwałę. Problem rodzi się w momencie, kiedy przychodzi nam ustalić, który gang jest depozytariuszem tradycji państwowej. Najwięcej roszczeń wysuwają socjaliści, którzy nie dość, że chcą zastąpić tradycję królewską tradycją gangsterską, to jeszcze uważają, że argumentem za tymi poczynaniami jest podłączenie się pod propagandowe nurty globalne. I to demaskuje lewicę całkowicie, szczególnie zaś lewicę polską, która bez przerwy właściwie musi się z czegoś tłumaczyć i szukać potwierdzenia. Obojętnie czy nazywa się PiS czy PO, czy jakoś inaczej jeszcze. Ona w dodatku nie tłumaczy się przed nami, jako suwerenem, ale tłumaczy się z nas. Tego na przykład w Hiszpanii nie ma, bo tam jest jeszcze król i zostały zachowane różne pozory, choć przecież tradycja lewicowa jest silna. No, ale teraz jest w powolnym, ale jednak odwrocie. Coś się dzieje i to widać. U nas nie dzieje się nic, bo wszystko jest pozorowane. Mam nadzieję, że udowodniłem to pisząc o sprawie Jana Chudzika, mam nadzieje, że udowodnili to komentatorzy, którzy dyskutowali na ten temat. Przeciwnicy lewicy traktowani są w Polsce jak śmieci nie zasługująca na nic. Sądzę, że to jest nie do pomyślenia w Hiszpanii. Sądzę też, że dzieje się tak dlatego, iż lewica doskonale wie jak prostą kreacją są organizacje narodowe i skąd wyrastają ich biedne, blade i bezsilne korzenie. Wie też nasza lewica, że nie ma u nas żadnej prawicy. Od momentu śmierci Hipolita Milewskiego, nie ma w Polsce żadnej prawicy. Oni to wiedzą i niczym się nie muszą przejmować. Wiedzą też jednak, że każdy z nas ma jakieś emocje, które trzeba stymulować. I na to są budżety. Te budżety trzeba podzielić i wyprodukować coś, czego w żaden sposób nie dałoby się pokazać nikomu, zwyczajnie ze wstydu. Pomijam już taki drobny szczegół jak niezrozumienie przez urzędników od kultury roli malarstwa historycznego. To jest coś niezwykłego, bo dla tych ludzi istnieje tylko film i tylko o filmie mogą gadać. Ze względu na duże możliwości kradzieży pieniędzy publicznych jak mniemam. A w Hiszpanii proszę – król przyjmuje malarza na audiencji. Czy to nie dziwne? I ten malarz nie ma nic wspólnego z obrazami Sasnala.

