Jak wszyscy wiedzą organizacja dystrybucji jest jedną z najważniejszych rzeczy na świecie. Pogadamy więc dzisiaj o dystrybucji treści. Pioter umieścił tu niedawno zupełnie wstrząsającą informację, że Narodowe Centrum Nauki odmówiło komuś udzielenia informacji na temat badań dotyczących początków dynastii piastowskiej. Powoływała się przy tym ta szacowna instytucja na tajemnicę handlową czy coś równie absurdalnego. Jak słusznie wskazał Pioter jest to jawna cenzura, której celem jest ukrycie wyników tych badań. Żartem zupełnie rzuciłem, że przyczyną może być semickie pochodzenie pierwszych Piastów, albowiem przypomniała mi się pochodzące z początków XV wieku ilustracja przedstawiająca króla Danii Ragnara z synami. Na obrazku zaś, jak pamiętamy, widać trzech Żydów w turbanach, jak coś ustalają. Za nimi, na podwyższeniu stoją dwa rogate bóstwa. Przypominają ni to diabła ni to jelenia. I tu włączyła mi się wyobraźnia, a z głębokiej pamięci powrócił obraz z zapomnianego już dawno serialu „Robin Hood” emitowanego w niedzielne popołudnia. Występowała tam postać tajemniczego ducha lasu, który objawiał się Robinowi w kluczowych lub krytycznych momentach jego życia i udzielał dobrych rad. Miał on postać człowieka z głową jelenia. Jest on dobrze opisany, jako celtyckie bóstwo lasu lub celtyckie bóstwo drzew i zwie się Hern Myśliwy. Po raz pierwszy występuje w literaturze u Szekspira, w „Wesołych kumoszkach z Windsoru”. Tak przynajmniej wskazuje ciotka wiki. No, ale mi się ów Hern skojarzył z tymi figurami widocznymi na iluminacji, gdzie przedstawieni są Hagnar i jego synowie. Być może niesłusznie. Ktoś zapyta – ale czemu człowiecze mieszasz Narodowe Centrum Kultury, wikingów w turbanach i celtyckie bóstwa lasu? To dość proste – tekst jest o dystrybucji, a wikingowie przede wszystkim zajmowali się dystrybucją, miejscem ich najintensywniejszych działań dystrybucyjnych zaś była stara, wesoła Anglia. Wszystko to odbywało się, o czym nie należy zapominać, mniej więcej w tym samym czasie kiedy Mieszko I tajemniczy zakładał państwo Polan, do którego my dziś nawiązujemy w swojej tradycji. Słusznie czy nie, to by się okazało po ujawnieniu wyników tych badań. No, ale się nie okaże. Pozostają nam więc rozważania o dystrybucji treści.

Jak wiecie staram się możliwie często wzbogacać swoją ofertę o książki z rynku. Przeglądając to, co mają na składzie inne wydawnictwa i hurtownie dochodzę do ciekawego wniosku: jeśli ktoś wydaje książkę sławnego filozofa, albo rzecz traktującą o sprawach według współczesnych hierarchii ziemskich najważniejszych, natychmiast obniża jej cenę, pakuje tę treść w nędzne okładki i wystawia ją byle gdzie. To w zasadzie jest standard. No i demaskacja oczywiście, albowiem poczynania te jasno wskazują iż to co ma być uznawane za wartościowe jest w istocie śmieciem podsuwanym ludziom, w nadziei, że dadzą się nabrać. Czy to znaczy, że nie ma książek wartościowych? Oczywiście, że są, ale one zwykle zaznaczone są na stronach wydawnictw i hurtowni komunikatem – brak w magazynie. Ludzie bowiem, wbrew twierdzeniom dziennikarzy GW czytają książki, znają się na nich, gromadzą je i sami puszczają do wtórnego obiegu. Z tym „nie czytaniem książek” sprawa ma się tak, że Polacy nie czytają tych książek, które tamci chcieliby sprzedawać. I stąd, na przykład, obecność takiego myśliciela jak Houellebecq w koszach ze śmieciami stojących w „Biedronce”. Oczywiście mistrz oprawiony jest w szmatławą okładkę, z której nic nie wynika i sprzedawany po piątaku. A wszystko po to, by jego myśli trafiły pod strzechy. Już o tym pisałem, ale nie zaszkodzi powtórzyć, wieszcz Mickiewicz zasłużył się w sposób fundamentalny w dziecinie niszczenia i degradacji książki. Można by go nazwać szefuniem nieskuteczności, tak się biedaczyna zapętlił w swoich aspiracjach i marzeniach. Żadna książka, czego na szczęście nie rozumieją dystrybutorzy z GW, nie może zbłądzić pod strzechy. Ci spod strzech mogą co najwyżej wyruszyć po książkę. Jak głupi Jasio w poszukiwaniu wody żywej. Zaraz wyjaśnię dlaczego, a także dlaczego tamci są zmuszeni, by promować książki tak, jakby to robił Mickiewicz do spółki z Ksawerą Deybel i Karoliną Sobańską. Chłopi nie kupowali książek. To się zmieniło trochę, ale w taki sposób, że awansowani chłopi i ich potomkowie w książce szukali ucieczki przed prostą prawdą – tak zwany awans społeczny okazał się pułapką. Wykorzenionemu chłopu mało co pozostawało w życiu poza książką. Nie był on też ilustracją postulatu Mickiewicza, żeby książki trafiły pod strzechy. Był jego zaprzeczeniem. Tego jednak nikt nie zauważał, albowiem precyzowanie i dokładny opis sytuacji, a także wynikające z nich konsekwencje są chyba tym sportem, w którym Polacy radzą sobie gorzej niż w piłce nożnej. Każde kłamstwo jest zawsze lepsze niż prosty opis stanu faktycznego.

