Zacznę od wiadomości organizacyjnych, które niestety nie mają dobrego charakteru. Wczoraj zepsuł się mój komputer. Zaczęło się niewinnie, od zainstalowania jakiejś aktualizacji. Ja tego nie kontroluję, więc czekałem, aż się to coś zainstaluje. Komputer się wyłączył, a ja poszedłem chorować na górę. Potem wróciłem i włączyłem komputer ponownie. Długo nie chciał się włączyć, aż się wkurzyłem i zgasiłem go z palca. Potem spróbowałem jeszcze raz i okazało się, że coś nie sztymuje. Trzeba włączyć automatyczne naprawianie. Włączyłem. Nie naprawił się. Jeszcze raz wyłączyłem z palca i włączyłem ponownie. Zadziałał, ale przeglądarka chrome już się nie otworzyła. Podobnie jak antywirus AVG. Zawiozłem maszynę do serwisu, a ram pan powiedział mi, że mogę mieć prawdziwy kłopot, bo być może zainstalowałem coś, co koduje pliki. Ja nie wiem co to znaczy, ale on wyjaśnił mi, że może to być wirus, który wszystkie moje dokumenty zamieni w bezużyteczne śmieci. A to oznacza, że los ten czeka także 32 rozdziały II i III tomu Baśni socjalistycznej. Nie wiedziałem, że takie rzeczy istnieją. II tom mam chyba skopiowany, ale boję się sprawdzać, ale III na pewno nie jest nigdzie zapisany. Jestem zły na siebie, że tego po prostu nie skończyłem. No, ale stało się. Pan w serwisie powiedział mi, żebym był jednak dobrej myśli, ale jakoś nie mogę.

Kolejna sprawa. Umówiłem się z Teresą Wycichowską, żoną niewolnika, że wydamy książkę z jego rysunkami. Ona weźmie na siebie skład, a ja druk. Nie miałem bowiem mocy przerobowych, żeby zająć się całością. Teresa znalazła jakiegoś grafika i on po konsultacji z Jarkiem, naszym grafikiem zabrał się za robotę. Wczoraj Teresa poinformowała mnie, że wyda książkę sama. Poczuła się dotknięta tym, co o niej napisał A-tem. Napisała też, że mój blog jest moją wizytówką. To prawda. To jest moja wizytówka, ale nie mogę ingerować w relacje pomiędzy komentującymi. Nie jestem niańką. Od razu zareagowałem na słowa A-tema i powiedziałem mu, żeby się od Teresy odchrzanił. Chciałem to obrócić w żart po prostu i jakoś naszego kolegę zmitygować. Widocznie zrobiłem za mało. Stało się tak, jak się stało. Mam nadzieję, że teraz A-tem zrobi coś, żeby ta książka jednak znalazła się w naszym sklepie. Ja zaś złożę ważną deklarację – nie jestem wychowawcą na kolonii i mam słabe ogólnie wyniki jeśli idzie o wychowanie. Nie jestem też stróżem braci i sióstr swoich.