Zostawmy teraz Hiszpanów i zajmijmy się człowiekiem, który wydał rozkaz, by armaty rozwaliły na kawałki ostatnie tercio stojące w bojowej gotowości czyli Kondeuszem Wielkim. Facet nie miał łatwego życia, albowiem tak zwana władza centralna, kiedy już ujawnił wszystkie swoje talenty, chciała się go zwyczajnie pozbyć. Był za mocny, a przez to groźny. Pobił Hiszpanów i mógł zagrozić koronie francuskiej. Aresztowano go, potem wypuszczono i znów próbowano aresztować. No, ale zwiał. Do Hiszpanii oczywiście, gdzie znalazł azyl i zrozumienie. I cóż potem? Czy król Ludwik XIV kazał się go pozbyć? Zamordować skrytobójczo? A skąd, kiedy tylko objął rządy przywołał swojego wiernego sługę z powrotem i pozwolił mu dowodzić armią. Dlaczego? Bo podobnie jak król Hiszpanii dzisiaj, on także doceniał indywidualne zdolności. I wiedział, że długo trzeba czekać na podobnego Kondeuszowi człowieka. Król był i jest nadal uosobieniem władzy państwowej i tradycji. Czego się nie da w żaden sposób powiedzieć o lewicy. Zasadne więc będzie teraz pytanie czy Polskę stać na prowadzenie polityki państwowej i cóż ta polityka znaczy kiedy nie widać jej w sferze propagandy? I jeszcze jedno – jakimi sposobami państwo chce wymóc na nas lojalność? Bo mam wrażenie, że żadnymi. Pisząc o Janie Chudziku i o całej tej aferze miałem cały czas przed oczami komentarz kolegi cbrengland, który opisał pewną dziewczynę z kawiarni, absolwentkę historii, pracującą za barem. Zniknęła gdzieś w świecie. I takich ludzi są dziesiątki tysięcy, ludzi nie potrzebnych państwu, ludzi zdolnych, uczciwych, przewidywalnych i mających sporo do zrobienia tu na miejscu. No, ale doktryna naszego państwa opiewa na to, by tych ludzi wyrzucić za granicę na miejscu zaś zostawić administrację, towarzyszy z gangu i zobojętniałych. I nie ma tu doprawdy znaczenia czy rządzi PO czy PiS, emigranci nie wrócą, bo jeśli by wrócili w zbyt wielkiej liczbie, trzeba by było zataczać przeciwko nim armaty, tak jak to zrobił Kondeusz przeciwko Hiszpanom pod Rocroi. Na armaty zaś potrzebny jest kredyt, ten zaś nasze państwo ma, ale z innym jednakowoż przeznaczeniem.

Kolega mój uświadomił mi wczoraj, że niestety nie możemy się pozbyć państwa, bo na jego miejscy natychmiast zjawi się inne państwo, które narzuci nam swoją wolę. Nie możemy też ustąpić UE i stać się jej częścią, bo prawdopodobnie czeka nas eksterminacja. Powolna albo szybka, to już zależy od rozwoju wypadków. Ja zaś dodam, że nie możemy też wzorem Kondeusza zrobić frondy, bo nazwa została już dawno ukradziona przez lewicę, która generalnie ma skłonności do jumy i obsikiwania nieswoich terenów. Żeby w ogóle być traktowanym podmiotowo musimy mieć przede wszystkim swoje znaki i nie występować pod znakami państwa. Jeśli już oczywiście nie mamy własności, a niestety nie mamy. No i musimy głosić swoją prawdę jasno i wyraźnie, choćby nie wiem jakie armaty przeciwko nam zataczano. Tylko w takim wypadku jest szansa, że państwo zacznie się z nami liczyć. Jest to jednak szansa mała jak nas uczy przykład Jana Chudzika. Szanse duże były w czasach Kondeusza, no ale on miał majątek i talenty wojskowe. Pierwszego nie mamy, a drugie nie ma dziś znaczenia. Zostaje nam tylko sfera propagandy. Niestety nikt z nas nie potrafi malować scen batalistycznych w duchu Ferrero-Dalmau, a szkoda. Czekamy więc na rozwój wypadków, jak ci żołnierze pod Rocroi. Ponoć wielu przeżyło, wycofali się ze sztandarami, w zwartym szyku. Kondeusz nie był ani mściwy, ani szczególnie zajadły, nie miał też żadnych morderczych instynktów i na pewno nie był złośliwie podstępny. U nas jest trochę inaczej, rządzą potomkowie Drewińskiego, Jajki, Owoca i Stankiewicza. Może być różnie.

 

Zapraszam na portal www.prawygornyrog.pl gdzie dziś zamieściłem pierwszą część wywiadu z doktorem Andrzejem Gliwą autorem książki „Kraina upartych niepogód. Zniszczenia wojenne na obszarze ziemi przemyskiej w XVII wieku”. Książka dziś pojawi się w sklepie.

---

tagi: propaganda  państwo  lewica  talenty  gangi 

	gabriel-maciejewski
	22 maja 2018 09:08

37     3602    11 zaloguj sie by polubić