Streszczę dziś krótko pakiet informacji dotyczących Maroko i Hiszpanii, które otrzymałem wczoraj. To pewne informacje, a ja się posłużę nimi dla wygody. Zepsuły się, zgodnie z przewidywaniami, dwa auta i muszę w związku z tym trochę polatać po mieście.

O co chodzi w tym całym niby kryzysie? W mojej ocenie o utrzymanie przy życiu starej siatki komunistycznych agentów zasilanych z Moskwy, czynnych na terenie Hiszpanii, Maroko i Sahary Zachodniej. W Hiszpanii to łatwe, albowiem rząd jest komunistyczny i przeważająca część społeczeństwa nie widzi poza lewicą żadnej alternatywy. Tak to wygląda z wierzchu, być może jednak – gdy splunąć na tę skorupę i zstąpić do głębi – sprawy ukażą się w innym świetle. Zobaczymy.

Poszło o to, że w hiszpańskim szpitalu przyjęto pod fałszywym nazwiskiem pacjenta, znanego marokańskim służbom jako Brahim Ghali. Pan ten, rocznik 1946, rozchorował się na covid 19, a przebywając na Saharze Zachodniej nie miał dostępuj do opieki medycznej. Marokańczycy dowiedzieli się, że on leży w hiszpańskim szpitalu, ochraniany przez hiszpańskich tajniaków i uznali, że jest to dobry powód do tego, by zacząć tak zwany dym. Tak wygląda wersja oficjalna, albowiem pan Ghali jest jednym z dawnych przywódców frontu Polisario, organizacji finansowanej przez Moskwę i Algierię. Pan Ghali nie ma za dobrej prasy, bo ciągnie się za nim oskarżenie o homoseksualne gwałty i molestowania, a także o stosowanie tortur na jeńcach. Spróbujcie jednak o tym gdzieś przeczytać. Na przykład w Gazecie Wyborczej.

Taki powód inwazji, bo to co dzieje się w Ceucie, Hiszpanie nazywają inwazją, podają Marokańczycy. Młodzieńców zaś, zasłaniających się nieletnimi chłopcami – ciekawe czy nie molestowanymi czasem – Hiszpanie nazywają wprost żołnierzami. Rzeczywistość, jak mówią słowa piosenki, jest jednak inna. Hiszpania i kilka innych krajów nie dostosowało się do zaleceń Donalda Trumpa i nie uznało marokańskiego zwierzchnictwa nad Saharą Zachodnią. Rządy tych krajów czekają od lat 70 -tych XX wieku aż ONZ ogłosi rezolucję w sprawie przeprowadzenia referendum na Saharze Zachodniej. Na razie się na to nie zanosi. Brahim Ghali jeśli w ogóle coś znaczy w tym całym układzie, uznany być może jedynie za kapiszon detonujący bombę. Jest to zmanierowany stary pedał udający politycznego przywódcę.

Przytoczę teraz w całości pewien obszerny, krążący po hiszpańskim internecie, komentarz opisujący całą sprawę. W tłumaczeniu oczywiście.

 

