Wczoraj pod tekstem Ewarysta Fedorowicza mieliśmy do czynienia z prawdziwym wysypem bohaterów, gotowych bronić Polski i jej męczenników. Sam Ewaryst gotów był walić w jankeską gębę i patrzeć czy ona równo puchnie. Rzecz dotyczyła pomnika katyńskiego stojącego naprzeciwko Manhattanu. Ten pomnik jest najokropniejszym chyba pomnikiem katyńskim jaki istnieje i uważam, że należy go jak najszybciej zniszczyć, żeby nas nie kompromitował. Ewaryst jednak i wielu jego czytelników gotowi byli ruszyć do szarży w obronie tego szkaradzieństwa. Pozwoliłem sobie więc nazwać owo dzieło gównianym. Na co gospodarz bloga odpowiedział mi, że on tak nie nazwie pomnika zabitych w Smoleńsku w 2010, choć uważa ten pomnik za słaby, a nie uczyni tego z ostrożności procesowej. Ja na kogoś kto jeszcze przed momentem chciał dawać po mordzie jankesom to trochę dziwne. A cóż by się takiego stało, gdybyśmy Ewaryst czy ja na przykład, nazwali ten pomnik „gównianym’? Ja to mogę zrobić zaraz, o proszę – gówniany pomnik, gówniany pomnik, gówniany pomnik. I co? Czy kiedy Palikot publicznie szkalował zmarłego prezydenta ktoś ciągał go po sądach? Kiedy trwała kampania antypisowska w mediach, ktoś z tych kłamców został pociągnięty do odpowiedzialności? Nie. O jaką więc ostrożność procesową Ewarystowi chodzi?

Pewnie Was teraz ciekawi w jaki sposób ja połączę Ewarysta Fedorowicza z polityką królów asyryjskich? Nie połączę. Zapomnijcie o tym. Połączę go z polityką królów hetyckich, a uczynię to, jak zwykle z wdziękiem prestidigitatora.

Sukces zależy od przewagi technologicznej. Także sukces propagandowy. Nie można epatować widzów słabą i oszukaną estetyką, bo nie spełni ona swojej funkcji i wzbudzi śmiech jedynie. Czasem politowanie. Ten pomnik to zużyta karta rabatowa podsunięta małym kosmitom przez facetów w czerni. Szydziliśmy tu wielokrotnie z autora tego pomnika, który ma na koncie inne podobnie upiorne dzieła. To jest człowiek, który opanował warsztat i zna różne technologiczne sztuczki, ale nie rozumie po co się produkuje pomniki. Myśli o nich, on sam i jego zleceniodawcy, w sposób taki, w jaki w epoce przedhetyckiej myślano w Azji Mniejszej o obróbce żelaza i jego użyciu. Nie było odpowiedniej technologii, piece były za słabe i żelazo traktowano jako coś mało przydatnego i nadającego się go wyrobu kłopotliwych, ciężkich ozdób, a nie narzędzi walki. Technologię wytwarzania narzędzi żelaznych posiedli dopiero Hetyci i dzięki temu uzyskali natychmiast niezbędną przewagę nad okoliczną ludnością. Ich imperium zaś po prostu urosło. Nie tworzyło się w mozole i nie przechodziło skomplikowanych metamorfoz jak imperium asyryjskie, ale po prostu się pojawiło. Przewaga technologiczna Hetytów nad sąsiednimi ludami była bowiem miażdżąca. Ktoś rzeknie, że wszystko mi się miesza i plącze albowiem emocje związane ze sztuką osadzoną w przestrzeni publicznej to nie technologia. Oczywiście, że technologia, ale innego rodzaju. My zaś, jesteśmy na słabym bardzo etapie zaawansowania tej technologii. Ludziom, którzy kreują te pomniki, wydaje się, że można pokazać cierpienie w sposób niedyskretny. Niech więc spróbują pokazywać tak swoje cierpienie, a nie to, którego doświadczali inni. To samo jest ze śmiercią. Jej także nie należy pokazywać w sposób niedyskretny. Ze śmiercią jest dokładnie tak samo jak z ostrożnością procesową. Jeśli ktoś szykuje się do szarży nie może się troszczyć o adwokatów. To komiczne.

