Ja czytalem Mroza. To znaczy czytalem jeden jego wpis na blogu, gdzie on tlumaczy, ze dziennie przebiega 10km, zeby sie lepiej poczuc i po tych 10 kilo jedzie z tematem i pisze 10stron nowej ksiazki.

Ja tam nie wiem, bo sie nie znam. Nie pamietam kiedy ostatni raz przebieglem 10km, ale definintywnie po dyszcze bylbym lekko zuzyty i bym sie nie nadawal na zadna prace umyslowa. Moglbym ewentualnie z rozpedu wykopac 100 metrow pod kabel telefoniczny, ale nie napisalbym nawet 100 linijek z jednym powtrzarzajacym sie zdaniem, np. nosze buty z Lidla na rzepy.

Wiem z pewnoscia, ze Mroz nosi takie buty na rzepy. Nie nauczyl sie jeszcze wiazac sznurowadel i tak mu zostalo do dzis.

Witam. Pozwoli pan że skomentuję notkę jak dla mnie nietypowo czyli cytatami z Wikipedii:

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Komedia_kryminalna - to a propos ironicznego charakteru propagandy a'la powieść/nowela kryminalna. I tu cytat:

"Komedia kryminalna − gatunek filmowy lub teatralny (czemu nie literacki? - przypisek mój), łączący fabułę dotyczącą zbrodni i jej wykrywania, z elementami komizmu (często o charakterze czarnego humoru).

Jedną z najgłośniejszych polskich komedii kryminalnych lat 60. XX w. był film Lekarstwo na miłość (1966) w reżyserii Jana Batorego, nakręcony na podstawie powieści Klin (1964) Joanny Chmielewskiej".

No a z tego wynikają dalsze konsekwencje:

Film "Lekarstwo na miłość" - Wikipedia.pl z którego pokrótce:

"Film realizowano w Warszawie przy ul. Bielańskiej, w Ogrodzie Saskim, na Mokotowie (Rogatki przy Puławskiej, Supersam) oraz w ścisłym Centrum (ul. Emilii Plater przy Akwarium, skrzyżowanie ul. Marszałkowska/ul. Świętokrzyska).

W filmie wykorzystano piosenkę „Witamina M”; autorami tekstu byli Zbigniew Zapert i Zenon Wawrzyniak, muzykę skomponował Jerzy Matuszkiewicz, a śpiewa Bogdan Czyżewski.

Fabuła

Joanna spędza całe godziny przy telefonie, czekając na spotkanie z ukochanym, którego podejrzewa o niestałość. Telefon ciągle dzwoni, ale połączenia to pomyłki. Z czasem okazuje się, że numer Joanny przypadkowo jest bardzo zbliżony do numeru skrzynki kontaktowej fałszerzy pieniędzy. Milicja Obywatelska zaczyna ją podejrzewać, a na zwiady incognito udaje się przystojny kapitan MO. Bohaterka w końcu z nudów i zdenerwowania odpowiada na szyfr. Rezultatem jest spore zamieszanie, nieudany skok i w rezultacie - zamach na życie Joanny. Na szczęście tuż obok jest kapitan, idealne lekarstwo na nieudaną miłość".

(Aby nie zapomnieć dodam na tzw. marginesie, że muzykę do tego filmu napisał tata jednego z kandydatów na prezydenta RP anno 2020)

Ale z tego również też wynika dalsza część konwencji pt. "komedia kryminalna"

"Klin" pierwsza w życiu powieść Joanny Chmielewskiej - Wikipedia.pl, a w nim czytamy:

"Klin – powieść sensacyjna Joanny Chmielewskiej (1964), debiut literacki autorki. Została sfilmowana (Lekarstwo na miłość, reż. Jan Batory, 1966), a także przetłumaczona na język rosyjski.

