Według jednej z teorii, które pojawiły się na tym blogu, rynek książki istnieje, albowiem konieczne jest zachowywanie pozorów. Co to znaczy – zachowywanie pozorów? To znaczy kreowanie hierarchii nieistotnych. Czyli takich, które powstają według atrakcyjnych, ale całkowicie fałszywych kryteriów. I tworzą przy tym złudzenie, że podążając za nimi można zrobić jakiś sukces i trafić parę złotych. Ludzie wierzą w takie rzeczy, tak jak wierzą w geniusz malarzy impresjonistów i w to, że naśladując Tolkiena można osiągnąć to samo co Tolkien. Nie można.

Tak jak nie można zostać Sherlockiem Holmesem kręcąc się z wielką lupą po strychu u babci. To są zachowania dziecinne, ale powszechne.

Mniej więcej wiemy kto kreuje hierarchie istotne w miastach takich jak Londyn i krajach takich jak Wielka Brytania. Odpowiedź na pytanie – kto kreuje hierarchie w Polsce jest trudniejsza. Były one bowiem kreowane centralnie, dla wszystkich Polaków, którzy nawet jeśli ich nienawidzili i w nie powątpiewali w nie, musieli się z nimi stykać. A jak jest dzisiaj? Podobnie, ale inaczej.

Co roku, na przykład, facebook informuje nas 1 listopada, który z wybitnych krajowych aktorów opuścił ten padół. Komu to jest potrzebne? Na pewno nie mi, ale masa osób się tym ekscytuje, albowiem wokół hierarchii świata kultury budowało się i buduje tożsamość dużych grup. I to jest dramat prawdziwy. Albowiem od razu przyjmujemy narzucane nam kryteria i wierzymy, że podstawieni ludzie, którzy nauczeni są udawania przed kamerą, mogą nas zintegrować i gdzieś doprowadzić. Czy taka hierarchia jest istotna, czy nie? A jeśli jest to dla kogo? Normalnie, w środowisku dbającym o higienę i własne interesy, ktoś kto próbowałby narzucić taką wiarę, bo o wiarę przecież chodzi, zostałby, w najlepszym razie, zepchnięty ze schodów. U nas jest inaczej, albowiem Polacy są całkowicie nieodporni na kokieterię. Poza tym ludzie z wielkimi deficytami są w naszym plemieniu zwykle bardzo zdeterminowani, podpisują więc, żeby owe deficyty wyrównać, wszelkie zobowiązania i cyrografy, a potem robią tę całą kulturę. To jest schemat czytelny od dawna, na pewno od roku 1945. A być może jest jeszcze starszy. I ani mowy być nie może, żeby ludzi od niego oderwać. Czy wobec tego jest to hierarchia istotna czy nieistotna? Jak najbardziej istotna, ale niedyskretna. Z hierarchią aktorów jest bowiem tak, że tylko nieliczni frajerzy wpadają na pomysł, by zostać aktorami. Wymaga to bowiem ekshibicjonizmu, a ten nie jest powszechny.

Ostatnio to w ogóle nie jest modne, albowiem w zawodzie aktora przestało się liczyć cokolwiek poza koneksjami rodzinnymi. I nie mówcie mi, że tak nie jest. Jedynym zaś miejscem, gdzie ludzie ci grają coś naprawdę, są spotkania z fanami, w czasie których mają udawać tak zwane sławy. Rynek hierarchii istotnych, które dzielą się na niedyskretne i dyskretne się kurczy, a to oznacza jedno – degradację odbiorcy, czyli widza lub czytelnika. To z kolei, za lat parę, doprowadzi do tego, że zadania, które stawia się dziś tym hierarchiom, zamienią się w przymus. Nie wierzycie? Poczekajcie. Aktorzy idealnie nadają się na strażników więziennych.

Za komuny aktorzy mieli obowiązek kokietować widza i odkrywać osoby wybitne ale niedostępne. A czasem powiedzieć na scenie – dupa, czy też inne brzydkie słowo, żeby wydawać się nieco bardziej przystępnymi. No i werbowano ich według klucza niejawnego, to znaczy takiego, o którym dziś nawet mówić nie wolno. Najważniejsze zaś jest to, że oni naprawdę potrafili coś zagrać. Dziś to już nie jest konieczne, wystarczy mieć rodzinę w teatrze czy w filmie i coś tam zamarkować, albo zaśpiewać fałszywie jakąś piosenkę.

Ludzie ci zaczęli tworzyć inny rodzaj hierarchii – istotny tylko dla nich tylko. Wzorują się przy tym na osobach z branż od kultury odległych, na przykład na deweloperach, którzy tworzą hierarchię istotną, ale nie potrzebują publiczności. Aktor nie będzie deweloperem, musi się pokazywać, potrzebuje publiczności, a kiedy neguje jej udział w swoim życiu, traci podstawy bytu. No, ale oni wszyscy wydają się już tak zmęczeniu udawaniem aktorów, że chętnie by się przebranżowili. I nawet niektórzy próbowali, jeden został winiarzem inny chciał produkować whiskey, ale to wszystko miało cel inny niż deklarowany i służyło podkreśleniu wielkości tego człowieka jako aktora. Dlaczego? Bo trzeba go było uwiarygodnić w innych jakichś obszarach, albowiem na poletku teatralno-filmowym zaczęły grać rolę kryteria pozamerytoryczne. Czyli rynek został podzielony. Najpewniej pomiędzy różne ośrodki emisji propagandy. No, ale taki podział nie służy skuteczności propagandy i to lepiej niż w przypadku aktorów widać wśród pisarzy. Ludzie zabierający się za pisanie książek uważają się za spryciarzy i wielu z nich w istocie ma takie cechy. Potrafią napisać coś, co zdewastuje emocje czytelnika i jeszcze spodoba się wydawcy. Kim jest wydawca? Ja na szczęście, poza sobą i kilkoma kolegami, którzy sami wydają swoje produkcje, nie znam żadnych wydawców. I znać ich nie chcę. Nie wiem więc kim są wydawcy. Wiem jedynie, że ludzie ci zajmują się systemową degradacją publiczności. I do ustalenia pozostaje czy robią to z przyrodzonej głupoty czy na zlecenie. Obstawiałbym raczej to drugie.