Teraz już przejdźmy do rzeczy. Od paru dni mamy tu prawdziwy festiwal ocen i postaw, wszystkie jak jedna dotyczą naszego przyszłego losu, widzimy bowiem, że żartów nie ma i mianowanie Morawieckiego na premiera, to nie jest jakieś fiu bździu. Postanowiłem więc wszystko co zostało na temat nowego szefa rządu i jego otoczenia powiedziane zsumować i ustroić z tego jakąś definicję. Co do tego, że wszystko to są socjaliści, w dodatku w najgorszym wydaniu, nie możemy mieć wątpliwości. Czym wobec tego charakteryzuje się socjalista i po czym poznamy go nawet wtedy kiedy przebierze się za bankstera. Otóż socjalista, to jest gość, który jest członkiem organizacji globalnej i który wykonuje jej polecenia. Przeznaczony jednak został do zarządzania organizacją lokalną i musi, nie chce czy może, ale musi, udawać, że ta lokalna organizacja go interesuje, choć doskonale zdaje sobie sprawę, że jej znaczenie i moc są nieistotne. Ma jednak rozkaz taki, by czarować lokalsów i kokietować ich znajomością miejscowych zwyczajów, historii i trunków, a także przysmaków. Co zostało okazane przez Igora Janke i Terlikowskiego. Socjalista na stanowisku premiera jest o wiele tańszy w eksploatacji, niż na przykład, dwie dywizje SS. Socjaliści w dawnych czasach, podobnie jak dziś, to ludzie rozjeżdżający się po świecie za nie wiadomo czyje pieniądze i wykonujący polecenia z nie wiadomo czyich ust wyartykułowane. Socjaliści to ludzie światowi, ale przeznaczeni do zadań wśród silnie zintegrowanych grup żyjących od wieków na tym samym terenie. Oni się tymi grupami w istocie brzydzą, aspirują bowiem do innego świata, ten jednak jest przed nimi zamknięty. Socjaliści to półpięterko w Ziemiańskiej, wyżej nie wejdą, bo nikt ich nie wpuści, niżej nie zejdą, bo mają odruch wymiotny. Głęboko jednak w ich serca wrośnięte jest poczucie misji. To jest misja fałszywa z istoty. I jest doprawdy obojętne jakim językiem będzie ona opisywana – kwiecistym, profesjonalnym, językiem liczb, kabałą, czy czym tam jeszcze. Jest ona z istoty fałszywa, bo nikt socjaliście, jako podwykonawcy nie zdradzi istotnej misji organizacji, która go wynajęła. Takiemu Piłsudskiemu zdawało się, że celem działań organizacji, która go wynajęła jest zbudowanie bloku państw, z Polską na czele, które zatrzymają bolszewików i przez to powstanie nowy ład demokratyczny w Europie. Ten sposób interpretacji misji organizacji, która wynajęła Piłsudskiego, był idiotyczny, bo chodziło tylko i wyłącznie od dewastację infrastruktury i rolnictwa w Europie środkowej i wschodniej, pod płaszczykiem reform społecznych, a to zadanie mogli wykonać tylko bolszewicy, a nie Piłsudski. O co chodzi teraz sami się domyślcie. Rozmawialiśmy wczoraj o nierównym podziale zasług za działalność w opozycji. Tu nie może być mowy o żadnym zdziwieniu. Ci zasłużeni należeli po prostu do wewnętrznego kręgu wtajemniczonych, a ci którzy się na zasługi nie załapali do tego kręgu nie należeli. To wszystko. Ci z wewnętrznego kręgu są całkowicie pewni, że to czym nakarmiono ich mózgi i emocje musi się ziścić. A to nie jest prawda. Oni są w pułapce, a my razem z nimi. Nie da im się jednak tego wyjaśnić, bo to są ludzie sparaliżowani przywilejami i pewni tego, że wszystko na tym świecie dzieje się po to, by im było przyjemniej. Wierzą ponadto w zmiany, które maja wprowadzić w życie na zarządzanym przez siebie terenie i wierzą, że te zmiany są dobre dla nas. Tak mniej więcej wygląda charakterystyka socjalisty i socjalizmu w ujęciu praktyczny. Ponieważ ruch socjalistyczny ma swoje lata, można rzec, że mamy do czynienia z tradycją socjalistyczną, której kolejnym wcieleniem jest Mateusz Morawiecki.

Teraz o prostych drogach. One nigdy nie prowadzą do celu. Już prędzej do celi, ale o tym naiwniacy podążający nimi przekonują się ostatni. Proste mogą być ścieżki Pana, ludzkie drogi zawsze są kręte, a ja dodałbym od siebie, że im są bardziej pokręcone tym dla wędrującego nimi człowieka lepiej. Weźmy taką oto rzecz jak perspektywy rozwoju kraju. Nie jakiegoś hipotetycznego kraju, ale dajmy na to carskiej Rosji doby Mikołaja II, tej opisanej w fatalnie wydanych i jeszcze gorzej przetłumaczonych pamiętnikach Sergiusza de Witte. Autor, trzeźwy entuzjasta, swoimi nieodpowiedzialnymi działaniami doprowadził do śmierci cara Aleksandra III. On sam oczywiście nic o tym nie wiedział, car również, ale tak to niestety wyglądało. Zaczęło się od propozycji budowy kolei transsyberyjskiej, potem była propozycja budowy portu dla floty wojennej nad Morzem Białym, nad nie zamarzającą nigdy, ocieplaną Golfsztromem zatoką, następnie reforma finansów i oparcie jej na złocie, a nie na srebrze i złocie jak radzili wysłannicy barona Alphonse’a Rotschilda. No dobrze, reforma była wcześniej, a budowa portu na końcu i ona przesądziła o tym czy car będzie żył czy nie. Po wskazaniu miejsca pod budowę portu na Murmaniu, car rozchorował się naprawdę poważnie na nerki, wyjechał nagle do Białowieży, potem do Skierniewic. Stamtąd wyruszył na Krym, gdzie zmarł. Port oczywiście nie powstał tam gdzie miał powstać, ale kolej transsyberyjską budowano, bo była ona potrzebna wszystkim. Była to droga prosta. Witte ją jeszcze uprościł, bo dogadał się z Chińczykami w sprawie przeprowadzenia linii bezpośrednio przez Mandżurię – terytorium chińskie. Rosjanie dostali od Chińczyków eksterytorialny korytarz i mogli w nim robić co chcieli. Chińczycy, a było to jeszcze przed wojną z Japończykami, sądzili, że w ten sposób kupują sobie bezpieczeństwo i sojusznika. Wkrótce okazało się, co wart jest ten sojusznik. Obecność wojsk rosyjskich w Mandżurii została uznana przez mocarstwa za pretekst do aneksji terytoriów chińskich, sprawę przesądziło także zajęcie przez Rosjan Port Artur. Chińczycy znaleźli się w poważnym kryzysie, Rosja stanęła na krawędzi wojny, w którą następnie została wepchnięta i którą przegrała. Kolej zaś transsyberyjską budowano nadal. Ukończono ją budować w roku 1917. Wtedy Sergiusz de Witte, geniusz i wizjoner mógłby (gdyby żył) zacząć liczyć zyski jakie przyniosła mu jego inwestycja. No, ale wtedy były już inne czasy….I nikt nie pamiętał kto to taki ten de Witte.

