Jeszcze latem pan Jurek podarował mi trochę drewna. Nie miałem czasu go pociąć i ono sobie tak leży i moknie. Nie ma też za bardzo kim tego drewna ciąć, bo nikt się do roboty fizycznej dziś nie wyrywa. Znalazłem jednak na tablicy ogłoszeń numer telefonu człowieka, który właśnie takie prace wykonuje. Umówiłem się z nim i on tu wczoraj zajechał swoją bryką. Popatrzył na moje gospodarstwo, którego przez delikatność nie będę po raz kolejny opisywał, a potem w swoich eleganckich pantofelkach zaczął chodzić wokół tego stosu, co to go trzeba pociąć. - O panie – powiedział – dużo wody tu jest, trzeba czekać aż obeschnie. Stałem obok w kaloszach, ale nic nie powiedziałem. - Dużo suchego jest – ciągnął dalej – a suche, wie pan, gorzej się tnie. Nie odezwałem się, ani nawet nie pokiwałem głową. - Pada – dodał na koniec – poczekamy aż przestanie. Kiwnąłem głową i zapytałem o cenę. Nie była wygórowana więc dobiliśmy targu. I tak nie mam czasu tego robić, wystarczy jak sobie potem to drewno ułożę. Pan ten reprezentował liczny w dzisiejszych czasach obóz tak zwanych filozofów pracy. Są to ludzie, którzy zamiast wykonać powierzone im czynności najlepiej jak potrafią, zabierają się za obudowywanie ich ideologią. Ja wiem oczywiście, że on po przyjrzeniu się mojemu domowi i obejściu i mnie samemu na koniec uznał, że jestem gamoniem i leniem, na którym on trafi parę złotych. Wiem jednak także, że to co jest proste musi być komplikowane, żeby osoby uczestniczące w prostych projektach mogły poczuć się wyróżnione. Pamiętam czasy, kiedy sam ciąłem to drewno. Leśniczy, pan Marek, sprzedawał mi co tam akurat miał. Były to przeważnie wałki 2,20 długie, brzozowe albo dębowe w ilości 15 do 20 metrów przestrzennych. Nie miałem jeszcze spalinowej piły. Zaczynałem od ręcznej, a potem kupiłem sobie elektryczną. Pocięcie i ułożenie tego drewna zajmowało mi miesiąc. Zwykle czekałem z tą robotą do czerwca, albowiem było ciepło i dzień był długi. Trwało to tyle czasu, bo nie był to przecież mój jedyny obowiązek, a poza tym ja się raczej do takich robót nie nadaję. Jestem za słaby po prostu. Wtedy właśnie, na sobie samym przećwiczyłem czym jest filozofia pracy. Kiedy już kapało mi z nosa, zaczynałem wymyślać najbardziej ekonomiczne sposoby na pocięcie kolejnego wałka, albo na ułożenie go tak, by stracić przy pocięciu jak najmniej energii. To były miraże podobne do tych, które o mało nie zabiły Elisabeth Revol przy zejściu z Nangi. Moja matka, które przyjeżdżała tu czasem, żeby trochę pomóc, patrzyła na moje wyczyny z okna i kiwała z dezaprobatą głową. Kiedy bowiem przestałem być dzieckiem, nie awansowałem automatycznie na bohatera jej romansu, stałem się za to czymś w rodzaju wyrzutu sumienia, z którego ona musiała się tłumaczyć przed tak zwanymi normalnymi ludźmi. Słowa – czy ty nie możesz jak ludzie – słyszałem prawie codziennie. Kiedyś starałem się coś tam tłumaczyć, potem kręciłem głową, że nie mogę, a na koniec już się wcale nie odzywałem tylko robiłem swoje.

Filozofowie pracy żyjący obecnie nie mają za wiele wspólnego z moimi życiowymi doświadczeniami, bo ja kiedy tylko było mnie stać od razu kupiłem sobie dwie pilarki – Huskvarnę i Sthila, pociąłem tym trochę sam, a później już tylko wynajmowałem ludzi. Oni wywodzą się wprost z tradycji, dla której praca jest przymusem. A nie dość, że przymusem, to jeszcze sposobem na kanty. Bo tym właśnie jest socjalizm – gloryfikacją bezmyślnego wysiłku połączoną z ideologizowaniem czynności najprostszych, które taki gamoń jak ja, póki się naprawdę nie zmęczył, wykonywał bez mrugnięcia okiem. Bez względu na to czy padało, czy wiało, czy była rosa, czy też świeciło słońce.

