Spory kompetencyjne w resortach i środowiskach są odwróconym odbiciem konfliktów politycznych. Tak, jak w camera obscura światło wpadające do ciemnego pomieszczenia przez mały otwór daje na ścianie obraz odwrócony, tak konflikty polityczne w skali międzynarodowej, dają odwrócony obraz w skali środowiskowej lub branżowej.

Zacznijmy od dziennikarzy i telewizji. Jacek Łęski już trzeci raz wzniósł ręce ku niebu i załamał je nad niesprawiedliwością świata tego. Oto prezydent Ukrainy pan Zełenski nie odpowiedział, jeszcze wiosną, na pytania polskich dziennikarzy, czy też może w ogóle nie zaprosił ich na konferencję prasową. Potem z Ukrainy wycofano pana Jacka, a wysłano tam panią Karolinę, co spowodowało wysyp negatywnych komentarzy pod jej adresem i zarzuty o rzekomy brak profesjonalizmu. Niedawno zaś, ledwie parę dni temu, prezydent Zełenski odznaczył zagranicznych dziennikarzy medalami, ale nie było wśród nich żadnego Polaka i to także mocno zdenerwowało Jacka Łęskiego. Po co on to w ogóle komentuje i dlaczego uważa, że sprawy te są istotne? Otóż dlatego, że pycha i lęk o swoją karierę każą mu przedstawiać sprawy w taki właśnie sposób. Jest to próba przeniesienia logiki i realiów polityki państwa wprost w bagno środowiskowych i kompetencyjnych sporów. Choć przecież jest jasne, że relacje polsko-ukraińskie zależą od kontaktów na najwyższym szczeblu, a nie od tego, czy prezydent Ukrainy odznaczy tego czy innego dziennikarze całkiem bezwartościowym medalem. Pan Łęski zdaje się też nie rozumieć tego, że medale te mogą służyć Ukraińcom do załatwiania jakichś innych, drobnych przysług i zasług, o których on nie ma pojęcia. Chciałby też by coś odeń zależało, choć przecież nic nie zależy, dlatego wskazuje sprawy drobne, jako możliwą przyczynę psucia się relacji politycznych i określa je jako nieprzyjemne zgrzyty. Wpisuje się tym samym Jacek Łęski na listę tych wszystkich osób, które wspierają walkę Ukraińców, oczekując od nich przy tym osobistego zaangażowania w ich własne sprawy i nieustającego podziwu dla ich poświęcenia. Zachowania takie są, moim zdaniem, patologiczne. Nie uwzględniają bowiem tego, że polityką rządzi logika silniejszego. Jeśli więc Ukraina wygrywa swoją wojnę, a ma przy tym wsparcie USA i Wielkiej Brytanii oraz Polski, tworzone przez jej polityków systemy lojalności, powinności i wdzięczności, będą obowiązywać wszystkich. I nie ma od tego odwołania. Analogicznie, jeśli Rosja po szeregu demonstracji i deklaracji dotyczących jej siły, dostaje w dupę, żadne proponowane przez Rosję lojalki nie zostaną uwzględnione w ostatecznym rozrachunku. I o tym przekonają się najboleśniej Niemcy. Oczywiście kwestie te rozciągną się w czasie, dlatego długo jeszcze będziemy słuchać bełkotu o niezrozumiałych posunięciach tego czy innego rządu. Ludzie bowiem nie potrafią sami przed sobą przyznać, że ich sposób opisu rzeczywistości daleki jest od obowiązującego polityków. Dopatrują się w tym braku logiki, nie rozumieją bowiem, że pomiędzy jedną, a drugą rzeczywistością znajduje się camera obscura, która – jednym prostym zabiegiem – odwraca do góry nogami oglądany obraz.

Nie tak dawno, ktoś z podwładnych pana Matyszkowicza, obecnie prezesa TVP przysłał mi list, w którym domagał się, bym przekazał mu nieodpłatnie biografię starego Poniatowskiego. Odmówiłem bardzo stanowczo, albowiem ci z tamtej strony także nie rozumieją, jak działa camera obscura. Wydaje im się, że każdy wydawca powinien zareagować na taką propozycję entuzjazmem, albowiem byłaby to reklama jego produktu. Otóż nie, nie byłoby żadnej reklamy, bo pół minuty prezentacji produktu w telewizji, bez gwarancji, że zostanie wymieniona nazwa wydawnictwa, nie znaczy nic. Sugestie zaś, że za tym podarunkiem mogłyby pójść jakieś inne propozycje są po prostu śmieszne.

