Nie pamiętam już, który mędrzec powiedział, że muzyka jest duszą narodu. Myślę, że jest to najrzadziej cytowany w Polsce fragment starożytnego tekstu. I sprawa jest mam nadzieję oczywista. Rozumiemy dlaczego tak jest? Bo duszą narodu jest Sławomir Zapała. Ktoś powie, że znów zaczynam o tym samym. Trochę tak, a trochę nie. Muzyka jest duszą narodu, ale jej tworzeniem, aranżowaniem i dystrybuowaniem zajmują się ludzie. Podobnie jest z tworzeniem, wydawaniem i dystrybuowaniem książek na rynku treści popularnych. A skoro tak jest to znaczy, że można temu czy innemu narodowi zaplanować duszę, wręcz ją skonstruować. Wobec tak postawionej kwestii nikt chyba już nie myśli serio, że disco polo to takie rodzime plumkanie, które nagle się pojawiło i zdominowało serca i umysły tych bardziej prymitywnych Polaków. Nikt też przecież nie myśli, że tak zwane sceny młodych talentów nie były koordynowane przez struktury, które chciały mieć władzę nad duszami właśnie. Sprawa jest poważna, jak się domyślacie i my tu wielokrotnie o tym mówiliśmy. Nie ma nic bardziej poważnego niż rozrywka. Pogrzeby przy tym to pikuś.

Zawsze zastanawiało mnie, dlaczego w Polsce nie można zrobić kilku koncertów, które by były nową interpretacją muzyki wojskowej. Tych wszystkich ballad o ułanach i strzelcach. Dlaczego tego nie ma, a ta kretyńska piosenka i partyzantach napisana przez Druona jest we Francji bez przerwy interpretowana na tysiące sposobów. Nie ma tego, bo ktoś chce, żeby nie było. Po co ma być? Żeby ludzie się zaczęli wzruszać i przy tym tańczyć? Mowy nie ma.

Dlaczego niektóre rodzaje muzyki są popularne, a inne nie? To jest sprawa bardzo prosta do wyjaśnienia, ale jakoś nigdy nie poruszana. Wszyscy wiemy dlaczego. Ponieważ ktoś podjął decyzję, że taka, a nie inna muzyka ma być emitowana przez prywatne i państwowe rozgłośnie. Ma stanowić ten tak zwany główny nurt, wszystko zaś inne ma być jedynie jakimś peryferyjnym kuriozum. Tak więc o duszy narodu decydują ci, którzy zarządzają kanałami dystrybucji. Boże, który to już raz ja to piszę….I nic….

Z nie tak dawno opublikowanego tu tekstu na temat fenomenu Sławomira Zapały, wiele osób, ku mojemu nieopisanemu zaskoczeniu nie zrozumiało nic. Może dziś będzie lepiej. Postawmy taką oto hipotezę. Dusza narodu izraelskiego, celowo nie piszę żydowskiego...dusza narodu izraelskiego materializuje się w jednej w zasadzie piosence. Oto ona:

 

https://www.youtube.com/watch?v=w_ekJBvhv58&start_radio=1&list=RDMMw_ekJBvhv58

 

W przeciwieństwie do idiotycznej i dętej pieśni o partyzantach, ten utwór jest autentyczny, głęboki i piękny, a jego wykonanie za każdym kolejnym razem wydaje się coraz lepsze, choć ja się będę upierał, że Nehama Hendel jest nie do pobicia. To jest absolutne mistrzostwo świata. Widzimy tu pewną metodę, która zwala z nóg za każdym razem, a zawiera się w prostocie przekazu. Oto kobieta z gitarą na pustej scenie, nawet nie specjalnie ładna, bo nie o to przecież chodzi. Wystarczy, że ma głos. I koniec, jest pozamiatane. Próby dorównania temu wykonaniu podjęte przez Joan Baez są moim zdaniem słabsze, z tego powodu, że Joan udaje Żydówkę, to raz, a dwa że jest właśnie za ładna. Nehama jest najlepsza. To i wyznacza pewien poziom, do którego trzeba równać. Teraz mała uwaga, będę wdzięczny jeśli pod tym tekstem nie będą pojawiać się komentarze w rodzaju – ale my, panie dziejaszku, też sroce spod ogona nie wypadli, też swoją Rodowicz mamy. No właśnie, Rodowicz...jak myślicie, skąd pan Franciszek Walicki, kreator sceny młodych talentów przez całe dekady, wytrzasnął ten styl dla pani Marylki? Pewnie Wam się zdaje, że podpatrzył to u Joan Baez...aha…

Piosenka, znana jako Dona, dona, jest interpretowana przez wykonawców z coraz młodszych roczników, bo oni też chcą zwrócić na siebie uwagę. A jak to zrobić jeśli nie poprzez interpretację i ulepszenie najbardziej popularnego utworu pop w języku jidisz? Różne są te próby, mniej lub bardziej udane, ale Nehamie nic moim zdaniem nie dorówna. Popatrzmy na to choćby:

 

https://www.youtube.com/watch?v=pPFPCOANfzY

 

Tak jak w przypadku pieśni o partyzantach, za wykonanie tej prostej piosenki biorą się też artyści operowi, oto przykład, kolejny, który świadczy, że Nehama jest jednak najlepsza, choćby z tego względu, że nie narzuca nam się ze swoimi emocjami.