 Autobiografii napisanej przez Joannę Chmielewską pisarka wspomniała, jak doszło do powstania Klina. Chmielewska od dawna nosiła się z zamiarem napisania powieści. Do zrealizowania tego zamiaru zainspirowała ją znajomość z pewnym mężczyzną, Januszem, w którym zakochała się bez wzajemności. Szukając sposobu sprawdzenia, czy przebywa on w jednym z warszawskich hoteli poprosiła swoją przyjaciółkę Halinę, by tam zadzwoniła. Podczas rozmowy koleżanek faktycznie włączył się do niej przypadkowy rozmówca. Prawdą jest również, że pisarka chciała dowiedzieć się, kim ów mężczyzna jest, a także to, że zajmowała się wówczas pracą w charakterze architekta oraz pisaniem artykułów o domach kultury.

Pierwotnie powstała tylko pierwsza część powieści. Chmielewska – za namową znajomych, którzy przeczytali jej dzieło – doszła do wniosku, że może warto je wydać. Pokazała maszynopis Marianowi Eilemu, który ocenił tekst pozytywnie i zaprotegował młodą pisarkę w wydawnictwie "Czytelnik". Tam polecono Chmielewskiej dopisać dalszy ciąg, gdyż uznano, że objętościowo tekstu jest za dużo na nowelę, a za mało na powieść.

Do napisania drugiej części powieści, związanej z tajemniczą akcją "Szkorbut", zainspirowało Chmielewską inne zdarzenie – ktoś zadzwonił do jej szwagra i powiedział takie hasło. Sytuacja powtórzyła się kilkakrotnie i zostało to zgłoszone na milicję. Wkrótce do szwagra pisarki przestano dzwonić z hasłem "szkorbut" i innymi intrygującymi informacjami, jednak Chmielewska i jej rodzina nigdy nie poznali przyczyny serii dziwnych telefonów.

Klin został wydany po raz pierwszy w 1964 roku przez Spółdzielnię Wydawniczą "Czytelnik" w nakładzie 20 290 egzemplarzy jak jedna z powieści z serii powieści kryminalnych i sensacyjnych Jamnik." Koniec cytatów.

Ten "Jamnik" pojawił się wczoraj w notce, no właśnie w kontekście ironicznym, a że to jednak poważna sprawa ta "powieść/nowela kryminalna" nawet w naszym (lokalnym) wydaniu stąd wczoraj pojawił się Poe. Dzisiaj jest Chmielewska, a jutro? A to się obaczy. Życzę Michałowi R. aby mu się sprzedało tyle jego powieści co Chmielewskiej. Pozdrawiam

Dla tych co poważnie podchodzą do polskiego kryminału:

"Życie jest jak oddech. Mamy ograniczoną pulę uderzeń serca. Niepotrzebnie marnujemy je na wahanie, strach czy złość." Bonda

"Kiedy życie rzuca Ci kłody pod nogi, zacznij budować z nich schody. Zajdziesz wysoko." Mróz

"Kiedy przychodzi nam wyrazić swoje emocje w chwili krańcowego osłupienia, nawet ukochana "kurwamać" przegrywa z "omójbogiem". Miłoszewski

A teraz proszę przeczytać fragment książki Pana Michała.

Jak mawiają w moich stronach "Nie porównuj gówna do twarogu"

Kryminałów nie czytam, ale Zdanowicza sobie kupię.

Nie wierzę, że to napisałeś. Po prostu nie wierzę....

Przekażę

Nie kazdy kto umie pisac jest pisarzem. Nawet jak napisze piec tysiecy stron.

On cisnie glupoty w kazdym zdaniu, a forma w jakiej to robi niczego tu nie zmienia. To jest jest dziecko specjanej troski z klata jak lej po bombie, z butami na rzepy z Lidla i doktoratem z prawa. Nic sie nie klei w tym jego pisaniu i to widac w kazdym zdaniu. Ja nie mam czasu na takie popierdulki, a zeby wydac jeszcze na to pieniadze to juz bym musial miec jakies powazne uszkodzenie mozgu.