Czytelnictwo na wsi związane było i jest nadal z pewnym rodzajem hierarchii. I tę wyznaczono po wojnie. To znaczy chłopami nazywać się mogli członkowie ZLS i PZPR, reszta to były jakieś kmioty bez znaczenia. No, a chłop, nie dość, że ma czytać Mickiewicza, co zbłądził pod strzechy, to jeszcze potęgą jest i basta. Więc jak taki bierze książkę do ręki to ma wymagania. I nie życzy sobie, żeby tam na niego coś nieprzyjemnego było napisane. Takie historie w ogóle w grę nie wchodzą. I tak się właśnie kończyło ubogacanie wsi kulturą literacką za komuny.

Teraz większość czytających mieszka na wsi, albowiem część z tych wykorzenionych chłopów, co szukali ratunku w książce wróciła na wieś. Część miastowych też tam przyjechała, a  wszyscy oni, widząc co się dzieje, poszukują czegoś, co może im dać nadzieję. A tę zawsze dawały Kościół i książka.

Schemat dystrybucyjny zaproponowany przez Mickiewicza odziedziczyły dziś siły postępu. I nie mogą inaczej sprzedawać tych swoich śmieci, jak tylko w opisany wyżej sposób, albowiem nikt im na to nie da większego budżetu. Misją książki, którą oni sprzedają jest degradowanie czytelnika – poprzez jakość produkcji, hermetyczny charakter treści i nędzę dystrybucyjną. Jeśli do tego dodamy zabiegi cenzorskie, których jest coraz więcej i stają się coraz bardziej bezczelne, widzimy jak trudna jest sytuacja. I jakie plany przeciwko nam knują wrogowie. Okoliczności te skończą się zmianą, podstępną i niewidoczną, misji instytucji kultury i systemu edukacji, a zmiana ta oznaczać będzie zaprzeczenie dotychczasowej misji. I to odbywa się na naszych oczach teraz. Można to oczywiście nazywać niemiecką intrygą, czy jak tam chcecie, ale moim zdaniem rzecz ma dużo głębiej umieszczone korzenie. Gdzieś tak w czasach kiedy Mieszko I tajemniczy wymyślił, że przyjmie chrzest, bo jego dotychczasowi patroni pozostawili go na łasce losu i nie dystrybuują już srebra w takich ilościach jak dawniej. Hern Myśliwy zaś przestał go odwiedzać, zaniechał gospodarskich wizyt nad Wartą, i nikt nie wie kiedy powróci. My wiemy to dzisiaj. On właśnie powrócił w postaci Kosiniaka-Kamysza i Marka Sawickiego. Jest więc trochę rozdwojony, łeb gdzie indziej, a reszta zupełnie nie tam. Działa jednak spójnie i reprezentuje tę samą organizację co dawniej, ale skrzętniej to ukrywa. Na dziś to tyle.

Jako człowiek obowiązkowy i uczynny jednocześnie, rozumiejący co to znaczy odpowiedzialność za słowo, uruchomiłem ponownie zbiórkę na czynsz za mieszkanie gdzie żyją nasi uchodźcy z Berdiańska – Sasza i Ania. Zebraliśmy w lipcu połowę przyszłorocznego czynszu, teraz zbieramy drugą.

https://zrzutka.pl/fymhrt?utm_medium=mail&utm_source=postmark&utm_campaign=payment_notification

Prośbę tę kieruję do tych, którzy chcą i mogą pomóc. Jeśli ktoś nie chce, albo nie może, nie jest ów komunikat przeznaczony dla niego. To proste.

W dniach 14-15 grudnia w Krakowie, w hotelu Polonia odbędzie się kolejny Kiermasz Książki i Sztuki. Wystawią się: Klinika Języka, Pracownia „Sztuka cięcia”, Agnieszka Słodkowska i Hubert Czajkowski, Tomasz Bereźnicki

---

tagi: książki  dystrybucja  wieś  wikingowie  mieszko i  psl  strzechy  hern myśliwy 

	gabriel-maciejewski
	22 października 2024 09:35

38     1926    12 zaloguj sie by polubić