Jak się wszyscy zorientowali tytuł dzisiejszego tekstu jest zaczerpnięty z Józefa Szujskiego. Nie będę jednak pisał o tym, o czym pisał Szujski, żeby poddawać naród terapii, bo o to mu chyba chodziło, ale o tym, że fałszywa historia jest mistrzynią. To znaczy czym konkretnie? Jest propagandowym preparatem służącym imperiom i fałszywym religiom. Jej podbudowę zaś i trzon stanowi piśmiennictwo oparte na metodzie wykluczającej wnioski ostateczne i koncentrującej się wyłącznie na tym, co jest napisane wprost. Dlatego właśnie Władysław Pociecha mógł napisać, że Mikołaj Nipszyc był agentem księcia Albrechta i sprzedawał do tego królewskie instrukcje Habsburgom, a następnie jak gdyby nigdy nic przejść do jego charakterystyki osobniczej i opisów działań, które przedsiębrał na rzecz króla Zygmunta. Z tekstu wynika, że nie było takich działań, Nipszyc je jedynie pozorował, ale fałszywa historia oparta na wskazanej metodzie nie bierze takich kwestii pod uwagę. I mowy być nie może by znalazła się w takim opisie jakaś, nawet cienka sugestia, dotycząca nielojalności wobec króla. Lojalność bowiem zastępuje wierność nowym prądom  ideologicznym i umysłowym, a my możemy tylko zgadywać co się za tym kryje.

Wiktor Szymaniak z kolei pisze o Nipszycu, że co prawda chlał, grał w karty i potrzebował ciągle pieniędzy, które brał od kogo popadnie, ale czynił to wszystko w znakomitym i bardzo kulturalnym towarzystwie. Brednie te podawane na poważnie, produkowane były w czasach komuny, ale do dnia dzisiejszego nic się nie zmieniło. Zanim przejdę do dalszej części rozważań, przypomnę tylko, że Nipszyc został w listopadzie 1525 wysłany na Węgry, a powrócił z nich we wrześniu 1526 i znów go tam posłano. Najpierw – jak piszą nam najwybitniejsi badacze tego momentu dziejowego, w tym Władysław Pociecha – pojechał tam reprezentować Fuggerów.

Jak widzimy, w fałszywej historii metoda, którą dziś często się stosuje, a także wyszydza, bo została doprowadzona do absurdu, czyli łączenie kropek, nie istnieje.

W tej jednak historii, w dziejach upadku Węgier w początku XVI wieku żadne łączenie kropek nie jest potrzebne. Dlatego, że większość z nich została przez historyków pracowicie zatarta. I ich nie widzimy. Za chwilę jednak powiemy sobie o kilku kropkach, które cudem ocalały.

Jeśli metoda jest fałszywa i celowo wskazuje na błędną interpretację zjawisk i postaci, co nam zostaje? Przede wszystkim punkt widzenia. To znaczy miejsce, z którego dokonuje się obserwacji i opisu. Nie jest tym miejscem bynajmniej żadne archiwum w Krakowie czy innym mieście, gdzie pracowicie, nad wiekowymi papierami i pergaminami ślęczeli historycy. Jest to przestrzeń wyobrażona i gwarantowana przez strażników fałszywej historii. Ci zaś, za komuny, przed nią, czy teraz, wydają się być tymi samymi ludźmi. Skoro nie można oceniać zdrajców, bo czasy były takie, że każdy brał pieniądze, to co oceniać w takim razie? Skoro nie można występować w obronie racji stanu, to jak uzasadnić istnienie państwa, którego historię chcemy opisywać? Wspomniana przestrzeń wyłania się przed naszymi oczami w wyniku tak zwanego krakowskiego targu. Opisujemy czasy, w których zjawiskiem najistotniejszym była herezja nazywana reformacją. Zrodziła się ona w czasie pomiędzy ustanowieniem narodowego kościoła biskupa Rokiczany w Czechach, czyli po wyeliminowaniu husyckiej ortodoksji, a degradacją Węgier zakończoną jej upadkiem. Wtedy herezja ta ujawniła w pełni swoją przydatność, ale już w zgodzie z doktryną cesarską, a nie – jak w XV wieku w przypadku husytów – przeciwko niej. To znaczy stworzono obszary werbunku wyjętych spod wpływu starej tradycji najemników w samym centrum Europy. I trudno nie przypuszczać, że ktoś się nad tą koncepcją, teoretycznie i praktycznie napracował. Nie wiemy dokładnie kto, ale wiemy, że herezja zwana reformacją daje dobry punkt podparcia fałszywej historii. Nie w Polsce jednak, albowiem nawet komuniści rozumieli, że nie można tu rządzić i nie można pisać o historii lekceważąc Kościół. Jako czynnik kreujący bezpieczną przestrzeń dla autora historycznych kłamstw reformacja w Polsce była po nic. No, ale humanizm się nadawał, bo pisanie o nim i jego najwybitniejszych przedstawicielach, uwiarygodniało także komunistów, którzy mogli kokietować i straszyć Kościół, a jednocześnie, w wyobrażeniach i opisach tak zwanych ludzi kultury, szczególnie w Krakowie, pozostawać dziewicami i przybyszami z innego świata, być może nawet równoległego, a na pewno znacznie lepszego. I tak wykreowana przestrzeń jest punktem obserwacji dla historyka. W Polsce, bo nie w Niemczech, tam bowiem jest inaczej. Punktem obserwacji dla historyka niemieckiego jest przedpokój w mieszkaniu Marcina Lutra, z którego historyk ten obserwuje rozwój reformacji i wzmacnianie się jej, co oczywiście unowocześnia i wzmacnia także Niemcy. Zadaniem bowiem historyka niemieckiego XX wieku, jest wskazanie, że prawdziwa potęga Niemiec zaczęła się do Marcina Lutra. Jej wcześniejsze przebłyski w postaci banku i przedsiębiorstw Fuggerów nie miały aż takiego znaczenia. Dlaczego? No bo Fugger, podobnie jak Habsburgowie był katolikiem. Opinia niemieckich historyków XX wieku na temat Habsburgów jest bardzo krytyczna. Zarzuca się im niegospodarność i doprowadzenie kraju do ruiny. Opis ten kreowany z punktu obserwacyjnego, z którego nic w zasadzie nie widać, nie przeszkadza Niemcom wierzyć, że to prawda.

