Był tu u mnie wczoraj pewien ksiądz. Kupił to co zostało z pierwszego tomu wspomnień Edwarda Woyniłłowicza i trochę tomu II, który jeszcze na szczęście jest. Dobrze mi się z nim gadało, choć on nie wiedział przecież kim ja jestem, o istnieniu wydawnictwa, które wypuściło na rynek dwa tomy wspomnień sługi bożego Edwarda dowiedział się niedawno i zjechał do mnie całkiem znienacka prosto z Białorusi. Każdy kto tu był na podwórku wie jaka jest sytuacja. Nie wygląda to najlepiej. Nie przypomina to moje obejście poważnego wydawnictwa, które zajmuje się edycją luksusowych książek. Zaczęliśmy gadać i ja po raz kolejny musiałem tłumaczyć jak to się stało, że zostałem wydawcą II tomu wspomnień. Nikt mi chyba nie wierzy, że po prostu wykupiłem je z Biblioteki Narodowej, ten ksiądz też nie uwierzył. No, ale to prawda, mam przecież fakturę. Przez siedemdziesiąt lat, nikt z historyków i popularyzatorów nie wpadł na pomysł, żeby wydać te wspomnienia tak po prostu. Każdy za to chętnie się na ich fragmentach lansował. I ja to wczoraj powiedziałem mojemu gościowi wprost. On się trochę zdziwił, bo poszukiwał kogoś, kto znałby dobrze życiorys Edwarda. Ja go nie znam dokładnie, ale cóż to jest za problem zlecić reaserch i prześledzić całe jego życie? Z tego co zdążyłem się zorientować proces beatyfikacyjny, który trwa już rok, przeciągnie się. W zasadzie dopiero teraz zorientowano się, że są te wspomnienia i dopiero teraz ktoś zaczyna koło tych spraw chodzić. Ksiądz chciał mnie zaprosić do Mińska, ale to jest dla mnie wyprawa, którą muszę celowo zaplanować. No i nie wiem z czym miałbym tam pojechać. Ksiądz wysłuchawszy mojej gawędy naopowiadał mi, mimowolnie jak mniemam, różnych komplementów, a potem zapytał czy jestem historykiem. Powiedziałem, zgodnie z prawdą, ze studiowałem historię sztuki, a potem pracowałem w mediach. Historyków zaś jest w Polsce tylu, że wynajęcie dowolnej osoby ze stosownym dyplomem nie może stanowić żadnego problemu. Tyle, że żaden dyplomowany historyk nie wyda sam z siebie żadnej książki i nie będzie robił rzeczy, które my tu robimy niejako naturalnie. Zaproponowałem księdzu, że wydamy specjalną gazetę o Edwardzie Woyniłłowiczu, bo cóż to jest w końcu za problem. Wydamy ją w dwóch językach i księża będą ją mogli rozdawać wiernym po nabożeństwie. Zrobienie gazety to betka i w ogóle nie ma o czym gadać. Ksiądz się zdziwił, ale powiedział, że zapyta przełożonych czy mają taką wolę. I tak sobie gawędziliśmy, a potem ksiądz odjechał. Pewnie nie zrobiłem na nim najlepszego wrażenia, bo strój miałem na sobie niedbały, wszystko jak zawsze tonęło w chaosie i tylko te książki w garażu leżały w równych, wojskowych szeregach, opakowane w szary papier. Naopowiadałem mu ponadto o moich motywacjach, wśród których zysk i możliwość decydowania o wszystkim są najważniejsze. I nie pierwszy już raz pomyślałem, jak fatalne wrażenie musi robić na ludziach to moje naturalne środowisko życia i jaką niewiarą w człowieka ich ono przepełnia. Porównajmy to choćby z takim profesorem Krajskim, który w swojej szlachetnej prostocie podjął się wysiłku nie byle jakiego. Chce przecież wyśledzić i zdemaskować wszystkich masonów ukrywających się w Polsce na kluczowych stanowiskach. Poza tym zawsze jest nienagannie odziany i wysławia się poprawnie, a także napisał serię książek dla młodzieży o poprawnym zachowaniu się w towarzystwie, czyli o savoir vivre. Ostatnio zaś nawet raczył się odnieść do stawianych mu przez toyaha zarzutów o kłamstwo, o czym możecie przeczytać tutaj https://kukonfederacjibarskiej.wordpress.com/2017/05/30/dlaczego-zostalem-zaatakowany-i-obrazony-nie-wiem/

