W ciągu dziewięciu godzin Ukraińcy zebrali jakieś ogromne sumy na zakup transporterów opancerzonych, w ilości 50 sztuk. Zaskoczyła mnie ta wiadomość, a jeszcze bardziej zaskoczyła mnie wiadomość, że teraz zbierają na drony morskie. I pewnie zbiorą. A nie dość, że zbiorą, to jeszcze je kupią i wykorzystają z sensem.

Czytając takie rzeczy od razu przypomina mi się Fundusz Obrony Narodowej, oraz wszystkie polskie zbiórki, a także polska własność państwowa, która była traktowana przez polskie, sprzedajne elity, jako coś, czym można podzielić się z wrogiem. Kiedy zaś mi się już to przypomni, patrzę na wszystkich polskich działaczy i polityków, którzy wycierają sobie gębę patriotyzmem, państwem i tradycją, domagając się jednocześnie wpłat na konto. Z jakiej racji? Albowiem wygłaszają stokroć już skompromitowane kwestie, służące zawsze temu samemu – ogłupianiu mas. Nie dość, że je wygłaszają, to jeszcze za każdym niemal razem podkreślają wyższość Polaków nad Ukraińcami. Mówię o ludziach, którzy nie potrafią wydać jednej książki bez dotacji, zapomóg i subwencji, a jeśli już im się to uda, zawsze się okaże, że coś przy tym ukradli. Czy tacy ludzie mogliby dziś przeżyć na Ukrainie? Nie, albowiem sprawy, które się tam rozgrywają są poważne i ludzi sprzeniewierzających się racji stanu słowem i czynem karze się więzieniem, a może też i czymś gorszym. To jest w Polsce nie do pomyślenia, ze względu na to, że każdy oszust, który wymawiał będzie słowo „Polska” z odpowiednim namaszczeniem natychmiast zyska sobie poklask i wdzięczność wszystkich frustratów i leni, którzy nie potrafią zrozumieć dlaczego, ach dlaczego, listonosz nie przynosi im co miesiąc pieniędzy w kwocie takiej, o jakiej zawsze marzyli. Jeśli do tego dołożymy wariatki, które z przyczepionym blond warkoczem, sięgającym tyłka, udają personifikację ojczyzny udręczonej, będziemy już dokładnie widzieć czym się różnią aspirujące do elitarności środowiska polskie od ukraińskich. Oni potrafią zebrać w 9 godzin miliony na zakup transporterów opancerzonych, a nasi futrują Rolę, żeby mu się lepiej żyło i żeby mógł wynająć sobie lepsze biuro. Niestety ludziom nie da się wyjaśnić, że są kantowani, do chwili, kiedy ktoś im osobiście nie wyciąga portfela zza pazuchy. Wszystko więc, co odwołuje się do emocji, najczęściej zdegenerowanych, jest przyjmowane ciepło i z wdzięcznością. Wszystkie oszukańcze formaty, jakie zostały kiedykolwiek wyprodukowane na użytek tak zwanych „maluczkich”, którzy swoją „maluczkowatość” hołubią i pielęgnują, przyjmowane są dziś z entuzjazmem. Braun nazywa Olszańskiego mistrzem mowy polskiej i setki ludzi niemal płaczą ze wzruszenia. Nikt im nie umie wytłumaczyć, że to tylko taka ściema, poprzedzona rozpoznaniem ich głębokich deficytów. – Jakich do cholery deficytów – myślą – Hela ty masz jakieś deficyty? Stopień oceny realiów i okoliczności dostępny ludziom w Polsce, a mam na myśli ludzi dojrzałych i uważających siebie samych za świadomych, jest bliski temu jaki wykazują dzieci czytające po raz pierwszy bajkę o krasnalu Hałabale.