Czy są jakieś inne punkty obserwacyjne, z których historycy europejscy opisują dzieje swoich krajów? Oczywiście i nie raz o tym pisaliśmy. Tacy najbardziej nowocześni, najbardziej konkretni i wiecie – super sprawni autorsko – historycy piszą historię po prostu z punktu widzenia Londynu, czyli państwowej herezji, która rozprzestrzeniła się w XVIII wieku na Euroazję pod nazwą zreformowanego przez cara Piotra prawosławia. A i wcześniej tam była, ale o tym pisać z kolei nie wolno.

Dokończmy teraz zdanie, które Józef Szujski uczynił tytułem jednej ze swoich prac – o fałszywej historii, jako mistrzyni fałszywej polityki. On co prawda miał na myśli trochę co innego niż ja dzisiaj, ale to nie szkodzi. Mówimy teraz o realiach ocenianych z punktu widzenia doktryny państwa polskiego dzisiaj. Ta doktryna nie istnieje, ale widzimy że jest potrzeba jej zamarkowania, czyli wykreowania przestrzeni obserwacyjnej, w której autentyczność wszyscy uwierzą. I dlatego Donald Tusk mówi w Gnieźnie o tradycji piastowskiej. Wcześniej zaś, za poprzedniej kadencji, Sikorski bredził o tym, że trzeba skończyć z tradycją jagiellońską. To są głupstwa, które jednak – dość to zaskakujące – muszą być wypowiedziane, żeby uratować komunikację pomiędzy władzą a ludem. Czyli historia jest jednak jakoś tam ważna. Pytanie kto stoi na straży tych głupkowatych interpretacji? Dziś sami durnie. Możemy więc szarżować do woli i świetnie się bawić. Nikt się nie pokapuje. Wierzcie mi. To znaczy, mając na to oficjalne pozwolenie władz, bo czymże jest to gnieźnieńskie expose Tuska, możemy spróbować wykreować inną przestrzeń obserwacyjną.

Na pewno nie wiecie kim był Paul Kalkoff. Otóż był to narodowo usposobiony niemieckich historyk z Wrocławia. Uchodził i nadal uchodzi za znawcę wczesnego okresu reformacji. Jednego z najwybitniejszych. W jego biogramie jednak dostępnym w sieci, przeczytać możemy, że Paul Kalkoff, pomylił się w swoich interpretacjach i wskazaniach dwa razy. I kiedy się pomylił, wszyscy poważni niemieccy badacze, obserwujący historię z, pardon, ubikacji Marcina Lutra, rzucili się nań gwałtownie machając rękami.

Najpierw Kalkoff, napisał, że Erazm z Rotterdamu, uciekł z Niderlandów, albowiem groziła mu skrytobójcza śmierć. Teza ta wywołała bardzo szeroki oddźwięk i znany nam wszystkim autor nazwiskiem Huizinga, tej od „Jesieni średniowiecza”, musiał dementować te pogłoski Kalkoffa oraz tłumaczyć ludziom, że nie jest prawdą iż Erazmowi groziła śmierć. On po prostu wyjechał, albowiem chciał zachować niezależność intelektualną.

