W analizowaniu sytuacji politycznej z całą pewnością pomaga doświadczenie, czego dowodem jest Leszek Miler, który wypowiada się w reżimowej telewizji w sposób znamionujący męża stanu. Ja nie lubię Leszka Milera, wszyscy o tym wiedzą, kilka razy nawet napisałem coś przykrego na blogu na jego temat, ale nie dręczyłem go nigdy jakoś szczególnie. Zacząłem ten tekst od niego, choć nie będzie to materiał o nim. Chciałem tylko pokazać, że dojrzałe sądy polityczne wymagają doświadczenia przede wszystkim, a doświadczenie to musi mieć charakter frontowy albo dywersyjny. Inne rodzaje doświadczeń się nie liczą.

Prócz doświadczenia liczą się także narzędzia opisu sytuacji. Ja to tak nazywam, albowiem mój wątły umysł nie potrafi wymyślić niczego lepszego. Każdy z polityków musi umieć stworzyć pewną wizję, która zostanie następnie zaakceptowana przez wyborców. W Polsce te wizje lub jak kto woli opisy, mają charakter gotowców i są wyciągana ze sterty papierzysk pozostałych po socjalistach. Nie zdarzyło się jeszcze, by jakiś polityk, wliczając w to tak zwaną skrajną prawicę powiedział coś naprawdę oryginalnego poważnie. Dlatego też w Polsce przy ocenie polityków, doświadczenie frontowe albo dywersyjne wysuwa się na plan pierwszy . I przez to właśnie zyskuje Leszek Miler. Traci zaś Aleksander Kwaśniewski, albowiem nigdy przenigdy nie należy łączyć doświadczenia frontowego i dywersyjnego z wódką.

Po wczorajszym tekście pomyślałem, że warto tu czasem zrobić jakieś takie powtórzenie materiału. O Rosji i jej historii wielu z nas pisało, ale okazało się, że takie syntetyczne, wręcz telegraficzne ujęcie tematu bardzo się podoba. Wiemy też, że opisywanie różnych sytuacji politycznych, które mogą być uzupełnieniem dla doświadczenia polityków wychodzi nam całkiem nieźle. Jeden z najlepszych opisów, jaki się tu pojawił, dotyczył hierarchii organizacji. Wielu ludzi żyje złudzeniem, że najważniejsze są organizacje militarne, choć to nieprawda i przekonał się o tym pierwszy jaskiniowiec udoskonalający w nieskończoność maczugi nabijane krzemieniami, a także wchodzący w coraz bardziej egzotyczne sojusze z dziwnymi małpoludami. Miały mu one pomóc zwalczyć konkurencję, jaką byli jego bliscy pobratymcy. Już po kilku pierwszych starciach okazało się, że koszt modernizacji oddziałów, ich szkolenia, potem walki i opatrywania rannych, a także grzebania zabitych, jest tak wielki, że zyski płynące z ewentualnego sukcesu nigdy go nie zniwelują. I tak właśnie narodziła się polityka gabinetowa, która miała swój początek w jaskiniach i szałasach. Jej narzędziem był pieniądz, czy tam jakieś muszelki, których używali jaskiniowcy. Początkowo był to pieniądz gotowy, ale szybko zamienił się on w kredyt. Początkiem polityki gabinetowej były próby przekupienia dowódców wrogich hord, ale wkrótce uległa ona licznym modyfikacjom i zyskała na subtelności. Polityka ta także miała i ma swoje ograniczenia, a te wyznacza zaufanie do kredytodawcy. Nie tylko dotyczące jego możliwości finansowych, ale w ogóle wszystkich. I tu pojawiła się potrzeba jakiegoś głębszego uwiarygodnienia bankierów i organizacji zajmujących się kredytem, albowiem samo złoto, same ośrodki produkcji, które można było zdewastować za pomocą dywersji, nie wystarczało. I wtedy okazało się, że kolejnym, tym razem już ostatnim piętrem w hierarchii organizacji są te o charakterze religijnym. Uwaga! Nie prowadzę tu działalności misyjnej, stwierdzam jedynie fakty. Natychmiast też okazało się, że istnieją dwa rodzaje organizacji religijnych gwarantujących zaufanie do instytucji sprzedających kredyt – jawne i tajne. Te jawne budowały swoje zaufanie na obecności złota i wysokiej jakości wyrobów dekoracyjnych i kultowych w przestrzeni publicznej. Tajne zaś otwierały przed kredytobiorcą otchłań nieskończonych możliwości opartych na pieniądzu fiducjarnym, zwanym w dawnych czasach kamieniem filozoficznym.