Na naszch oczach, co dekadę lub krócej rozgrywa się ten sam spektakl, zakończony kompromitacją, ale większość z nas niczego się przez to nie uczy. Przeciwnie, uważa, że tym razem wszystko będzie naprawdę i już nie damy się zrobić w bambuko. Po czym wychodzi na scenę jakiś nowy przebieraniec i furt, zabawa zaczyna się od początku. Jeśli zaś tak jest, pora zadać pytanie cóż to jest z tradycja? To proste, to jest ten zestaw pojęć zastosowanych w praktyce, którego prekursorem był generał Stanisław Tatar. Są w Polsce ludzie, których wyczyny tego pana ekscytują autentycznie i którzy nie mogą wyjść z podziwu nad jego sprytem i przebiegłością. Myślą w dodatku, że są zdolni do takich samych operacji i że one są usprawiedliwione dobrem ojczyzny. Jest to swoisty, polski, niezrozumiały gdzie indziej, rodzaj schizofrenii. Nasz problem polega na tym, że jest on akceptowany. Ludzie zaś krajnie naiwni gotowi są wierzyć w to, że program ten jest wyrazem troski o państwo i naród, a nie planem jumy, wespół z ruskimi, wszystkiego co się da odkręcić do ściany.

Jestem za każdym razem, kiedy zobaczę podobne objawy, szczerze zdumiony tym, jak mało w naszym społeczeństwie znaczy edukacja i jak powierzchownymi metodami próbuje się pogłębić świadomość polityczną pojedynczych ludzi i całych środowisk. W zasadzie wystarczy jeden sprytny oszust, który poćwiczył robienie min przed lustrem i załatwione. A jeśli do dyspozycji jest kilku oszustów, to na naszych oczach rodzi się prawdziwa, polityczna potęga. I modlić się wypada tylko, że oni są na smyczy, że nie mają prawdziwych planów na przejęcie władzy, bo ta jest przeznaczona dla kogoś nieco od nich poważniejszego. Gdyby było inaczej, nie ostalibyśmy się, albowiem nasze komunikacyjne pakiety są za mało oczywiste. Odwołują się do spraw, których prosty umysł czekający na stymulację i pragnący jej każdą szarą komórką nie pojmie. Wielokrotnie wspominałem tu jedno z opowiadań Izaaka Babla, które mówiło o metodzie jaką w komunikacji z ludem stosował Kiereński i tej jaką zastosował Trocki. Kiereński, świadom wszystkich swoich ograniczeń, tłumaczył, przekonywał i wyrażał chęci, a także wątpliwości. Trocki wyszedł na trybunę i zawołał – towarzysze i bracia! Problem polegał na tym, że Trocki tej ciemnej, ruskiej tłuszczy, które się weń wpatrywała nie uważał ani za towarzyszy, ani tym bardziej za braci. On się nią brzydził, pogardzał i najchętniej wysłałby wszystkich pod lufy niemieckich karabinów maszynowych. Wiedział jednak, że tego nie może po sobie pokazać. Udawał więc troskę, braterstwo i co tam jeszcze chcecie, jego celem zaś było okantowanie wszystkich, po wcześniejszym wprowadzeniu ich w stan patriotyczno-rewolucyjnej euforii. Czy podobne przykłady znajdujemy dzisiaj? Oczywiście, że tak. Wczoraj ktoś znowu przyszedł tłumaczyć mi, że jestem podły, bo krytykuję posła Brauna, a on wyraża się o mnie zawsze z szacunkiem. A jak ma się do cholery wyrażać?! Nie ma innego wyjścia. Nic mu nie zrobiłem, a za wspólne nasze występy zawsze dostawał dwa razy więcej niż ja. Spróbowałby się jeszcze źle o mnie wyrażać! Ja zaś mogę mówić, co mi się podoba. I mówię, że jego dzisiejsze pokazy są dokładnie tym samym, czym było wystąpienie Trockiego w opowiadaniu Babla „Linia i kolor”.

Wyobrażacie sobie teraz kogoś takiego na Ukrainie? Kiedy prowadzona jest zbiórka na 50 transporterów opancerzonych? Kogoś, kto nawołuje do sprzeciwu wobec poczynań rządu i jeszcze chce wszystkich przekonać, że jest koroną stworzenia i crème de la crème społeczeństwa? A do tego wskazuje jeszcze mistrzów mowy ojczystej? I ma moc namaszczania wieszczów? Ja nie. Bo ktoś taki skończyłby w izolatce. I na pewno nie pokazywałaby go telewizja.

---

tagi: wojna  polska  ukraina  oszuści  powaga  ofiarność 

	gabriel-maciejewski
	6 listopada 2022 10:34

31     3149    16 zaloguj sie by polubić