Potem Paul Kalkoff zrobił jeszcze gorszą rzecz. Oczywiście nie zdawał sobie sprawy ze skali zła, jakiego chciał się dopuścić, albowiem miał dobre chęci. Chciał wskazać, że Niemcy już od samego początku widzieli jak fatalnie prowadzona jest habsburska polityka i nie chcieli wcale Karola V na tronie. Posługując się źródłami, do których nikt nam nie da dostępu, Kalkoff napisał, że wiosną, w maju roku 1519, podczas elekcji cesarza, po śmierci Maksymiliana Habsburga, wybrano królem Rzymu i cesarzem nie jego wnuka – Karola V, ale kogoś zupełnie innego. Nigdy nie zgadniecie kogo. Fryderyka Mądrego, elektora Saksonii, tego, co przez 6 miesięcy chronił Lutra na zamku w Wartburgu, kiedy Luter pisał swoje najważniejsze dzieła, kolportowane potem po całych Niemczech. Kalkoff, chciał dobrze. Znalazł teksty potwierdzające tę hipotezę i wskazał, że Fryderyk został zmuszony do abdykacji w ciągu kilku dni przez zbliżające się do Frankfurtu oddziały prohabsburskie. Kiedy to przeczytałem po raz pierwszy byłem w szoku. I do dziś w nim pozostaję. Niemieccy uczeni, rzecz jasna, świadomi konsekwencji postawienia takiej hipotezy, rzucili się na Kalkoffa, wskazali na nadinterpretacje źródeł, jakich dokonał, ale samych źródeł, jakoś nie wskazali. No i zwrócili mu też uwagę na ahistoryczne podejście do tematu, co zapewne ich samych mocno zabolało. Kalkoff bowiem napisał, że Fryderyka wybrali „narodowo” usposobieni elektorzy. I to jest dobry powód by Kalkoffa zlekceważyć i wyśmiać także dzisiaj. No, ale pamiętajmy, że w Niemczech i w Polsce, w odróżnieniu od Londynu, nie ma wyznaczonego punktu, z którego opisuje się i wykłada historię. Bo nie ma doktryny, a ta, którą się próbuje wykreować przeczy tradycji. Powtórzę – Kalkoff chciał dobrze. I był wybitnym historykiem, czego mu dzisiaj nikt nie ujmuje. Tylko z tym Erazmem i Fryderykiem się pomylił, no ale każdemu się zdarza.

A co jeśli Kalkoff miał rację? I Fryderyk III, opiekun Lutra, który nigdy nie zmienił wyznania i do końca pozostał katolikiem, został jednak tym cesarzem wybrany? Połączmy kropki!

To kochani oznacza, że prócz Habsburgów, książąt elektorów Rzeszy i krajów ościennych zainteresowanych wyborem nowego króla Rzymu, był także ktoś trzeci. Jak w słynnym żydowskim kawale, kiedy to Szmul przyszedł do rabina, bo żona jego była w ciąży, a on nie mógł sobie przypomnieć kiedy ostatni raz miał z nią okoliczność. I rabin kazał mu wyobrazić sobie polowanie na lwa, którzy rzuca się na zmartwiałego myśliwego, a ten nie może ze strachu wystrzelić. Lew jednak pada martwy. Jak to się stało – pyta rabin Szmula. – Niemożliwe rebe, ktoś musiał strzelić z boku! Właśnie – ktoś musiał strzelić z boku.

Elekcja po śmierci cesarza Maksymiliana trwała od lutego do czerwca i opisywana jest w niemieckiej historiografii jako festiwal nieprawdopodobnego przekupstwa. Wszyscy, łącznie z Hohenzollernami gotowi byli poprzeć króla Franciszka I, tylko Fugger był temu przeciwny i płacił dotąd, aż chciwość zwyciężyła forsowaną na elekcji koncepcję polityczną. Tak to jest opisywane. Franciszek zaś król Francji licytował cały czas, a miał za sobą swoich bankierów, kupców urzetowych z Tuluzy, budżet królestwa i złoto rabowane przez jego ludzi na Atlantyku. Nie przebił jednak oferty Jakuba. Czy aby na pewno?

Mówią, że Fugger umarł w grudniu 1525 roku na raka prostaty. Kto w XVI wieku diagnozował raka prostaty? Może był ktoś taki, ale ja o nim nie słyszałem. Dwa miesiące później Franciszek I król Francji stał się całkiem zgraną kartą, a protestanccy landsknechci rozpoczęli przygotowania do rozprawy z Rzymem, w imieniu cesarza Karola Habsburga. Kim wobec tego był Jakub Fugger? I dlaczego umarł? Miał już swoje lata, ale też przyznajmy, że nie nadwyrężał się w życiu za bardzo. Dzierżawił jedynie kopalnie, chodził do biura i sprawdzał skrypty dłużne. Mógł jeszcze pożyć. No nic, tej kwestii nie rozstrzygniemy, czas na podsumowanie – fałszywa historia jest mistrzynią fałszywej polityki. Ta zaś prowadzi zawsze do wojny, którą toczą nie ci, co się na początku zdawało, i nie przeciwko tym, których uznawali za wrogów. Warto o tym pamiętać, szczególnie w chwili kiedy Tusk opowiada o doktrynie piastowskiej.

Pamiętajcie o naszych nowościach.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/wspomnienia-wojenne-boguslaw-sujkowski/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/slask-i-polska-wobec-powstania-czeskiego-adam-szelagowski/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/zeszyty-do-historii-narodowych-sil-zbrojnych/

---

tagi: wojna  niemcy  doktryna  pieniądze  reformacja  luter  sikorski  tusk  piastowie  hohenzollernowie  humanizm  fugger  przekupstwo  jagiellonowie  fałszywa historia  elektorzy 

	gabriel-maciejewski
	26 kwietnia 2025 09:35

45     2095    16 zaloguj sie by polubić