Sztandar impotencji twórczej jest w Polsce zatknięty bardzo wysoko i powiewa dumnie nad głowami wszystkich. Wszyscy też się z wyobrażonymi na nim znakami, nie powiem jak wyglądającymi, utożsamiają. Bezefektywność jest tu bogiem, ludzie ją demonstrujący najwyższymi kapłanami. Jeżeli nie możesz i nie umiesz czegoś zrobić opowiedz o tym natychmiast, nagraj swoją bezradność i puść na tik toku, znajdziesz tysiące ludzi, którzy cię zrozumieją. Uwagę bowiem przykuwa tu jedynie ktoś, kto utwierdza bliźnich w ich obecnym, chronicznym stanie absolutnej niemożności. Dotyczy to wszystkich, którzy gromadzą wokół siebie tłum, od polityków po artystów.

Niedawno Hubert pokazywał mi tegoroczne dyplomy z warszawskiej ASP, czyli obrazy, które były finalnym efektem studiów, trwających pięć lat. Na jednym był goły Stańczyk w dziwnej pozie i czapce błazeńskiej, z wielkim, pardon, kutasem. Wokół gromada dorosłych facetów w dziwnych pozach demonstrujących głębokie zamyślenie. Obraz nie może być nawet nazwany gównianym, bo nie nadaje się na utylizację i przerobienie na nawóz. I tak w zasadzie jest ze wszystkim. Ujmując rzecz w największym skrócie – kokieteria zastępuje sprawczość i podniesiona jest do rangi bóstwa. Każdy kto próbuje ten stan zmienić zostaje wyśmiany, bo psuje najważniejszą zabawkę – autoafirmację całej grupy. Ile jest takich grup? Możemy policzyć. Artyści awangardowi – wiadomo. Politycy oczekujący, że wszystko za nich ktoś wykona – to kolejna. Wzmożeni patrioci prawicowi mówiący o projektach, których nie mają szansy przeprowadzić i wpatrzeni w ludzi, którzy te czyny opiewają, ale do roboty żaden się nie bierze, nie mówiąc już o tym, by iść w ogień. Patrioci lewicowi, którzy skonstatowali, że bez orła i Pogoni, nie utrzymają się na swoich stołkach, zaczęli więc współczuć dawno nieżyjącym wieśniakom, wieśniaczkom, ich psom, kotom i całemu inwentarzowi. Wrażliwcy wszelkich odcieni i kolorów, którzy chcą tylko jednego – żeby oficer śledczy patrzył im głęboko w oczy, kiedy oni podawać będą nazwiska i adresy.

Wszyscy ci ludzie dokonują codziennie autostymulacji, ale jak wiemy nic nie dzieje się bez przyczyny i nic nie działa bez przyczyny. Potrzebna jest więc machina produkująca złudzenia i szatkująca treści tak, by każdy mógł w czasie ich przeglądania i segregacji znaleźć coś dla siebie i utwierdzić się w przekonaniu, że nie działając samodzielnie, a jedynie w sprzężeniu z jakimiś obezwładnionymi obsesją istotami, działa właściwie. Tę machinę tworzy i firmuje państwo.

Jak już wszyscy pewnie wiedzą powstają dwie ekranizacje „Lalki”, według prozy Bolesława Prusa. Dwie, tak jakby mało było poprzednich dwóch. I ja już dziś przyjmuję zakłady, że poza przejaskrawioną postacią Wokulskiego nie będzie tam nic nowego. No, może  Łęcka pokaże cycki, albo odbędzie pełnowymiarowy stosunek płciowy ze Starskim w wagonie kolejowym. Druga ekranizacja będzie wzbogacona o wątek kryminalny. Rozumiem, że nie taki, jak w pierwowzorze, czyli dotyczący rzekomej kradzieży lalki przez córkę pani Stawskiej, o co oskarżyła ją baronowa Krzeszowska. Pewnie kogoś zamordują, a Wokulski z Rzeckim będą tropić przestępcę. Nieważne. Chodzi o to, że wszystkie dające się konsumować bez obrzydzenia formaty w kulturze polskiej mają ponad sto lat. Inne są po prostu odwzorowaniem tego, co pokazuje Hollywood. I tak będzie z filmem o Krystynie Skarbek, który już jest produkowany, a główną rolę gra pani, która tak jest podobna do Krystyny Skarbek, jak ja do Rogera Moore’a. W zasadzie nie mając o niczym pojęcia moglibyśmy tu rozpisać fabułę na poszczególne sceny i pewnie nie pomylilibyśmy się za bardzo. Jest ryzyko, jest zabawa, do tego wielu mężczyzn, nieszczęśliwie zakochanych w Krystynie, która poświęca się dla ojczyzny. W końcu jeden ją zabija, bo nie może przeboleć, że ona sypia z innym. Cóż za oryginalne pomysły i jaka psychologiczna głębia! Może także się zdarzyć, że umieszczą tam zakochanego w Krystynie gestapowca, ale to mogłoby być zbyt szokujące dla publiczności przeżuwającej tę sieczkę.