 

Cóż to jest, ta moja inicjatywa w porównaniu ze szkołą elit doktora Przybyła, który raczył w jednym z nagrań wyrazić opinię, że pogadanki historyczne w internecie powinni wygłaszać wyłącznie ludzie z dyplomami historyków, bo oni jedynie znają warsztat i metodologię. Cóż my tu znaczymy wobec tych wszystkich ludzi, którzy usadowili się w miejscach kultu i objawień i stamtąd nadają swój ciężki od znaczeń przekaz, demaskujący podstępną, antypolską robotę. Czym my się zajmujemy? Sługą bożym Edwardem, który nawet miejsc kultu nie ma? A i z samym kultem krucho? Gazetę chcemy wydawać na cześć przyszłego błogosławionego? Toż to jakieś głupoty, nie gazeta i nie kult, ale metodologia jest ważna. Oto niejako antycypując słowa doktora Przybyła, znana nam tu już Żanna Kormanowa napisała kiedyś takie oto zdanie:

 

Historia nieoparta o metodologię marksistowska jest naukowo bezpłodna, nie jest nauka w pełnym tego słowa znaczeniu.

 

Jasne, bo tylko koncesjonowani opowiadacze, mogą cisnąć ludziom do głów swoje gawędy i tylko wybrańcom przysługuje prawo do lansowania się na przytykanej purpurą i złotem przeszłości. No, ale skoro tak, dlaczego oni nie poszli do tej biblioteki i nie wykupili z domu niewoli rękopisu wspomnień sługi bożego Edwarda? Jak myślicie? Ja jestem prawie pewien, że chodziło o cenę. Czterysta pięćdziesiąt złotych to jest kwota, której ani Krajski, ani Przybył, ani w ogóle nikt ze znanych mi historyków od profesora w dół nie wyda lekką ręką na imprezę nie rokującą sukcesu. Ryzyko jest zbyt wielkie, nie wiadomo przecież ile ten proces beatyfikacyjny potrawa i jak się zakończy. A cztery i pół stówy to jest zawsze cztery i pół stówy. Nie po to się poza tym jeden z drugim męczył tyle lat na studiach, żeby teraz inwestować w jakieś głupstwa...Czynił to z inną nadzieją, z taką mianowicie, że zostanie gwiazdą, jeśli nie w mediach, jeśli nie na uczelni, to może chociaż w jakimś małym, prowincjonalnym ośrodku, w którym stworzy sobie i innym to szczególne złudzenie, do którego oni wszyscy tęsknią. Złudzenie, że oto mieszkają w Oksfordzie i spacerują wraz ze studentami i studentkami pomiędzy ścianami zielonego żywopłotu, wysokiego jak nie wiem co. Za cień choćby tej wizji, daliby sobie odrąbać rękę, jestem tego pewien.

Kłopot w tym, że nasza tutaj misja, nie realizuje się w takich okolicznościach. Realizuje się w czymś zupełnie innym, w tym mianowicie, żeby przywrócić realny wymiar tradycji państwa polsko-litewskiego. Realny to znaczy kultowy, a do tego potrzebni są święci i błogosławieni z nowych, że się tak nieelegancko i bez zachowania zasad savoir vivre, wyrażę, rozdań. Jeśli więc księża z Mińska zdecydują się przyjąć moją pomoc, chętnie jej udzielę, ale jeśli nie zechcą, lamentował nad tym nie będę. Jest tak wielu historyków z odpowiednim przygotowaniem merytorycznym….Dla nas tutaj liczy się tylko wytrwałość. I przy tym pozostaniemy.

 

Zapraszam wszystkich jutro na jarmark Radia Wnet, który odbywał się będzie w Budynku PAST-y, a za tydzień w piątek na Festiwal Komiksu Historycznego w dawnym lokalu Budapeszt przy Marszałkowskiej. No i oczywiście na stronę www.basnjakniedzwiedz.pl

 

---

tagi: edward wojniłłowicz  historycy  błogosławieni  święci 

	gabriel-maciejewski
	23 czerwca 2017 09:09

17     1436    5 zaloguj sie by polubić