Tak, jak nie można wierzyć w to, że aktorzy sławni za komuny tworzyli jakąś kulturę wokół której możemy się teraz integrować, tak nie można też wierzyć w to, że współcześni wydawcy w Polsce są w stanie wykreować jakieś prawdziwe talenty. Ludzie uwielbiają dwie rzeczy – kiedy się ich kokietuje i kiedy mogą szukać powierzchownych podobieństw. Stąd biorą się, jak przypuszczam, sukcesy różnych sław literackich. Ponieważ ich twórczość była podobna do czegoś, co było już wydawcy znane i zainwestował on parę groszy w bardzo nędzną promocję. To zaś, na naszym bieda-rynku – wywołało jakiś ruch i pieniądze, cienkimi stróżkami zaczęły spływać z kieszeni dostymulowanych emocjonalnie czytelników do kieszeni wydawcy. Taki proces nazywany jest w naszych okolicach erupcją talentu. Nie wiem czy ktoś w to jeszcze wierzy, ale mam wrażenie, że nie. Tak zwani młodzi pisarze, którzy dziesięć lat temu kolportowali propagandę na czyjeś zlecenie i udawali mistrzów kryminału zestarzeli się i za chwilę nikt nie będzie kojarzył ich nazwisk. Nowych na razie nie widać i zapewne nie będzie łatwo ich dostrzec, albowiem każdy już może być pisarzem, szczególnie jeśli chce się wypowiadać na temat prawdy, dobra i piękna, do których ze wszystkich sił winna dążyć ludzkość. Dramatyczne pozy bowiem zawsze będą przez kogoś obserwowane, a głoszenie upadku wartości nieustająco jest w modzie. Gorzej idą nam próby kreowania jakości. To jest naprawdę trudne i spotyka się z wielkim oporem, albowiem uniemożliwia różnym cwaniakom głoszenie wspomnianego wyżej upadku wartości. Stąd właśnie tacy jak my, są najgorszym wrogami proroków czasów ostatecznych i innych kombinatorów.

Rynek właśnie rozpada się na kilkanaście niezwiązanych ze sobą obszarów, na których ludzie, działający w porozumieniach niejawnych, próbują coś kreować i sprzedawać. Jest to tak nędzne i słabe, że nie ma nawet co spoglądać w ich stronę. Nie ma też, na razie, powodów, by zachowywać integralność rynku i pozorów. Nikt już bowiem nie potrzebuje podstawionych ludzi udających aktorów i pisarzy, ani tłumu naśladujących ich naiwniaków. Kwestie podawane ludowi do wierzenie wygłaszają sami politycy, a agenci służb widnych, tajnych i dwupłciowych, sami zaczynają odgrywać różne role, w dodatku bez przygotowania.

Za chwilę jednak okaże się, że to jest zła droga. Bo jak ktoś nie umie śpiewać, to nie umie i już. Jak nie umie tańczyć, to choćby był Jamesem Bondem, nie zrobi kariery w rewii. Żeby utrzymać tę destrukcję, w obecnym stanie, a o tym myśli wielu, potrzebne są środki. Śmietnik połączony z gruzowiskiem też wymaga specjalistyczne obsługi. I ludzi, którzy robią to co do nich należy. Z rynkiem tak zwanej kultury kłopot jest taki, że ci, którzy robią co do nich należy muszą mieć zapewnioną dyskrecję. Obecny stan to permanentna demaskacja i brak dyskrecji. Nie może się więc utrzymać. Żyjecie złudzeniami mili państwo. Jedna jest przy tym rzecz wartościowa w całym tym bardaku. Oto zogniskowane wokół szczątkowych jakichś programów propagandowych, wokół jakichś półproduktów wydawniczych i filmowych środowiska, pokazały, że możliwy jest taki sposób funkcjonowania, a to znaczy, że ma on sankcję i jest akceptowany przez publiczność. Dla takich jak my to wiele. Bardzo wam dziękujemy. Myślę, że przy kolejnej integracji rynku, kiedy potrzeba będzie ludzi umiejących coś naprawdę, a to znaczy działających poza powiązaniami rodzinno-środowiskowymi nie dostaniecie żadnych propozycji. No, ale czekajmy, jak to będzie naprawdę, ja w końcu też mogę się mylić.

Dziś ostatni dzień targów. Zapraszam na stoisko nr 33

---

tagi: książki  pisarze  kultura  film  wartości  jakość  aktorzy  upadek  pozory 

	gabriel-maciejewski
	1 grudnia 2024 07:55

34     2213    13 zaloguj sie by polubić