9001. należy mylić ludności Sahary z Frontem Polisario. Co więcej, Saharyjczycy są ofiarami Polisario, które narodziło się i zostało uzbrojone z pomocą ZSRR i Algierii. Ten mały chory człowiek (Ghali, lider), którego Hiszpania przyjęła na żądanie Podemos (hiszpańska partia komunistyczna) , jest typem, odpowiedzialnym za zbrodnie, tortury i upokorzenia. Po Madrycie, pod koniec lat siedemdziesiątych, chodził dumny i arogancki. jednokrotnie zatrzymywał się w niedawno otwartej ambasadzie radzieckiej. Ambasada z bardzo zagmatwanym przedstawicielstwem dyplomatycznym. Ambasador, Sergio Bogomolov nic nie znaczył. Decydował o wszystkim młody sekretarz ambasady Igor Iwanow, który doskonale mówił po hiszpańsku, a po likwidacji ZSRR został sekretarzem spraw zagranicznych Federacji Rosyjskiej. I tam rozgrywali Wiktor Afanasjew, Jurij Kożyn i Walerij Nadolnik, który był ulubieńcem nowoczesnych kobiet ze względu na swoje fizyczne podobieństwo do Clinta Eastwooda. Ale tym, który naprawdę przestrzegał dyplomatów przed tym, co jest słuszne, a co nie jest zgodne z radziecką poprawnością, był Julio, szofer ambasadora, członek KGB i Hiszpan z urodzenia. Był jednym z dzieci, które Front Ludowy wysłał do ZSRR, gdy Stalin przestał wierzyć w korzyści płynące z hiszpańskiej wojny domowej. Aby uczcić ustanowienie stosunków na najwyższym szczeblu między Hiszpanią a ZSRR, Juan Garrigues, który miał firmę eksportową -CIEX-, produktów do ZSRR, zorganizował imprezę flamenco zamykając Corral de la Morería. Bogomołow chętnie przyjął zaproszenie, podobnie jak jego "podwładni". Ale dwaj z nich, Iwanow i Julio, szofer, który był prawdziwym szefem, zniweczyli ten plan swoją kategoryczną odmową. A wraz z Sowietami, ambasador Algierii, Khaled Kheladi, oraz czterej wysocy rangą przedstawiciele Polisario, w tym chory człowiek chroniony przez rząd hiszpański (Ghali) również na imprezę nie zostali zaproszeni. Na odwet Maroka nie trzeba było długo czekać. I przysłała do naszego afrykańskiego miasta siedem tysięcy młodych i wcale nie wygłodzonych najeźdźców. Będą również próbować zrobić to samo z Melillą. To nie są imigranci, ale żołnierze. Spóźniony i niesłuszny, jak zawsze, rząd Sancheza, przed niemożnością wykorzystania środków w postaci 200 strażników cywilnych i policji krajowej do powstrzymania inwazji, nakazał rozmieszczenie wojska. Siły zbrojne, w przypadkach tak poważnych jak ten w Ceucie, nie są tam po to, by się popisywać i ostrzegać o swojej obecności, ale by działać. A pierwsze działanie to nic innego jak odesłanie siedmiu czy ośmiu tysięcy najeźdźców do Maroka. Podemici i inni beneficjenci lewicy określają ich mianem "imigrantów". Żołnierze "imigranci" próbowali przemocą wejść i zająć prywatne domy i posesje. Prezydent miasta Ceuta poprosił o większą obecność wojskową, a mniej pieszczot i pomocy dla najeźdźców. Jest to sytuacja pre-wojenna, będąca konsekwencją poparcia rządu hiszpańskiego dla oprawców i terrorystów z Polisario. Iglesias odszedł z polityki ( lider komunistów z Podemos) lub został z niej wyrzucony, ale uczynił to z ostatnim zatrutym prezentem. stety, siłę można pokonać tylko siłą. Odpowiedzią na atak może być tylko obrona. Słowa są bezużyteczne, a tym bardziej, gdy wypowiada je najbardziej katastrofalna minister spraw zagranicznych w historii Hiszpanii, która nic nie wie, a jeśli już, to wie to na opak. Ceuta jest Hiszpanią od 1580 roku. Absolutną Hiszpanią. Trzy i pół wieku przed powstaniem Królestwa Maroka, Ceuta była hiszpańska. Polisario jest konsekwencją ZSRR. Mijają lata, dekady, a nawet całe stulecie, i aktorzy są wciąż ci sami, a przemoc jest owocem hańby. Musimy ich wyrzucić, zwiększyć obecność Sił Porządku Publicznego, zezwolić na działanie Sił Zbrojnych, wyleczyć ranę z Maroka i rozładować niesławę, którą chronią Sanchez i Iglesias.