Teraz pora na rozróżnienie najważniejsze. Czy pomniki katyńskie wzbudzają emocje Polaków? Nie. Pomniki katyńskie wzbudzają emocje ludzi, którzy chcą zagospodarować emocje Polaków i chcą Polakami rządzić. Ludzie ci są albo byłymi funkcjonariuszami, albo byłymi oficerami różnych służb, albo źle wykształconymi i prymitywnymi politykami. Ich aspiracje zaś wyrażają się w chęci konkurowania z podobnymi do nich osobami osadzonymi w innych strukturach. Powtórzę raz jeszcze – artyści nie są kształceni po to, by z nich szydzić, ale po to, by ich wykorzystywać do różnych ważnych realizacji w wymiarze państwowym. Jeśli mamy słabe szkolnictwo artystyczne wychodzą nam słabe pomniki. Jeśli jedyna dyskusja o tych pomnikach sprowadza się do udawanej szarży schowanej za ostrożnością procesową, to wybaczcie, ale mam w dupie takie emocje i takie wzmożenia. I nie chodzi tu o żadną sprawę, jak sugeruje Ewaryst. Tu chodzi wyłącznie o sposób zagospodarowania emocji dużych grup ludzi, a ten sposób to technologia. Tej zaś nasi pastuszkowie, co pozrzucali już mundury i teraz chcą jedynie kochać świat, nie posiedli w sposób dogłębny.

Jestem głęboko przekonany, że nasz rząd milczy w tej sprawie dlatego, że prezydent Duda i premier Morawiecki wstydzą się tego pomnika. Jarosław Kaczyński jeśli w ogóle myśli o takich duperelach, to nie może iść za sugestią Ewarysta i uruchomić Sakiewicza, bo ten się ostatecznie i nieodwołalnie skompromitował w oczach emigracji już dawno temu. No, a poza tym nie ma tego pomnika czym zastąpić, bo technologia, o której tu piszę, technologia sterowania emocjami zbiorowymi za pomocą sztuki jest całkowicie obca czynnikom decyzyjnym. O tym jak będzie wyglądał ten czy inny pomnik decydują emocje nie rozumiejących sztuki, technologii i przestrzeni facetów, związanych ze służbami. Trepów po prostu. Co sprowadza się zawsze do lansowania końskich dawek współczucia pomieszanego z cierpieniem, które zabiłyby nie słonia nawet, ale płetwala błękitnego. Ktoś tam u Ewarysta napisał, że ja powinienem zabrać głos w sprawie, bo od tego pomnika zaczyna się zmiana stosunków własnościowych w Polsce. Nie zaczyna się, to raz. Dwa, jeśli nie możemy zbudować partii politycznej, która nas przed tą zmianą stosunków uchroni, a nie możemy, bo próba taka skończy się napłynięciem do tej partii zwolenników takich dzieł jak ten pomnik i sparaliżowaniem wszelkich działań już na samym początku. To znaczy ogłoszeniem szarży i schowaniem się za ostrożność procesową, a potem gadaniem, gadaniem gadaniem...Jeśli nie możemy zrobić tego wszystkiego, to chociaż nie brońmy tego gównianego pomnika i nie róbmy z tego faktu na miarę obrony Wizny.