Ostatnio na Onecie wisiała wypowiedź Bondy - "pisanie jest jak seks, więc odciągam je dłużej żeby lepiej smakowało: czy coś takiego. Coś w tym rzeczywiście jest, że ci "poczytni autorzy" tacy mają własnie być - prymitywni pod każdym możliwym względem - po to aby degradować pisarstwo i litraturę jako taką. Potem jak już się przywyczai publikę, że każdy pisarz, nawet taki który pisze kryminały, to skończony i zdeprawowany kretyn, to ta nie będzie niczego innego oczekiwała, a rynek samoistnie się zawęzi do grona wybranych kukiełek. Publika z kolei za parę lat będzie po prostu takiego skretynienia wymagała jako standardu, więc wiadomo co się potem dzieje z rynkiem. Nie jestem w stanie uwierzyć, że tak ograniczona umysłowo osoba te wszystkie dyrdymały w jarmarcznych okładkach pisze sama. To jest jakiś słup.

Dobre, nie dociera do niej, że jak seks to powinno być czytanie. Znam takiego, co się tak czyta...

Treść nie każdy musi rozumieć. Ważne żeby trafić do świadomości. Czy to na zasadzie kontrowersji, czy ślinotoku (po to właśnie używa się skojarzeń/symboli o podłożu seksualnym), czy krasomówstwa to już zależy od osobistych deficytów (ukrytych "talentów") autora... Czytelnik ma kojarzyć dzieło i autora w sposób prosty, to znaczy najlepiej na zasadzie prymitywnych skojarzeń/odruchów, których nie trzeba w żaden sposób uzasadniać. Nikt się nie zastanawia nad tym, że takie przyznawanie się do "znajomości", uchodzące w mniemaniu za "obycie/oczytanie", czy inny przejaw "kultury osobistej", to w zasadzie przyznanie się publiczne do własnych, usilnie skrywanych potrzeb, których normalnie nikt nikomu publicznie nie opowiada/nie przyznaje się.

To jasne że każdy ma prawo uważać za przydatne dla siebie wszystko cokolwiek mu się spodoba, bądź w jakiś sposób zmusza do namysłu wyższego rzędu jak przeżuwanie golonki podlanej piwem. Problem zaczyna się wtedy, kiedy owo poczucie/odczucie, całkowicie przecież subiektywne, zaczyna zamieniać się w pokusę  misji nawracania innych, do własnego gustu. Bo wtedy każdej głupocie/oszustwu, człowiek stara sie nadać wymiar "obiektywnej prawdy", i zaczyna walczyć z cudzą wolnością by ją po prostu zdominować. I gniewa się na innych gdy mu nie wychodzi. Zwłaszcza na tych, na których opinii/zdaniu, najbardziej mu zależy.

Nie czytam kryminałów III RP, bo to tylko ciąg dalszy kryminału PRL.A zadaniem kryminałów PRL było przedstawienie ciemnemu Polactwu majorów i sierżantów MO oraz zwykłych stójkowych jako ludzi eleganckich,światowych, wręcz wyrafinowanych. Kryminały pisane w czasach, gdy dowcipy o milicjantach ,zaczynając od tych ośmiu, którzy byli potrzebni do wkręcenia jednej żarówki, mogły zapełnić gruby tom. Obecnie kryminały mają to samo zadanie: ukazać postkomunistycznych prokuratorów i oficerów Policji jako ludzi eleganckich i światowych a prostych stójkowych jako niegroźne pluszaki, co swój rozum mają. Nawet pani Chmielewska,prywatnie żona prokuratora PRL miała zadanie "ocieplenia wizerunku" tych milicjantów, z których niejeden zaczynał karierę w podziemiach UB w 1945 , jako spec od mokrej roboty wybrany przez NKWD z leśnej bandyterki.

Kryminały III RP, kiedy się je kartkuje, biją po oczach schematami,pretensjonalnością i wyraźnym brakiem poczucia humoru. O ironii u takich śmiesznie nadętych ludzi jak Miłoszewski czy Mróz można zapomnieć.I zawieszeniem w próżni społecznej tych wszystkich detektywów. Z rodziny organisty wiejskiego żaden nie może pochodzić, więc zostaje przodek z egzekutywy POP w Pcimiu lub Hajnówce. A o tym pisać nie można.