Do sprzedaży pakietowej przekonał mnie kiedyś jeden z moich niemieckich szefów. Ja z nimi miałem przeważnie dobry kontakt, nie dlatego, że większość z nich była narkomanami, albo złodziejami zesłanymi tu za karę, ale dlatego, że nie uprawiałem filozofii pracy. Nie dyskutowałem z zadaniem, nie opowiadałem jak je zamierzam wykonać i co mi jest do tego potrzebne, tylko wykonywałem najlepiej jak umiałem. To mnie odróżniało od innych polskich pracowników, szczególnie zaś tych, którzy kończyli marketing i zarządzanie. Jeśli idzie o pakietową sprzedaż książek, to Filip miał duże przekonanie do tej metody ( cześć Filip), ja zaś szybko zauważyłem, że dla małych firm nie jest to żaden sposób. Małe firmy skazane są na sprzedaż bezpośrednią. Pakiety ponadto są narzędziem szeroko stosowanym w propagandzie. Działają tam na zasadzie łatwych skojarzeń. Myślę, że są całe zespoły ludzi, którzy zajmują się tworzeniem skojarzeniowych pakietów i wciskaniem tego ludziom. Wczoraj mieliśmy tu do czynienia z bardzo źle zrobionym pakietem, czyli z ofertą Polskiej Fundacji Narodowej. To była nędza. Nie dość, że brakowało konkretu, a pakiet składał się z samych właściwie deklaracji, to jeszcze na koniec okazywało się, że deklaracje te są bez pokrycia, bo co innego powiedziano, a co innego zostało zrobione.

Co sprzedaje się najlepiej w pakietach? Ludzie i idee. Jeśli idzie o ludzi, to sprzedaż pakietowa idzie najfartowniej wśród aktorów. Odkryli to dawno temu Lida, Pazura i Zamachowski, ale pakiet im się rozsypał. Teraz zaś mamy na ekranach pakiet, który określiłem tu słowem „ryje”. Jeśli zaś idzie o idee, to mamy właśnie taki popularny zestaw na tapecie – polskie obozy koncentracyjne. Od tego czy uda nam się ten pakiet rozsypać zależy wiele. To się może udać, tylko w jednym wypadku, jeśli zrezygnujemy z filozofii pracy. Póki co jednak nie widać, by ktoś chciał z niej zrezygnować, choć jakieś tam przebłyski są. Gazownia pisze, że PiS chce rozpętać wojnę światową z powodu Grossa, a to oznacza tyle, że próbuje włączyć Grossa do pakietu sprzedażowego. Nie dajmy się zwariować i nie przyjmujmy tutaj żadnej wojennej retoryki, przynajmniej do momentu, w którym Netanjahu nie zdecyduje się zabić któregoś z naszych polityków. Wszystko co się zdarzy przed tym wypadkiem to pakiet. - Gabriel – jak mawiał do mnie Filip – nazwiemy to pakiet. Ja zaś kiwałem głową i milczałem.

Mistrzami w sprzedaży pakietowej emocji są na naszym rynku dystrybutorzy wrażeń prawicowych, ja ich tu nie wymienię z nazwiska, ale już się pojawiły opinię, że może oni mają rację. Nie mają jej z dwóch powodów. Nikt jeszcze nie zorganizował zamachu na obecnie urzędujących, polskich polityków, po drugie nie ma racji ten, kto tylko gada i uprawia jeszcze przy tym filozofię pracy. Ona jest nieznośna przy samej pracy, a przy gadaniu to już jest prawdziwy dramat. Tak więc – póki nie przybywa produktów realnych, dających się ująć w palce, żadna prawicowa ideologia nie przybliża nas do sukcesu. Póki Żydzi nikogo nie zabili, możemy spać spokojnie. Jeśli się zaś na to zdecydują, to będą mieli prawdziwy problem – wydać nas z powrotem ruskim czy ustąpić. Innej możliwości, innego pakietu rozwiązań nie będzie. Ciekawe co wybiorą.

 

Przypominam, że na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl trwa promocja książek i czasopism. Baśń czeska i amerykańska po 10 zł, Baśń III po 15, tak samo Łowcy księży oraz Straż przednia. Nawigatory także po 10, ale ubywa ich w zastraszającym tempie, więc trzeba się spieszyć. Budowa jachtów po 35, Berecci, Irlandzki majdan i Kroniki klasztoru w Zasławiu po 10. Sanctum regnum po 30 zł. Na tej samej stronie dostępny już jest nowy komiks Tomka Bereźnickiego zatytułowany „Kościuszko. Cena wolności”.

---

tagi: sprzedaż  polska  praca  izrael 

	gabriel-maciejewski
	2 lutego 2018 09:27

24     2308    10 zaloguj sie by polubić