A co by było, zastanówmy się tak czysto teoretycznie, bo przecież nic nie wiemy o budowie kolei i rozwoju infrastruktury, gdyby de Witte, miast konferować w Paryżu z baronem Rotschildem i słuchać jego wizjonerskich przepowiedni, a także wyrażać nad nimi zachwyt, zaczął sobie coś tam u siebie w tej Rosji dłubać. Ot, gdyby podzielił kraj na obszary, z których każdy miałby inny plan rozwoju, plany te nie pasowałby do siebie, a z całą pewnością nie pasowałby do siebie na pierwszy rzut oka. Inwestycje na tych obszarach byłby ciut drogawe, ale nie tak znowu, żeby nie udało się ich przeprowadzić. Coś by się tam dłubało, coś robiło, ale pod spodem istniałby inny plan, dotyczący połączenia poszczególnych, pozornie od siebie odległych i nie pasujących kawałków. Byłby to plan niejawny. Nikt nie widziałby żadnej prostej drogi żelaznej i nie czułbym związanych z nią pokus, każdy za to wiedziałby, że ci biedni Rosjanie znowu próbują naśladować Europę, ale znowu im się nie uda. No tak, ale żeby coś takiego przeprowadzić, pod okiem barona Alphonse’a Rotschilda w dodatku, potrzeba było prawdziwego geniusza i prawdziwego samodzierżcy. A wiecie czym się najbardziej przejmował minister finansów samodzierżawia? Nigdy byście nie zgadli – opinią publiczną, która wyrażała swoje zdanie poprzez artykuły prasowe. Cóż to były za piękne czasy.

Ja zaś jeszcze raz powtórzę – plan i metoda dochodzenia do celu i sukcesu powinien być całkowicie niezrozumiały dla obserwatorów. A im głupszy się im wyda, tym lepiej. My zaś od paru dni nasładzamy się profesjonalizmem, fachowością i wizjonerstwem Mateusza Morawieckiego. Ciekaw jestem co się stanie jak już skończą budować sieć dróg w Polsce, jak już powstanie Via Baltica i inne ważne szlaki, a także centralne lotnisko. Kogo oni tu wpuszczą?

 

Bardzo dziękuję wszystkim, którzy przez ostatnie miesiące wspierali ten blog dobrym słowem i nie tylko dobrym słowem. Nie będę wymieniał nikogo z imienia, musicie mi to wybaczyć. Składam po prostu ogólne podziękowania wszystkim. Nie mogę zatrzymać tej zbiórki niestety, bo sytuacja jest trudna, a w przyszłym roku będzie jeszcze trudniejsza. Nie mam też specjalnych oporów, wybaczcie mi to, widząc jak dziennikarskie i publicystyczne sławy, ratują się prosząc o wsparcie czytelników. Jeśli więc ktoś uważa, że można i trzeba wesprzeć moją działalność publicystyczną, będę mu nieskończenie wdzięczny.

Bank Polska Kasa Opieki S.A. O. w Grodzisku Mazowieckim,

ul.Armii Krajowej 16 05-825 Grodzisk Mazowiecki

PL47 1240 6348 1111 0010 5853 0024

PKOPPLPWXXX

Podaję też konto na pay palu:

[email protected]

Przypominam też, że pieniądze pochodzące ze sprzedaży wspomnień księdza Wacława Blizińskiego przeznaczamy na remont kościoła i plebanii w Liskowie, gdzie ksiądz prałat dokonał swojego dzieła, a gdzie obecnie pełni posługę nasz dobry znajomy ksiądz Andrzej Klimek.

Zapraszam też do sklepu FOTO MAG, do księgarni Przy Agorze, do Tarabuka, do antykwariatu Tradovium w Krakowie, do sklepu GUFUŚ w Bielsku Białej i do sklepu HYDRO GAZ w Słupsku i do księgarni Konkret w Grodzisku Mazowieckim.

 

---

tagi: socjalizm  morawiecki  postęp 

	gabriel-maciejewski
	14 grudnia 2017 09:39

31     2760    5 zaloguj sie by polubić