Patrzyłem wczoraj na ten pałac kultury i zastanawiałem się po co go zbudowali, ale tak naprawdę. I wyszło mi, że celem tej budowy było zasłonięcie dewastacji kraju, który pozostawał w stanie powojennej ruiny w zasadzie do lat osiemdziesiątych. Potem zaś kraj nasz stał się jeszcze większą ruiną w latach tak zwanej prywatyzacji. Prawdziwa odbudowa zaś zaczyna się dopiero dziś. Dlaczego tak myślę? Bo inwestycje budowlane i infrastrukturalne są najważniejsze i świadczą o tym, że państwo żyje. – Kto buduje nie umiera – powiedział kiedyś książę Światopełk Mirski. Likwidowanie zaś budynków i infrastruktury ma jeden cel – jest nim wskazanie, że państwo się likwiduje. Żyliśmy więc, nie wiedząc o tym wcale w czasach pomiędzy jedną, a drugą likwidacją. I wydawało nam się, że wszystko jest w porządku, choć jedyne co budowano przez ostatnie trzydzieści lat to były patodeweloperskie inwestycje udające architekturę historyzującą.

I teraz ważna kwestia – istotne jest także to, co się buduje. Najważniejsze są inwestycje o charakterze kulturalnym i symbolicznym. Dlatego mamy ten cały pałac, który postawiono wśród ruin. Można go było nie budować, ale wznieść z popiołów całe kwartały ulic. No, ale właśnie nie można, bo architektura ma wymiar symboliczny i wskazuje kto i dlaczego rządzi. Przed wojną nie powstały w zasadzie żadne istotne budynki o charakterze symbolicznym, które wyraźnie nawiązywałyby do polskiej tradycji i umacniały ją w oczach ludzi, którzy odzyskali wreszcie swoje państwo. Nie można tak przecież określić gmachu Muzeum Narodowego ani Ministerstwa Oświaty przy Szucha. Są to gmachy świadczące o tym wręcz, że państwo nie działa jak należy, a jego władze kłaniają się jakimś nierozpoznanym potęgom. Państwo polskie w dwudziestoleciu koncentrowało się na inwestycjach strategicznych, które były od samego początku sabotowane przez wrogów tego państwa. Żadna z nich, z wyjątkiem portu w Gdyni, nie została doprowadzona do końca i żadna nie spełniła swojej funkcji. Nie mogła spełnić, albowiem prócz tego, że była po lupą wywiadów państw obcych dewastowali ją także rodzimi złodzieje. Dotyczyło to także inwestycji symbolicznych, takich jak Muzeum Narodowe. Można więc stwierdzić, że patologie budowlane wskazują na słabość i degenerację państwa. I nawet jeśli coś się buduje, a towarzyszą temu bankructwa i przekręty, nie ma się z czego cieszyć. Bo nie buduje się to dla nas, ale dla innych.

Najważniejszą inwestycją budowlaną w Polsce jest dziś Pałac Saski. Nie CPK, nie drogi i nie port w Świnoujściu, ale właśnie ten pałac. I mam nadzieję, że kiedy już zostanie on zbudowany, któryś kolejny rząd podejmie decyzję o rozbiórce Pałacu Kultury. No, ale to pieśń przyszłości. Na razie niech odbudują Pałac Saski.

Kto zajmował się w Polsce inwestycjami kulturalnymi z prawdziwego zdarzenia? Zwykle ziemiaństwo. I kiedy mówimy o architekturze polskiej, mówimy zwykle o dworach i pałacach. Państwo nie istniało, a kiedy zaistniało, obstawiło nie tę opcję, którą należało obstawić, a poza tym czasu było mało i nikt się nie wyrobił z terminem. Tylko Niemcy zdążyli. Na co zwracam uwagę. Dziś miejmy nadzieję, nie zdążą. Bo też i proporcje pomiędzy inwestycjami strategicznymi, a kulturalnymi są nieco korzystniejsze.

Na dziś to tyle, tekst trochę krótszy, ale lecę na targi.

I przypominam o nowych książkach:

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/polskie-kresy-w-niebezpieczenstwie-pod-wozem-i-na-wozie/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/skarbowosc-rzeczypospolitej-w-latach-1587-1648/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/sprawa-macocha-w-swietle-prasy-1909-1916/

---

tagi: państwo  urbanistyka  architektura  symbolika  odbudowa  pałac kultury  pałac saski 

	gabriel-maciejewski
	9 września 2023 08:56

9     1807    10 zaloguj sie by polubić