Kryminały anglosaskie osadzone najczęściej w środowiskach klasy średniej i arystokracji miały wzbudzić zaufanie czytelnika do systemu władzy a do systemu wymiaru sprawiedliwości w szczególności. Jeśli inspektor Japp nie radzi sobie ze śledztwem, to jest na tyle bystry,żeby poprosić pana Herculesa Poirot o dyskretne wsparcie.

W "tutejszych" kryminałach zamęcza się czytelnika "głębią duchową" prokuratora albo śledczej oficerki z mniejszości narodowej a zbrodni dokonują "ci ciemni polscy katole". Nikt nie próbuje wzbudzać zaufania do tutejszego wymiaru sprawiedliwości ale raczej sączyć "pedagogikę wstydu". Gdzie tu miejsce na ironię.

Przeczytałam zaprezentowany kawałek powieści pana Radoryskiego. Zapowiada się szampańska zabawa a zdanie :"...Być może doktor Freud z Wiednia coś mógłby poradzić w tej kwestii, ale on był daleko od stolika, przy którym siedziała ruda i wielbiący ją Remigiusz, był w stolicy, a jeśli myślał o podróżach, to nie do Krakowa bynajmniej, ale za ocean, zupełnie tak samo jak jego brat w wierze i przedsiębiorczości Ludwik Tannenbaum, zwany Die Schwarce Schyje. ..." dostarcza tyle kolorytu obyczajowego przełomu wieków w "Galizien" i "Królestwie" plus ironii, ile dzieła wszystkie Mroza i Bondy razem wzięte.

PS. Poproszę o jeszcze jedną próbkę "produktu".:))

Życie jest jak dotyk motyla, który przypadkiem usiadł na paznokciu dłoni trzymającej drinka. To nie cytat, to moje autorskie. Można pisać bzdety? Odrobina debilnej fantazji i już się czuję lepszy od Bondy.

>Ujmę to tak – Michał Radoryski nie po to napisał kryminał, żeby dołączyć do tej bandy, ale po to,
>by zainicjować powstanie innej oferty.

Ja to na ten przykład łapię i myślę, że sporo grupa kolegów nawigatorów również. Jest dokładnie jak to kolega opisał w notkach o Pierwsza zasada propagandy czy Werbunek jako idea. Tyle, że nie wystarczy jeden fajny fajerwerk, żeby na ten przykład "dostać etat w propagandzie". Taki na ten przykład Mariusz Wollny stworzył z niczego pana Kacpra Ryxa, dawno, dawno temu. I nikt nie zadzwonił do niego, choć wymyślił sobie, że na 600 lecie bitwy pod Grunwaldem stworzy kryminał historyczny "Oblicze Pana". I nie powiedział, wiesz Mariusz trzeba przeredagować tekst o sporach kompetencyjnych ...

A i skoro tekst i idea wypłyneła do pana Michała niech ON nas tu straszy naszymi ograniczeniami. Jakby na to nie patrzyć: Kryminał, Kryminał II i Kryminal III to jego dzieło. Przejęte,ale jego !

"Wczoraj przekonałem się, że wielu czytelników żyje w permanentnym złudzeniu, które nie pozwala im odbierać świata w całym jego bogactwie." To jedno zdanie jest w stanie znokautować :)

No ale u Mroza temperatura spada i na Islandii pogoda sie stabilizuje na trzy miesiace. Ja akurat bylem na Islandii i jedyne co tam jest stabilne to ciagle zmiany pogody i deszcz 20 razy na dzien.  

No i ta jego glupota z blogu, po 10km biegu czlowiek moze sie lepiej poczuc. Nie wiem w jakim stanie trzeba miec mozgownice, zeby to potraktowac powaznie. 

Mroz po prostu doopi fleki i czytanie go to strata czasu. 

Mozna sie spierac czy on jest glupi z natury czy pisze swoje durnoty, zeby swiadomie manipulowac ludzmi, ale to juz jest bez znaczenia. 