Teraz o kreowaniu rynków. Są różne technologie, a my dziś rozmawiamy o technologiach subtelnych, związanych ze sztuką. Subtelnych to znaczy takich, że w wyniku ich zastosowania zarabia się od razu duże pieniądze, albo wywołuje efekt taki, iż ludzie chcą się obok powstałych w opisywany sposób dzieł fotografować. Są także technologie, które interesują wyłącznie polityków i takie są również, a raczej były specjalizacje artystyczne. Tomcio B, jeden z komentatorów chciał się wczoraj popisać znajomością rzeczy i podał przykład Fałata, jako tego artysty, który także zrobił karierę, a nie był przecież Żydem. Miły Tomciu, Fałat i Kossak zrobili kariery dworskie u podnóżka tronu cesarskiego w Berlinie i to jest zupełnie coś innego niż kariera Soutina. Zastosowano bowiem inną technologię, stosowną do okoliczności. Obaj artyści, ciężko doświadczeni przez los, ale wyuczeni pewnych rzeczy, dobrze wiedzieli co się może spodobać w sferach dworskich. Oni, jako nieliczni chyba z malarzy wiedzieli co robią i jaki cel im przyświeca. W odróżnieniu od takiego Soutina, który był częścią rynku emocji zaplanowanego przez nie wiadomo kogo, a kierowanego przez pana Zborowskiego, Augusta Zamoyskiego i Izę Szwarc, późniejszą Czajkę. Rynek ten wykreowany został w związku z nieprawdopodobnym sukcesem sztuki francuskiej na rynku amerykańskim. Należało więc ten sukces powtórzyć zmniejszając nieco koszta produkcji i proponując odbiorcy inne nieco emocje. Bardziej gwałtowne. Zaciągnięto więc sieć na wschodzie Europy w Wilnie, Krakowie i Mińsku, a także w Italii i sprowadzono do Paryża dużą ilość zdolnych, a po części zwariowanych malarzy, z których wielu miało już wyrobioną manierę. Ludzie ci dostali groszowe pensje, ale – jak mniemam – byli także zobowiązani do pewnych służebności, jak chłopi pańszczyźniani. W większości byli Żydami, bo też i w większości Żydzi ten rynek obsługiwali. I nie widzieli oni sensu w tym by dawać szansę i pieniądze jakimś nie-żydom. Z takich oto pomysłów urodziła się Ecole de Paris, którą w podręcznikach historii sztuki opisuje się inaczej zgoła. Tak samo mniej więcej jak Ewaryst swoje pomysły na obronę pomnika katyńskiego. W sposób nie dostosowany do istotnych realiów. Mamy więc dwie drogi artystyczne – dworską, dawno już unieważnioną i awangardową, związaną z budowaniem coraz to gorzej działających piramid finansowych. Być może wkrótce drogi te znów się połączą i na naszych oczach powstanie nowa jakaś technologia zagospodarowywania emocji poprzez sztukę. Dopóki nie zrozumiemy, że nie można narzucić ludziom wizji bez opanowania technologii i kontroli rynku, a mam tu na myśli także technologię promocji i sprzedaży, o której Ewaryst jako długoletni pracownik agencji reklamowej, powinien wiedzieć dużo, jeśli nie wszystko, nie obronimy żadnego naszego pomnika. Więcej – my go nawet nie powinniśmy bronić, bo narracja w jakiej to uczynimy jest łatwa do ukradzenia. I to jest przećwiczone przez Żydów. Ja to napiszę wprost, żeby każdy wiedział i nie miał złudzeń. Polska narracja patriotyczno- emocjonalna, nawet ta z naleciałościami antysemickimi jest łatwa do przechwycenia przez Żydów, którzy mogą w jednej chwili urządzić oparty na niej rynek pomników, filmów, książek, a nawet znaczków pocztowych, na których widać będzie jak bohaterscy rabini wraz z oficerami wojska polskiego bronią kraju przed nawałą bolszewicką, a potem razem z nimi giną w Katyniu. Jonny Daniels już wystosował petycje w sprawie tego pomnika, bo to jest taki sam trep jak ci, co ten pomnik wystawili i on doskonale rozumie ich emocje. My nie możemy stać po ich stronie i mówić, że to obrona świętości, bo to zwyczajnie nieprawda. My musimy mieć swój rynek i swój sposób komunikacji, który będzie całkowicie niezrozumiały dla Jonnego Danielsa i jemu podobnych. To zaś jest osobna technologia, jej zastosowanie zaś, jestem o tym przekonany, będzie podobnie efektywne jak zastosowanie żelaza przez królów kraju Hatti.

Na koniec żart, może nieszczególnie subtelny, ale skoro już weszliśmy na te tematy koszarowe, to trochę rubasznego humoru chyba nie zaszkodzi. Wiecie kto to jest Jonny Daniels? To jest taki miś z okienka. Była kiedyś taka bajka, ja jej nie pamiętam, ale Toyah z całą pewnością. I była taka wpadka kiedy Mieczysław Czechowicz, który był tym misiem z okienka, nie wiedział, że kamerzysta nie wyłączył sprzętu. Pożegnał się z dziećmi, ale potem wychylił się z okienka raz jeszcze i powiedział – a teraz drogie dzieci pocałujcie mnie w dupę. Dziś to samo, za każdym razem kiedy wzbiera fala patriotycznego wzmożenia, a internetowi komentatorzy wzywają wszystkich zdolnych do noszenia ostrożności procesowej mężczyzn, by ruszyli do szarży, wychodzi Jonny Daniels i mówi – a teraz drogie dzieci pocałujcie mnie w dupę. Koniec.

 

Zapraszam na portal www.prawygornyrog.pl

---

tagi: żydzi  sztuka  emocje  pomnik katyński  jonny daniels  miś z okienka 

	gabriel-maciejewski
	4 maja 2018 08:51

53     4528    13 zaloguj sie by polubić