Realia prowadzenia wydawnictwa i promocji jego produktów nijak się nie mają do realiów, w których funkcjonują wielkie media elektroniczne. Obraz jednych, jest w tych drugich całkiem odwrócony. I przez to wywołuje pewne zaskoczenie, a także różne pytania, których najważniejszą częścią jest wyraz logika.

Tak się złożyło, że musiałem dziś z rana pojechać do Warszawy i przejechać przez samo centrum. Nie wiem jak to się stało, ale wcześniej nie zauważyłem, że gniot znany jako Muzeum Sztuki Nowoczesnej, jest już wzniesiony prawie w całości. Muzeum to będzie instytucją państwową, podobnie jak Muzeum Narodowe. I zgadnijcie teraz ilu w tych placówkach będzie pracowało zwolenników państwa i jego doktryny. Ilu będzie tam ludzi rozumiejących sens budowy CPK, przekopu Mierzei i budowy dróg z północy na południe. Myślę, że nawet portierzy i szatniarze będą tam zatrudnieni z klucza organicznie i nieodwołalnie wrogiego PiS, choć to przecież pisowskie, a nie peowskie państwo postawiło tę nędzę w środku Warszawy. W tym przykładzie – tak sądzę – mamy już nie jedną ale dwie płaszczyzny rzutowania obrazu, całkowicie zmieniające optykę. Po pierwsze ministrowi Glińskiemu wydaje się, że taka kopia Tate Galery podniesie znaczenie Polski w oczach znawców sztuki i różnych środowisk. Myślę, że minister ani ludzie, którzy optowali za budową tego gmachu, który niebawem wypełni się niepotrzebnymi nikomu śmieciami, nie rozumieją, że jego istnienie to po prostu wynik szantażu. Ludzie zaś, którzy będą ten przeskalowany gabinet osobliwości odwiedzać za nic nie przyznają się, że guzik ich to wszystko obchodzi. Projekcje wyświetlane na obydwu ekranach będą odwrócone, ale tu akurat nikt niezgody z logiką doszukiwał się nie będzie, albowiem ta niezgoda wpisana jest w misję projektu. Przeciwnie – domaganie się odwrócenia obrazu z głowy na nogi, poczytane zostanie jako aberracja.

Wróćmy do polityków PiS, nie potrafią oni zrozumieć, że choćby postawili 10 takich gmachów i uhonorowali medalami wszystkich artystów, którzy liżą buty spekulantom z rynku tak zwanej sztuki, nie zmieni to stosunku tych ludzi do partii przez nich reprezentowanej, ani do Polski, jako organizacji reprezentującej ludzi mówiących po polsku. Wszyscy oni bowiem są krańcowo zdeprawowani i domagają się tylko jednego – uznania ich deprawacji za zasługę. Nawet wtedy jednak nie gwarantują lojalności ze swojej strony.

W podobnej sytuacji znajduje się PiS także na obszarach innej aktywności, od sztuki bardzo odległej. Członkowie partii wiedzą jedno – jeśli mają zarządzać słabą i nie posiadającą kontaktów międzynarodowych organizacją, powinni wymuszać lojalność jej prominentnych członków. Choćby było to wbrew logice i wbrew zasadom funkcjonowania tej organizacji. Tak się dzieje, na przykład w Lasach Państwowych, no, ale to już temat na inną gawędę.

 

Odblokowano nam zrzutkę, która została zwinięta po śmierci Julii. Tak się złożyło, że kilka osób, nie rozumiejąc, że ta blokada jest czasowa, wycofało pieniądze. Zostało mi naprawdę niewiele do zebrania na drugą ratę czynszu. To co wpłaciliście Władzi jest w moich rękach i czekam tylko na sfinalizowanie tej zrzutki. Jeśli ktoś uważa, że może mi pomóc, tutaj jest link

 

https://zrzutka.pl/g6kscy

---

tagi: polityka  resorty  środowiska  kompetencje  wizje 

	gabriel-maciejewski
	14 września 2022 11:23

12     2021    10 zaloguj sie by polubić