 

https://www.youtube.com/watch?v=RZzUSkqCQQQ

 

Pani, która tu śpiewa, twierdzi na początku, że Dona, dona, to symbolic song. No nie wiem, to jest piosenka o Żydzie, co wiezie cielaka na targ. Oczywiście można do tego dokręcać różne historie, ale myślę, że jakbym posiedział chwilę nad tekstem zaczynającym się od słów „Umarł Maciek, umarł już leży na desce...” to też byśmy mogli stworzyć z tego jakiś symbolic song. Nie o to chodzi. Istotne jest, że za pomocą dobrego głosu, prostego tekstu i oszczędnego w emocjonalnych zakresach wykonania, które staje się wzorem dla innych, tworzy się to coś, co nazywane jest duszą narodu. I to jest technika. Nie mówcie mi, że nie, bo się nie dam przekonać. A skoro tak, dlaczego nie zastosujemy tej techniki u nas? Nie pokazujcie mi teraz Adama Struga i jego monodii polskiej, bo pan Adam wygląda tak, jak wygląda i dobrze wiecie, że dręczenie publiczności jego widokiem ma swoje granice. Ja wiem, że on ładnie śpiewa, ale tak jak już napisałem, kto inny kontroluje kanały dystrybucji, w nich zaś musi być bez przerwy Zapała ze swoim wąsem, jako danie dla plebsu, ewentualnie Hołdys ze swoją brodą, jako danie dla smakoszy wykwintnych. Teraz ważna kwestia – duszę narodu tworzą dziewczyny. To jest jasne i widać to na tych trzech przykładach. Trzeba mieć kilka dobrych wokalistek, które potrafią zaśpiewać coś prostego, ale chwytliwego, na początek może być piosenka o kwiecie rozmarynu, i lecimy. No, ale nie można tego zrobić, bo wszystkie młode, zdolne wokalistki, popadają zaraz – nie ze swojej winy, ktoś im to podsuwa - w pewną manierę lub niszę. To znaczy, albo zaczynają tworzyć rzeczy społecznie i politycznie zaangażowane, i to jest kanał prawdziwy i dno, z którego nie można się odbić, bo ustawiają się w jednym rzędzie z wykonawcami pieśni o partyzantach. Ewentualnie zaczynają realizować projekty mieszczące się w zakresach tak zwanej piosenki aktorskiej. Ktoś tu ostatnio linkował różne, bardzo zabawne wykonania piosenek Kingi Preis. No, choćby ona, dziś już pani w moim wieku, zamiast zrobić to co zrobiła Nehama, Kinga zabrała się za wyśpiewywania kupletów napisanych przez Nicka Cave’a. A dziś w wywiadach opowiada, że wolałaby nie wykonywać zawodu aktora. Ja też bym wolał go nie wykonywać i proszę, mam ten komfort, że nie muszę.

Na koniec słów kilka o reinterpretacjach. Wszyscy pamiętają Jacka Kaczmarskiego i mało kto przypuszcza, że jego utwory mogłyby być zaaranżowane inaczej niż w sposób, który on sam zaproponował. A mogłyby być i były. Wiele osób pamięta sławny program z udziałem aktorów wykonujących piosenki pana Jacka, nagrany w czasie jego choroby, albo tuż po śmierci. To jest naprawdę niezwykłe, a może nawet wybitne. Ja podam dwa przykłady moich ulubionych utworów, które na to, by stworzyć z nich duszę narodu niestety się nie nadają. No, ale do różnych interpretacji a i owszem. Proszę bardzo:

 

https://www.youtube.com/watch?v=sK57UDkZ6cY

 

https://www.youtube.com/watch?v=khW7i_nQpI8

 

Chciałoby się teraz zapytać – gdzie są ci ludzie? Czy gdyby im złożono propozycję taką, jaką dostał Zapała, przyjęli by ją? Myślę, że nie. Są bowiem granice skurwienia. Sądzę także, że kiedy ktoś osiąga pewne efekty w swojej pracy, efekty nie dające się w żaden sposób zakwestionować, (bo niby jak?), Efekty, które można jedynie zamilczeć, staje się ich niewolnikiem. Dlatego potrzebni są ludzie, którzy będą potrafili reinterpretować teksty i przekazywać ich znaczenie oraz zawarte w nich emocje młodszym. To jest naprawdę prosta i dość oczywista konkluzja, nie trzeba być szczególnie bystrym, żeby na to wpaść. Myślę, że ci, którzy kontrolują kanały dystrybucji treści wiedzą o tym dobrze i nigdy na takie numery nie pozwolą.

 

Zapraszam na portal www.prawygornyrog.pl

---

tagi: naród  dystrybucja  piosenka  dusza 

	gabriel-maciejewski
	6 czerwca 2018 09:32

47     4935    9 zaloguj sie by polubić