Jedna z najważniejszych notek. A ten fragment do nauczenia na pamięć:

Właśnie na ironii zajedziemy najdalej, bo system, z którym mamy do czynienia przede wszystkim wyłącza i unieważnia ironię. Potem zaś kieruje ją, w bardzo prostych rejestrach, ku swoim przeciwnikom. Do czego jest ten system? Do dewastacji jakości, do dewastacji sacrum i do dewastacji człowieka, z którego – obiecując mu złote góry, albo złotą papierośnicę, albo cudowne skrzypce – robi kretyna. Macie codziennie podawane tysiączne przykłady ironii stosowanej przeciwko Kościołowi. Macie te coraz głupsze żarty z księży, z liturgii, ze wszystkiego. Macie wreszcie te literackie intrygi, które w sposób, nie podstępny wcale, ale durnowaty, szydzą z tradycji z postaw moralnych, z sacrum. I wielu z Was chce to traktować serio? Bez ironii?! Bo to taka rozrywka, a do tego coś, co stymuluje Waszą samoocenę? Coś, co można przywołać w towarzystwie, albo porównać z czymś innym i wskazać na jakość albo jej brak?! Czyście poszaleli?! Jak możecie pozwolić na to, by wyłączono w was poczucie ironii? Jak możecie pozwalać na to, by traktować serio prozę Krajewskiego, Mroza, Bondy czy Twardocha?!

Tezy o rynku są prawdziwe. Co nie przeszkadza Mrozowi umieć pisać. A że rynek od niego tego nie wymaga? Nie sądzę, żeby sie tym martwił. 

Jarecki się nie nadaje - nie będzie robił z siebie głupka z pieniądze.

Doopi fleki, bo może. Nikt od niego nie oczekuje faktów ani mądrości.

 Kazdy ma prawo byc glupi, tylko po co przykladac ucho do ewidentnych idiotyzmow? Nie bardzo rozumiem w jakim kierunku twoj wywod zmierza? Ten facet to jest chodzacy nonsens.

Mróz może sobie pozwolić na walenie fleków w dowolnej ilości, bo ironia w ogóle nie ma zastosowania do emocji, a treść nabywca i tak dostaje w gratisie. Co wcale nie znaczy, że zgodzi się, żeby ktoś do nabytej w ten sposób treści podchodził z ironią.

Nie tłumaczę się. Mądrości, a nawet wiedzy nie nabywa się czytając książki, jedynie oczytanie można w ten sposób nabyć, ale to służy głównie do brylowania na salonach. Można, oczywiście, uczyć się z książek (czy generalnie czytając), ale to tylko jedno z narzędzi. Nie jedyne i niewystarczające. A dziś już także nie całkiem konieczne. Nie jest żadną szczególną zaletą, ani tym bardziej powodem do chwały, że ktoś dużo czyta - widać lubi, to czyta.

A "Księgi Jakubowe" są straszliwie napisane. Tego się nie da normalnie czytać. I nie tak się nie da, jak "Nieboskiej komedii" - bo to dramat, czyli teatr, nie literatura i nie do czytania jest przeznaczone. A to jest literatura, ale taka, którą się czyta z bólem zębów. Niektórzy lubią kupić sobie ból. Zwłaszcza podlany poczuciem wyższości.

Problem polega na tym, że w księgarni większość pozycji na półce to takie, w których za treść ktoś już zapłacił. Czytelnik kupuje tylko emocje, treść jest w gratisie. Jeśli dziś ktoś chce handlować w księgarni treścią, za którą albo nikt nie zapłacił, albo wpłata już się przedawniła musi opakować ją w emocje. Na tyle wysokiej jakości, żeby klient nie zauważył, że treści nie dostał za darmo. Albo przynajmniej bardzo tanio. 

Na bezrybiu i rak ryba. Te etykiety czytałem w charakterze literatury pięknej, nie stosowanej ;) Nie takie gnioty czytało się z nudów, zwłaszcza w dawniejszych czasach. Teraz dostęp do książek jest tak łatwy i szeroki, że można wybierać tylko co lepsze kawałki. A i nudzić się rzadziej jest okazja. Fakt, że niektórych "dzieł" przebrnąć się nie da (ostatnie "odkrycie" to noblistka). Ale Mroza akurat da się przeżyć, przynajmniej fantastykę. Nie Dukaj to, i kudy mu do Jareckiego, ale napisane dosyć gładko.