Najlepsze jest jednak to, że w przyszłym roku ruszają zdjęcia do ekranizacji kreskówki „Porwanie Baltazara Gąbki”. Nic, po prostu nic nowego kino polskie nie jest w stanie wymyślić. I nie tylko kino o czym napisałem na początku. Literaci nabzdyczeni patriotycznie, po dwugodzinnej dyskusji, dochodzą do wniosku, że Polsce potrzeba nowego Sienkiewicza i to w chwili, kiedy każdy głupek, nie mówiąc już o Komudzie, robi wszystko, żeby publiczność uznała go właśnie za nowego Sienkiewicza. Każdy polityk, który zabiera się za pogłębione analizy dotyczące historii zaczyna mówić językiem Sienkiewicza, bo nic innego nie rozumie.

Spróbujmy teraz zdefiniować impotencję twórczą i taką ogólną. Co to takiego? To takie czynności, które demonstrują chęć bez możliwości jej realizacji, ewentualnie z efektem dalece nie zadowalającym osoby adorowanej lub osób adorowanych. W przypadkach indywidualnych każdy mniej więcej wie czym się kończy niezadowolenie osoby adorowanej – cholerną awanturą po sufit o niepozmywane naczynia, niewyprowadzonego psa, pożyczone, a nie oddane piętnaście lat wstecz dwadzieścia złotych. No, a czym powinno się skończyć niezadowolenie osób adorowanych? Rewolucją chyba? Bo jak inaczej? Tymczasem, nie zadowoleni, a bez przerwy adorowani Polacy, żują jakiś muł i patrzą tępo na podstawionych im dla inspiracji impotentów.

Kwintesencją impotencji twórczej są pisma historyków sztuki. To jest coś niesamowitego. Wczoraj ktoś na twitterze umieścił zdjęcia ostatniej strony okładki książki o epoce Wettynów i ich mecenacie. Streszczę wnioski – kraj upadał, ale kultura kwitła. O tym, by ktoś wskazał na korelacje między tym upadkiem, a tym rzekomym rozkwitem kultury nie może być nawet mowy. Bo najważniejsze, że kultura kwitła, coś tam budowano, wytyczano osie widokowe i wydawano pieniądze. Plany rozbiorowe, degrengolada, złodziejstwo, przy którym to obecne wygląda jak gra w pchełki, to wszystko nieważne. Istotne, że kultura kwitła.

Wczoraj po raz kolejny zademonstrowano impotencję twórczą, a nawet rzekłbym zmieszczono w tej demonstracji także akt poddaństwa, czego nikt chyba nie zrozumiał, albowiem rzecz ma wymiar ponadczasowy. Oto konserwator zabytków zmienił nazwę Mostu Grunwaldzkiego we Wrocławiu na inną. Od teraz będzie to most im. Cesarza Wilhelma II. Jak wiemy znak znaczy. I świadczy o wielkości. Państwo zaś nasze nie buduje niczego, nie tworzy kultury, z którą mógłby się utożsamiać naród mówiący po polsku. Ono jedynie utrzymuje nas w bezradności, o czym świadczy książka Andrzeja Dudy, albo podkreśla jak wielkie zasługi dla nas położyli Niemcy o czym na każdym kroku przekonują nas tamci. Nie ma w Polsce nikogo, poza zadeklarowanymi impotentami, pieprzącymi coś o dawnej wielkości, kto miałby czas, chęć i siły, by wskazać na to czym była i może być kultura polska. Nie ma nikogo, kto by tę kwestie ujął w jakieś formuły jednoznacznie twórcze, zaskakujące i dające pożywkę sercu i umysłowi. I to nie jest przypadek, ale wynik dekad całych pracy różnych agentur. I albo się z tego otrząśniemy, albo będzie po nas. Bo nie zostaje nam, prócz starych bajek z PRL i filmów wtedy nakręconych, nic, co moglibyśmy jednoznacznie uznać za swoje.

W czasie targów w Ojrzanowie Agnieszka wystawiała swoje pejzaże. Podeszła do niej rodzina, obejrzeli wszystko, a żona nawet chciała coś kupić. On jednak rzekł, że nie lubi pejzaży, a także będzie musiał na ten obraz patrzeć. I to jest właśnie kwintesencja. Wyjeżdżacie z bramy pałacu, skręcacie w prawo do Żelechowa i po lewej stronie macie modelowy, mazowiecki pejzaż, a w Żelechowie, na cmentarzu, leży człowiek, który z pejzażu zrobił arcydzieło – Józef Chełmoński. Mieszkańcy zaś tych okolic przychodzą na imprezę, której nazwa wybita jest wielkimi literami we wszystkich mediach społecznościowych – Targi Książki i Sztyki -  i bardzo pewnym siebie głosem oznajmiają – bo ja nie lubię pejzażu. Róbcie tak dalej, a zostanie wam tylko smarowanie napisów gównem po ścianie celi, jak już was pozamykają za mowę nienawiści, albo inne jakieś idiotyzmy. Róbcie tak dalej i słuchajcie szamanów głoszących potrzebę działania, siedzących wygodnie w fotelach i popijających sojową latte. I niech się jeszcze każdy zastanawia, po co ludzie się tak męczą i tak denerwują, jak ten cały coryllus na przykład. Po co to komu…?

Od wczoraj mamy w sklepie taką oto książkę

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/zydzi-krolestwa-polskiego-w-dobie-powstania-listopadowego/

 

Wszelkie podobieństwa osoby widocznej na okładce do osób żyjących współcześnie są przypadkowe i niezamierzone

---

tagi: polska  tradycja  miłość  twórczość  impotencja  adoracja 

	gabriel-maciejewski
	9 lipca 2025 09:54

67     1954    6 zaloguj sie by polubić