 

Czegóż się dowiadujemy z tego emocjonalnego wpisu? Przede wszystkim tego, że obserwowane swego czasu u nas kurioza, dotyczące szczególnej roli kierowców zatrudnionych w istotnych placówkach politycznych, to nie żadne kurioza, a norma. Od teraz jak mniemam, zostanie to zmienione, bo nie będzie już nikogo, kto słysząc na jakiejś uroczystości słowa – mój mąż jest kierowcą w ambasadzie – nie podrapie się po głowie i nie spojrzy spod oka na osobę, która taki komunikat wyemituje.

Po drugie, dowiadujemy się w jaki sposób przeprowadza się pokojową inwazję w sytuacji, kiedy kategorycznie zakazane jest używanie broni i każdy wie, że można wszystko, ale nie można strzelać, bo to spowoduje katastrofę. Otóż ludzie zwani imigrantami, mogą wejść do czyjegoś domu, wyciągnąć dziadka sprzed telewizora, postawić go razem z fotelem na ulicy, potem wygonić dzieci z ich pokoi, wyłączając im komputery i smartfony, a następnie przedstawić właścicielom – zamożnym lokalsom – taką oto alternatywę: albo opuścicie kwadrat sami, albo was zwiążemy i wyniesiemy, a wcześniej jeszcze trochę pomolestujemy, jak nas uczył senior Ghali. Na to wszystko patrzeć będzie miejscowa policja i służby, które – bez pozwolenia z najwyższej góry – nie będą mogły kiwnąć palcem. Przeciwnie, jeśli mama lokals się wkurzy i rozwali garnek z owsianką na łbie „imigranta”, który postawił przed sobą, dla bezpieczeństwa, swojego młodszego brata, uczęszczającego do trzeciej klasy podstawówki, policja ją aresztuje, albowiem zaatakowała niewinnego człowieka i stworzyła zagrożenie dla osoby nieletniej, czego pod żadnym pozorem czynić nie można. Tak wyglądają realia w kraju zarządzanym przez lewicę. A na straży tych procedur i zwyczajów stoi postępowa, lewicowa prasa, która broni wartości.

Ponoć to, co dzieje się w Ceucie jest kopią, tak zwanego „Zielonego marszu”, czyli imprezy zorganizowanej przez Marokańczyków w 1974 roku, kiedy to wielu mieszkańców Maroko, całkiem spontanicznie i bez broni, ruszyło na tereny Sahary Zachodniej, by ją zasiedlać. Sukces tego przedsięwzięcia był połowiczny, a w zasadzie żaden.

W zeszłym roku król Maroko Mohamed VI złożył Amerykanom następującą propozycję – udostępni im bazę morską na swoim terenie, ale w zamian oni zamkną swoją bazę w Rota, niedaleko Kadyksu, na terenie Hiszpanii. Po wstępnych oględzinach, okazało się, że baza marokańska nie spełnia standardów i Trump przedłużył umowę z Hiszpanami. Szczegóły tutaj

 

https://www.elespanol.com/espana/20200705/marruecos-eeuu-rota-mohamed-vi-facilidades-americanos/502700238_0.html

 

W Hiszpanii sprawy te, tak zwany zwykły obywatel, ocenia następująco – Algierię finansuje Putin, Maroko, USA, a Hiszpania nie ma chwilowo żadnego protektora.

Czy to oznacza, że stanie się „chłopcem do bicia”? Nie wiadomo. Ludzie doświadczeni i świadomi pewnych spraw, twierdzą, że kryzys rozejdzie się po kościach. No nie wiem. Jeśli ta cała Guardia Civil, nie wyniesie tych kolesi co zajmują domy mieszkańców Ceuty do łódek i nie spuści ich kopniakiem na wodę, może być różnie. Na dziś to tyle. Miłej zabawy.

---

tagi: hiszpania  maroko  putin  inwazja  ceuta  polisario  trupm 

	gabriel-maciejewski
	20 maja 2021 09:21

34     2970    17 zaloguj sie by polubić