Z niezrozumiałych przyczyn, to znaczy z niezrozumiałych dla ludzi zadłużonych w tych organizacjach, a dla nas całkowicie jasnych, te drugie uważane są za lepsze, doskonalsze, a przede wszystkim bezpieczniejsze. Więcej – one uważane są za instytucje, które zmieniają stale świat realny w duchu racjonalizmu, liberalizmu czy czego tam jeszcze chcecie. A do tego gwarantują pokój na świecie. Niczego nie gwarantują, poza tym, że cały czas gdzieś musi tlić się jakiś konflikt, a najlepiej kilka, albowiem to tylko gwarantuje popyt na produkty oferowane przez te organizacje.

Mamy więc taki oto schemat – organizacje frontowe i dywersyjne demonstrujące i stosujące przymus bezpośredni, których skuteczność jest silnie ograniczona, ale nie można się ich pozbyć. Nad nimi znajdują się organizacje finansowe, które wskutek swoich działań tracą stopniowo skuteczność opartą na obawach przez zbyt brutalną armią. Najwyżej zaś znajdują się organizacje religijne, które gwarantują stabilność finansową i głoszą pokój. Ich intencje mogą być szczere bądź podstępne, to już zależy kto i w jakim celu je powołał. Taki schemat jest oczywiście oderwany od realiów, ale nie jest to jedyny dobrze funkcjonujący opis, nie mający nic wspólnego z realiami, a więc nie będę się tym przejmował. Jeśli dopiszemy do tego jakieś komentarze, a za nimi pointę będzie ona miała taki charakter – żeby powrócić do stosowania jawnej przemocy i ją usankcjonować jako jedyne prawo trzeba zniszczyć jedną z organizacji religijnych. Nie można tego uczynić wszędzie, ale tylko na wybranym obszarze. Takim jak ZSRR na przykład. Na pozostałym terenie należy uaktywnić i wzmocnić organizacje religijne firmujące działanie kamienia filozoficznego. Tak kształtują się realia globalne. Najważniejsze pytanie zaś brzmi – gdzie tym razem zaaranżowana zostanie wojna jaskiniowców? Bo jedna z organizacji religijnych z całą pewnością będzie musiała ustąpić.

Tego jeszcze nie wiemy, ale podejmowane są liczne próby, co możemy oglądać codziennie w wiadomościach. I na to wychodzi Czarzasty z Biedroniem i obaj mówią do swojej publiczności, że jeśli wygrają, to przede wszystkim zerwą konkordat, jeśli oczywiście Kościół nie zgodzi się na ich postulaty. Czy Czarzasty wie co mówi? Jestem przekonany, że nie, jestem też przekonany, że nie ma on wpływu na nic, albowiem nie posiada, w przeciwieństwie do Leszka Milera, doświadczenia frontowego i dywersyjnego. Posiada tylko jakieś tam papiery, które ktoś mu wręczył i odczytuje z tych dokumentów zapisane nie jego ręką postulaty. Tak zwana lewica zaś powtarza to później bez zrozumienia. I znów słyszymy to całe pieprzenie o polityce społecznej, o usunięciu religii z życia publicznego, o wyrównaniu szans i pomaganiu potrzebującym. W środku zaś tego zamieszania siedzi Aleksander Kwaśniewski, wyglądający jak borowy dziad i uśmiecha się przymilnie do wszystkich. To w zasadzie dobrze, albowiem widzimy, że ludzie ci nie mają szans na nic. No chyba, że ich przeciwnicy zrobią wszystko, by im pomóc i wywindują Lewicę do władzy. Bo i takie rzeczy się zdarzały. Na razie jednak się na to nie zanosi.

 

https://patronite.pl/Coryllus?podglad-autora

---

tagi: kościół  polska  lewica  organizacje militarne  finasowe  religijne 

	gabriel-maciejewski
	10 października 2021 08:45

36     2944    16 zaloguj sie by polubić